120330 ΕΚ-ΛΟΓΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Δεν έχω τίποτε με τον άνθρωπο!

Έχω ένα κόλλημα με τις αντιφάσεις και, όταν τις συναντήσω κάπου, με διαολίζουν, πρέπει να τις επισημάνω, διαφορετικά δεν ησυχάζω.

Να, θα σας πω τώρα μια ιστορία, για να δείτε ότι οι άτιμες οι αντιφάσεις μερικές φορές κρύβονται σε απίθανα σημεία:

Μου διηγόταν πριν από μερικές μέρες μια δασκάλα ότι επισκέφτηκε το σχολείο τους ο σχολικός σύμβουλος και συζήτησαν διάφορα παιδαγωγικά θέματα.

Με κρυφό καμάρι μου ανέφερε πως, σε κάποιο σημείο της συζήτησης, ο σχολικός σύμβουλος τους είπε ότι το σχολείο τους είναι εξαίρετο και λειτουργεί πολύ καλά. Τόνισε μάλιστα πως αυτό οφείλεται κυρίως στο ανθρώπινο δυναμικό.

Εσείς τι του απαντήσατε; Τη ρώτησα.

Δεν του είπατε «πώς το ξέρετε, κύριε σύμβουλε»;

Έμεινε να με κοιτάζει με απορία.

Συνέχισα: Απ’ ότι γνωρίζω, οι δάσκαλοι είστε, γενικώς, κατά της αξιολόγησης, έτσι δεν είναι; Γιατί, λοιπόν, δεχθήκατε την αξιολόγηση έτσι αδιαμαρτύρητα;

Διότι, αν ερχόταν και σας έλεγε πως είστε ένα κακό σχολείο, φαντάζομαι θα γινόταν ο χαμός.

Και πού το ξέρει, και ποιος είναι αυτός που μας κρίνει, και πώς έβγαλε το συμπέρασμα με μια φορά που ήρθε στο σχολείο, αφήστε που θα αρχίζατε τις κακίες για το πόσο αξιοκρατικά κατέλαβε τη θέση του ο ίδιος…

Τώρα όμως που είπε καλά λόγια για το σχολείο και για εσάς; Κουβέντα; Αυτό δεν είναι μια αντίφαση, να είμαστε, δηλαδή, κατά της αξιολόγησης εκτός εάν αυτή είναι θετική για μας;

Ας επανέλθουμε όμως στον πολιτικό για τον οποίο ξεκίνησα να σας μιλώ. Διάβασα πρόσφατες δηλώσεις του και εντόπισα ένα σημείο που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Μιλάει για το πώς πρέπει να είναι ο σωστός πολιτικός και, χωρίς να το καταλαβαίνει, βγάζει τον εαυτό του από έξω.

Το άλλο πουλάκι:

Διαβάζω το απόσπασμα.

«Αν ο Αντώνης Σαμαράς είχε βουλιμία για εξουσία θα μπορούσε να τάξει στους πάντες τα πάντα. Δεν το κάνει. Και ορθώς. Και φυσικά δεν μπορούν να το κάνουν και όσοι φιλοδοξούν να ζητήσουν την ψήφο του λαού».

Τι μας λέει λοιπόν, εδώ ο άνθρωπός μας, με τον οποίο, ας επαναλάβουμε, δεν έχουμε τίποτε προσωπικό;

Μας λέει ότι η «βουλιμία για εξουσία» είναι αυτή που οδηγεί τους πολιτικούς να τάξουν στους πολίτες τα πάντα.

Ερχόμαστε, λοιπόν, να ρωτήσουμε.

Πώς θα χαρακτήριζε ο ίδιος κάποιον πολιτικό που έταξε στους ψηφοφόρους του κατά καιρούς τα παρακάτω;

Τελεφερίκ που θα ανεβάζει τους επισκέπτες από το κέντρο της πόλης στον Κορύλοβο.

Υπόγειο πάρκινγκ κάτω από τα τείχη της πόλης στο οποίο θα φτάνει κανείς με υπόγεια διαδρομή από τα Εκπαιδευτήρια, ώστε να αποσυμφορηθεί το κέντρο.

Τον μεγαλύτερο ζωολογικό κήπο των Βαλκανίων ή της Ευρώπης, εδώ θα σας γελάσω γιατί δεν έχω πρόχειρες τις σημειώσεις μου.

Προφανώς έχει τάξει και δεκάδες άλλα πράγματα, ας σταθώ όμως σ’ αυτά που… βγάζουν μάτι.

Πώς, ξαναρωτάω, θα χαρακτήριζε ο άνθρωπός μας έναν πολιτικό που έταξε στους ψηφοφόρους τέτοια «τέρατα και σημεία», όπως θα έλεγε και ο ποιητής;

Προφανώς βουλιμικό για εξουσία!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Καθίστε, λίγο, ρε παιδιά!

Διότι ο άνθρωπος προφανώς δεν μιλάει για τα παλιά.

Μιλάει για τώρα, από εδώ και εμπρός κι όχι για τα περασμένα. Έτσι μάλιστα εξηγείται και η άποψη πως ο Αντώνης Σαμαράς είναι ένας πολιτικός διαφορετικός από τους άλλους, τους κακούς, που οδήγησαν τη χώρα εδώ που βρίσκεται.

Διότι, αν μιλούσαν για τα περασμένα, όχι πολύ παλιά, να, εκείνα του 2009 ας πούμε, τότε που ο Αντώνης ήταν υπουργός Πολιτισμού, θα έπρεπε να μας πει και για το περίεργο φαινόμενο οι μισοί (ή να πω όλοι;) υπάλληλοι στο Μουσείο Ακρόπολης να κατάγονταν από την εκλογική του περιφέρεια.

Βλέπετε, κάποιοι υπουργοί τα κατάφερναν καλύτερα από άλλους που εξαντλούσαν το μεγαλύτερο μέρος της επιρροής τους στην απλή χρηματοδότηση συλλόγων και φορέων της εκλογικής τους περιφέρειας!

Αυτά όμως τέλειωσαν. Γι’ αυτό διαβάζουμε στην ανακοίνωση του πολιτικού μας:

«Ο λαϊκισμός είναι παρελθόν μαζί με όσους επιμένουν στις πρακτικές του».

Από δω κι εμπρός, λοιπόν, ελάτε να ακολουθήσουμε την προτροπή του ανθρώπου μας και να απομονώσουμε όσους επιμένουν στον λαϊκισμό.

Για να έρθουν, επιτέλους, νέα μυαλά στα πράγματα.

Όπως ο ίδιος!

Κι ακόμη έχουμε για τις εκλογές!

