190521 ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Φτάσαμε στην τελική ευθεία!

Ή μήπως θα πρέπει να πούμε ευθείες, αφού, στην πραγματικότητα έχουμε μπροστά μας όχι μία αλλά τρεις εκλογικές αναμετρήσεις. Ποια είναι η σπουδαιότερη; Ξέρω. Η εύκολη απάντηση είναι και οι τρεις.

Εγώ θα έλεγα πως, για να αναζητήσουμε την σπουδαιότερη, θα πρέπει να θέσουμε κάποια κριτήρια. Αυτά δεν μπορεί παρά να είναι το διακύβευμα κάθε εκλογικής αναμέτρησης. Και αυτό όμως, από μόνο του, δεν λέει τίποτε.

Διότι το διακύβευμα αυτό μπορούμε να το αναζητήσουμε μέσα από εντελώς διαφορετικούς δρόμους. Μπορεί, για παράδειγμα, να είναι αυτό που θέλουν να θεωρήσουμε ως τέτοιο τα διάφορα κόμματα.

Μπορεί όμως να είναι και εκείνο που ο κάθε ψηφοφόρος θέτει στον εαυτό του, όταν σταθεί (μπροστά στην κάλπη, καλύτερα όμως νωρίτερα) και σκεφτεί όχι μόνο τι ή ποιον θα ψηφίσει, αλλά και γιατί θα κάνει τη συγκεκριμένη επιλογή.

Με βάση αυτό το σκεπτικό, η σημασία κάθε εκλογικής αναμέτρησης δεν βρίσκεται τόσο ή μόνο στο τι θα ρίξουμε στην κάλπη, όσο στις συζητήσεις που θα κάνουμε όλο το προηγούμενο διάστημα, πριν φτάσουμε εκεί.

Και, καθώς οι μέρες τελειώνουν, αξίζει να αναρωτηθούμε. Συζητήσαμε όσο έπρεπε τα διάφορα ζητήματα που τίθενται και που έχουν σχέση με τις εκλογές της Κυριακής; Για να μην πελαγοδρομούμε, ας τα πιάσουμε με τη σειρά.

Τι είναι για μας, για τον καθένα ξεχωριστά αλλά και όλους μαζί, οι Ευρωεκλογές; Καταλαβαίνετε, βέβαια, ότι το ερώτημα, στην πραγματικότητα αναζητά τι είναι ή τι θα έπρεπε να είναι η Ευρώπη.

Αναρωτιόμαστε; Το συζητάμε όσο θα έπρεπε; Δίνουμε στο ερώτημα την αξία και τη σπουδαιότητα που στην πραγματικότητα έχει; Ή μήπως το προσπερνάμε βιαστικά, κάνοντας τελικά και αντίστοιχες επιλογές στην κάλπη;

Δεν είναι σημερινή η διαπίστωση ότι εμείς οι Έλληνες εξακολουθούμε, μετά από τόσα χρόνια, να διατηρούμε με την Ευρώπη μια σχέση… αντιφατική, καθόλου ξεκάθαρη, μια σχέση που άγεται και φέρεται κατά περίπτωση.

Θα έλεγε κανείς ότι αυτό που καθορίζει τη συγκεκριμένη σχέση είναι η κοντόφθαλμη (και κουτοπόνηρη) λογική τού άμεσου συμφέροντος. Θέλουμε μια Ευρώπη που να μας βολεύει και να μας εξυπηρετεί.

Το άλλο πουλάκι:

Όπως στις περισσότερες σχέσεις μας!

Ξεχνάμε πως η κάθε σχέση είναι ένα στοίχημα που παίζεται ανά πάσα στιγμή ζωντανά και που μπορεί να περιλαμβάνει διαφορετικά πονταρίσματα, όμως έχει έναν κεντρικό στόχο. Πρέπει να κερδηθεί!

Προσέξτε, γιατί μπορεί να μπερδευτούμε. Όχι να κερδίσουμε εμείς, να κερδηθεί το στοίχημα. Και, μέσα από αυτό, θα προκύψει και το δικό μας κέρδος. Στην προκειμένη, λοιπόν, περίπτωση, το στοίχημα είναι ένα.

