190514 ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Είστε φιλόζωοι;

Θα μπορούσα να σας ρωτήσω και αν είστε φιλάνθρωποι. Πρόκειται, όπως θα δείτε, να καταλήξουμε στο ίδιο αποτέλεσμα. Η απάντηση, στη δεύτερη περίπτωση, θεωρείται αυτονόητη, το ίδιο όμως και στην πρώτη.

Αλλού βρίσκεται το θέμα. Και για να καταλάβετε πού βρίσκεται, θα σας πω μια παλιά ιστορία. Πριν από πολλά πολλά χρόνια, σε μια Παιδαγωγική Ακαδημία, υπηρετούσε μια πολύ καλή καθηγήτρια.

Έβλεπε καθημερινά τις σπουδάστριες, μελλοντικές δασκάλες, αλλά μικρά κορίτσια ακόμη, να αγκαλιάζουν και να φιλούν τα παιδάκια που φοιτούσαν στα Πειραματικά Σχολεία που λειτουργούσαν στην αυλή της Ακαδημίας.

«Σας χαίρομαι, κορίτσια, έλεγε, που δείχνετε τόσο έντονα την αγάπη σας σ’ αυτά τα παιδιά. Και, πράγματι, αυτό πρέπει να χαρακτηρίζει πρωτίστως, μια δασκάλα. Θα ήθελα όμως να το κάνετε και όταν θα διοριστείτε.

Όταν θα πάτε στα μικρά χωριά και τα παιδάκια θα έρχονται στο Σχολείο άπλυτα, με βρώμικα ρούχα, με ψείρες στο κεφάλι, με τα νύχια άκοπα και μαυρισμένα, με τις μύξες τους να τρέχουν από τα ρουθούνια...

Εκείνα τα παιδάκια θα έχουν πολύ μεγαλύτερη ανάγκη την αγκαλιά και τα φιλιά σας από αυτά εδώ, που τα φέρνουν οι γονείς τους μοσχομυριστά, καλοχτενισμένα και με τα ρουχαλάκια τους πεντακάθαρα».

Τα λόγια εκείνης της καθηγήτριας τα θυμάμαι κάθε φορά που βλέπω φιλάνθρωπους, αλλά και φιλόζωους, να δείχνουν την ευαισθησία τους… κατά περίπτωση. Χωρίς να λέω ότι αυτό δεν είναι ανθρώπινο, άρα και κατανοητό.

Για να μην πάει μακριά η κουβέντα, ας την περιορίσουμε στα ζώα. Τα οποία τα αγαπούν όλοι, όμως… υπό προϋποθέσεις. Δεν εκδηλώνουν την αγάπη τους σε όλα τα ζώα το ίδιο, ούτε καν σε εκείνα της ίδιας ράτσας.

Μπορεί, ας πούμε, να χαίρεται και να αγαπά κάποιος το μικρό ενός ζώου, όχι όμως το ίδιο και τους γονείς του. Εξάλλου, όλα τα μικρά είναι χαριτωμένα, και αυτό τα κάνει αξιαγάπητα. Είναι όμως αυτό φιλοζωία;

Το άλλο πουλάκι:

Αν ήτανε ποντίκια;

Κρατήστε το ερώτημα, θα κληθούμε να το απαντήσουμε στη συνέχεια. Για την ώρα, ελάτε να δούμε τη φιλοζωία και μέσα από τα φιλοπεριβαλλοντικά ή τα οικολογικά γυαλιά. Έχουν όλα τα ζώα την ίδια σημασία;

Η απάντηση είναι ναι! Για τη φύση, το «ταπεινό» πουλάκι και ο «περήφανος» αητός έχουν την ίδια σπουδαιότητα. Ένας σκίουρος αλλά και ένα φίδι (πρέπει να) θεωρούνται το ίδιο αναγκαία για τη διατήρηση της οικολογικής ισορροπίας.

Αυτό, παρ’ όλο που το δεχόμαστε όλοι, στην πράξη λειτουργούμε με έναν «ρατσιστικό» τρόπο απέναντι στα διάφορα είδη των ζώων που υπάρχουν στη φύση. Θεωρούμε, με βάση τελείως ιδιοτελή κριτήρια, κάποια σημαντικότερα από άλλα.

