140508 ΚΑΤΑΔΙΩΓΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Λες να «είμαστε λάθος;»

Να πω πρώτα για τη φράση που είναι δηλωτική ενός τρόπου σκέψης. «Φιλαράκι, είσαι λάθος». Όχι κάνεις λάθος ή, ακόμη καλύτερα, υπάρχει περίπτωση να κάνεις λάθος.

Όχι! «Είσαι λάθος».

Πας να κάνεις μια παρατήρηση σε κάποιον, να του πεις τη γνώμη σου κάτι που θεωρείς στραβό ή υπερβολικό και εισπράττεις εκείνο το «φιλαράκι είσαι λάθος», που σου σβήνει κάθε ελπίδα παραπέρα συνεννόησης.

Τα παρατάς, λες «δίκιο έχετε, είμαι λάθος» και φεύγεις.

Να σας πω ένα παράδειγμα που το έχω πρόσφατο;

Πρωτομαγιάτικη εκδρομή σε μικρό ημιορεινό χωριό του νομού μας. Στη μέση του χωριού μια νοικοκυρεμένη πλατεία, με καλοκουρεμένο χόρτο και κάποιες κούνιες για τα παιδιά.

Η ησυχία και η ομορφιά του Μάη είναι τέτοιες που σε κάνουν να παραβλέπεις τα χαρτιά που δεν μάζεψαν εκείνοι που κούρεψαν το χόρτο, εξάλλου αυτό τους ανατέθηκε όχι το μάζεμα των σκουπιδιών.

Είπαμε όμως για ησυχία. Λάθος μέγα.

Στην άκρη της πλατείας υπάρχει το μοναδικό καφενείο-ψησταριά του χωριού, όπου πίνουν τον καφέ τους τέσσερις πέντε συνταξιούχοι.

Κι όμως. Ο καφετζής έχει βγάλει πάνω σε μια καρέκλα ένα τεράστιο ηχείο, από το οποίο ακούγονται σκυλάδικα, όχι μόνο στην πλατεία και το χωριό, αλλά και στα γύρω βουνά.

-Με συγχωρείτε, τι τη θέλετε αυτή τη φασαρία, είναι τόσο όμορφα εδώ, τόσο ήσυχα…

-Φιλαράκι, είσαι λάθος! Πρωτομαγιά σήμερα, περιμένουμε κόσμο!

Τι να απαντήσεις; Ότι δεν χρειάζεται «κράχτης» και μάλιστα τόσο κακόηχος, αφού είναι το μόνο μαγαζί στη γύρω περιοχή;

Ότι αυτό διώχνει, αντί να καλεί τους πεινασμένους και διψασμένους επισκέπτες;

Ότι θα μπορούσε, τουλάχιστον, να βάλει μια ήσυχη, «πρωινή» μουσική κι όχι σκυλάδικα από μπουζουξίδικο μεταμεσονύκτιας διασκέδασης;

Δεν λες τίποτα, διότι «είσαι λάθος». Σηκώνεσαι και φεύγεις και αναζητάς αλλού την ησυχία σου.

Στο κάτω κάτω, καλά να πάθεις. Ας πήγαινες στο Εργατικό Κέντρο, να ακούσεις και κάτι «της ημέρας».

Το άλλο πουλάκι:

Είμαστε λάθος, λοιπόν;

Το αναρωτήθηκε κάποιος φίλος, ο οποίος συμβαίνει –κοίτα να δεις σύμπτωση- να μην είναι ούτε εκείνος υποψήφιος σε κανένα ψηφοδέλτιο!

Πράγμα σπάνιο. Αφού, από εκείνους που κυκλοφορούν στην πιάτσα, το να πετύχεις δίπλα δίπλα δυο που να μην είναι υποψήφιοι, είναι σαν να σου πέφτει λαχείο.

«Ξέρεις γιατί το λέω», μου είπε.

