190509 ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τελευταίο το πιο σημαντικό!

                 

Έτσι πάει. Τα σημαντικά πρέπει να τα λες ή πρώτα ή τελευταία. Το καλύτερο, συνήθως, είναι να τα αφήνεις για το τέλος, προκειμένου να μην μειωθεί περισσότερο η αξία των υπολοίπων. Έχουμε και λέμε, λοιπόν.

Αν ήταν κάτι που ξεχωρίσαμε πραγματικά, τις μέρες που «ξεκουραζόμασταν», αυτό ήταν μια τηλεοπτική εκπομπή. Καταλάβατε ποια εννοώ. Μιλώ για την έρευνα του Αλέξη Παπαχελά σχετικά με τις περσινές φωτιές στο Μάτι.

Η έρευνα αυτή έκανε δυο πολύ σημαντικά πράγματα. Το πρώτο ήταν ότι μας ξαναθύμισε τη μεγάλη καταστροφή και την εκατόμβη θυμάτων εκείνων των ημερών. Αυτό είναι σπουδαίο, επειδή εμείς οι άνθρωποι έχουμε την τάση να ξεχνάμε.

Και δεν εννοώ να θυμόμαστε τα θύματα, όπως το κάνουν οι δικοί τους άνθρωποι˙ αυτό είναι αδύνατο. Σημασία όμως έχει να μην ξεχνάμε τους λόγους, τα αίτια που οδήγησαν σε μια καταστροφή.

Και να παίρνουμε όλα εκείνα τα απαραίτητα μέτρα, ώστε να περιορίσουμε, στο μέτρο του ανθρωπίνως δυνατού, να επαναληφθεί. Αυτό, βέβαια, είναι κυρίως δουλειά όσων έχουν επωμιστεί την ευθύνη της προστασίας.

Κι εδώ ερχόμαστε στο δεύτερο σημαντικό που έκανε η δημοσιογραφική έρευνα που παρακολουθήσαμε την περασμένη εβδομάδα. Διότι δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε και τις ευθύνες εκείνων που χειρίστηκαν την κατάσταση.

Αλήθεια, τι σημαίνει ευθύνη; Τι νόημα έχει να λέει κάποιος ότι υπηρετεί σε μια θέση ευθύνης και μάλιστα να λαμβάνει και το επίδομα που συνήθως τη συνοδεύει; Εννοώ, πώς μεταφράζεται σε πράξη κάτι τέτοιο;

Διότι στη χώρα μας παρακολουθούμε το εξής παράδοξο. Όλοι είναι υπεύθυνοι, στον βαθμό που παιανίζει μια μπάντα και ένα άγημα αποδίδει τιμές στο διάβα τους. Όταν όμως τα πράγματα γίνονται δύσκολα…

Τότε οι υπεύθυνοι ψάχνουν να βρουν σε ποιον να ρίξουν τις ευθύνες (τους). Και άλλοτε φταίει ο κακός μας ο καιρός, άλλοτε τα ίδια τα θύματα (που συμπεριφέρθηκαν ανεύθυνα!) άλλοτε πάλι επρόκειτο απλώς για μια κακή στιγμή.

Αυτά τα παρακολουθούμε δεκαετίες τώρα. Όπως δεκαετιών είναι και το τεράστιο πρόβλημα της ανοργανωσιάς, της ανετοιμότητας του κρατικού μηχανισμού και της παντελούς έλλειψης συντονισμού.

Το άλλο πουλάκι:

Αυτά να τα λέμε!

Όμως στην έρευνα του Αλέξη Παπαχελά αποκαλύφθηκε κάτι νέο. Ή, αν θέλετε, για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, μπορεί να συνέβη και σε άλλες περιπτώσεις, δεν είχαμε όμως αντίστοιχες αποκαλύψεις.

Εδώ είδαμε ανθρώπους να στήνουν ένα ολόκληρο επικοινωνιακό σκηνικό προκειμένου να δείξουν στον κόσμο πόσο πολύ έτρεξαν, κοπίασαν και πάλεψαν για την υπόθεση. Στην πραγματικότητα προκειμένου να μειώσουν τις επιπτώσεις.

