190507 ΦΙΛΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τι άλλο συνέβη;

                 

Κατά τη διάρκεια της απουσίας μας εννοώ. Νομίζω ότι ένα από τα γεγονότα που σημάδεψαν την επικαιρότητα των ημερών, και που μας απασχολούν ακόμη, ήταν η συμπεριφορά του κυρίου (τρόπος τού λέγειν) Πολάκη.

Θυμάμαι σας το είπα και άλλη φορά, με το εν λόγω πρόσωπο αποφεύγω συστηματικά να ασχοληθώ, διότι πιστεύω πως αντιπροσωπεύει το πιο χαρακτηριστικό δείγμα εκείνου που λέει ο λαός μας «απ’ όπου και να τον πιάσεις λερώνεσαι».

Προσοχή, για να μην παρεξηγηθώ. Δεν μ’ ενδιαφέρει αν είναι καλός γιατρός. Δεν μ’ ενδιαφέρει ακόμη και αν κάνει καλά τη δουλειά του στο πόστο που του ανέθεσε ο πρωθυπουργός. Για μένα ένας πολιτικός (πρέπει να) είναι κάτι άλλο.

Ο πολιτικός είναι, κατά το Ευαγγέλιο, «πόλις επάνω όρους κειμένη». Τη βλέπουν όλοι από παντού, δεν μπορεί να κρυφτεί. Πόσω μάλλον σήμερα, που η ζωή όλων μας παρακολουθείται στενά.

Ένας πολιτικός επομένως, διδάσκει, όπως ακριβώς και ένας δάσκαλος. Πρωτίστως με τη στάση του και δευτερευόντως με αυτά που λέει (ή γράφει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως είναι η μόδα).

Τι διδάσκει όμως ο Παύλος Πολάκης; Θα το πω όσο πιο απλά γίνεται, για να το καταλάβει και ο ίδιος, γιατί έχω την εντύπωση πως διαθέτει ένα δίκτυο που παρακολουθεί οτιδήποτε γράφεται ή λέγεται για την αφεντιά του:

Διδάσκει πως ηθικό είναι… να μην κλέβεις το δημόσιο. Μόνον αυτό! Οτιδήποτε άλλο κάνεις ή πεις, δικαιολογείται, για να μην πω καθαγιάζεται, από το γεγονός ότι εσύ υπήρξες ακέραιος, δεν άπλωσες χέρι στο ταμείο.

Αν μάλιστα μπορείς να υποστηρίξεις πως δίνεις τη μάχη για να πιαστούν και να τιμωρηθούν όσοι το έπραξαν, τότε δεν χρειάζεται καμιά απολύτως άλλα απόδειξη της ηθικής σου ανωτερότητας. Είσαι σούπερ! 

Από εκεί και πέρα, είσαι ελεύθερος να λες και να κάνεις οτιδήποτε (και με οποιονδήποτε τρόπο) όντας βέβαιος πως «τους έχεις όλους», πως τίποτε δεν σε κουνά από το βάθρο (κάνει ρίμα με τον βόθρο) σου.

Κι αν κάποιος βρεθεί να σου αντιγυρίσει μια κουβέντα; Κι αν κάποιος επιχειρήσει να σου ασκήσει κριτική, όπως επιβάλλεται απέναντι σε δημόσιο πρόσωπο που κατέχει αξίωμα; Κι αν κάποιος τολμήσει…

Το άλλο πουλάκι:

Δεν θα τολμήσει!

Αν το κάνει, κακό του κεφαλιού του. Τον πήρε και τον σήκωσε. Αφήστε που κινδυνεύει να βρεθεί και μερικά μέτρα κάτω από τη γη. Συμβολικά έτσι; Ο λόγος που το λέει. Δεν πιστεύω να παίρνει κανείς στα σοβαρά τέτοιες κουβέντες!

Το λιγότερο όμως που έχει να πάθει είναι να κατηγορηθεί για ιδιοτέλεια. Πως ο λόγος που επιτίθεται στον υφυπουργό είναι επειδή έχει ταχθεί με τα συμφέροντα εναντίον των οποίων εκείνος μάχεται νυχθημερόν.

