190516 ΑΝΟΙΚΟΚΥΡΕΥΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Δυο εικόνες χίλιες σκέψεις!

                 

Δεν είμαι πολύ καλός στις περιγραφές, όμως θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω αυτό που θέλω σε δυο εικόνες. Μη φοβόσαστε, δεν θα κάνουμε χίλιες σκέψεις, θα περιοριστούμε αρκετά, όμως ο καθένας μπορεί να κάνει τις δικές του.

Η πρώτη εικόνα μάς έρχεται από το περιαστικό άλσος στους πρόποδες του Κορυλόβου. Θέλετε να ανέβουμε και λίγο παραπάνω; Ας το κάνουμε. Αυτό άλλωστε κάνουν καθημερινά και πολλοί συμπολίτες μας.

Άλλοι περπατούν ή τρέχουν και ανεβαίνουν προκειμένου να αθληθούν, και άλλοι για να απολαύσουν τη φύση, τη θέα από ψηλά, την ησυχία μακριά από το θόρυβο της πόλης… Κάποιοι και για να απολαύσουν ένα… σάντουιτς! 

Για άλλους το μέρος αποτελεί και πρόχειρη ερωτική φωλιά. Όχι, δεν τους έχουμε δει με τα μάτια μας, αλλά το καταλαβαίνει κανείς εύκολα, αν παρατηρήσει τα… αποδεικτικά στοιχεία που υπάρχουν γύρω.

Όπως καταλαβαίνετε, όλοι αυτοί δεν αποτελούν μια ομοιογενή ομάδα. Δεν έχει σημασία. Ούτε κι εμείς θα μιλήσουμε για όλους, παρά για εκείνους που φεύγουν από το δάσος αφήνοντας πίσω έντονα τα κάθε είδους σημάδια της παρουσίας τους εκεί.

Ας ξεκινήσουμε όμως ανάποδα. Έχουμε προσέξει ότι υπάρχουν συμπολίτες μας οι οποίοι δεν επισκέπτονται την περιοχή μόνο για τις ομορφιές της. Το κάνουν προκειμένου να μαζέψουν τα σκουπίδια που βλέπουν πεταμένα παντού.

Πρόκειται συνήθως για μέλη και φίλους της Οικολογικής Κίνησης, αλλά, για να είμαστε δίκαιοι, δεν είναι μόνο αυτοί. Υπάρχουν και άλλοι πολλοί που ενδιαφέρονται για την καθαριότητα στα μονοπάτια και τα σημεία αναψυχής.

Από την άλλη όμως, υπάρχουν και εκείνοι που όχι απλώς δεν ενοχλούνται με την παρουσία σκουπιδιών, αλλά φαίνεται πως αυτά τους αρέσουν τόσο πολύ που φροντίζουν να τα κάνουν περισσότερα. Αυτοί, στην πλειονότητά τους είναι νέα παιδιά.

Πώς το ξέρουμε; Ίσως να κάνουμε λάθος, δεν μπορούμε να φανταστούμε όμως πολλούς μεγάλους ανθρώπους που ανεβαίνουν στον Κορύλοβο κουβαλώντας μαζί τους σάντουιτς και μπύρες.

Εξάλλου μπορεί να τους δει κανείς να ανηφορίζουν με γκαζωμένα τα μηχανάκια και τις σακούλες από τα σαντουιτσάδικα περασμένες στο τιμόνι. Σακούλες που μετά, μαζί με όλες τις συσκευασίες, θα μείνουν κάπου εκεί να… στολίζουν τον τόπο.

Το άλλο πουλάκι:

Εικόνα δεύτερη.

Η γιαγιά φαίνεται να είναι πάνω από ογδόντα ετών. Κινείται δύσκολα, με τη βοήθεια ενός μπαστουνιού. Στα χέρια της κρατά δυο σακούλες. Η μια δεμένη σφιχτά και η άλλη ανοιχτή. Η δεύτερη είναι της ανακύκλωσης.

Στέκεται κοντά στους κάδους. Ακουμπά κάπου δίπλα το μπαστούνι της και ανοίγει με δυσκολία εκείνον των σκουπιδιών. Αφήνει προσεκτικά μέσα τη δεμένη σακούλα και μετά τον ξανακλείνει καλά.

