190520 ΥΠΕΡΒΑΛΛΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Το θέμα των ημερών.

                 

Το θέμα των ημερών ήταν… τα εξής δύο. Οι εκδηλώσεις μνήμης των Ποντίων και η 13^η σύνταξη που πήραν οι δικαιούχοι. Τι κοινό μπορεί να έχουν αυτά τα τόσο διαφορετικά μεταξύ τους θέματα;

Εδώ σας θέλω! Εμείς διακρίναμε και στα δύο κάποια στοιχεία υπερβολής, τα οποία μπορεί να αιτιολογούνται, αλλά δεν δικαιολογούνται. Δηλαδή υπάρχουν εξηγήσεις και μάλιστα σοβαρές, αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία.

Θα μιλήσω πρώτα για τους Ποντίους και ας γίνω «κακός». Εξάλλου, δεν είμαι υποψήφιος να φροντίζω να τα έχω καλά με όλους, λέγοντας γενικόλογα και κρατώντας αυτό που πιθανώς να ενοχλήσει για μετά τις εκλογές.

Μη φαντάζεστε ότι θα πω τίποτε σπουδαίο, μια παρατήρηση θα κάνω. Η οποία λέει ότι το πλήθος και η ένταση των εκδηλώσεων μνήμης, πένθους, ακόμη και θρήνου, δεν αντικατοπτρίζει αναλογικά τα αισθήματά μας.

Για παράδειγμα, κάποιος που εκδηλώνεται πολύ πιο έντονα για τον χαμό ενός προσώπου δεν σημαίνει ότι πονά και πιο πολύ, ή ότι αυτό θα του λείψει περισσότερο από ότι σε άλλους που εκδηλώνουν πιο βουβά τα αισθήματά τους. 

Μπορώ να θυμάμαι, να τιμώ, ακόμη και να διεκδικώ χωρίς υπερβολές, χωρίς να μπαίνω σ’ αυτή την αμερικανόφερτη λογική ότι το περισσότερο και το μεγαλύτερο είναι υποχρεωτικά και πιο σημαντικό ή πιο ουσιώδες.

Διότι το μόνο στο οποίο μπορεί να οδηγήσει μια τέτοια συμπεριφορά είναι η ανόητη λογική των βραβείων Γκίνες, όπου όχι μόνο ο άλλος, αλλά και ο δικός μας θα προσπαθεί να μας ξεπεράσει σε μέγεθος.

Τα λέω αυτά με ειλικρινές ενδιαφέρον, αφού άκουσα παράπονα και από Ποντίους που κάθε άλλο παρά να αμφισβητήσει μπορεί κανείς τα γνήσια αισθήματά τους και το ανιδιοτελές δόσιμό τους στα ποντιακά ζητήματα.

Έλεγαν, λοιπόν, αυτοί οι φίλοι ότι, αν θέλουμε να είμαστε πιστοί στην παρακαταθήκη που μας άφησαν οι (κάθε λογής) πρόγονοί μας, τότε δεν πρέπει να χάνουμε το μέτρο, αυτό που κυριαρχούσε σε κάθε έκφραση της ζωής τους.

Διότι, αν κάτι σημαίνουν οι λέξεις θυμάμαι, τιμώ, σέβομαι, αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από το μένω πιστός στις αξίες και τα ιδεώδη, τα οποία, φυσικά, εντάσσω στη σύγχρονη πραγματικότητα και τον σημερινό τρόπο ζωής.

Το άλλο πουλάκι:

Σύνταξη ή επίδομα;

Αυτό ήταν το δεύτερο μεγάλο θέμα του σαββατοκύριακου και η κάθε πλευρά είχε τους λόγους της να υποστηρίξει το ένα ή το άλλο. Διότι, πέρα από το όνομα υπάρχει και η… χάρη, που είναι και η ουσία.

Η πλευρά της κυβέρνησης επιμένει να τη λέει «σύνταξη». Για δύο λόγους, οι οποίοι όμως έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Ο πρώτος είναι ότι η σύνταξη (υποτίθεται ότι) έχει έναν μόνιμο χαρακτήρα.

