140528 ΔΙΔΑΚΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Κανείς δεν είναι δεδομένος.

Ένα μεγάλο δίδαγμα που βγαίνει από τις εκλογές στον δήμο Δράμας, όχι μόνο αυτή τη φορά, αλλά και το 2010, είναι πως κανείς δεν μπορεί να πιστεύει ότι έχει τους ψηφοφόρους στο τσεπάκι του.

Ο άλλος μπορεί να σε ψηφίσει την πρώτη Κυριακή και τη δεύτερη να σου γυρίσει την πλάτη.

Έτσι είναι αυτό το σύστημα με την εκλογή δημάρχου σε δύο γύρους και την απαίτηση για το 50% συν μία ψήφο.

Το πρόβλημα, παρατηρημένο αυτό, το έχουν κυρίως τα «ισχυρά» ψηφοδέλτια, εκείνα δηλαδή που διαθέτουν στον συνδυασμό τους συμβούλους με δυνατότητα να πάρουν πολλούς προσωπικούς σταυρούς.

Ακόμη πιο σημαντικό είναι το πρόβλημα για εκείνα τα ψηφοδέλτια που είναι «πολυσυλλεκτικά», που διαθέτουν δηλαδή υποψήφιους από πολλούς πολιτικούς χώρους και δεν έχουν έναν σαφή προσανατολισμό.

Τον παλιό καλό καιρό, τα ψηφοδέλτια ήταν κομματικά.

Ο σύμβουλος που δεν εκλέγονταν έτρεχε την άλλη Κυριακή για το καλό της παράταξης (μία είναι η παράταξη), ώστε η νίκη να αποδοθεί στο κόμμα και να χαρούν όλοι κι αυτός μαζί. Τώρα τα ψηφοδέλτια είναι «υπερκομματικά» και να τα χαΐρια τους.

Όλα αυτά μαζί τι μας λένε;

Ότι μπορεί ένα ψηφοδέλτιο, ας πούμε του Χαρακίδη, να έχασε ακόμη και τις ψήφους κάποιων… δημοτικών συμβούλων. Υποψήφιων εννοώ, και μάλιστα από εκείνους που δεν θα εκλέγονταν ακόμη και  αν η παράταξη νικούσε. Γιατί οι άλλοι όλοι είχαν κάθε λόγο να τρέξουν.

Το θεωρείτε απίθανο;

Ξέρω πολύ καλά τι σας λέω. Μέσα σε κάθε ψηφοδέλτιο υπάρχουν αντιπαλότητες και δυσαρέσκειες, οι οποίες εκδηλώνονται πολύ έντονα, κυρίως από κάποιους που θεωρούν τους εαυτούς τους «ριγμένους».

«Έτσι είστε;» σκέφτεται ο άλλος που πιστεύει ότι βρέθηκε στις τελευταίες, τις μη εκλόγιμες θέσεις, εξαιτίας παιχνιδιών που παίχτηκαν εις βάρος του, ή επειδή κάποιος στην παράταξη ακολούθησαν –πώς να το πω;- προσωπικές τακτικές.

«Δεν βγήκα εγώ, αλλά δεν θα βγείτε ούτε κι εσείς».

Το άλλο πουλάκι:

Και τι κάνει;

Όχι μόνο δεν τρέχει, αλλά ούτε ψηφίζει το ψηφοδέλτιο στο οποίο ήταν υποψήφιος.

Θα μου πείτε, λογικά αυτό όμως μπορεί να συμβεί και στους δύο μονομάχους του δεύτερου γύρου. Άρα, κάποιος θα φύγει από εδώ, κάποιος από εκεί, πάλι το παιχνίδι γίνεται επί ίσοις όροις.

Ε, γι αυτό μιλήσαμε για ομοιογενή και πολυσυλλεκτικά ψηφοδέλτια, γι αυτό μιλήσαμε και για το ρόλο που παίζουν τα κόμματα και οι παρατάξεις, όχι μόνο αυτές που μπήκαν στον δεύτερο γύρο. Δείτε λίγο προσεκτικά τις δηλώσεις στελεχών άλλων κομμάτων και θα καταλάβετε πολλά. Τόσα άκυρα και λευκά ψηφοδέλτια δεν έπεσαν από τον ουρανό!

