190513 ΑΝΑΛΟΓΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ποδόσφαιρο και πολιτική.

Δεν είναι λίγες οι φορές που κι εμείς, εδώ, στις καθημερινές μας κουβέντες, έχουμε επισημάνει τις ομοιότητες και τις αναλογίες που υπάρχουν ανάμεσα στο ποδόσφαιρο και την πολιτική.

Είναι τόσες και τέτοιες, που μπορεί άνετα κάποιος να βγάλει ασφαλή συμπεράσματα για τη μία, παρακολουθώντας το άλλο. Αρκεί, βέβαια, να ξέρει να παρατηρεί και να είναι σε θέση να συμπεραίνει.

Ωστόσο, υπάρχει ένας κίνδυνος. Διότι, παρά τις πολλές και σημαντικές ομοιότητες, ποδόσφαιρο και πολίτική δεν ταυτίζονται. Υπάρχουν πράγματα που μπορούν να γίνουν στο χόρτο, όχι όμως και στην κάλπη.

Με βάση αυτό το δεδομένο, παρακολουθήσαμε την προηγούμενη εβδομάδα δυο καταπληκτικούς ποδοσφαιρικούς αγώνες, οι οποίοι όμως μπορούν κάλλιστα να μπερδέψουν τους μη έμπειρους… πολιτικούς αναλυτές.

Τι είδαμε; Είδαμε δυο ανατροπές οι οποίες, θεωρητικά, ήταν αδύνατον να συμβούν. Πόσοι ήταν αυτοί που πίστευαν ότι η Λίβερπουλ μπορεί να κάνει κάτι περισσότερο από μια αξιοπρεπή εμφάνιση στη ρεβάνς τού 3-0;

Και πόσοι έδιναν έστω και την παραμικρή πιθανότητα στην Τότεναμ να πάρει την πρόκριση, ειδικά μετά το 2-0; Ξέρω πολλούς που, στο σημείο εκείνο, παράτησαν το ματς και είδαν κάτι άλλο, ή έπεσαν να κοιμηθούν.

Τα αποτελέσματα αυτά λοιπόν, δίνουν την εντύπωση πως «όλα γίνονται». Μόνο που όσοι το πιστεύουν αυτό κάνουν ανολοκλήρωτους, άρα εσφαλμένους, υπολογισμούς. Πρώτα πρώτα ξεχνάνε το… «στο ποδόσφαιρο».

Συνήθως λέμε «στο ποδόσφαιρο όλα γίνονται» και «τίποτε δεν τελειώνει πριν σφυρίξει ο διαιτητής το τέλος του αγώνα». Δεν μπορείς να πεις όμως το ίδιο για την πολιτική και τις εκλογικές αναμετρήσεις.

Το άλλο πουλάκι:

Είναι διαφορετικά!

Εκεί, συνήθως, όλα έχουν τελειώσει… πριν αρχίσουν. Οι αντίπαλοι κατεβαίνουν στο ματς ενώ ξέρουν ήδη το αποτέλεσμα, δυστυχώς όμως δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά. (Όταν μπορούν το κάνουν με τα τανκς!)

Εκείνο που συνήθως παίζεται είναι το εύρος της νίκης ή της ήττας, καθώς αυτό θα δώσει τη δυνατότητα στους μονομάχους να διαχειριστούν την κατάσταση την επόμενη μέρα. Ας πούμε, να μην τους διώξουν από τον πάγκο.

Ακόμη όμως και αν παραμείνουμε στην ολοκληρωμένη διατύπωση «όλα γίνονται… στο ποδόσφαιρο», πάλι θα κάνουμε λάθος εκτίμηση, διότι το «όλα» μπορεί να το βλέπουμε, δεν το βλέπουμε όμως πάντα.

Με οποιεσδήποτε ομάδες. Αν προσπαθήσετε να θυμηθείτε, θα δείτε ότι όλες οι ανατροπές που έχουμε δει έγιναν από ομάδες σπουδαίες, με ιστορία, με αυτό που λέμε πολύ χαρακτηριστικά «βαριά φανέλα».

Μπορεί να βρέθηκαν σε δύσκολη στιγμή, μπορεί να στριμώχτηκαν στα σκοινιά και να έδειχναν χαμένες, χωρίς καμιά ελπίδα να ανακάμψουν, δεν έπαψαν όμως να είναι ομάδες με ποδοσφαιρικό κύρος.

