190530 ΑΠΟΛΟΓΙΣΤΙΚΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Νικητές και νικημένοι…

Μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση, εμφανίζονται μόνο νικητές. Αυτό είναι κάτι πολύ παράξενο, όμως δεν είναι και χωρίς εξήγηση. Αν το πρόβλημα τεθεί στη σωστή του βάση, θα δείτε πως δεν υπάρχει… πρόβλημα.

Γιατί τη λέμε αναμέτρηση; Η λέξη αυτή παραπέμπει σε μάχη από την οποία, συνήθως, όσοι εμπλέκονται μόνο να χάσουν έχουν, αλλά έχουμε συμφωνήσει να αναγνωρίζουμε στο τέλος κάποιον νικητή.

Δεν είναι αναμέτρηση. Και μόνο το γεγονός ότι συμμετέχουν πολλοί και είναι «ο καθένας εναντίον όλων» να δει κανείς, θα συμφωνήσει ότι δεν πρόκειται για μάχη. Θυμίζει περισσότερο… κλοτσοπατινάδα.

Δεν ξέρω ποιο νόημα δίνετε εσείς, ή τι συνειρμούς σας προκαλεί η λέξη, εμένα πάντως μου θυμίζει τα μαθητικά μου χρόνια στα Εκπαιδευτήρια. Τότε το κτήριο της αυλής όπου στεγάζεται σήμερα το 17^ο Νηπιαγωγείο ήταν ένα γιαπί.

Συγκεκριμένα ήταν ένα τσιμεντένιο ορθογώνιο κουτί, ανοικτό από τη νότια πλευρά, μέσα στο οποίο πηγαίναμε και «παίζαμε μπάλα», όταν έβρεχε. Το πάτωμα είχε φθαρεί τόσο που το τσιμέντο ήταν τσιμεντόσκονη.

Κάθε φορά που μπαίναμε μέσα, σηκωνόταν ένα απίστευτο σύννεφο σκόνης, τόσο που, όταν βγαίναμε, αν μας έβρεχες και μας κρατούσες για λίγο ακίνητους, θα γινόμασταν τσιμεντένια αγάλματα.

Εκεί λοιπόν κλωτσούσαμε ένα μπαλάκι, μικρά μεγάλα αγόρια του σχολείου, και προσπαθούσαμε να βάλουμε γκολ, χωρίς να ήμασταν χωρισμένοι σε ομάδες! Πού να συνεννοηθούμε και πού να χάνουμε χρόνο στο διάλειμμα;

Όλοι εναντίον όλων! Αυτό μου θυμίζει η λέξη κλοτσοπατινάδα, αλλά και η εκλογική διαμάχη, την οποία, λοιπόν, προτείνω να λέμε διαδικασία ή αναμέτρηση, ώστε να δικαιολογείται πλήρως και η παντελής απουσία ηττημένων.

Όλοι κερδίζουν κάτι και κανείς δεν χάνει! Αυτό διαπιστώσαμε και στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Βέβαια, στο παραπάνω συμπέρασμα καταλήγει ο καθένας μόνος του, γιατί, αν τον ρωτήσεις για τους άλλους θα σου βρει ένα σωρό ηττημένους.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, ελάτε να κάνουμε κι εμείς μια ανασκόπηση του αποτελέσματος. Μιλάω για τις ευρωεκλογές, αφού για τις δημοτικές δεν ξέρουμε, μέχρι αυτή τη στιγμή που σας μιλάμε, ποιοι ακριβώς εκλέγονται.

Το άλλο πουλάκι:

Ο «Κούλης» έσκισε!

Όπως παλαιότερα και ο «Γιωργάκης». Δεν είναι τυχαίο ότι τα χαϊδευτικά που χρησιμοποιούσαν (χρησιμοποιούν) κάποιοι γι’ αυτούς ήταν και… υποκοριστικά. Δηλαδή ονόματα που δείχνουν, αν μη τι άλλο, μειωμένη εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους.

Τώρα ακούμε και μαθαίνουμε πως υπήρχε ένας στενός κύκλος του πρωθυπουργού, οι οποίοι του τόνιζαν συνεχώς ότι «δεν είναι δυνατόν να χάσει από τον Κούλη». Το αίσθημα αυτό της υπεροψίας ήταν φανερό και στις δικές του αποστροφές.

