120315 ΑΠΕΙΛΗΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

«Θα γίνει παρέλαση;»

Η κυβέρνηση είπε ότι οι παρελάσεις θα γίνουν «κανονικά», όμως εγώ ακούω πολλούς γονείς να ρωτάνε με αληθινό ενδιαφέρον, μια και, τη συγκεκριμένη παρέλαση, κάποιοι από αυτούς την περιμένουνε χρόνια.

Είναι οι γονείς παιδιών που θα παρελάσουν ως σημαιοφόροι ή παραστάτες. Περιμένουν πώς και πώς να καμαρώσουν τα παιδιά τους και, μαζί μ αυτούς, να τα καμαρώσουν, και να τους καμαρώσουν, γνωστοί και φίλοι.

«Κάτι παραπάνω θα ξέρετε εσείς», μας λένε.

«Πώς τα βλέπετε τα πράγματα, θα γίνει η παρέλαση ή θα έχουμε τίποτα επεισόδια, όπως σε άλλες πόλεις;»

Πώς να απαντήσεις για κάτι που δεν εξαρτάται από εσένα;

Πώς να ξέρουμε εμείς τις διαθέσεις και το πρόγραμμα των διάφορων «ακτιβιστών», οι οποίοι έχουν ως στόχο τους κάθε λογής «επισήμους» και, εμμέσως, την ίδια την παρέλαση;

Ας το πιάσουμε όμως από την αρχή.

Θέλουμε να γίνονται παρελάσεις, μαθητικές παρελάσεις στρατιωτικού τύπου;

Δηλαδή να περνούν τα παιδιά, μικρά παιδιά, με βήμα (παρωδία βήματος) και ύφος στρατιωτών που επιδεικνύουν τον…βαθμό ετοιμότητάς τους;

Αν ρωτάτε εμάς, λέμε όχι!

Να μη γίνονται τέτοιου είδους παρελάσεις, οι οποίες σε τίποτε απολύτως δεν αποσκοπούν, αφήστε που έχουν ένα σωρό αρνητικά.

Εξαντλητικές πρόβες, χαμένες ώρες μαθήματος, φασαρίες στο σχολείο, κυνηγητό για το βάψιμο, το ύψος της φούστας, τα μαλλιά τύπου πανκ και ένα σωρό άλλα κόλπα που βρίσκουν τα παιδιά για να ξεχωρίσουν μέσα στην απόλυτη ομοιομορφία.

«Μα, η παρέλαση είναι γιορτή, είναι τιμή στους ήρωες, είναι εκδήλωση μνήμης…»

Συμφωνώ απολύτως!

Ας αφήσουμε τα παιδιά μας να «παρελάσουν» φορώντας εθνικές στολές, κρατώντας σημαιούλες, όπως, για παράδειγμα, παρελαύνουν τα ελληνόπουλα στη 5η λεωφόρο της Νέας Υόρκης.

Το άλλο πουλάκι:

Εκείνοι είναι λιγότερο Έλληνες;

Όχι, φυσικά!

Δεν σε κάνει περισσότερο πατριώτη το «ένα στ’ αριστερό», το χέρι στο ύψος του φρυδιού, η στροφή κεφαλής και άλλα τέτοια… ακροβατικά που προσπαθούμε να μάθουμε στα μικρά παιδάκια.

Να σας πω μόνο πως, αν ξοδεύαμε τις ώρες που πάνε για «δοκιμαστικές», στο να μάθουν τα παιδιά μας έναν παραδοσιακό χορό, μέχρι να βγάλουν το σχολείο, θα ήταν όλα πρώτα στα συρτά, τα καλαματιανά, τις μπαϊντούσκες και τα τικ!

Οι παρελάσεις, λοιπόν, θα μπορούσαν ή να καταργηθούν ή να έχουν έναν διαφορετικό χαρακτήρα.

Αυτό μπορούμε να το συμφωνήσουμε συλλογικά ως κοινωνία και να πράξουμε ό,τι αποφασιστεί.

Από τη στιγμή όμως που γίνονται…

Να, εδώ τώρα προκύπτει ένα άλλο ερώτημα: για ποιους γίνονται οι παρελάσεις;

Ποιον τιμούν οι μαθητές που παρελαύνουν; Για ποιους συγκεντρώνεται τόσο πλήθος και παρακολουθεί και χειροκροτεί σε κάθε εθνική γιορτή;

Αν όλα αυτά γίνονται για τους «επισήμους», για τους εκπροσώπους δηλαδή των αρχών, του λαού, των σωμάτων ασφαλείας, της εκκλησίας και της πολιτείας, τότε μπορούμε να πούμε πως η διακοπή μιας παρέλασης έχει κάποιο νόημα.

Είναι όμως έτσι;

Αυτό θεωρούν όσοι γιουχάρουν, φωνασκούν, βρίζουν, γιαουρτώνουν ή προπηλακίζουν τους διάφορους «επισήμους»;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτοί είναι υπέρ των παρελάσεων;

Διότι, τόσα χρόνια, ακόμα και με την κρίση, δεν άκουσα καμιά θέση που να υποστηρίζει σοβαρά την κατάργηση των παρελάσεων.

Αντιθέτως! Φαίνεται πως οι παρελάσεις τους βολεύουν μια χαρά, επειδή τους δίνουν ωραίους… στόχους.

Αν παρέμβεις στο να εμποδίσεις την παρέλαση, τότε οι «επίσημοι» θα αποχωρήσουν και τα γιαούρτια θα πρέπει να τα επιστρέψεις στο σπίτι.

Το ωραίο είναι να ξεκινήσουν όλα κανονικά, οι «στόχοι» να λάβουν τις θέσεις τους στο ενδεδειγμένο σημείο και εσύ να προχωρήσεις στις εκδηλώσεις αγανάκτησης και αποδοκιμασίας που έχεις σχεδιάσει.

Τι φταίνε όμως τα παιδάκια;

Οι κακομοίρηδες οι σημαιοφόροι, που θεωρούν αυτή τη στιγμή την σπουδαιότερη της, μέχρι στιγμής, καριέρας τους, τι χρωστάνε να απογοητευτούν και να γυρίσουν στα σχολεία τους χωρίς ούτε μια φωτογραφία.

Ξέρω! «Παράπλευρες απώλειες»!
Για να το κλείσουμε όμως σοβαρά, όπως κάθε τι σ’ αυτή τη ζωή, έτσι και οι διαμαρτυρίες έχουν το χρόνο και τον τόπο τους.

Ή επιλέγεις να τις κάνεις τότε ή, απλώς, είσαι εκτός τόπου και χρόνου.

Αν σ’ ενδιαφέρει!

 Επί σκοπόν…