120329 ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Οι καλοί λογαριασμοί…

Ας υποθέσουμε ότι είστε ένας γονιός που μένει σε κάποιο μικρό χωριό και το παιδί σας πηγαίνει εκεί στο σχολείο.

Ένα σχολείο που, λόγω του μικρού αριθμού παιδιών αλλά και άλλων παραγόντων που δεν είναι της ώρας να εξετάσουμε, υπολειτουργεί.

Αυτό δεν ενδιαφέρει κανέναν και, κυρίως, τους τοπικούς παράγοντες αλλά και διάφορους άλλους πολιτευτές, οι οποίοι βάζουν την ύπαρξη ενός σχολείου στο χωριό πάνω από τις μορφωτικές ανάγκες των παιδιών.

Στην πραγματικότητα, πάνω από το κάθε τι βάζουν τις ψήφους που ελπίζουν να μαζέψουν κολακεύοντας τους κατοίκους του χωριού, «πείθοντας» ο ένας τον άλλο πως η παρουσία του σχολείου είναι που δίνει ζωή στον τόπο, ενώ με την απομάκρυνσή του το χωριό θα μαραζώσει.

Το μαραζωμένο.

Κάποια στιγμή έρχεται η πολιτεία και αποφασίζει να κλείσει το σχολείο και οι μαθητές να μεταφερθούν σε άλλο, μεγαλύτερο, που λειτουργεί με πιο ολοκληρωμένο πρόγραμμα.

Το κάνει επειδή αντιλαμβάνεται τις μορφωτικές ανάγκες των παιδιών;

Καθόλου! Διότι, αν ήταν έτσι, θα το έχει κλείσει χρόνια πριν. Απλώς της έχουν βάλει το πιστόλι στον κρόταφο και προσπαθεί να κόψει λεφτά απ’ όπου μπορεί.

Καταφθάνουν, λοιπόν, στο χωριό διάφοροι εκπρόσωποι της πολιτείας, του δήμου, της εκπαίδευσης κ.λπ. και προσπαθούν να πείσουν τους κατοίκους του χωριού πως το σχολείο κλείνει για το καλό των παιδιών τους.

Κάποιοι κάτοικοι αντιδρούν και, τι παράξενο, μαζί τους αντιδρούν αρκετοί εκπαιδευτικοί, οι οποίοι επί χρόνια ζητούσαν το κλείσιμο των μικρών σχολείων και τη συγκέντρωση των μαθητών σε σχολικές μονάδες με υψηλότερες προδιαγραφές.

Το άλλο πουλάκι:

Στάσου, γιατί μπερδεύτηκα!

Τελικά είναι καλό για τους μαθητές ή όχι το να κλείνει το μικρό σχολείο του χωριού τους και να μεταφέρονται σε άλλο μεγαλύτερο; Διότι, αν συμφωνήσουμε σ’ αυτό, τα άλλα τα βρίσκουμε στην πορεία.

Πώς; Α, κατάλαβα!

Εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς. Διότι, μπορεί οι δάσκαλοι να λένε ότι είναι καλύτερο για τα παιδιά, όταν όμως έρχεται να το εφαρμόσει η κυβέρνηση είναι κάπως δύσκολο να συμφωνήσουν μαζί της.

Ειδικά αν η εφαρμογή έχει ως στόχο μόνο την περικοπή κονδυλίων και καθόλου –όπως θα δούμε στη συνέχεια- την βελτίωση της ποιότητας σπουδών των μαθητών.

Περικοπή κονδυλίων, λοιπόν.

Πράγματι, όταν κλείνει ένα σχολείο με καμιά εικοσαριά παιδάκια, στο οποίο εργαζόταν αρκετοί εκπαιδευτικοί, γίνεται μεγάλη οικονομία.

Μόνο τους μισθούς τους να βάλεις, χώρια τα λειτουργικά έξοδα του σχολείου…

Όλα αυτά παύουν να υπάρχουν και μένει μόνο η μεταφορά των παιδιών στο μεγαλύτερο σχολείο υποδοχής.

Επομένως, τουλάχιστον αυτή, θα έπρεπε να διασφαλιστεί και μάλιστα με τους καλύτερους όρους.

Δηλαδή το λεωφορείο ή το αστικό να παίρνει τους μαθητές μπροστά από το παλιό τους σχολείο και να τους μεταφέρει στο νέο.

Όχι να μετακινούνται με τη συγκοινωνία και να ταλαιπωρούνται στις στάσεις περιμένοντας το λεωφορείο της γραμμής.

Φυσικά δεν συζητάμε καθόλου ούτε ως ιδέα το να πληρώνουν για τη μετακίνησή τους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Και όμως πληρώνουν!

Επειδή το κράτος έχει να δώσει τα δεδουλευμένα μηνών στα λεωφορεία, οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να βρουν έναν τρόπο πίεσης. Δεν μεταφέρουν πλέον μαθητές δωρεάν, παρά μόνο με το αντίτιμο μαθητικού εισιτηρίου.

Και τώρα;

Να υποστηρίξεις τους λεωφορειούχους; Που δίκαιο έχουν οι άνθρωποι, όμως ο τρόπος που το διεκδικούν αναγκάζει άλλους φτωχούς ανθρώπους να βάλουν το χέρι στην τσέπη;

Πώς να πιεστεί η κυβέρνηση, ώστε να καταβάλει τα χρεωστούμενα και να λυθεί το θέμα;

Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος κάποιοι μαθητές να εγκαταλείψουν το σχολείο!

Αν θέλετε τη γνώμη μας, μόνο με τη συνεργασία η διεκδίκηση θα έχει αποτελέσματα.

Οι λεωφορειούχοι να κάνουν ότι πληρώνονται και οι γονείς να κάνουν ότι πληρώνουν. Ποιοι θα το ξέρουν στο υπουργείο;

Όσο για τους μαθητές, να μια σοβαρή αιτία για κινητοποιήσεις. Όχι τον Νοέμβριο που ψάχνουν να βρουν αφορμές για να καταλάβουν τα σχολεία τους!

Οι λογαριασμοί, λοιπόν, που είπαμε στην αρχή δεν είναι καθόλου καλοί. Κι έτσι είναι δύσκολο να γίνουν φίλοι όσοι εξαπατήθηκαν με εκείνους που τους εξαπάτησαν.

Και, ξέρετε κάτι; Οι πρώτοι δεν συνομίλησαν με κανέναν υπουργό. Με τους τοπικούς παράγοντες συνομίλησαν, που τώρα βγάζουν τις ουρές τους απ’ έξω και ρίχνουν τις ευθύνες στο «αθηνοκεντρικό κράτος»!

Επειδή πλησιάζει και το Πάσχα,

να θυμίσουμε ότι με πορδές αβγά δεν βάφονται!