Για να το πω απλά, ο Πολάκης τού χαλάει τη δουλειά και γι’ αυτό του επιτίθεται, μήπως και μπορέσει ή να τον κάνει να καταθέσει τα όπλα, ή να αναγκάσει τον πρωθυπουργό να τον απομακρύνει από το συγκεκριμένο πόστο.

Αν το καλοσκεφτείτε, μια τέτοια «γραμμή άμυνας», δηλαδή επίθεσης κατά πάντων, είναι πολύ έξυπνη. Στην πραγματικότητα αποτελεί μια προειδοποίηση προς τον Αλέξη Τσίπρα, μη τυχόν και πειράξει τον αψύ Σφακιανό.

Είδατε τι έγινε με τον Φίλη; Τα έβαλε με την Εκκλησία, ο Τσίπρας τον απομάκρυνε και όλοι είπαν το προφανές, ότι προτίμησε να τα έχει καλά με τον Αρχιεπίσκοπο, παρά με τον υπουργό που ο ίδιος είχε τοποθετήσει.

Αν λοιπόν, απομακρύνει τον Πολάκη, ο οποίος τα έχει βάλει όχι μόνο με τα οργανωμένα συμφέροντα που λυμαίνονταν την Υγεία, αλλά και με τα συστημικά Μέσα και τα βοθροκάναλα, τι να υποθέσει κανείς;

Ότι ο πρωθυπουργός προτιμά να τα έχει καλά με όλους αυτούς; Είναι ποτέ δυνατόν; Γι’ αυτό και προσπαθεί να τον υπερασπιστεί μέχρι τέλους, έστω κι αν ξέρει πως η συνολική του εικόνα κάνει κακό στην παράταξη.

Η απομάκρυνσή του θα κάνει μεγαλύτερο. Εξάλλου, ο Πολάκης ανήκει σε εκείνους τους ανθρώπους για τους οποίους, αν είναι να έχεις παρτίδες μαζί τους, καλύτερα να τους έχεις με το μέρος σου, παρά απέναντι.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Είναι όμως και φίλοι!

Δεν ξέρω αν αυτό λέει τίποτε σ’ εσάς για το ποιόν του Αλέξη Τσίπρα, σε μένα πάντως λέει το γνωστό: ότι οι φιλίες που επιλέγει κάποιος χαρακτηρίζουν και τον ίδιο. Υπάρχουν όμως φιλίες στην πολιτική;

Κάποιοι απαντούν αρνητικά. Υποστηρίζουν πως στην πολιτική οι ανθρώπινες σχέσεις, όπως και κάθε τι άλλο, «σημαδεύονται» από το συμφέρον. Που μπορεί να είναι κομματικό, γενικώς, δεν παύει όμως να είναι και προσωπικό.

Δεν θα συμφωνήσω. Θέλω να πιστεύω ότι και οι πολιτικοί, τουλάχιστον πολλοί από αυτούς, είναι «άνθρωποι», ότι εξακολουθούν, δηλαδή, να έχουν και άλλα κίνητρα, να σκέφτονται και πέρα από τις ψήφους. 

Αυτό δεν απαλλάσσει, απεναντίας κάνει μεγαλύτερη την ευθύνη του Αλέξη Τσίπρα για την επιλογή του να έχει ως φίλο κάποιον άνθρωπο σαν τον Παύλο Πολάκη. Που δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει αν είναι καλός γιατρός.

Ούτε ακόμη και αν κάνει καλά τη δουλειά του στο πόστο που του ανέθεσε. Έχει ευθύνη γι’ αυτό που… αποπνέει ο φίλος του, για τον τρόπο με τον οποίο φέρεται δημοσίως, για το ήθος, το άλλο ήθος εκείνο που δεν εξαντλείται στην τιμιότητα.

Για να μην το πάω και παραπέρα. Ένας σωστός φίλος βλέπει πότε η παρουσία του δίπλα σου δημιουργεί προβλήματα και με τρόπο απομακρύνεται από το κάδρο. Δεν παύει να είναι φίλος, αλλά το κάνει πιο διακριτικά.

Θα μου πείτε τώρα ότι περιμένω καλλιγραφία…

Και θα έχετε δίκιο.

 Φιλικά, αλλά αυστηρά!