150505 ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Άσχετα μεταξύ τους;

Δυο διαφορετικές «συγκεντρώσεις» είχαμε την εβδομάδα που μας πέρασε. Φαινομενικά, δεν είχαν καμιά σχέση μεταξύ τους. Στην πραγματικότητα όμως έχουν μια υπόγεια διασύνδεση που θα έπρεπε να την προσέξουμε. Αν όχι εμείς, τουλάχιστον τα κόμματα και, κυρίως, τα συνδικάτα.

Η πρώτη συγκέντρωση (το πρώτο είδος συγκεντρώσεων) πραγματοποιήθηκε «αυθόρμητα». Χιλιάδες πολίτες περίμεναν συγκεντρωμένοι επί ώρες, για να πάρουν λίγα φρούτα και ζαρζαβατικά από εκείνα που θα διένειμαν διαμαρτυρόμενοι παραγωγοί.

Είδαμε τις εικόνες στις ειδήσεις και διαβάσαμε διάφορα σχόλια, ακόμη και ανοησίες τού τύπου ότι πολλοί από τους συγκεντρωμένους ήταν κατευθυνόμενοι, προκειμένου να δώσουν μια πλασματική εικόνα περί πολιτών που βιώνουν την κρίση άσχημα και έχουν τεράστια ανάγκη, ακόμη από  δυο σακούλες οπωροκηπευτικά.

Δεν είναι καθόλου έτσι. Ακόμη κι αν σε τέτοιες περιπτώσεις προστρέχουν και κάποιοι που δεν έχουν τόσο μεγάλη ανάγκη, παραμένει το γεγονός πως πολλοί άνθρωποι βρίσκουν μικρή και προσωρινή ανακούφιση σε τέτοιου είδους «βοήθειες».

Θα ήθελα εδώ να σημειώσω πως η ανάγκη πολλές φορές παραμένει, ασχέτως από την αδυναμία μας να τη διαχειριστούμε. Έχω ένα μικρό παράδειγμα που είναι χαρακτηριστικό του φαινομένου.

Κάποιος γνωστός μου, οικογενειάρχης με μεγάλη ανάγκη στο σπίτι του, μόλις πήρε τα 500 ευρώ από τα πεντάμηνα στα οποία βρήκε προσωρινή εργασία, πήγε και αγόρασε καινούριο κινητό αφής.

Αυτό, αν το δει επιφανειακά κάποιος, ίσως να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος του παραδείγματός μας δεν έχει πραγματική ανάγκη, όμως δεν είναι καθόλου έτσι. Έχει και παραέχει, υπάρχει όμως μεγάλο πρόβλημα στο να τη διαχειριστεί και εδώ χωράει μεγάλη συζήτηση για την επιρροή που τόσα χρόνια άσκησε και συνεχίζει να ασκεί πάνω μας ο καταναλωτικός τρόπος ζωής ή ο άλλος της καλοπέρασης.

Γι’ αυτόν τον δεύτερο έχω άλλο παράδειγμα. Άνεργος τεχνίτης, οικογενειάρχης με πολλές ανάγκες κι αυτός που βρήκε ένα «μερεμέτι» να κάνει και, με τα λίγα ευρώ που πήρε, αποφάσισε να «κεράσει», όπως μου είπε, τον εαυτό του μια μπύρα και μια μερίδα γύρο!

Το άλλο πουλάκι:

Ξεφύγαμε όμως από το θέμα μας.

Το άλλο είδος συγκεντρώσεων είναι εκείνες στις οποίες κάλεσαν τα συνδικάτα τους εργαζόμενους –και τους άνεργους, σημειώστε το αυτό- με ευκαιρία τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς. Της εργατικής Πρωτομαγιάς.

Θα κάνω κι εδώ μια παρέκβαση.

Παιδιά, το ότι είσαι επαναστάτης (ή τον παριστάνεις) δεν σημαίνει ότι πρέπει να είσαι και αγράμματος (ή να τον παριστάνεις) και να γράφεις στα πανό σου «1 ΜΑΗ», που δεν λέει απολύτως τίποτε, πέρα από το γεγονός ότι ο συγγραφέας τα έχει τελείως μπερδεμένα.