120328 ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Η άνοιξη είναι εδώ!

Όσα πισωγυρίσματα κι αν κάνει πλέον ο Μάρτης, τίποτε δεν μας ξεγελά.

Τα δεντράκια στις γειτονιές και τις πλατείες ολάνθιστα. Από μέρα σε μέρα, περιμένουμε και το πρώτο χελιδόνι να σχίσει με το πέταγμά του τον φωτεινό ουρανό…

Φέτος, περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά, έρχεται στο νου μου το τραγούδι του Διονύση:

Τον χειμώνα ετούτο άμα το πηδήσαμε

Για άλλα δέκα χρόνια, άιντε, καθαρίσαμε!

Αλήθεια, τι χειμώνας ήταν αυτός, ρε παιδιά;

Ο κοσμάκης πάγωσε, αρρώστησε, πείνασε, έκλαψε…

Αναρωτιέμαι, χωρίς να ξέρω και πολλά από οικονομία, πόσα λεφτά μάζεψε το κράτος από αυτή την καταραμένη αύξηση του πετρελαίου, που, πριν καλά καλά τελειώσει η σαιζόν, μας απειλεί ακόμη μεγαλύτερη για τον ερχόμενο χειμώνα;

Τι ακριβώς κέρδισαν με την άνοδο της τιμής μέσω της φορολογίας, η οποία οδήγησε τον κόσμο στο να ψάχνει «εναλλακτικούς» τρόπους θέρμανσης, στο να επιτεθεί σε ό,τι ξύλινο έβρισκε μπροστά του και, τελικά στο να παγώνει;

Μήπως, αν η τιμή ήταν στα περσινά τουλάχιστον επίπεδα, και θα ζεσταινόμασταν και το κράτος θα μάζευε περισσότερα λεφτά, μέσω της μεγαλύτερης κατανάλωσης;

Διαφορετικά, ας το κάνουν δυο ευρώ το λίτρο, να το αγοράζουν μόνο οι έχοντες και κατέχοντες, και όλοι οι υπόλοιποι να τραγουδάμε «το πιο θερμό καλοριφέρ ειν’ τα φιλιά».

Παρασύρθηκα όμως, αυτά θα μας απασχολήσουν και πάλι μετά από πολλούς μήνες. Προς το παρόν, η άνοιξη είναι εδώ, οι μέρες μεγάλωσαν και είναι ώρα να φωτιστεί λίγο και η ψυχούλα μας.

Το άλλο πουλάκι:

Είδα ανθρώπους χαμογελαστούς.

Δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου, αν φαντάζομαι πράγματα που θα ήθελα να συμβαίνουν στην πραγματικότητα, όμως προχθές, του Ευαγγελισμού, είδα τους ανθρώπους να χαμογελούν να έχουν μια ευχάριστη διάθεση.

Θέλετε ο καιρός, θέλετε η μέρα, θέλετε τα παιδάκια με τις στολές της παρέλασης που έτρωγαν το πρώτο παγωτό του καλοκαιριού, εμένα μου δόθηκε η εντύπωση πως κάτι άλλαξε στην ψυχολογία των ανθρώπων.

Είπα όμως παρέλαση και θυμήθηκα κάτι που το έχω ξανασημειώσει.

Δεν γνωρίζω με ποια κριτήρια επιλέγονται οι εκφωνητές, αυτοί που μας ενημερώνουν για το ποιο τμήμα παρελαύνει τη συγκεκριμένη στιγμή, καλό θα ήταν όμως τα κείμενά τους να τα «χτενίζει» και κάποιος φιλόλογος.

Όχι τίποτε άλλο, τους ακούει και τόσος κόσμος και τα ίδια τα παιδιά που παρελαύνουν.

Και δεν μιλώ μόνο για τα υψηλά νοήματα που προσπαθούν να μας μεταδώσουν, αλλά ακόμη και για απλά ζητήματα γραμματικής.

Δεν λέμε, για παράδειγμα, «τα κορίτσια έχουν επικεφαλή» (sic), δηλαδή το θηλυκό κάποιου «επικεφαλή» ή «επικεφαλούς», διότι, απλούστατα, το επικεφαλής δεν κλίνεται.

Πρόκειται για εμπρόθετο προσδιορισμό που μας έρχεται από τα αρχαία χρόνια και σημαίνει αυτόν που βρίσκεται στην κορυφή, που ηγείται, που βρίσκεται επί (της) κεφαλής (γι’ αυτό και κάποιοι προτείνουν να το γράφουμε με δυο λέξεις).

Σήμερα είναι άκλιτο, επίρρημα, και έτσι δεν λέμε «του επικεφαλή», «των επικεφαλών» κ.λπ. Αρκεί να σκεφτόμαστε πως το άρθρο πηγαίνει στο ουσιαστικό που ακολουθεί, όπως ο επικεφαλής αξιωματικός, οι επικεφαλής πολίτες, τα επικεφαλής οχήματα, τους επικεφαλής σημαιοφόρους…

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Κόψε τη γραμματική.

Λέγαμε για τη διάθεση των πολιτών κι εσύ πας να μας τη χαλάσεις. Τι ακριβώς είναι αυτό που άλλαξε και μας παρέσυρε, αφού, αν το δούμε ψυχρά, τα πράγματα παραμένουν μαύρα κι άραχνα;

Μπορεί ο καιρός από μόνος του να μας φτιάξει τη διάθεση, όταν όλοι οι «δείκτες» δείχνουν την καταστροφή;

Δεν ξέρω. Ακόμα όμως και οι οικονομολόγοι δέχονται πως η ψυχολογία είναι σημαντικότατος παράγων για το ξεπέρασμα μιας κρίσης.

Έπειτα, μη ξεχνάτε, (λένε πως) την άμεση χρεοκοπία την έχουμε αποφύγει, παρόλο που, αργά και βασανιστικά πηγαίνουμε προς τα εκεί. Άλλο όμως το λίγο λίγο που προλαβαίνεις κάπως να προσαρμοστείς και άλλο το μπαμ και κάτω.

Αφήστε που έρχονται και οι εκλογές και εκεί ο καθένας θα βγάλει και την αγανάκτηση και τον θυμό και την απογοήτευση και  ό,τι άλλο έχει στην ψυχούλα του.

Βεβαίως, διάβαζα προχθές πως για πρώτη φορά οι Έλληνες θα οδηγηθούν στις κάλπες χωρίς να ελπίζουν το παραμικρό καλό από το οποιοδήποτε αποτέλεσμα.

Μπορεί. Όμως και το… ξεχαρμάνιασμα λίγο το έχετε;

Καλή η γκρίνια,

αλλά και το χαμόγελο δεν βλάπτει!

