120302 ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΟ

Το ένα πουλάκι:

Εύγε!

Μέρες τώρα θέλαμε να αναφερθούμε στη λειτουργία του Κοινωνικού Ιατρείου-Φαρμακείου Δράμας, αλλά, για διάφορους λόγους, δεν προλάβαμε. Δεν πειράζει. Κάλλιο αργά…

Η προσπάθεια βρίσκεται ακόμη στην αρχή, αλλά η αρχή δείχνει πολλά πράγματα.

Κυρίως περιγράφει την ποιότητα της προσπάθειας και το τι πρόκειται να ακολουθήσει.

Μπράβο σε όσους συμπολίτες μας είχαν την ιδέα, πολλά μπράβο σε όσους την υλοποίησαν, διότι, όπως ξέρετε όλοι πολύ καλά, σ’ αυτό τον τόπο, από ιδέες είμαστε υπερπλήρεις, στην υλοποίηση όμως πάσχουμε σοβαρά.

Στην περίπτωση του Κοινωνικού Ιατρείου-Φαρμακείου Δράμας αυτό δεν ισχύει. Όχι μόνο διότι η υλοποίησή του είναι γεγονός και μάλιστα σε χρονικό διάστημα αξιοζήλευτο, αλλά και επειδή πρόκειται για «έργο» με προδιαγραφές.

Τόσο χώρου όσο και λειτουργίας.

Ξέρετε ποιο είναι το πρόβλημα, όταν πρόκειται να δημιουργηθεί μια δομή που θα βοηθά συνανθρώπους μας.

Συνήθως στήνεται κάτι πρόχειρο, με ό,τι βρεθεί περίσσιο, και με ανθρώπους πρόθυμους ίσως, ανήμπορους να βοηθήσουν ουσιαστικά όμως.

Εδώ δεν μιλάμε για κάτι τέτοιο.

Όσοι επισκεφθούν το Ιατρείο-Φαρμακείο δεν πρόκειται να αισθανθούν πως τους παρέχεται κατωτέρου επιπέδου περίθαλψη.

Σ’ αυτό, πέραν των εθελοντών συμπολιτών μας, βοήθησαν τόσο το Εργατικό Κέντρο όσο και οι επιστημονικοί σύλλογοι Ιατρών και Φαρμακοποιών.

Έτσι και οι χώροι είναι αξιοπρεπείς και το προσωπικό το πλέον κατάλληλο και, επομένως, οι υπηρεσίες οι υψηλότερες δυνατές.

Το άλλο πουλάκι:

Εγώ θα σταθώ σε κάτι άλλο.

Όσους άκουσα να μιλούν ή διάβασα κείμενα τους γι’ αυτό το εγχείρημα, είδα να τονίζουν πως δεν πρόκειται για μια πρωτοβουλία φιλανθρωπίας αλλά για μια δομή αλληλεγγύης.

Το τονίζουν τόσο πολύ που αισθάνομαι ότι πρέπει κι εγώ να πω δυο λόγια.

Η φιλανθρωπία (κακώς, θα μπορούσαν να ισχυριστούν κάποιοι) εμπεριέχει μια άνιση σχέση μεταξύ των δύο μελών.

Αυτός που έχει, που μπορεί, προσφέρει σε κάποιον που στερείται.

Το κάνει, στην καλή περίπτωση, γιατί έτσι τον προστάζει συνείδησή του, γιατί το θεωρεί καθήκον του.

Η περίπτωση της αλληλεγγύης είναι διαφορετική. Πρώτα πρώτα δεν περιορίζεται σε μια αμφίδρομη (μονόδρομη, όπως είδαμε) σχέση, αλλά σε ένα περισσότερο πολύπλοκο πλέγμα σχέσεων, σε ένα δίκτυο δράσεων.

Ο καθένας που συμμετέχει σ’ αυτό έχει πολλαπλούς ρόλους. Άλλοτε προσφέρει και άλλοτε δέχεται αγαθά, υπηρεσίες, συμβουλές, σχέσεις, συναισθήματα, ιδέες…

Επιπλέον έχει τη συναίσθηση ότι οι ρόλοι δεν είναι παγιωμένοι, ότι μπορείς κανείς πολύ εύκολα να περάσει από τον ένα στον άλλο, να βρεθεί από μία θέση σε κάποια διαφορετική, χωρίς όμως να παύει να είναι ισότιμο μέλος αυτού του δικτύου.

Σήμερα δίνεις κάτι δικό σου, αύριο παίρνεις. Βοηθάς κάπου, για να διευκολυνθείς κάπου αλλού, για να μάθεις κάτι το οποίο θα δείξεις και σε άλλους, που σε αντάλλαγμα θα σου προσφέρουν κάτι από την εμπειρία τους, θα σε καλέσουν να δεις κάτι που ετοίμασαν και… πάει λέγοντας.

Από μια τέτοια οπτική, το κοινωνικό Ιατρείο-Φαρμακείο, για να το θεωρήσουμε δομή αλληλεγγύης, θα πρέπει να το δούμε ως ένα ακόμη στοιχείο όλων των εθελοντικών δράσεων και πρωτοβουλιών που υπάρχουν και λειτουργούν στην κοινωνία μας.

Σύλλογοι, φορείς, ομάδες πολιτών, παρέες στην ουσία προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα πλέγμα δράσεων και δομών, όπου μπορεί κανείς να βρει από ψυχαγωγία μέχρι νέες γνώσεις, από ενδιαφέροντα μέχρι πρακτική βοήθεια.

Σίγουρα κάποια πράγματα στο παρελθόν δεν τα είχαμε συμπεριλάβει σ’ αυτό το πλέγμα.

Σίγουρα θα χρειαστεί στο μέλλον να δούμε και άλλα που, ως κοινωνία, τα είχαμε παραβλέψει.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτά κάνει η κρίση.

Μας δυσκολεύει τη ζωή, φέρνει πολλούς στα όρια τους, μας ανοίγει όμως και τα μάτια, μας κάνει να βγάλουμε τον καλύτερό εαυτό μας.

Θα ήθελα όμως εδώ να προσθέσω και μια ακόμη παρατήρηση.

Το Κοινωνικό Ιατρείο-Φαρμακείο απευθύνεται πρωτίστως σε συμπολίτες μας που είναι ανασφάλιστοι.

Μια και φιλοξενείται στο Εργατικό Κέντρο, δεν ρίχνουνε μια ματιά εκεί οι συνδικαλιστές στο πώς και το γιατί των τόσων (με επίσημα στοιχεία και περισσότερων με ανεπίσημα) ανασφάλιστων;

Ας μην αποτελέσει η κρίση δικαιολογία για όλα!

Εξάλλου, ανασφάλιστοι υπήρχαν πολλοί και στα καλά τα χρόνια, τότε που οι επιχειρήσεις που τους «χρησιμοποιούσαν» (για να μην πω τη βαριά λέξη εκμεταλλεύονταν) κέρδιζαν και με το παραπάνω.

Ας το δούνε κι αυτό, παραλλήλως.

Ας μην κλείσουμε όμως έτσι. Ας πούμε για άλλη μια φορά εύγε σε όσους συνέλαβαν και υλοποίησαν την ιδέα.

Και εις ανώτερα (αχρείαστα να είναι)!

Να λέμε και τα καλά!