Γράφουμε «1^η Μαΐου» και, αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε, για λόγους ύφους, την δημοτική μορφή, τότε χρησιμοποιούμε πάντοτε έναρθρη γενική και γράφουμε «1^η του Μάη», όχι «1^η Μάη» και, φυσικά, σε καμιά περίπτωση σκέτο «1 Μάη» (ένα ή μία Μάη;) όπως βλέπουμε συχνά να συμβαίνει στα πανό αριστερών οργανώσεων.

Ας επανέλθουμε όμως στις συγκεντρώσεις της εργατικής Πρωτομαγιάς, οι οποίες τα τελευταία χρόνια είναι –πώς να το πω;- καθόλου «μαζικές». Αυτό το καταλαβαίνει αμέσως ο τηλεθεατής από το γεγονός ότι η κάμερα των ρεπόρτερ βρίσκεται πάντοτε στο ίδιο ύψος με τους συγκεντρωμένους, έτσι ώστε να φαίνονται οι πρώτοι, όχι όμως και το «βάθος» της συγκέντρωσης.

Σας θυμίζω ότι παλαιότερα οι κάμερες βρίσκονταν πάντοτε κάπου ψηλά, ώστε να δίνουν όλο το «μεγαλείο του συγκεντρωμένου πλήθους».

Πέρα όμως από τα σκηνοθετικά κόλπα, εκείνο που θα έπρεπε να μας προβληματίσει είναι το γιατί.

Γιατί οι πολίτες, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι δεν σπεύδουν στις συγκεντρώσεις στις οποίες τους καλούν τα συνδικάτα;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εμείς να αναρωτηθούμε;

Μήπως έπρεπε, πριν απ’ όλους, να αναρωτηθούν τα ίδια τα συνδικάτα; Θα περίμενε κανείς πως η περίοδος της κρίσης θα ήταν γι’ αυτά μια χρυσή ευκαιρία να ανακτήσουν το χαμένο τους κύρος και την αξιοπιστία τους.

Θα περίμενε να τα δει να οργανώνουν και να καθοδηγούν τους αγώνες των εργαζομένων και των ανέργων, να βγαίνουν μπροστά με προτάσεις, με εναλλακτικές λύσεις απέναντι στα μέτρα της κυβέρνησης.

Τίποτε απ’ όλα αυτά.

Τα συνδικάτα και οι ηγεσίες τους έχουν παραμείνει στη λογική της δεκαετίας του 1970, αρκεί να δει κανείς τα ψηφίσματά τους και το καταλαβαίνει αμέσως.

«Στη Δράμα σήμερα, 1 Μάη (σ.σ. είδατε που σας έλεγα;) συγκεντρωθήκαμε όλοι οι εργαζόμενοι, άνεργοι και συνταξιούχοι του Νομού Δράμας...»

Όλοι! Και από κάτω έχει πέντε ανθρώπους!

Ούτε καν τα διοικητικά συμβούλια των πρωτοβάθμιων σωματείων.

Κι όμως. Η κατάσταση (το κατάντημα) αυτό φαίνεται να μην απασχολεί κανέναν. Δεν τολμώ να πω πως βολεύει κιόλας κάποιους.

Καμαρώνουν ότι «εκλέχτηκαν με ποσοστό 93,75%, ο δε πρόεδρος προσωπικά εξελέγη πανηγυρικά με ποσοστό στην παράταξή του 98,33%» (σας θυμίζουν τίποτε τέτοια ποσοστά;) όμως δεν λένε κουβέντα όταν στην πρόσκλησή τους ανταποκρίνονται ποσοστά (μικρού) μονοψήφιου αριθμού.

Τι πρέπει να αλλάξει; Τι μπορεί να γίνει;

Δεν είμαστε εδώ για να δίνουμε συνταγές. Το σίγουρο είναι πως η κατάσταση πρέπει να προβληματίσει σοβαρά τις ηγεσίες, αλλά και τις συνδικαλιστικές παρατάξεις, ώστε, αντί να καμαρώνουν για τα εκλογικά ποσοστά τους, να αναζητήσουν λύσεις και διεξόδους ή, στην ανάγκη, να κλείσουν το μαγαζί και να πάνε στο σπίτι τους.

Μήπως από άλλους ανθρώπους, με άλλη νοοτροπία, γεννηθεί κάτι νέο και ελπιδοφόρο.

Μαζικότητα!