120301 ΕΘΝΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Τα άκουσε ο Αλέξης!

Χτύπησε βαριά η δήλωσή του πως «αυτοί που μας κυβερνούν δεν είναι και τόσο Έλληνες».

Το περίεργο είναι πως ο πρόεδρος του Συνασπισμού και της Κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η πρώτη φορά που δηλώνει κάτι σχετικό.

Η συγκεκριμένη όμως δήλωση ξύπνησε μνήμες και αντανακλαστικά σε πολλά ιστορικά στελέχη της Αριστεράς.

Τους θύμισε τις εποχές που όσοι συμμετείχαν στους λαϊκούς αγώνες δέχονταν τη… ρετσινιά του εθνοπροδότη, του εαμοβούλγαρου, του ανθέλληνα.

Τους θύμισε ακόμη πως η χούντα αφαιρούσε την ελληνική ιθαγένεια από ανθρώπους όπως η Μελίνα Μερκούρη, η Ελένη Βλάχου, ο Ανδρέας Παπανδρέου…

Αλήθεια, τι τους έχει πιάσει εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ;

Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να δίνει τον τόνο, όμως το φαινόμενο δεν είναι περιορισμένο.

«Κουκουλοφόρους με γραβάτες» χαρακτήρισε προσφάτως όσους βουλευτές ψηφίζουν τα νέα σκληρά μέτρα.

Πάει καλώς!

Ενώ όμως ο πρόεδρος και ο ΣΥΡΙΖΑ γενικότερα έχουν επιδείξει πολλές φορές τεράστια κατανόηση και προκλητική ανοχή στους άλλους κουκουλοφόρους, εκείνους χωρίς γραβάτες, δίνουν την εντύπωση πως, αν ήταν στο χέρι τους, θα έστελναν όλους τους «γραβατωμένους» στα… ξερονήσια.

Υπάρχει και κάτι ακόμη πιο περίεργο.

Ενώ, αν είσαι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ μπορείς να δηλώνεις κυριολεκτικά ό,τι σου κατέβει στο κεφάλι, και τότε θεωρείσαι απλώς «τάση», έξω από εκεί, οποιαδήποτε διαφορετική άποψη είναι για το ανάθεμα.

Το άλλο πουλάκι:

Το έχουμε ζήσει κι εμείς!

«Φασιστάκια» μας χαρακτήρισαν στελέχη του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ, απλώς και μόνο επειδή διατυπώσαμε την άποψη –άκουσον άκουσον- πως το ελληνικό δημόσιο δεν είναι και πρότυπο παραγωγικότητας.

Απείλησαν μάλιστα να μας γιαουρτώσουν, επειδή εκφράζουμε τέτοιες ακραίες (γι’ αυτούς, που δεν τις έχουν ξανακούσει από κανέναν άλλο) απόψεις.

Το αστείο είναι πως, μέσα στην τύφλα τους, χρησιμοποιούν επιχειρήματα που ενισχύουν τη δική μας θέση: Λένε για τους δασκάλους που «κάθονται τρεις μήνες και πληρώνονται» και για τον ιδιωτικό τομέα όπου η κατάσταση των εργαζομένων είναι τραγική (πράγμα που βεβαίως σημαίνει ότι στο δημόσιο είναι καλύτερη).

Δεν είμαστε μοναδικό παράδειγμα, αν ήταν έτσι δεν θα το κάναμε θέμα. Πολλές φορές συζητούσαμε με τον αείμνηστο εκδότη μας, τον Νίκο, για τις επιθέσεις και τις συκοφαντίες που δεχόταν από… συντρόφους του, όποτε εξέφραζε δημοσίως τη διαφορετική του θέση.

Τα ίδια και χειρότερα άκουσαν πολίτες, ανήσυχοι και συνειδητοποιημένοι, που είχαν το θράσος να ασκήσουν κριτική στους «Αγανακτισμένους» ή στα …κινήματα του τύπου «δεν πληρώνω».

Ξέρω ότι τα ίδια ακούν και σήμερα διάφορα στελέχη της Δημοκρατικής Αριστεράς που απλώς κατάλαβαν ότι οι θέσεις αλλά και η λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ κάπου έχουν χαθεί.

Πολύ εύστοχα κάποιος παρατήρησε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει ένα ΚΚΕ, κρατώντας όμως μόνο τα αρνητικά του, όπως το δογματισμό και την πρακτορολογία και όχι, ας πούμε, τη σταθερότητα των θέσεων.

Τουλάχιστον το ΚΚΕ μιλάει με μαρξιστικούς όρους και θεωρεί τους υποστηρικτές του μνημονίου ταξικούς αντιπάλους και όχι προδότες της πατρίδας (ποιας πατρίδας, ρε παιδιά;)

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δίνουμε συμβουλές;

Καθόλου! Μακριά από εμάς τέτοιος ρόλος.

Σχόλια κάνουμε, σ’ αυτά περιοριζόμαστε και, από εκεί και πέρα, ο καθένας ας προβληματιστεί κι ας κάνει ό,τι τον φωτίσει ο Μαρξ.

Επειδή όμως εμείς μπορεί να είμαστε ό,τι είμαστε (ή ό,τι μας καταλογίζουν) και να μας έχουν γραμμένους (και, προσεχώς, γιαουρτωμένους), τους θυμίζουμε πρόσφατο άρθρο του Γιάννη Βαρουφάκη, τον οποίο πολλές φορές αναφέρουν ως έγκυρο αναλυτή. Και καλά κάνουν.

Ο οικονομολόγος μιλάει για την αντιπαλότητα που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα, τους οπαδούς και τους εχθρούς του μνημονίου:

«Τις τελευταίες εβδομάδες παρατηρώ, με λύπη, την όλο και διογκούμενη πόλωση. Ακόμα και σε αυτές τις σελίδες, τα σχόλια αναγνωστών τείνουν να στερούνται όλο και περισσότερο την έφεση προς τον διάλογο, τη σύνθεση, τη διάθεση για να σκεφτόμαστε διαφορετικά».

Και τονίζει:

«Αυτός ο διχασμός, όπως κάθε διχασμός, μας αφαιρεί τις δυνατότητές μας, ως κοινωνία, να συνδιαλεγόμαστε, να οργανώνουμε έναν εποικοδομητικό δημόσιο διάλογο».

Αυτά κάνει η πόλωση. Αν κατατάσσεις στους προδότες, στα φασιστάκια, στους πουλημένους και στους γερμανοτσολιάδες όσους σκέφτονται (και ψηφίζουν) διαφορετικά από εσένα, έχεις χάσει το παιχνίδι της πολιτικής.

Μόνο αρνητική υπηρεσία μπορείς να προσφέρεις στον τόπο και στην ίδια σου την παράταξη.

Ας το σκεφτούν λίγο σοβαρά εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ.

Αν θέλουν…

Δεν θέλω χαρακτηρισμούς!