Πέρα από την υποτίμηση, να πούμε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης σήκωσε στους ώμους του αυτές τις εκλογές, αφού ακόμη και μέσα από την παράταξή του υπήρχαν (υπάρχουν;) φωνές που αμφισβητούσαν τη δυνατότητά του να νικήσει.

Αυτός, λοιπόν, είναι νικητής και με το δίκιο του πανηγυρίζει και μάλιστα το κάνει… χαμηλόφωνα, «σεμνά και ταπεινά», ενώ πρόλαβε να μας δώσει κι ένα αισιόδοξο μήνυμα, διαγράφοντας εκείνον τον χυδαίο τύπο.

Το βάρος από την απέναντι πλευρά ανέλαβε να σηκώσει ο Αλέξης Τσίπρας αυτοπροσώπως, όχι μόνο οδηγώντας όλη την προεκλογική εκστρατεία, αλλά στηρίζοντας επίμονα και κάποια πρόσωπα στους μεγάλους δήμους και τις περιφέρειες της χώρας.

Αυτός δεν ηττήθηκε. Όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο, στο «στρατόπεδο», τόσο το κομματικό όσο και το… μιντιακό, μιλάνε για «αποτέλεσμα» και όχι για ήττα. Την επόμενη μέρα η ΑΥΓΗ κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο τις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές!

Στις οποίες πρέπει να δεχτούμε ότι οδηγείται η χώρα όχι εξαιτίας κάποιας ήττας του κυβερνώντος κόμματος, αλλά επειδή ο πρωθυπουργός χρειάζεται μια νωπή λαϊκή εντολή, έξι μήνες πριν από την κανονική ημερομηνία διεξαγωγής τους.

Την οποία εντολή δεν χρειαζόταν πριν από την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων· ας μην την συνδέουμε μ’ αυτά, διότι διαφορετικά μπορεί να παρασυρθούμε και να πιστέψουμε εκείνους που μιλάνε για εκλογική ήττα.

Από εκεί και πέρα υπήρχε το ΚΙΝΑΛ, στο οποίο υπάρχει επίσης ένας αδικαιολόγητος ενθουσιασμός. Οι ίδιοι τον ερμηνεύουν με το ότι βρέθηκαν στη τρίτη θέση. Κανένας σοβαρός αθλητής όμως δεν μετράει μόνο τη θέση που κατέκτησε.

Ειδικά αν είναι ανερχόμενος. Μετράει και τον χρόνο που έκανε, αν κατέβασε ή ανέβασε τις επιδόσεις τους. Σε κάθε περίπτωση, η μείωση των ποσοστών της Χρυσής Αυγής έκανε πολλούς να βρουν πάτημα για να δικαιολογήσουν τη χαρά τους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Όπως το ΚΚΕ.

Που οι εκπρόσωποί του στα κανάλια πανηγύριζαν επειδή, λέει, «κατάφεραν να ξεπεράσουν τους ναζιστές». Στο επιχείρημα ότι αυτό συνέβη όχι επειδή οι ίδιοι πέτυχαν κάτι περισσότερο, αλλά επειδή ο Βελόπουλος «έκοψε» χρυσαυγήτικες ψήφους σφύριζαν αδιάφορα.

Πάντως το να χάνει χιλιάδες ψήφους ένα κόμμα στο οποίο έκανες σκληρότατη αντιπολίτευση και (θεωρητικά) βρίσκεται κοντά σου, κι εσύ να μην παίρνεις τίποτε, δεν το λες και πολύ μεγάλη εκλογική νίκη.

Από εκεί και πέρα υπήρξαν και άλλα κόμματα που νίκησαν σ’ αυτές τις ευρωεκλογές. Όπως του Βελόπουλου ή του Βαρουφάκη. Βλέπετε, από τη χώρα δεν έλειψαν ακόμη εκείνοι που πιστεύουν στα θαύματα.

Υπήρξαν όμως και κόμματα για τα οποία κάποιοι πιστεύουν ότι ηττήθηκαν. Λάθος! Δεν μπορούμε να μιλάμε για ήττα κάποιου, όταν αυτός δεν υπάρχει πια. Ο νεκρός δεδικαίωται, δεν λένε;

Ή αλλιώς οι πεθαμένοι δεν… νικιούνται!

 Πάμε για άλλες νίκες!