120309 ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Δεν κατάλαβαν τίποτα!

Η προεκλογική περίοδος είναι εδώ και η καθημερινή παρουσία εκπροσώπων των κομμάτων (ή μήπως των εαυτών τους;) στα τηλεοπτικά παράθυρα και τα πάνελ αφήνει μεγάλα περιθώρια… απαισιοδοξίας.

Οι περισσότεροι διακατέχονται εμφανώς από το χρόνιο άγχος των πολιτικών: Αυτό της επανεκλογής τους.

Τους βλέπεις ότι είναι πρόθυμοι να υποστηρίξουν οτιδήποτε, αρκεί να διαχωρίσουν τον εαυτό τους από την εικόνα που έχουν οι πολίτες για τους πολιτικούς.

Μόλις ειπωθεί κάτι απαξιωτικό για τον πολιτικό κόσμο σπεύδουν να κάνουν το διαχωρισμό «ας μην τα γενικεύουμε, δεν είμαστε όλοι το ίδιο».

Ναι, όμως, αν ο κάθε πολιτικός που εμφανίζεται στο γυαλί εξαιρεί τον εαυτό του, τότε καταλήγουμε σε μια απίστευτη γενίκευση κατά την οποία κανείς δεν έφτιαξε για τίποτε.

Το πράγμα βεβαίως διαφοροποιείται όταν η κουβέντα φεύγει από τους πολιτικούς και πάει στα κόμματα.

Τότε υπάρχουν φταίχτες και είναι… οι άλλοι.

Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, δηλαδή οι εκπρόσωποί τους, ρίχνουν την ευθύνη ο ένας στον άλλο.

Με επιχειρήματα τουλάχιστον αστεία.

Κοιτάξτε πώς παραδώσαμε τη χώρα το 2009, λένε από τη ΝΔ, και πού την κατάντησε το ΠΑΣΟΚ.

Η πενταετία Καραμανλή είναι αυτή που οδήγησε στο χάος, αντιτείνουν από την άλλη πλευρά.

Ξεκινήσαμε 10 μονάδες πίσω από το ΠΑΣΟΚ και τώρα οι δημοσκοπήσεις μάς δείχνουν πρώτη δύναμη, λένε οι νεοδημοκράτες.

Μας μετρούν χωρίς να έχουμε επικεφαλής, αρχηγό κόμματος, ισχυρίζονται οι πασοκτσήδες.

Το άλλο πουλάκι:

Βρήκαν και καραμέλα!

Φταίει και η Αριστερά, η οποία βεβαίως δεν έχει κυβερνήσει τη χώρα όμως με τη στάση της, τα αιτήματά της, την ανοχή της… συνέβαλε στο χάλι στο οποίο φτάσαμε.

Έτσι όμως, όταν όλοι φταίνε για όλα, είναι επίσης σαν να μην έχει φταίξει κανένας για κάτι συγκεκριμένο.

Αφήστε που, στο τέλος, πάλι οι ίδιοι είναι αυτοί που διεκδικούν την ψήφο των πολιτών.

Με το ίδιο ή με άλλο κουστούμι!

Διότι έχουμε και το φαινόμενο για το οποίο μιλούσαμε χθες, τη δημιουργία νέων κομμάτων.

Από παλιούς, παμπάλαιους πολιτικούς!

Οι οποίοι, αφού έδωσαν ό,τι είχαν να μας δώσουν μέσα από τους πολιτικούς σχηματισμούς που συμμετείχαν, τώρα διαφωνούν και φεύγουν για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον τόπο από νέο… όνομα.

Έχουν μάλιστα όλοι, μα όλοι, το ίδιο επιχείρημα:

Δεν απομακρύνθηκα εγώ από το κόμμα μου, αυτό έφυγε από τις θέσεις του στις οποίες εγώ παραμένω πιστός, άρα εκτός αυτού.

Υπάρχουν και άλλα φαινόμενα των ημερών.

Όλοι γνωρίζουν ακριβώς τι θέλει ο λαός. Ο λαός θέλει αυτό, ο λαός θέλεις το άλλο και κανείς δεν υποψιάζεται πως ίσως υπάρχει και κάποιος… λαός που απλώς κουράστηκε να τους ακούει.

Θα μου πείτε και τι πρέπει να γίνει;

Να φυτρώσουν ξαφνικά νέοι πολιτικοί που να λένε (και, άμα κληθούν, να κάνουν) διαφορετικά πράγματα;

Γίνεται αυτό από τη μια μέρα στην άλλη και μάλιστα με δεδομένο το πολιτικό σύστημα και το εκλογικό παιχνίδι;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν περιμένουμε θαύματα!

Ας τους δούμε όμως να δείχνουν ότι κάτι έχουν καταλάβει. Ας τους δούμε να προχωρούν σε αναλύσεις για το τι έφταιξε, ποια είναι η παθογένεια του συστήματος, ποιες νοοτροπίες οδήγησαν εδώ που είμαστε.

Ας τους δούμε να μιλούν για τη δική του ευθύνη ο καθένας, να δηλώνουν ότι έμαθαν από τα λάθη που έκαναν και ότι θα προσπαθήσουν να μην τα επαναλάβουν.

Θα σας πω ένα παράδειγμα πολύ κοντινό μας. Θυμόσαστε πόσες φορές μιλήσαμε για τους διάφορους, κατά καιρούς, «σωτήρες» της SOFTEX; Θυμόσαστε πόσες φορές, πολύ πριν εμφανιστεί η κρίση, είπαμε πως περιμένουμε έστω κι έναν από αυτούς να δηλώσουν «ναι, έφταιξε κι εγώ γιατί με σημειώματά μου διορίστηκαν τόσοι αργόμισθοι στην επιχείρηση».

Κάτι τέτοιο περιμένουμε να γίνει σε ευρεία κλίμακα από τους πολιτικούς που ζητούν και πάλι την ψήφο μας.

Ναι, έφταιξα διότι πίστευα αυτό, διότι δεν γνώριζα εκείνο, διότι έπραξα με μόνο γνώμονα την επανεκλογή μου…

Όταν όμως τους ακούς να λένε γενικώς και αορίστως «έγιναν λάθη», λες και τα λάθη, έχουν τη δυνατότητα να… αυτοδημιουργούνται ή να φυτρώνουν εκεί που δεν τα σπέρνουν, τότε απλώς απελπιζόμαστε.

Τι να περιμένουμε;

Μια από τα ίδια!