190506 ΕΚΡΗΚΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Χριστός Ανέστη, αδέλφια!

                 

Εδώ είμαστε, μετά από ξεκούραση μερικών ημερών, κατά τις οποίες υποτίθεται ότι «γεμίζουμε τις μπαταρίες», όπως λέει και μια καλή φίλη, για να μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στη ρουτίνα και την καθημερινότητα.

Είναι όμως έτσι; Διότι μπορεί εμείς να «ξεκουραζόμαστε» (οι εορταστικές μέρες είναι από τις πιο κουραστικές, για τους περισσότερους) όμως η επικαιρότητα δεν περιμένει, τρέχει και μάλιστα με μεγάλες ταχύτητες.

Όταν, λοιπόν, έχεις ως χόμπι (ή διαστροφή, αν προτιμάτε) τον σχολιασμό της επικαιρότητας, οι μέρες αυτές που «απέχεις» δεν είναι και οι πιο ευχάριστες. Αισθάνεσαι κάπως σαν τη νοικοκυρά που βλέπει να ασιδέρωτα να υψώνονται σε μικρό λόφο.

Όταν έρχεται η στιγμή να στηθεί μπροστά στη σιδερώστρα, δεν ξέρει από πού να ξεκινήσει. Δεν μπορεί να αποφασίσει τι είναι το σημαντικό, ποιο προηγείται και ποιο έπεται, τι χρειάζεται «άμεσα» (δηλαδή αμέσως) και τι όχι.

Αρπάζει, λοιπόν, ό,τι βρεθεί μπροστά της και πιάνει δουλειά, έχοντας μόνον έναν στόχο. Πώς θα μειώσει τον όγκο των ασιδέρωτων ρούχων που υψώνεται προς το ταβάνι, απειλώντας να καταλάβει το σπίτι.

Ξέρω. Κάποιοι θα σκεφτούν ότι το παράδειγμα είναι ατυχές, αφού εμείς δεν έχουμε καμιά υποχρέωση να σιδερώσουμε -με συγχωρείτε- να σχολιάσουμε όλα όσα έγιναν τις μέρες που «τεμπελιάζαμε» αμέριμνοι.

Φοβάμαι πως αυτοί δεν πρόσεξαν ότι προηγουμένως μιλήσαμε για… διαστροφή. Ας μη χάνουμε, λοιπόν, άλλο χρόνο κι ας πιάσουμε κάτι στην τύχη: Σας απασχόλησε κι εσάς το θέμα της παράδοσης που… σκοτώνει;

Ξέρετε ποιας εννοώ. Εκείνης που θέλει να συνοδεύουμε τις στιγμές μεγάλης χαράς με κάτι που κάνει μπαμ. Και όσο πιο έντονο είναι αυτό το μπαμ, τόσο μεγαλύτερη υποτίθεται ότι είναι η χαρά μας.

Και τόσο πιο λεβέντες, πιο παλικάρια, είμαστε εμείς, που όχι μόνο δεν τρομάζουμε από τον έντονο κρότο, αλλά παίζουμε και όλα εκείνα που τον προκαλούν στα δάχτυλα. Μέχρι να συμβεί το κακό και τότε…

Τότε, υποτίθεται, ξανασκεφτόμαστε μήπως και δεν ήταν τόσο κατάλληλος ο τρόπος που επιλέξαμε για να δείξουμε τη χαρά και τη λεβεντιά μας. Μήπως αυτή είναι μια παράδοση που καλό θα ήταν να την ξαναεξετάσουμε.

Το άλλο πουλάκι:

Τη χαρά μας!

Πραγματικά, αν πιστεύεις, δεν πρέπει να υπάρχει για σένα μεγαλύτερη χαρά από το γεγονός της Αναστάσεως του Θεανθρώπου. Ο θάνατος τεθανάτωται! Ποια άλλη είδηση θα μπορούσε να είναι πιο χαρμόσυνη;

Αυτό σημαίνει ότι, πράγματι, η αναγγελία της θα δικαιολογούσε οποιαδήποτε ακραία εκδήλωση ενθουσιασμού! Ό,τι τρέλα και να έκανε κάποιος, σε όποια εξαλλοσύνη και να προέβαινε, θα ήταν δικαιολογημένος.