Θέλουμε την Ενωμένη Ευρώπη; Αν απαντήσουμε «ναι» (δεν το κάνουν όλοι, υπάρχουν δυνάμεις στα άκρα του πολιτικού τόξου που λένε ξεκάθαρα «όχι») τότε θα κληθούμε να απαντήσουμε πώς τη θέλουμε.

Τη θέλουμε, ας πούμε, «από τα Ουράλια ως τον Ατλαντικό»; Θέλουμε να περιλαμβάνει όλες τις βαλκανικές χώρες και μάλιστα συγκροτημένες σε έναν ισχυρό πόλο, στον οποίο η χώρα μας θα είχε μια ηγεμονική θέση;

Ποια φανταζόμαστε ότι μπορεί να είναι η σχέση αυτής της Ευρώπης με δυνάμεις όπως η Κίνα και οι ΗΠΑ; Ποιος θα είναι ο ρόλος της στη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο; Θα είναι μια Ευρώπη… χριστιανική; Μόνο;

Επιπλέον, ποια θα πρέπει να είναι η σχέση της με το κάθε μέλος χωριστά; Ποια τα όρια παρέμβασης στο εσωτερικό κάθε χώρας; Τι θα ορίζεται ως «κοινό» και ποιο περιθώριο θα υπάρχει για εθνική διαχείριση;

Πώς θα μειωθούν οι ανισότητες και με ποιους τρόπους θα αντισταθμίζονται οι ηγεμονικές τάσεις που εκδηλώνονται από διάφορες πλευρές; Τι ακριβώς θα σημαίνει ο όρος «εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης»;

Να το εξειδικεύσουμε και λίγο; Στην Ευρώπη που εμείς φανταζόμαστε και θέλουμε, έχει θέση η Τουρκία, έτσι τουλάχιστον όπως τη γνωρίζουμε σήμερα; Και τι θα γίνει με τα κύματα των μεταναστών που φτάνουν κατά χιλιάδες;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τα συζητάμε όλα αυτά;

Ακούσατε εσείς, ή διαβάσατε, καμιά σοβαρή ανάλυση πάνω σε τέτοιου είδους ζητήματα; Ξέρετε τις θέσεις των κομμάτων και των υποψηφίων για κάποια από αυτά; Συγκεκριμένες θέσεις, όχι γενικόλογες αοριστολογίες. 

Απεναντίας, εκείνο που ξέρουμε είναι ότι οι Ευρωεκλογές είναι (πρέπει να αποτελέσουν) μια επίσημη δημοσκόπηση, για να μετρήσουν τα κόμματα τις δυνάμεις τους, εν όψει των επερχόμενων εθνικών εκλογών.

Η Νέα Δημοκρατία μάς καλεί να δείξουμε πόσο πολύ και πόσο γρήγορα θέλουμε να φύγει η κυβέρνηση, πράγμα που θα φανεί από την μεγάλη διαφορά που (ελπίζει ότι) θα έχει από το κυβερνών κόμμα.

Από την άλλη, η κυβέρνηση τα δίνει όλα, προκειμένου να δείξει ότι έχει απλώς μια «φυσιολογική φθορά», η οποία μπορεί να ανατραπεί στις εθνικές εκλογές, αν μάλιστα καταφέρει να δώσει ακόμη περισσότερα.

Στο μεταξύ εμείς καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα σε πρόσωπα που πιθανότατα (μερικά και  προφανέστατα) καμιά σχέση δεν έχουν με όλα τα ζητήματα που θέσαμε προηγουμένως και που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν αν εκλεγούν.

Ωστόσο, είμαστε υποχρεωμένοι (απέναντι στη συνείδησή μας) να ψηφίσουμε, δηλαδή να κάνουμε κάποιες επιλογές. Ας τις κάνουμε με αίσθημα ευθύνης και με συναίσθηση ότι, αν δεν μπορούμε να βρούμε ό,τι ακριβώς ψάχνουμε…

Μπορούμε τουλάχιστον να επιλέξουμε εκείνο που βρίσκεται πιο κοντά του!

 Μια Ευρώπη στα μέτρα μας!