120327 ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Τι είναι η πατρίδα μας;

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, έρχονται ερωτήματα αυτού του είδους και με σκανδαλίζουν.

Άλλους τους μπερδεύουν πιο περίπλοκα ερωτήματα, όπως το «τι γιορτάζουμε την 25^η Μαρτίου» ή «πείτε μας έναν ήρωα του ‘21».

Αυτά έχουν μεγάλη δυσκολία, διότι απαιτούν βαθιά γνώση της Ιστορίας και, στη δική μας περίπτωση, που η ιστορία μας είναι τόσο πλούσια, υπάρχει ο κίνδυνος να πιαστείς αδιάβαστος.

Πού να θυμάσαι σε κάθε περίπτωση ποιοι ήταν οι φίλοι και ποιοι οι εχθροί;

Άλλοτε σύμμαχοι, άλλοτε αντίπαλοι, πότε πολεμώντας πλάι πλάι και πότε απέναντι, διάφοροι λαοί γίνονται εχθροί ή φίλοι, αναλόγως με το τι γιορτάζουμε κάθε φορά.

Θα μου πείτε, δεν είναι ανάγκη να τα θυμάσαι και όλα!

Αν ξέρεις για τους Τούρκους, τους Γερμανούς και τους Ιταλούς, έχεις πιάσει τη βάση και περνάς το μάθημα.

Διότι, άμα πας να εμβαθύνεις στην ύλη και μπερδευτείς με κάτι Βαλκανικούς Πολέμους, με τον Πρώτο Πόλεμο και με τους συμμάχους του γίνονταν εχθροί σε κάθε φάση, δεν βγάζεις άκρη.

Έλα όμως που εμείς, εδώ στην εσχατιά της Ελλάδας, έχουμε πολύ περισσότερους λόγους για να είμαστε μπερδεμένοι.

Γιατί; Διότι η επίσημη σχολική ιστορία μάς έχει πετάξει στα αζήτητα.

Διδασκόμαστε στα σχολεία για την «απελευθέρωση της πατρίδας από τον τουρκικό ζυγό», όμως κανείς δεν μας λέει πως αυτό, για κάθε περιοχή της χώρας έχει άλλη χρονολογία.

Διαβάζουμε στα βιβλία για τα «μαύρα χρόνια της γερμανικής Κατοχής» και ακούμε εδώ τους γονείς και τους παππούδες μας να θυμούνται μόνο Βουλγάρους. Αφήστε που οι κατοχές είναι πολύ περισσότρερες!

Το άλλο πουλάκι:

Τι είναι η πατρίδα μας;

Αυτό είναι ένα «ανοιχτό» ερώτημα.

Αφήνει τον ερωτώμενο ελεύθερο να εκφράσει την άποψή του και μπορείς να το θέτεις με την ευκαιρία κάθε εθνικής εορτής, χωρίς να υπάρχει ο κίνδυνος να εκθέσεις κανέναν.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο καθένας μπορεί να απαντήσει κυριολεκτικά ό,τι θέλει, αφού, ακόμη κι αν ακολουθήσουμε τον «κανόνα» του ποιητή, θα καταλήξουμε στο… «όλα πατρίδα μας, κι αυτά κι εκείνα».

Οπότε…

Ωστόσο, το γεγονός ότι ακριβώς υπάρχουν τόσες πολλές πιθανές απαντήσεις και μάλιστα μπορούν να θεωρηθούν όλες σωστές, δεν σημαίνει ότι ο καθένας αποδέχεται δίπλα στη δική του, ισότιμα, και όλες τις άλλες εκδοχές.

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα από την πολύ πρόσφατη ιστορία μας. Θυμόσαστε πόσοι έπεσαν να φάνε τον πρώην πρωθυπουργό, τον Γιώργο Παπανδρέου ντε, όταν εξέφρασε την άποψη πως η πατρίδα μας είναι μια χώρα διεφθαρμένων;

Η απάντηση θεωρήθηκε απαράδεκτη και είναι μία από τις πολλές που είχαν τελικά ως αποτέλεσμα στο να μείνει ο… Γιωργάκης «στάσιμος».

Ούτε καν μετεξεταστέος!

Το περίεργο είναι πως την ίδια απάντηση δίνουν καθημερινά πολλές χιλιάδες Ελλήνων, άλλοι με τις πράξεις τους κι άλλοι απλώς και μόνο παρακολουθώντας κάποιες λίγες από αυτές τις πράξεις, όμως φαίνεται πως ο Γιώργος την πάτησε επειδή έδωσε σωστή απάντηση σε λάθος διαγώνισμα!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τελικά, τι είναι η πατρίδα μας;

Θα ήταν λάθος να επιχειρήσει να δώσει κανείς μια σοβαρή απάντηση σε ένα ερώτημα που τίθεται… λανθασμένα.

Διότι, απλούστατα, δεν υπάρχει πατρίδα ΜΑΣ!

Ο καθένας έχει στο μυαλό του μια δική του πατρίδα και, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ισχύει ότι «το όλον δεν ισούται με το άθροισμα των επιμέρους που το αποτελούν».

Παρόλο δηλαδή που ο καθένας έχει την προσωπική του πατρίδα μες στο μυαλό του, τελικά η πατρίδα μας μπορεί να είναι κάτι πολύ περισσότερο και πολύ διαφορετικό από αυτό που θα βρούμε, αν συγκεντρώσουμε όλες αυτές τις διαφορετικές απόψεις.

Το ερώτημα, λοιπόν, πρέπει να τεθεί ως εξής: Τι είναι η πατρίδα σου;

Ή, καλύτερα, τι είναι η πατρίδα… μου, αφού ο καθένας πρέπει να το θέσει στον εαυτό του και να κρατήσει την απάντηση για προσωπική του χρήση.

Παραδόξως όμως, έχω την εντύπωση πως, αν το θέσουμε έτσι, τότε, χωρίς να το καταλάβουμε, ίσως κάπου συναντηθούμε, ίσως οι απαντήσεις που θα δώσουμε ο καθένας χωριστά στον εαυτό μας να έχουν έναν κοινό τόπο.

Και ίσως αυτή η συνισταμένη να είναι που πρέπει να ακολουθήσουμε αν θέλουμε να βγούμε σε κάποιο ξέφωτο.

Λέτε να δοκιμάσουμε;

«Μικρή πατρίδα, σώμα μου κι αρχή…»

120323 ΕΠΙΣΗΜΟ

Το ένα πουλάκι:

Χωρίς εξέδρα επισήμων…

Αν κάνεις μια αναζήτηση στο διαδίκτυο με αυτή τη φράση, θα σου βγάλει πάνω από εκατόν πενήντα χιλιάδες αποτελέσματα. Είναι το θέμα των ημερών.

