130426 ΠΑΣΧΑΛΙΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ιωάν. ια΄ 35.

Αυτός ο στίχος, ο 35^ος από το 11^ο κεφάλαιο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου είναι ο πιο σύντομος στίχος που υπάρχει στα τέσσερα Ευαγγέλια.

Μόλις τρεις λέξεις: «εδάκρυσεν ο Ιησούς».

Θα τον ακούσουμε στους ναούς μας, αύριο, Σάββατο του Λαζάρου. Όπως θα ακούσουμε και τον άλλο στίχο (ια΄ 44) με τον οποίο ο Ιησούς δίνει τέλος στην περιπέτεια του Λαζάρου- Ανθρώπου. Παραθέτω:

«και εξήλθεν ο τεθνηκώς δεδεμένος τους πόδας και τας χείρας κειρίαις, και η όψις αυτού σουδαρίω περιεδέδετο. λέγει αυτοίς ο Ιησούς. λύσατε αυτόν και άφετε υπάγειν».

Είναι άλλης ειδικότητας αντικείμενο η ανάλυση αυτών των στίχων. Τι, δηλαδή, μας λέει θεολογικώς το γεγονός ότι ο Ιησούς δάκρυσε; Εμείς ας κρατήσουμε την εικόνα. Ρωτάει να του πουν πού έχουν βάλει τον νεκρό Λάζαρο.

Έλα να δεις, Κύριε, του λένε.

Ο Ιησούς δάκρυσε.

Να μια εικόνα με την οποία μπορούμε να μπούμε στην Εβδομάδα των Παθών.

Πόσο αδύναμος και αμήχανος νιώθει μπροστά στον θάνατο, ακόμη και κάποιος που πιστεύει ότι τον έχει του χεριού του.

Κάπως έτσι δεν αισθανόμαστε, όταν είμαστε νέοι. Ότι ο θάνατος είναι ένα θέμα τού χεριού μας, κάποιος που, έτσι και μας καλέσει στα μαρμαρένια αλώνια, θα τον βάλουμε κάτω με την ευκολία που ρίχνεις ένα παιδί.

Αυτό, λένε, το νιώθει ιδιαίτερα ο άνθρωπος, όταν είναι ερωτευμένος.

Νέος κι ερωτευμένος. Τι είναι αυτό που θα μπορούσε να σου αντισταθεί;

Δυστυχώς, αυτά και τα δυο διαρκούν ελάχιστα. Ή έτσι μας φαίνεται, όταν ξαφνικά αντιλαμβανόμαστε πως έχουν παρέλθει.

Τότε είναι που κάνει συνήθως και την εμφάνισή του ο θάνατος. Κάποιος φίλος, ένας συγγενής, οι γονείς μας… αρχίζουν ένας ένας να φεύγουν από τη ζωή και τότε αντιλαμβανόμαστε πως κανείς δεν γυρίζει νικητής από τα μαρμαρένια αλώνια.

Έρχεται όμως κάθε άνοιξη η Μεγαλοβδομάδα, έρχεται η Ανάσταση του Λαζάρου και, τέλος, η δική μας Ανάσταση για να πουν, σε όσους πιστεύουν, πως αυτός που φαίνεται παντοδύναμος και ανίκητος δεν διαθέτει παρά ένα προσωρινό κράτος, πως η εξουσία του είναι μια ψευδαίσθηση, μια απάτη που τη συντηρούν ο φόβος και η απουσία αγάπης.

Το άλλο πουλάκι:

Για όσους πιστεύουν…

Πόσοι όμως είναι αυτοί οι τυχεροί; Τι γίνεται με εμάς τους υπόλοιπους, τους πολλούς, που θα θέλαμε πολύ να πιστέψουμε, όμως η επιθυμία μας αυτή μοιάζει με ακροβασία σε τεντωμένο σχοινί;

Ακροβασία όχι ενός έμπειρου ακροβάτη, αλλά ενός φοβισμένου, πρωτόπειρου, που πέφτει πότε από τη μια και πότε από την άλλη πλευρά, πριν προλάβει να κάνει το πρώτο βήμα.