Υπ’ αυτή την έννοια, τίποτε δεν θα έπρεπε να θεωρείται ακραίο. Ούτε τα πυροτεχνήματα, ούτε τα βαρελότα, ούτε οι σαΐτες, ούτε οι μπαλωθιές. Ακόμη και όταν αυτά εμπεριέχουν, που εμπεριέχουν, κινδύνους.

Θέσαμε όμως έναν όρο, μια προϋπόθεση. Ότι αυτός που εκδηλώνει με τέτοιο ακραίο και εντυπωσιακό τρόπο τη χαρά του το κάνει επειδή είναι απολύτως πεπεισμένος για την Ανάσταση του Κυρίου και ό,τι αυτή σημαίνει για τους ανθρώπους.

Είναι; Φοβάμαι πως όχι. Οπότε εκείνο που απομένει από την «παράδοση» αυτή των εκρηκτικών εκδηλώσεων αναστάσιμης χαράς είναι μόνον το δεύτερο μέρος. Η επίδειξη της παλικαριάς, η επιβεβαίωση της λεβεντιάς.

Από το σημείο αυτό και πέρα το πράγμα αρχίζει να χαλάει. Διότι, όταν θέλεις να κρατήσεις ζωντανή μια παράδοση, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να προσπαθείς να την μεταφέρεις αναλλοίωτη στο παρόν.

Αυτός είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να την… ταριχεύσεις, να την μουμιοποιήσεις και να την επιδεικνύεις σαν μουσειακό είδος που μπορεί να λέει κάτι για το παρελθόν, αλλά δεν σημαίνει τίποτε απολύτως για το σήμερα.

Είναι τυχαίο, λέτε, το γεγονός ότι όλα αυτά τα μπαρουτοκαπνισμένα παλικάρια προσπαθούν να συνδέσουν τις… πολύκροτες εκδηλώσεις χαράς με ιστορικά γεγονότα, κυρίως με ανάλογες «αντιστάσεις» επί τουρκοκρατίας;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Η Ιστορία λέει κάτι για το τώρα.

Μια νεκρή παράδοση όμως, τίποτε απολύτως. Ακόμη κι αν δεχτούμε την προέλευση που προτείνουν οι «συνεχιστές», την ηρωική αντίσταση στους Τούρκους, δεν θα έπρεπε αυτή να έχει και ένα στοιχείο επικαιρότητας;

Τι διάλο αντίσταση γίνεται με τις ευλογίες της πολιτείας, υπό την περιφρούρηση της αστυνομίας, με τα κανάλια να προβάλλουν σε ζωντανή σύνδεση και το διαδίκτυο να «παίρνει φωτιά» από τουρίστες που ανεβάζουν εικόνες;

Το πράγμα θυμίζει αυτό που έλεγε ο παππούς μου πως, στο χωριό τους στη Θράκη, όταν ο παπάς έλεγε το «Χριστός Ανέστη», ακόμη και οι Τούρκοι «τζανταρμάδες», που ήταν επιφορτισμένοι με την τήρηση της τάξης, έβγαζαν τα πιστόλια και έριχναν στον αέρα.

Ποια θα ήταν πράξη (επίδειξης) τόλμης και παλικαριάς σήμερα; Δεν ξέρω, ας το σκεφτούν οι κατά τόπους «συνεχιστές». Σίγουρα όχι κάποια που θα έθετε σε κίνδυνο τις ζωές αθώων και ανυποψίαστων πολιτών.

Σε χώρες τις Ευρώπης αναπαριστούν ολόκληρες μάχες, όμως τα κανόνια ρίχνουν… αέρα κοπανιστό, δεν σκοτώνουν ούτε τραυματίζουν περαστικούς. Εμείς εδώ είμαστε της ζωντανής παράδοσης με νεκρούς θεατές.

Δεν μπορεί, κάποιος τρόπος θα υπάρχει ώστε να συνδυαστούν παράδοση και ασφάλεια. Εκτός κι αν θέλουμε μια… ολιστική προσέγγιση στην παράδοση, στην οποία ενυπάρχουν και τα πανέμορφα μοιρολόγια του λαού μας.

Να πούμε και του χρόνου;

 Αληθώς;