Σκεφτήκαμε να το ψάξουμε λίγο περισσότερο. Εξέδρα όλοι ξέρουμε τι είναι. Ποιοι είναι όμως οι επίσημοι; Τι σημαίνει «επίσημος». Για να πάρουμε μια επίσημη απάντηση, απευθυνθήκαμε στον… επίσημο λεξικογράφο μας και, πλέον, Υπουργό Παιδείας και τα ρέστα.

Ιδού τι μας απάντησε:

Επίσημος, -η, -ο. 1. αυτός που σχετίζεται με το κράτος με δημόσια αρχή ή με νόμιμο εκπρόσωπό του: ~ αξιωματούχος /απεσταλμένος / αντιπρόσωπος // ~ διαπραγματεύσεις / συζητήσεις // η είδηση διαψεύστηκε από ~ χείλη ΑΝΤ. ανεπίσημος

2. αυτός που έχει θεσπιστεί από την πολιτεία: ~ αργία / γιορτή // η ~ γλώσσα / το ~ νόμισμα ενός κράτους ΣΥΝ: δημόσιος, εθνικός.

3. αυτός που ασκεί το κύρος του από αξιόπιστη (συνήθ. Δημόσια, κρατική) πηγή: ~  πληροφορίες / ανακοινωθέντα / έγγραφο / έκθεση / στοιχεία ΑΝΤ. ανεπίσημος

4. αυτός που είναι αξιοσημείωτος, που έχει κοινωνική αναγνώριση: οι ~ καλεσμένοι // (ως ουσ.) οι θέσεις / η εξέδρα των επισήμων ΣΥΝ. επιφανής

5. αυτός που έχει αυξημένο βαθμό τυπικότητας, που έχει υψηλό κοινωνικό γόητρο: ~ εκδήλωση / τελετή / δείπνο

6. αυτός που προορίζεται για δραστηριότητες με υψηλό βαθμό τυπικότητας: φόρεσε ~ ρούχα για τη δεξίωση ΣΥΝ. καθωσπρέπει, σοβαρός ΑΝΤ. πρόχειρος, καθημερινός

7. πανηγυρικός, δημόσιος: η ~ έναρξη των αγώνων // η ~ ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των εκλογών // η ~ τέλεση των γάμων τους ΑΝΤ. ανεπίσημος

8. αυτός που αποτελεί την αυθεντική, αναγνωρισμένη έκφραση κάποιου: οι ~ κανονισμοί του αθλήματος // η ~ θέση του κόμματος για το περιστατικό ΑΝΤ. ανεπίσημος.

Το άλλο πουλάκι:

Τι καταλάβατε;

Σε ποια από τις παραπάνω ερμηνείες της λέξης ταιριάζουν καλύτερα όλοι εκείνοι που στέκονται πάνω στην εξέδρα και κάτω από την τέντα, προκειμένου όσοι παρελαύνουν να τους χαιρετούν και να τους τιμούν;

Αν κρίνουμε και από το παράδειγμα που δίνει ο ίδιος ο επίσημος λεξικογράφος μας, μάλλον βρισκόμαστε πιο κοντά στην τέταρτη ερμηνεία: οι επίσημοι είναι αυτοί που είναι αξιοσημείωτοι, που έχουν κοινωνική αναγνώριση.

Βεβαίως, σε συνδυασμό πάντα με την πρώτη ερμηνεία, σύμφωνα με την οποία οι επίσημοι σχετίζονται με το κράτος ή με δημόσια αρχή.

Αυτοί, λοιπόν, είναι οι επίσημοι και γι’ αυτούς ετοιμάζονται όλοι. Και εκείνοι που θέλουν να παρελάσουν και οι άλλοι που θέλουν να γιαουρτώσουν.

Γίνεται όμως παρέλαση χωρίς… εξέδρα επισήμων, δηλαδή χωρίς επίσημους; Διότι, η εξέδρα έχει τη σημειολογία της. Αυτή η ανοησία που ακούγεται ότι οι επίσημοι «θα βρίσκονται ανάμεσα στους πολίτες» είναι απλώς… ανοησία.

Πού θα «αναφέρονται» αυτοί που θα παρελαύνουν;

Να, μια ιδέα, ας πούμε, θα ήταν να βρίσκονται στην εξέδρα παλαιοί πολεμιστές και τραυματίες πολέμου, αξιοσέβαστα γεροντάκια που στα νιάτα τους έπραξαν στο ακέραιο το καθήκον τους προς την πατρίδα.

Αυτοί έχουν και την απαραίτητη εμπειρία να «επιθεωρήσουν» τα διάφορα τμήματα και να διακρίνουν εάν το φρόνημα της νεολαίας μας είναι αρκούντως υψηλό, για τις δύσκολες στιγμές που διέρχεται η πατρίς.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Βάλτε και… λίγη ποίηση!

«Τις ημέρες εκείνες έκαναν σύναξη μυστική τα παιδιά και λάβανε την απόφαση, επειδή τα κακά μαντάτα πλήθαιναν στην πρωτεύουσα, να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: μια παλάμη τόπο κάτω από τ’ ανοιχτό πουκάμισο, με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου. Όπου είχε κράτος κι εξουσία η Άνοιξη.

Και επειδή σίμωνε η μέρα που το Γένος είχε συνήθεια να γιορτάζει τον άλλο Σηκωμό, τη μέρα πάλι εκείνη ορίσανε για την Έξοδο. Και νωρίς βγήκανε καταμπροστά στον ήλιο, με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβιά σαν σημαία, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες. Και ακολουθούσανε άντρες πολλοί, και γυναίκες, και λαβωμένοι με τον επίδεσμο και τα δεκανίκια. Όπου έβλεπες άξαφνα στην όψη τους τόσες χαρακιές, που ‘λεγες είχανε περάσει μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα».

Άντε, τώρα, να βρεις «τι θέλει να πει ο ποιητής», που μας ρωτούσαν και οι καθηγήτριες, στα μαθητικά μας χρόνια.

Βεβαίως, ένα γνώρισμα της ποίησης είναι πως δίνει στον καθένα το δικαίωμα να την «διαβάσει» με τα δικά του μάτια, με τα δικά του «μέτρα».

Έτσι κι εμείς… ξεμπερδεύουμε με το δύσκολο αυτό θέμα, αφήνοντάς σας με την απορία.

Ζήτω τα «ζήτω», ζήτω και τα «κάτω»!

120322 ΦΑΓΑΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Σκάνδαλα, ρεμούλες απατεωνίες…

Τις τελευταίες μέρες δεν προλαβαίνουμε να μαθαίνουμε τους απίστευτους τρόπους που έβρισκε (βρίσκει) ο καθένας για να κλέβει το δημόσιο.