Ποιες επιπτώσεις; Εκείνες που θα είχε η αποκάλυψη της πραγματικής εικόνας από την πρώτη στιγμή. Διότι είχαν εικόνα και αυτό πλέον είναι πέραν πάσης αμφιβολίας. Κι όμως παρίσταναν…

Αλήθεια, τι παρίσταναν; Ότι συντονίζουν μια επιχείρηση της οποίας είχαν χάσει κάθε έλεγχο; Ότι ενημερωνόταν, ενώ στην πραγματικότητα μας «ενημέρωναν», λέγοντας ψέματα ή κρύβοντας την αλήθεια; (Τι διαφορά έχει;)

Ότι αγωνίζονται για τις ζωές και τις περιουσίες των κατοίκων, για να κάνουν ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για τους πολίτες, ενώ το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν πώς θα διασώσουν την εικόνα τους;

Μ’ αρέσει που, τότε ακόμη, κάποιοι μιλούσαν για ανάληψη ευθυνών και δηλώσεις παραιτήσεων. Μ’ αρέσει περισσότερο που μερικοί επιμένουν να το ζητούν ακόμη και τώρα. Από ποιους; Από τα ανθρωπάκια που είδαμε στην έρευνα του Παπαχελά.

Από εκείνους που, την ώρα που είχαν ενημερωθεί για δεκάδες νεκρούς (και όλοι αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει σε περιπτώσεις κρίσεων δεκάδες από «πρώτες εκτιμήσεις») διάλεξαν να παίξουν ρόλους μπροστά στις κάμερες.

Το ερώτημα βέβαια είναι άλλο και είναι πολύ σοβαρό: Δεν πρέπει να διερευνηθεί αν όλοι αυτοί οι «υπεύθυνοι», ειδικά οι μάχιμοι που μπορούσαν να προσφέρουν κάτι ουσιαστικό, αντί να σπαταλούν πολύτιμο χρόνο μπροστά στις κάμερες…

Έπρεπε να βρίσκονται εκεί που πραγματικά χρειάζονταν αποφάσεις; Και κυρίως να διερευνηθεί αν τότε θα είχαμε έστω και ένα θύμα λιγότερο; Διότι δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι όλο αυτό το θέατρο δεν στοίχισε επιπλέον ζωές.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Να διερευνηθεί… από ποιους;

Καταλαβαίνετε τώρα, φίλοι μου, για ποιο λόγο η εκάστοτε εξουσία (αλλά η παρούσα πιστεύω περισσότερο από κάθε άλλη που γνωρίσαμε μέχρι σήμερα) φροντίζει να έχει του χεριού της τη δικαστική εξουσία;

Διότι, πέρα από τη δυνατότητα να εξασφαλίσει ένα καλό «κυνήγι» των πολιτικών αντιπάλων της («θα κερδίσουμε τις εκλογές, αν βάλουμε κάποιους στη φυλακή») το σίγουρο είναι ότι εξασφαλίζει τα νώτα της, έτσι και γίνει καμιά στραβή.

Καταλαβαίνετε ακόμη για ποιο λόγο η εκάστοτε εξουσία (αλλά αυτή εδώ –θα χρησιμοποιήσω μια έκφραση του συρμού- «το τερμάτισε») επιχειρεί να ελέγξει και τον Τύπο; Διότι κάτι τέτοιες έρευνες είναι καλό να μη βγαίνουν στον αέρα.

Τουλάχιστον όχι «είκοσι μέρες πριν από τις εκλογές, με συγκεκριμένο τρόπο και συγκεκριμένη προσέγγιση», όπως σχολιάστηκε από επίσημα χείλη του ΣΥΡΙΖΑ. Κάποια άλλη στιγμή, με κάποιον άλλο τρόπο, ίσως…

Καταλάβατε ακόμη για ποιο λόγο (όλοι αλλά τούτοι εδώ… μην τα ξαναλέμε) πασχίζουν να έχουν δικούς τους ανθρώπους επικεφαλής των ενστόλων, ασχέτως αν για να το καταφέρουν παρακάμπτουν άλλους πολύ πιο άξιους;

Επειδή μπορεί κάποια στιγμή να χρειαστούν κομπάρσους για μια παράσταση στην οποία θα πρωταγωνιστούν, αλλά και θα σκηνοθετούν οι ίδιοι. Κομπάρσους που καλό θα είναι να μη ξεφεύγουν από το κείμενο και τον ρόλο.

 Παρασκήνιο!