Κάποια για τα οποία αξίζει να γίνουν προσπάθειες να μην εξαφανιστούν και άλλα για τα οποία δεν δίνουμε καμιά σημασία. Αλλά και το ανάποδο. Κάποια που θα τα εξοντώναμε ευχαρίστως, ενώ για άλλα ούτε που μας περνά τέτοια ιδέα.

Με βάση αυτή τη λογική, ο άνθρωπος προβαίνει σε «γενοκτονίες» διαφόρων ειδών, και δεν εννοώ μόνο τα έντομα ή τα ερπετά, τα οποία μπορεί να θεωρούνται βλαπτικά ή επικίνδυνα για τον ίδιο και τις καλλιέργειές του.

Θα ακούτε, φαντάζομαι κάθε τόσο ότι τοποθετούνται φόλες για τις αλεπούδες. Από επίσημους φορείς, οι οποίοι μάλιστα βγάζουν και σχετικές ανακοινώσεις. (Έχει αποδειχθεί ότι δεν γίνεται μόνο για την καταπολέμηση της λύσσας.)

Επίσης θα ξέρετε ότι συχνά επικηρύσσονται διάφορα είδη, πτηνών ή ζώων, επειδή θεωρείται ότι ο αριθμός τους αυξήθηκε τόσο που επηρεάζει τη λειτουργία ολόκληρου του οικοσυστήματος.

Τι γίνεται όμως όταν τα ζώα αυτά είναι τα «χαϊδεμένα» των ανθρώπων, όπως ήταν τα παιδάκια των Πειραματικών Σχολείων για τις σπουδάστριες; Τι γίνεται όταν πρέπει να εξοντωθούν δύο εκατομμύρια (αγιό)γατες;

«Πρέπει να τονίσουμε ότι δεν μισούμε τις γάτες, απλώς δεν μπορούμε να επιτρέψουμε τη ζημιά που προκαλούν στην άγρια ζωή της Αυστραλίας». Τόνισαν οι υπεύθυνοι που πήραν την απόφαση για την εξολόθρευσή τους.

Έτσι είναι. Υπάρχουν περιπτώσεις που ο άνθρωπος επεμβαίνει. Ποιες είναι αυτές; Και πότε αποφασίζεται μια τέτοιου είδους επέμβαση; Και, κυρίως, αποφασίζεται το ίδιο εύκολα για κάθε είδους ζωντανό;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αν ήταν ποντίκια;

Μιλώ για τα περιστέρια που έχουν καταλάβει τις αυλές και τα μπαλκόνια μας, τις πλατείες και τα πάρκα της πόλης, τα στέγαστρα των καταστημάτων και κάθε είδους ανοιχτό ή στεγασμένο χώρο, προκαλώντας μάλιστα ένα σωρό ζημιές...

Αν ήταν ποντίκια; Μπορεί τότε να βρίσκαμε την δικαιολογία ότι μεταφέρουν ασθένειες. Αν όμως ήταν κάτι άλλο, αν ήταν… φίδια; Δεν μιλώ για δηλητηριώδη, αλλά για κάποια «άκακα», με την ανθρώπινη πάντα λογική, ερπετά.

Θα τα αφήναμε να πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα και να βρίσκονται παντού ενοχλώντας και προκαλώντας καταστροφές; Ή θα παίρναμε κάποια μέτρα για να περιορίσουμε την εξάπλωσή τους;

Για τα περιστέρια γιατί δεν το κάνουμε; Δεν μας ενοχλεί ο τόσο μεγάλος αριθμός τους; Δεν προκαλεί προβλήματα; Δεν είναι κι αυτό ένα είδος «ζωικού ρατσισμού», μόνο και μόνο επειδή κάποια πλάσματα έχουν συνδεθεί με σύμβολα;

Θα μου πείτε, ποιος θα πάρει την ευθύνη να προτείνει κάποιο μέτρο; Δεν ξέρω. Γιατί δεν ρωτάτε τους υποψήφιους δημάρχους τι σκοπεύουν να κάνουν μ’ αυτό το θέμα; Εκτός αν δεν υπάρχει πρόβλημα και το βλέπουμε μόνο εμείς ως τέτοιο.

Υπάρχει;

 Μην τα βάζετε με τα σύμβολα!