Τόσο που, σχολιάζοντας, μια φίλη αναρωτήθηκε: Ρε, μπας και τα φάγαμε μαζί;

Υπάρχει και η άλλη η πάντα καχύποπτη πλευρά.

Όλοι εκείνοι που πιστεύουν ότι τα σκάνδαλα και οι απατεωνιές βγαίνουν στο φως τώρα, προκειμένου να… αποπροσανατολιστεί η κοινή γνώμη!

Την άποψη αυτή την ακούω χρόνια.

Κάθε φορά που έρχεται στο φως κάποιο μεγάλο σκάνδαλο, ιδιαίτερα αν σ’ αυτό εμπλέκονται και «απλοί πολίτες», υπάρχει η υποψία πως αυτό γίνεται για να στραφεί η προσοχή μας αλλού και όχι στα «πραγματικά προβλήματα».

Το ωραίο είναι πως, σε περιόδους «νηνεμίας», είναι οι ίδιοι που καταγγέλλουν πως «ποτέ δεν συλλαμβάνεται κανείς», πως «όλα τα κουκουλώνουν» και πως «ποτέ κανείς δεν πήγε στην φυλακή».

Φίλος αυτής της άποψης υποστήριξε προχθές ένα άλλο απίθανο. Ενώ η κουβέντα ήταν για τις τόσες κλεψιές και ρεμούλες, τους τόσους πρωτότυπους τρόπους να φαγωθεί δημόσιο χρήμα, αυτός ήθελε, για μια ακόμη φορά, να υπερασπιστεί τους «μικρούς»:

«Τι νομίζετε, ρε κορόιδα;

Δίνουν ένα κοκαλάκι και σε κάποιους φουκαριάρηδες και τα πολλά τα τρώνε οι λίγοι επιτήδειοι».

Κοκαλάκι; Φουκαριάρηδες;

Δηλαδή οι κομπίνες από υπαλλήλους του ΙΚΑ με κέρδη για τους ίδιους (και ζημιές για το ταμείο) εκατομμυρίων ευρώ είναι… ψιλοπράγματα;

Ή ήταν το κοκαλάκι που τους πετάξαν κάποιοι «μεγάλοι», προκειμένου να μη φανούν οι δικές τους βρωμιές;

Το άλλο πουλάκι:

Κι από λίγο λίγο…

Σου δίνεται η εντύπωση πως ο καθένας κλέβει απ’ όπου μπορεί. Συνταξιούχοι που δεν βρίσκονται πλέον εν ζωή αλλά εισπράττουν τις συντάξεις τους.

Ανάπηροι μαϊμούδες. Επτά χιλιάδες ημέρες αναρρωτικές άδειες σε μικρή ομάδα εργαζομένων, μέσα σε ένα χρόνο!

Ειδικά σε κάποιες περιοχές, τα φαινόμενα έπαιρναν διαστάσεις… πανδημίας.

Στη Ζάκυνθο, λέει, ο Δήμος εισέπραττε τέλη για ιδιοκτησίες 2.800.00 τ.μ. ενώ το συνολικό εμβαδόν των κτιρίων ξεπερνά τα 6.000.000 τ.μ.!

Ο Δήμαρχος, που την «έψαξε» τη δουλειά, είχε παραλάβει μια «μαύρη τρύπα» 50 εκατ. ευρώ και υπολογίζει πως, μόνο από τα τέλη που δεν εισπράττονταν λόγω των ψευδών δηλώσεων των ακινήτων, ο δήμος έχανε πάνω από 6 εκατ. ευρώ το χρόνο!

Ένας και δύο; Καθόλου!

Περισσότερα από 15.000 κτήρια (!) ηλεκτροδοτούνται χωρίς να έχουν ρολόι της ΔΕΗ, δηλαδή με… μπαλαντέζα από τον γείτονα.

Ο οποίος γείτονας μπορεί και να είναι ο ίδιος ο ιδιοκτήτης. Μόνο που έχει εγκαταστήσει τον μετρητή της ΔΕΗ σε ένα… καλυβάκι, για το οποίο πληρώνει τα τέλη, ενώ δίνει ρεύμα σε κτίσμα εκατοντάδων ή και χιλιάδων τετραγωνικών δίπλα.

Ξέρετε ποιο είναι το τραγικό της υπόθεσης;

Ότι στο τελευταίο δημοτικό συμβούλιο ο Δήμαρχος, που ανακάλυψε την κομπίνα και θέλει να βάλει τάξη, δέχτηκε επίθεση από δημότες που του εκτόξευσαν αντικείμενα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αγανακτισμένοι, με τον τρόπο τους.

Ο ίδιος ο Δήμαρχος δηλώνει ότι οι επιτιθέμενοι είχαν τρεις διαφορετικούς λόγους για να τα κάνουν ή και συνδυασμούς αυτών.

Πρώτα ήταν κάποιοι κακώς ενημερωμένοι, οι οποίοι πίστεψαν πως, αν δηλώσουν στον Δήμο τις πραγματικές εκτάσεις των ακινήτων τους, αυτό θα συνδεθεί με το Τέλος Ακίνητης Περιουσίας.

Αυτό όμως δεν συμβαίνει, διότι, όπως εξηγεί, οι φόροι υπολογίζονται μέσω των πραγματικών τετραγωνικών κι όχι των ηλεκτροδοτούμενων, όπως τα δημοτικά τέλη. Εκτός εάν…

Η δεύτερη ομάδα αποτελούνταν από εκείνους που θίγονται, διότι απέκρυπταν χιλιάδες τετραγωνικά (ξενοδοχείο δήλωνε 60 τ.μ. αντί για 6.200 τ.μ.) και τώρα καλούνται να πληρώσουν.

Τέλος υπήρχε και η ομάδα από οπαδούς της Αριστεράς που θεωρεί ότι οποιαδήποτε αύξηση (δηλαδή η απόδοση δικαιοσύνης και η πληρωμή από τον καθένα ανάλογα με το τι έχει) είναι «χαράτσι».

Άντε να βρεις άκρη. Ας το αφήσουμε όμως, γιατί θα μας πουν πάλι ότι κατηγορούμε την Αριστερά, ενώ οι άλλοι…

Ας πούμε για το πόσο γενικευμένο είναι το φαινόμενο, αφού οι υποθέσεις διαφοράς που φτάνουν στη δικαιοσύνη είναι 5.500 το χρόνο και όλοι ξέρουμε καλά ότι αυτό που τελικώς αποκαλύπτεται δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου.

Σκεφθείτε τι γίνεται παρακάτω.