Ενός ακροβάτη που μοιάζει περισσότερο με τον Λάζαρο του Ευαγγελίου. Που έχει δεμένα τα χέρια και τα πόδια και το πρόσωπο περιτυλιγμένο.

Να γιατί αποκτά νόημα ο στίχος ια΄ 44 που αναφέραμε πριν. «Λύστε τον και αφήστε τον να περπατήσει».

Έτσι μάλιστα! Έτσι έχουμε κάποια ελπίδα να ζήσουμε κι εμείς. Να αγαπήσουμε κι εμείς. Να πιστέψουμε κι εμείς. Δεμένοι όπως είμαστε χειροπόδαρα το παιχνίδι το έχουμε σίγουρα χαμένο.

Ας δοκιμάσουμε, λοιπόν, για άλλη μια φορά, μήπως και καταφέρουμε να συσταυρωθούμε και να νεκρωθούμε «δι’ αυτόν ταις του βίου ηδοναίς».

Χρόνια το προσπαθούμε, χωρίς αποτέλεσμα. Είναι, βλέπετε, πολύ άτιμες αυτές οι ηδονές του βίου και είναι μάλλον αυτές που μας κρατούν «νεκρούς», δηλαδή δεμένους χειροπόδαρα και με το πρόσωπο περιτυλιγμένο.

Φαύλος κύκλος, που μόνο με ένα θαύμα μπορεί να σπάσει.

Εκεί ελπίζουμε κι εμείς. Σε ένα θαύμα. Στο «κατά χάριν». Στο ότι Κάποιος θα δακρύσει και για μας. Διαφορετικά είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε «εις το μνημείον».

Σε μια σπηλιά που την είσοδό της φράζει μια μεγάλη πέτρα. Η πέτρα της ματαιοδοξίας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πολλά είπαμε.

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος θα λείψουμε τις μέρες του Πάσχα και θα αφήσουμε στο πόδι μας άλλους πιο ικανούς να σας κρατήσουν συντροφιά και να σας μεταφέρουν στο Μεγαλοβδομαδιάτικο και το Αναστάσιμο κλίμα.

Εμείς δεν είμαστε για τέτοια, θα το ρίξουμε το επίπεδο.

Αν μας βάλετε στη συζήτηση, θα αρχίσουμε να σας λέμε για την τιμή του αρνιού, για το πόσο θα κοστίσει το πασχαλινό τραπέζι και για το ποιες ώρες θα λειτουργήσουν τα καταστήματα και τα σούπερ μάρκετ...

Αφήστε που μπορεί να μας πιάσει καμιά νοσταλγία και να θυμηθούμε τις παλιές καλές μέρες, τότε που παίρναμε τα κουτσουρεμένα «δώρα» του Πάσχα, τα οποία όμως ενισχύαμε με τα εορτοδάνεια των τραπεζών και, την κάναμε για χώρες εξωτικές, όπως, ας πούμε, τα νησιά… του Πάσχα!

Γι’ αυτό σας λέμε καλύτερα να δώσουμε το λόγο σε άλλους.

Μέρες που είναι να ακούσουμε κάτι πιο… πνευματικό.

Μη στενοχωριέστε όμως, δε θα φύγουμε για τα καλά. Κάπου εδώ γύρω θα γυρνάμε και θα σας προσέχουμε. Πόσο θα ψωνίσετε, πού θα πάτε, πόσο θα φάτε, πόσο θα πιείτε…

Όχι για κανένα σοβαρό λόγο, όχι για να σας καρφώσουμε, ας πούμε, στην εφορία, αλλά για να έχουμε να σας απαντάμε μετά, όταν θα γκρινιάζετε για την κρίση και για τα κιλά που βάλατε.

Γι’ αυτό, να έχετε το νου σας.

Καλό Πάσχα σε όλους!

Πολύ μεγάλη αυτή η εβδομάδα των Παθών!