Προς Θεού, δεν θέλω να δημιουργήσω θέμα και να αρχίσουν όλοι να κοιτάζονται μεταξύ τους με καχυποψία, ψάχνοντας να βρούνε ποιοι είναι εκείνοι που την έκαναν.

Θέλω απλώς να πω ότι αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες, πόσω μάλλον σε μια «οικογένεια» που είναι ευκαιριακά σχηματισμένη και ενωμένη με κάποιους στόχους, όχι κατ’ ανάγκη κοινούς.

Όλα τα παραπάνω δεν εξηγούν βεβαίως το συμβάν της αποτυχίας του Κυριάκου Χαρακίδη στον δεύτερο γύρο, παρά μόνο κατά ένα μέρος, ίσως μάλιστα μικρό.

Το γιατί δεν πείστηκαν οι ψηφοφόροι να δώσουν και μια δεύτερη ευκαιρία στον συνδυασμό και την «ομάδα Χαρακίδη» είναι κάτι που θέλει πολύ μεγαλύτερη ανάλυση.

Ας πούμε μια ματιά στα εκλογικά τμήματα, τόσο της πόλης όσο και των χωριών, μπορεί να δώσει κάποια κοινωνικά χαρακτηριστικά των ψηφοφόρων που ήθελαν τη συνέχιση της προηγούμενης δημοτικής αρχής και εκείνων που στήριξαν «αλλαγή».

Όσοι έχετε τέτοιου είδους ερευνητική διάθεση, δείτε τα αποτελέσματα ανά τμήμα στο φύλλο των ΧΡΟΝΙΚΩΝ της Δευτέρας και από εκεί θα πάρετε μια καλή εικόνα.

Από τα 10, ας πούμε, εκλογικά διαμερίσματα (43^ο-52^ο) που ψηφίζουν στο 2^ο Λύκειο, ο Κυριάκος Χαρακίδης προηγήθηκε του Χριστόδουλου Μαμσάκου στα 7, παίρνοντας συνολικά 222 περισσότερες ψήφους.

Αντίθετα, από τα 10 εκλογικά διαμερίσματα (89^ο-98^ο) που ψηφίζουν στο 10^ο και το 7^ο Δημοτικό Σχολείο (μπρος και πίσω από τον Σταθμό), στα 7 προηγείται ο Χριστόδουλος Μαμσάκος, παίρνοντας 295 περισσότερες ψήφους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Καθόλου τυχαίο, όπως καταλαβαίνετε.

Ο μεγάλος χαμός όμως γίνεται στα χωριά. Από εκεί μπορούν επίσης να βγουν πολλά συμπεράσματα. Δεν θα σας δώσουμε τώρα όλα τα συγκριτικά στοιχεία. Ψάξτε κάτι και μόνοι σας.

Εκείνο που αξίζει να αναρωτηθούμε είναι με τι κριτήριο τελικά ψηφίζει ο κόσμος, αφού, απ’ ό,τι φαίνεται ξεκάθαρα, ούτε το έργο, ούτε το πρόγραμμα κάθε παράταξης είναι αυτά που τους συγκινούν.

Εδώ θα επικαλεστώ τη γνώμη ενός πολύ έμπειρου στα εκλογικά ανθρώπου, που κατάφερε να διοικήσει μια πόλη πολλές τετραετίες, χωρίς να διαθέτει ούτε το ένα, ούτε το άλλο.

«Οι πολίτες δεν θέλουν έργο», είχε πει. «Αυτό που θέλουν είναι τρίμηνα, πεντάμηνα, διάφορα προγράμματα που θα τους απασχολούν για λίγο και θα δίνουν μια οικονομική ανάσα».

Αυτά σε εποχές προ κρίσης.

Φανταστείτε τώρα. Τώρα που δεν υπάρχει και η δυνατότητα για τόσους πολλούς «διορισμούς» και που, όταν υπάρχει, έναν ικανοποιείς και δέκα αφήνεις δυσαρεστημένους.

Αυτά, για να μην ξεχνάμε όμως και την κυριότερη παράμετρο:

Πως η Δράμα είναι και παραμένει μια «δεξιά», μια «καραδεξιά» πόλη.

Χωρίς ζωή.

Πιο ψύχραιμη ματιά!