190508 ΔΙΕΘΝΗΣΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πάμε στο εξωτερικό;

                 

Διότι έχουμε να σχολιάσουμε και πράγματα που συνέβησαν εκεί, κατά τη διάρκεια των διακοπών μας. Ή για να είμαστε πιο ακριβείς, να σχολιάσουμε τον τρόπο με τον οποίο… σχολιάστηκαν εδώ.

«Ναι, αλλά οι ψαράδες στη Σικελία…»

Αυτή ήταν μια χαρακτηριστική φράση, με την οποία ειρωνευόμασταν στα μαθητικά μας χρόνια, όποιον προσπαθούσε να αποφύγει μια συζήτηση και να αλλάξει θέμα.

Την είχαμε δανειστεί από κάποιον συμμαθητή, ο οποίος, μικρός μικρός, είχε μπει στα βάσανα της ΚΝΕ. Ήταν πολύ της μόδας εκείνα τα χρόνια. Όχι ο συμμαθητής, τον οποίο δυστυχώς χάσαμε πολύ νέο, η ΚΝΕ.

Κάθε φορά, λοιπόν, που τα πράγματα γινόταν σκούρα για εκείνον, σε κάποια από τις πολλές και ατέλειωτες πολιτικές συζητήσεις των νεανικών μας χρόνων, ο Λευτέρης επικαλούνταν τους… ψαράδες στη Σικελία.

Πρέπει, την εποχή εκείνη, να βρισκόταν σε μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση, για την οποία εμείς δεν ήμασταν καθόλου ενημερωμένοι και έτσι εκείνος μπορούσε να παίζει στο δικό του γήπεδο, χωρίς αντίπαλο.

Έμεινε, λοιπόν η φράση να μας θυμίζει όχι μόνον τον διεθνιστή «Ριζοσπάστη» από τον οποίο ενημερωνόταν ο Λευτέρης (διαβάζοντας όσα φύλα δεν πουλούσε) αλλά και την τάση να μαλώνουμε για θέματα που ελάχιστα μας αφορούν.

Όσοι πέρασαν από τα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων τα χρόνια εκείνα θα θυμούνται ότι οι μεγαλύτεροι καυγάδες γινόταν για γεγονότα σε χώρες που απείχαν παρασάγγας από την Ελλάδα και με τις οποίες ελάχιστες ή καθόλου σχέσεις είχαμε.

Τι καταδίκες πραξικοπημάτων, τι ψηφίσματα συμπαράστασης στους λαούς, λες και όλος ο κόσμος περίμενε τις αποφάσεις των συνελεύσεων στις ελληνικές σχολές, για να χαράξει την πολιτική του και να ορίσει τη μοίρα του.

Αφήστε που κάθε εκλογική νίκη κάποιου κόμματος που υποστηρίζαμε ήμασταν βέβαιοι ότι προμήνυε την ανατροπή του παγκόσμιου πολιτικού σκηνικού και την επίτευξη και στη χώρα μας αντίστοιχων αποτελεσμάτων.

Φαίνεται πως κάποιοι δεν ξεπέρασαν εκείνο το στάδιο. Εξακολουθούν να σκέφτονται και να αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο. Δεν είναι κακό να χαίρεσαι με τη χαρά των άλλων, όχι όμως και να προβάλλεις την επιτυχία τους στον δικό σου μπερντέ.

Το άλλο πουλάκι:

Παιδική συμπεριφορά!

Γνωρίζω ένα παιδί που, όταν ήταν μικρό και παρακολουθούσε ένα αγώνισμα, κατάφερνε να είναι πάντοτε με τον νικητή! Πώς το πετύχαινε; Είχε τον τρόπο του. Διάλεγε πλευρά… μόλις ο αγώνας είχε κριθεί.

Από την αρχή, βέβαια, είχε κάποια συμπάθεια, όσο όμως προχωρούσε ο αγώνας αυτή μπορεί να άλλαζε, για να καταλήξει, εντελώς ειλικρινά, στο πρόσωπο του τελικού νικητή. Έτσι ήταν πάντοτε ευχαριστημένο με το αποτέλεσμα.