Ρε, μπας και τα φάγαμε μόνοι μας;

120321 ΕΞΩΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Πού βρίσκεται η είδηση;

Πολλές φορές αναρωτιέμαι, διαβάζοντας κάτι στις εφημερίδες, πού ακριβώς βρίσκεται η είδηση.

Το ζήτημα γίνεται πιο περίπλοκο, όταν δεν ψάχνεις στα ρεπορτάζ, αλλά κινείσαι χαμένος ανάμεσα σε σχόλια, επιφυλλίδες, καμία φορά και κουτσομπολιά.

Τότε βλέπεις ότι ο σχολιαστής έχει πιάσει τη μια πλευρά, υπάρχουν όμως και πολλές άλλες, πολύ πιο ενδιαφέρουσες.

Θα σας δώσω ένα παράδειγμα από εφημερίδα της περασμένης Κυριακής, την «Καθημερινή».

Στη δεύτερη σελίδα, ο Στέφανος Κασιμάτης σχολιάζει το ρητορικό ερώτημα του Προέδρου της Δημοκρατίας («ποιοι είναι αυτοί οι Ολλανδοί;») και παρουσιάζει ένα περιστατικό το οποίο, ομολογουμένως, αγνοούσα.

Ας το δούμε και μαζί και ας αναρωτηθούμε πού ακριβώς βρίσκεται η είδηση:

Ο οδηγός συνελήφθη την παραμονή της Πρωτοχρονιάς να οδηγεί υπό την επήρεια αλκοόλ και τιμωρήθηκε με αφαίρεση του διπλώματος για τρεις μήνες και πρόστιμο 950 ευρώ.

Μέχρι εδώ δεν διακρίνουμε καμιά ενδιαφέρουσα είδηση, εκτός ίσως από το γεγονός ότι στην Ολλανδία πραγματοποιούνται έλεγχοι αλκοτέστ και την παραμονή Πρωτοχρονιάς.

Αν ψάξουμε παρακάτω, θα δούμε ότι ο οδηγός δεν συνελήφθη ακριβώς να οδηγεί, αλλά πεζός, είχε όμως οδηγήσει πιωμένος κι έτσι, για τους αστυνομικούς ήταν το ίδιο. Αυτόφωρο.

Βεβαίως ο άνθρωπος είχε μια πολύ καλή, για τα ελληνικά δεδομένα, δικαιολογία, καλύτερη ακόμη και από εκείνη τού να βιάζεται να επιστρέψει στο σπίτι την κόρη του.

Έπρεπε να μεταφέρει τη σύζυγό του στο νοσοκομείο!

Φανταστείτε έναν Έλληνα οδηγό που έχει ανάψει τα αλάρμ, που κορνάρει αβέρτα και παραβιάζει όλα τα σήμερα, προκειμένου να μεταφέρει κάποιον για τις πρώτες βοήθειες.

Το άλλο πουλάκι:

Θα τολμούσε να του μιλήσει κανείς;

Κι όμως, η υπόθεση για την οποία μιλάμε είναι πολύ λιγότερο τραγική. Μάλιστα ο οδηγός της ιστορίας μας είχε δώσει δείγματα πως ήταν ευσυνείδητος. Η κακιά ώρα όμως…

Τι είχε γίνει; Ο άνθρωπος είχε πάει σε φιλικό σπίτι με τη γυναίκα του για να γιορτάσουν την άφιξη του νέου έτους.

Επειδή μάλιστα ήξερε ότι θα πιει, και επειδή το σπίτι του ήταν σχετικά κοντά, πήγε με τα πόδια.

Κατά τη διάρκεια του γλεντιού η σύζυγος αισθάνθηκε άσχημα και γι’ αυτό τηλεφώνησαν στις πρώτες βοήθειες, στα επείγοντα περιστατικά. Έλα όμως που το ασθενοφόρο αργούσε!

Ανήσυχος ο σύζυγος έτρεξε στο σπίτι του κι έφερε το αυτοκίνητό του προκειμένου να διακομίσει ο ίδιος τη σύζυγό του στο νοσοκομείο.

Έλα όμως (πάλι) που, μέχρι να επιστρέψει είχαν έρθει οι πρώτες βοήθειες μαζί με κάποιο περιπολικό.

Οι αστυνομικοί μύρισαν την ανάσα του ήρωά μας (γιατί περί ήρωος πρόκειται) το αλκοόλ, του έκαναν το τεστ κι έτσι έπεσε η «καμπάνα», η οποία είναι απλώς μια σοβαρή προειδοποίηση.

Διότι, αν –λέει- υποτροπιάσει εντός δύο ετών, τότε θα χάσει και τη θέση του, η οποία δεν είναι και ό,τι ό,τι.

Σας το λέω γιατί είναι ένα στοιχείο που ίσως σας βοηθήσει να βρείτε πού ακριβώς βρίσκεται η είδηση.

Ο άνθρωπος είναι (κρατηθείτε) αρχηγός της Αστυνομίας του Ρότερνταμ.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι λέτε τώρα; Πού βρίσκεται η είδηση;

Μη βιάζεστε και η απάντηση δεν είναι καθόλου εύκολη.

Διότι η είδηση, όπως άλλωστε και κάθε τι που διαβάζουμε, παίρνει το νόημά της από τον αναγνώστη.

Επομένως, αν ρωτήσουμε διαφορετικούς ανθρώπους, θα μας δώσουν διαφορετικές απαντήσεις.

Ειδήσεις, λοιπόν, υπάρχουν πολλές.

Το ότι ελέγχθηκε ο αρχηγός της Αστυνομίας από υφισταμένους του. Το ότι δεν του έγινε απλώς μια «σύσταση», αλλά τιμωρήθηκε αυστηρά.

Είδηση, όμως είναι και το ότι πήγε σε γιορτή χωρίς το αυτοκίνητο του!

Είδηση επίσης είναι ότι κινδυνεύει, αν το ξανακάνει, να χάσει τη δουλειά του, σύμφωνα με δηλώσεις του δημάρχου (άλλη ειδησάρα, εδώ) Αχμέτ Αμπτουταλέμ, μαροκινής καταγωγής, που έφτασε στην Ολλανδία δεκαπέντε ετών!

Όλα αυτά είχαν ειδήσεις για μας τους Έλληνες και ίσως για κάποιους άλλους του ιδίου φυράματος.

Έχω την εντύπωση όμως πως, για τους Ολλανδούς, η είδηση σ’ αυτό το περιστατικό βρίσκεται αλλού.

Στο ότι ένας άνθρωπος τηλεφώνησε στα επείγοντα, περίμενε, αγανάκτησε, πήγε μέχρι το σπίτι του με τα πόδια και, όταν επέστρεψε, τότε ήρθε και το ασθενοφόρο.