Όταν, λοιπόν, ένα κόμμα (ή μια δημοτική παράταξη) ετοιμάζεται να γυρίσει το ματς και να κάνει την έκπληξη, τινάζοντας στον αέρα τα προγνωστικά, ας το έχει αυτό υπ’ όψη της. Ας σκεφτεί λίγο την ιστορία του.

Όχι την πολιτική, καλύτερα την εκλογική. Από πού ήρθε; Πώς βρέθηκε να διεκδικεί τον τίτλο; Έχει τους παίκτες που μπορούν να αντέξουν στην πίεση και την ένταση; Έχει τον κόσμο που θα την υποστηρίξει μέχρι τέλους;

Ειδικά αυτό με τον κόσμο πρέπει να το λάβουμε πολύ σοβαρά υπ’ όψη μας. Μπορεί να λέμε ότι στο ποδόσφαιρο οι φίλαθλοι είναι ο «δωδέκατος παίκτης», όμως στην πολιτική οι οπαδοί είναι εκείνοι που παίζουν μπάλα.

Είδατε, ας πούμε, τους συγκινητικούς φιλάθλους της Λίβερπουλ; Φαντάζεστε τους οπαδούς κάποιου αντίστοιχου κόμματος ή μιας δημοτικής παράταξης; Μόλις φάνε την τριάρα, θα… την κάνουν για κάπου αλλού.

Στην καλύτερη περίπτωση θα γυρίσουν την πλάτη στην ομάδα τους και δεν θα ξαναπατήσουν στο γήπεδο, μέχρι να τη δουν να ανακάμπτει, διοικητικά, οικονομικά και αγωνιστικά. Όχι να μαλώνουν στα καφενεία για χάρη της…

Εξάλλου, πόσες φορές έχετε ακούσει για φιλάθλους που άλλαξαν ομάδα; Μπορεί να συμβαίνει, αλλά πολύ σπάνια. Οι οπαδοί όμως αλλάζουν κόμματα και παρατάξεις με μεγάλη ευκολία. Είναι κι αλλού πορτοκαλιές…

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εκεί βρίσκεται και η δυσκολία των ηγετών.

Πρώτη τους δουλειά είναι να συγκρατήσουν τον κόσμο, ακόμη και έπειτα από μια βαριά ήττα. Να του τονώσουν το ηθικό. Να τον κάνουν να πιστέψει ότι πρόκειται για μια συγκυριακή δυσκολία που θα ξεπεραστεί.

Το χειρότερο βέβαια είναι όταν βλέπουν να φεύγει ο κόσμος πριν τον τελικό. Όταν, κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας για τη μεγάλη μάχη, παίρνουν αρνητικά μηνύματα από τους οπαδούς, τους οποίους θεωρούσαν «δεμένους στο άρμα».

Τότε προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα κλίμα πόλωσης. Προχωρούν σε δηλώσεις, σε φραστικές επιθέσεις κατά των αντιπάλων, σε εικονικές μάχες, στις οποίες υποτίθεται υπερασπίζονται την τιμή και την ιστορία της ομάδας.

Ελπίζουν πως αυτό το κλίμα θα μεταφερθεί και στα καφενεία, δηλαδή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου οι οπαδοί δίνουν τη δική τους μάχη καθημερινά. Και πράγματι, οι πιο αφοσιωμένοι «τσιμπάνε».

Βεβαίως, τα τελευταία χρόνια, έχει διαρρεύσει ότι πολλοί από τους μαχητικούς φιλάθλους δεν είναι παρά έμμισθοι υπάλληλοι, που έχουν μεν επωμιστεί τη μάχη της εξέδρας, αλλά το κάνουν με το αζημίωτο.

Αλίμονο στους αγνούς και τους αθώους, που τρέχουν για το καλό της ομάδας, μένοντας πιστοί σ’ αυτήν, χωρίς να αποβλέπουν σε τίποτε. Μόνο και μόνο για τη χαρά της νίκης. Ποτέ από το χρέος μη κινούντες.

Ξέρετε όμως πολλούς τέτοιους;

 Μπάλα είναι και γυρίζει. Όχι πάντα!