Στη συνέχεια ανοίγει τον μπλε κάδο. Αδειάζει σχολαστικά μέσα το περιεχόμενο της άλλης σακούλας και τη διπλώνει προσεκτικά. Μετά κλείνει τον κάδο, παίρνει το μπαστουνάκι και ξεκινά για το σπίτι της.

Κάποιες φορές τη βλέπω να μαζεύει και τα πεταμένα γύρω από τους κάδους σκουπίδια που αφήνουν άλλοι «προκομμένοι» ή «βιαστικοί» συμπολίτες μας. Τα ρίχνει κι αυτά στον κάδο μαζί με τα δικά της.

Όταν την είδα για πρώτη φορά, σκέφτηκα να της πω «μπράβο γιαγιά». Δεν το έκανα όμως επειδή ξέρω ότι η έκφραση συγχαρητηρίων, μερικές φορές, υποδηλώνει κάποιου είδους ανωτερότητα αυτού που τα εκφράζει.

Ότι τάχα αυτός ξέρει πολύ καλά ποιο είναι το σωστό, το εφαρμόζει απαρεγκλίτως στη ζωή του, και, όταν βλέπει και κάποιον άλλο να το κάνει, το αναγνωρίζει αμέσως και σπεύδει να τον συγχαρεί. 

Ποιος είμαι εγώ που θα συγχαρώ τη νοικοκυρά γιαγιά; Σαν να συγχαίρει ο μαθητής τον δάσκαλο, επειδή εκείνος του έδειξε πώς να λύσει σωστά μια άσκηση. Να τον ευχαριστήσει, μάλιστα˙ όχι όμως να τον συγχαρεί!

Έχοντας αυτές τις δυο εικόνες στο μυαλό, μπορεί κανείς να προβληματιστεί… πάνω σε τι νομίζετε; Θα σας φανεί παράξενο, αν πω πάνω στην τυπική εκπαίδευση που παίρνουν τα παιδιά μας από το Σχολείο.

Διότι εδώ έχουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα χαμένου χρόνου και κόπου, αφού τα παιδιά μας, τις τελευταίες δεκαετίες, έχουν δεχτεί (υποστεί, αν θέλετε) αμέτρητες ώρες Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης. 

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Συστηματικής, έτσι;

Και να τα προγράμματα, και να τα μαθήματα, και να οι δράσεις πεδίου, και να οι εκθέσεις έργων και οι παρουσιάσεις αποτελεσμάτων… Πού πήγαν όλα αυτά; Τι άφησαν στα παιδιά, όταν δεν τους έμαθαν ούτε τα σκουπίδια τους να παίρνουν φεύγοντας από κάπου;

Από την άλλη, ποιος και με ποιον τρόπο «εκπαίδευσε» τη γιαγιά, και όλες τις άλλες νοικοκυρές, που λειτουργούν υποδειγματικά, όσον αφορά τα οικιακά απορρίμματα και την ανακύκλωση των συσκευασιών;

Αν όλα τα εξειδικευμένα προγράμματα και οι τόσες  στοχευμένες παρεμβάσεις δεν κάνουν παρά… μια τρύπα στο νερό, τότε μήπως θα πρέπει να ξανασκεφτούμε τους τρόπους με τους οποίους εκπαιδεύουμε τη νέα γενιά;

Μήπως αυτή η πολυδιάσπαση των στόχων, μέσα από την Αγωγή του πολίτη, την Αγωγή του καταναλωτή, την Αγωγή Υγείας, την Περιβαλλοντική Εκπαίδευση, την Αγωγή του τηλεθεατή ή του χρήστη νέων τεχνολογιών, ακόμη και την Αισθητική Αγωγή... 

Μήπως αποτυγχάνει στο ουσιώδες, να οδηγήσει δηλαδή τον μαθητή να γίνει υπεύθυνος και συνειδητοποιημένος άνθρωπος, που αγαπά το ωραίο και του αρέσει το καθαρό και το νοικοκυρεμένο;

Μήπως, τελικά, είναι πιο απλό το πράγμα από ότι παιδευόμαστε να το κάνουμε;

Ενός εστί χρεία!