«Θα γλιτώναμε όλο αυτό το κόλλημα από τους εκατοντάδες υποψήφιους. Έχω μετρήσει τους πολύ δικούς μου ανθρώπους κι έχω τουλάχιστον είκοσι, σε επτά διαφορετικά ψηφοδέλτια.

Μόνο στις δημοτικές βάλε και περιφερειακές!

Ενώ, αν ήμουν υποψήφιος θα γλίτωνα και από αυτούς αλλά και από όλους τους άλλους που θυμούνται ξαφνικά ότι κάπου είχατε συναντηθεί, κάπου τα παιδιά σας πήγαιναν μαζί στο σχολείο, στο κολυμβητήριο, στο ποδόσφαιρο, δεν έχει σημασία – και τώρα σου ζητάνε να τους ψηφίσεις».

Εκτός βέβαια από τους υποψήφιους που τρέχουν (και δεν προφταίνουν) προσωπικά, υπάρχουν και οι «κομάντος», οι ομάδες δράσης του καθενός, από τις οποίες είναι αδύνατον να ξεφύγεις.

Η γυναίκα του, ο αδελφός του, ο κουμπάρος του, ο μπατζανάκης του, σε σταματούν στο δρόμο, σου τηλεφωνούν στο σπίτι, σου στέλνουν μηνύματα και e-mail…

Από πού να ξεφύγεις και πώς να υποσχεθείς σε όλους ότι θα τους «στηρίξεις»;

Ευτυχώς αυτό είναι που ζητούν και έτσι μπορείς πιο εύκολα να υποσχεθείς «στήριξη», που είναι κάτι γενικό και αόριστο, και όχι ψήφο που είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο και, δυστυχώς, πεπερασμένο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Στραβοί, κουτσοί στον Άγιο Παντελεήμονα!

Άλλος φίλος, που είχε ασχοληθεί παλαιότερα με τα δημοτικά, είχε να το λέει:

«Πού βρέθηκαν τόσοι υποψήφιοι; Μα, καλά, όλοι αυτοί θέλουν να σώσουν τον τόπο;

Οι συντριπτική πλειονότητα δεν έχουν ιδέα από διαχείριση δημόσιων πραγμάτων, δεν ξέρουν τι σημαίνει ανάθεση και τι διαγωνισμός, δεν έχουν δει πως λειτουργεί ένα δημοτικό συμβούλιο…

Άσε το άλλο. Πολλοί από αυτούς δεν μπορούν να σώσουν τον εαυτό τους, τον τόπο θα σώσουν;

Προχθές έμαθα για δύο υποψήφιους που κοντεύουν να χάσουν τα σπίτια τους σε πλειστηριασμούς κι αυτοί τρέχουν να εκλεγούν για να διαχειρίζονται τον δημόσιο πλούτο».

Τι θα κάνουμε, φίλοι μου.

Ασφαλώς δεν μπορούμε να πάρουμε τα βουνά, αλλά κι αυτό το πράγμα, μέχρι τις εκλογές δεν αντέχεται.

Να κλειστούμε στα σπίτια μας; Να διαλέξουμε κάποιον και να τρέχουμε από πίσω του, μπας και γλιτώσουμε από άλλους;

Χρειάζεται  οργάνωση. Πρώτα πρώτα να περάσουμε από όλα τα εκλογικά κέντρα και να πάρουμε τα φυλλάδια με όλους τους υποψήφιους.

Μετά να κάνουμε μια πρώτη καταγραφή ξεχωρίζοντας την ήρα από το σιτάρι.

Τέλος να εντοπίσουμε ένα δύο σε κάθε ψηφοδέλτιο και αυτούς να «στηρίξουμε». Τώρα, ποιον θα ψηφίσουμε εμείς, αυτό είναι άλλο ζήτημα.

Εξάλλου, η ψήφος είναι μυστική, σε αντίθεση με τη «στήριξη» που μπορεί να γίνει φόρα παρτίδα.

Εμπρός, λοιπόν, ας βάλουμε τάξη στο χάος!

Πολλοί οι κλητοί λίγοι οι εκλεκτοί!