Μόνη δικαιολογία; Η παραμονή Πρωτοχρονιάς!

Άλλος κόσμος!

120320 ΑΡΧΗΓΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Το ΠΑΣΟΚ είναι εκεί!

Έκπληξη αποτέλεσε το εκλογικό αποτέλεσμα της Κυριακής, για την ανάδειξη νέου προέδρου του ΠΑΣΟΚ.

Όχι βεβαίως το γεγονός ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος εξελέγη με ποσοστά… Τσαουσέσκου, αφού ήταν ο μόνος υποψήφιος.

Η έκπληξη ήταν στον αριθμό εκείνων που πήγαν να ψηφίσουν.

Αν τα νούμερα είναι πραγματικά (βλέπετε, κανείς, πλέον, δεν πιστεύει τα κόμματα) πήγαν να ψηφίσουν τριπλάσιοι από όσους προέβλεπαν οι πλέον αισιόδοξοι.

Έτσι, το βράδυ της Κυριακής, στο ΠΑΣΟΚ γελούσαν και τα μουστάκια τους (τρόπος του λέγειν, μια αναφορά στην ιστορική ηγεσία του Κινήματος με τους μουστακαλήδες και τα ζιβάγκο).

Τι σημαίνει αυτή η συμμετοχή;

Πώς ερμηνεύεται πολιτικά;

Τι μηνύματα στέλνει, τόσο στον κύριο Βενιζέλο, όσο και γενικότερα;

Πρώτα πρώτα η συμμετοχή σε μια πολιτική διαδικασία –ειδικά στις μέρες που ζούμε- είναι αισιόδοξο φαινόμενο.

Ας σημειωθεί ότι αυτοί που πήγαν να ψηφίσουν το έκαναν χωρίς να ελπίζουν ούτε σε διορισμούς ούτε σε διάφορα ρουσφέτια.

«Μα, να ψηφίσουν για το ΠΑΣΟΚ, μετά από όσα έχουν γίνει;» θα σκεφτούν κάποιοι, χωρίς να έχουν άδικο.

Εδώ βρίσκεται το δεύτερο μήνυμα: Ποτέ μην υποτιμάς ένα ιστορικό κόμμα και, κυρίως, την συναισθηματική σύνδεση των μελών του με αυτό.

Το ΠαΣοΚ, όπως και η Νέα Δημοκρατία παλαιότερα, αποδεικνύεται «πολύ σκληρό για να πεθάνει», παρά τις δημοσκοπικές προβλέψεις.

Δεν μας αρέσουν οι ψυχαναλυτικές προσεγγίσεις, όμως, για έναν κόσμο το ΠαΣοΚ είναι «το σπίτι του», δεν το εγκαταλείπει, ακόμα κι αν μπάζει νερά από παντού.

Το άλλο πουλάκι:

Μια «τελευταία» ευκαιρία!

Άκουσα πολλούς από τους ψηφοφόρους της Κυριακής να δηλώνουν πως πήγαν να ψηφίσουν για να δώσουν στο ΠαΣοΚ «μια τελευταία ευκαιρία».

Πόσες φορές το έχουμε ακούσει αυτό;

Θυμίζει τον απατημένο σύζυγο που –κάθε φορά- δίνει μια τελευταία ευκαιρία στη σύζυγό του, προκειμένου «να μη χαλάσουν το σπίτι τους».

Βεβαίως, κάθε νέα ευκαιρία χρειάζεται μια δικαιολογία, κάπως να δώσει ένα άλλοθι στον εαυτό σου.

Ε, τι καλύτερο από την εκλογή νέου αρχηγού;

«Βαγγέλη, προχώρα, άλλαξέ τα όλα»!

Να άλλη μια ψυχαναλυτική προσέγγιση. Αν σε ένα κόμμα, οποιοδήποτε κόμμα, τα αλλάξεις όλα, τότε δεν θα είναι το ίδιο αλλά κάτι άλλο.

Αν αυτό το άλλο ήταν που ήθελες, τότε τι στο καλό γύρευες τόσο καιρό στο συγκεκριμένο κόμμα;

Ξέρω! Το όνομα, την ιδέα, από το αδειανό πουκάμισο…

Βλέπετε καμιά διαφορά από τους οπαδούς των οποίων την ομάδα την έχει αγοράσει ένας ξενομερίτης, έφερε μόνο αλλοδαπούς παίκτες, πρόσθεσε στο όνομαμα και τον χορηγό, αλλά αυτοί εκεί, εξακολουθούν να πηγαίνουν στο γήπεδο και να φωνάζουν για την «ιδέα».

Οργανώνονται κιόλας σε «συνδέσμους» για να έχουν και λόγο, να ασκούν πίεση στη διοίκηση της ομάδας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

«Δεν δίνουμε λευκή επιταγή»!

Το λέγανε πολλοί και πάει θαύμα με την «τελευταία ευκαιρία», συνολάκι:

«Ψηφίσαμε τον Βενιζέλο, αλλά δεν του δίνουμε λευκή επιταγή.

Αν δούμε ότι παίρνει το στραβό τον δρόμο…»

Τότε τι;

Θα φύγετε από το ΠαΣοΚ; Θα ψηφίσετε άλλον για αρχηγό; Ή θα πάτε «υπό σχετική» σε γειτονικό κόμμα;

Μια και είπαμε όμως για Βενιζέλο, άκουσα πολλούς να λένε πως αναλαμβάνει ένα πολύ δύσκολο έργο, αφού το κόμμα βρίσκεται στο ναδίρ της δημοτικότητάς του.

Να με συγχωρείτε, αλλά εγώ αυτό το θεωρώ εύκολο έργο.

Ό,τι και να κάνει αποκλείεται να αποτύχει. Είναι βέβαιο ότι στις προσεχείς εκλογές θα πάρει πολύ μεγαλύτερο ποσοστό από αυτό που του δίνουν τώρα οι δημοσκοπήσεις.

Ήδη και η συμμετοχή των πολιτών στις εκλογές της Κυριακής μπορεί να θεωρηθεί μια πρώτη «επιτυχία».

Οπότε ο Βενιζέλος θα κινηθεί εκ τους ασφαλούς, χωρίς το άγχος της αποτυχίας.

Για, να δούμε.

Εμείς πάντοτε παρακολουθούσαμε με αληθινό ενδιαφέρον ένα πολιτικό «παιχνίδι».

Ας ελπίσουμε ότι θα παιχτεί… «καλή μπάλα»!

Άσε που, άμα φύγεις από το σπίτι σου
μπορεί να μπει κανένας άλλος μέσα!