Σας θυμίζει τίποτε όλο αυτό; Δυστυχώς εμείς δεν είχαμε την εξυπνάδα, ούτε την τεχνολογία να κρατήσουμε ένα ντοκουμέντο για το τι έλεγε ο πιτσιρικάς από την αρχή και πώς εξελίσσονταν οι προτιμήσεις του κατά τη διάρκεια του αγώνα.

Σήμερα όμως αυτή η δυνατότητα υπάρχει. Και μπορείς να θυμάσαι, αλλά και να θυμίζεις στον καθένα, με ποιον ήτανε, ας πούμε, στις εκλογές τις Ισπανίας, κατά την προηγούμενη αναμέτρηση.

Να του δείχνεις τι έλεγε για εκείνους που σήμερα υποστηρίζει και να του ζητάς να εξηγήσει για ποιον λόγο, τι άλλαξε, και οι παλιοί σύντροφοι έγιναν απλοί γνωστοί, ενώ οι απεχθείς αντίπαλοι θεωρούνται αδελφά κόμματα.

Θα μου πείτε και τι έγινε; Ξέρετε κανέναν που να ίδρωσε το αυτί του, επειδή του επεσήμαναν (τι του επεσήμαναν; του έτριψαν στη μούρη) τα όσα έλεγε κάποτε, τα οποία ήταν εντελώς αντίθετα από όσα υποστηρίζει σήμερα; 

Γι’ αυτό το θέμα μας δεν έχει να κάνει με… ακροβατικές συμπεριφορές, αλλά με το γεγονός ότι μας ενδιαφέρει τόσο πολύ το τι συμβαίνει σε άλλες χώρες. Τόσο πολύ που να τρωγόμαστε εμείς εδώ μεταξύ μας.

Δεν λέω, καλό είναι να μη ζει ο άνθρωπος κλεισμένος στα όποια σύνορά του. Να ενδιαφέρεται για τον γείτονα, για τον «πλησίον», αλλά και για τον παραπέρα. Αν μπορεί μάλιστα να δίνει και ένα χέρι βοηθείας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εμείς δεν κάνουμε αυτό!

Εμείς προσπαθούμε να μεταφέρουμε το εκεί στα δικά μας. Δεν μας ενδιαφέρει η μοίρα του άλλου, παρά μόνο στον βαθμό που μπορούμε να την παραλληλίσουμε με όσα ζούμε, κυρίως όμως με όσα πιστεύουμε.

Απόδειξη του γεγονότος αυτού είναι η επιλεκτική ευαισθησία. Δεν ασχολούμαστε το ίδιο με όλους τους λαούς που υποφέρουν, που περνούν μια κρίση, ούτε μαλώνουμε για κάθε χώρα όπου γίνονται εκλογές.

Αν μας ενδιέφεραν τόσο πολύ τα διεθνή ζητήματα, αυτό θα φαινόταν πρωτίστως στις ευρωεκλογές που έχουμε μπροστά μας. Κάτι, δηλαδή, πολύ πιο κοντινό από τη Βενεζουέλα και με μεγαλύτερο αντίκτυπο σε εμάς από τις ισπανικές εκλογές.

Δεν είναι λοιπόν ούτε ο διεθνισμός, ούτε η αλληλεγγύη τα κίνητρά μας. Σκοπός μας είναι να υποστηρίξουμε την ιδεολογία μας και να τονώσουμε το ηθικό των υποστηρικτών μας, μπας και αυτό έχει αντίκτυπο στις εκλογές.

Τις εδώ! Γιατί για τις εκεί, είπαμε. Πώς είναι δυνατόν να ξεκινάς διεθνή σταυροφορία για την πάταξη της ακροδεξιάς και να πανηγυρίζεις που, στην Ισπανία, ηττήθηκε η κεντροδεξιά, αλλά όλες οι ψήφοι μετακινήθηκαν στο δεξιό της άκρο;

Κάτι τέτοιο δεν έχει λογική, άρα πολιτική, βάση, παρά μόνο στο πλαίσιο που είπαμε πριν. Καλή η συντριβή της παγκόσμιας ακροδεξιάς, ας δούμε όμως μήπως η ήττα της ισπανικής κεντροδεξιάς μπορεί να μας φέρει κάτι.

Όχι σε ψήφους, σε αναπτέρωση ηθικού, απαραίτητο όμως για τις εκλογές. Ακόμη και τις δημοτικές!

 Ζήτω που… καήκανε!