Που σημαίνει ότι η συγκεκριμένη 13^η δίνεται και θα δίνεται όσο η οικονομία το επιτρέπει. Και το επιτρέπει, διότι η κυβέρνηση κατάφερε…

Χώρια που τα οικονομικά είναι και «το δυνατό χαρτί του πρωθυπουργού».

Αν όμως το χαρακτηρίσεις επίδομα, τότε τα πράγματα μπερδεύονται. Διότι το επίδομα μπορεί να είναι κάτι που δίνεται εκτάκτως και όχι σε μόνιμη βάση. Αφήστε που χρειάζεται και ένας λόγος για να δοθεί.

Και ποιος μπορεί να είναι αυτός ο λόγος, αυτή η δικαιολογία, για ένα επίδομα που δίνεται παραμονές εκλογών; Είτε το σκέφτεσαι από μέσα σου, είτε το λες φωναχτά, ο λόγος δεν μπορεί να είναι άλλος από την εξαγορά ψήφων.

Αφού όμως κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, που έχει δώσει αγώνες και αγώνες (η Αριστερά, όχι η κυβέρνηση) για τη δημοκρατία, ενάντια σε κάθε προσπάθεια νόθευσης της λαϊκής βούλησης, επομένως μιλάμε για σύνταξη.

Από την άλλη όμως, τι δέκατη τρίτη σύνταξη είναι αυτή που δίνεται Μάιο μήνα; Και, αφού είναι σύνταξη, σαν όλες τις άλλες δηλαδή, γιατί το ποσό που τελικά είδαν στους λογαριασμούς τους οι συνταξιούχοι ήταν τόσο μικρότερο;

Διότι υπάρχει και αυτή η διαφορά. Το επίδομα μπορεί να δίνεται με εισοδηματικά κριτήρια, να είναι δηλαδή μεγαλύτερο ή μικρότερο, ανάλογα με την γενική οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται εκείνος που θα το πάρει.

Όμως η σύνταξη εξαρτάται από άλλα πράγματα. Από το είδος της ασφάλισης, από τα χρόνια υπηρεσίας, από τις κρατήσεις που πλήρωνε ή δεν πλήρωνε ο καθένας. Δεν μπορεί να δίνεται με εισοδηματικά κριτήρια.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Επίδομα, επομένως;

Δεν έχει σημασία πώς θα το πεις. Η ουσία είναι μία και αυτή κάνει τη διαφορά. Διότι, στα τόσα χρόνια που παρακολουθώ εκλογικές αναμετρήσεις, έχω δει να «δίνονται» πολλά την τελευταία στιγμή.

Συνήθως ήταν με τη μορφή υποσχέσεων. Για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, για προσλήψεις ή μονιμοποιήσεις συμβασιούχων, για μειώσεις φόρων… Πρώτη φορά όμως βλέπω να δίνεται ζεστό χρήμα!

Είτε το πεις σύνταξη, είτε επίδομα, δεν παύει να είναι χρήμα που δίνεται «κας», λίγες μέρες πριν ανοίξουν οι κάλπες. Δεν είναι βέβαιο ότι θα ωφελήσει την κυβέρνηση, διότι πολλοί το εξέλαβαν ως κοροϊδία ή ωμή προσπάθεια εξαγοράς της ψήφου τους.

Μπορεί να φέρει και τα αντίθετα αποτελέσματα, αν κρίνουμε από τις αγανακτισμένες αντιδράσεις πολλών δικαιούχων. Όμως αυτό δεν έχει καμιά απολύτως σημασία. «Η κίνηση είναι που μετράει».

Πάντως εγώ -πείτε με ανόητο- ακόμη περιμένω ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, έστω και μικρομεσαίο, να βγει και να πει «ρε παιδιά, αν είναι να κερδίσουμε καναδυό μονάδες ή μερικούς δήμους με τέτοια τερτίπια…

Μοιράζοντας λεφτά, ή βλέποντας τον πρόεδρό μας να σφιχταγκαλιάζεται με τον Λυμπερόπουλο, καλύτερα να μένει. Καλύτερα αξιοπρεπής και ηττημένος, παρά ρεζίλης και νικητής».

Περιμένω, λέτε, μάταια;

 Υπερβολές που κάνουν κακό.