140530 ΚΕΝΤΡΟΚΕΝΤΡΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Πού πήγε η μπάλα;

Η μπάλα χάθηκε, όπου μπάλα εννοείται η περίφημη Κεντροαριστερά, που στις εκλογές έπαθε τη μεγαλύτερη ζημιά, πάρα τα όσα θέλουν να πιστεύουν κάποιοι εκεί.

Δεν μιλάω μόνο για τη ΔΗΜΑΡ η οποία εξαφανίστηκε κυριολεκτικά, αλλά και για το ΠΑΣΟΚ που έχασε περίπου το 30% της δύναμής του.

Αυτοί βεβαίως πανηγυρίζουν, όμως, στην πραγματικότητα, διαπράττουν ένα λογικό άλμα, μια σημαντική αντίφαση.

Όταν μιλάνε για τον ΣΥΡΙΖΑ (που ήταν, χωρίς αμφιβολία, ο νικητής των ευρωεκλογών) συγκρίνουν το ποσοστό και τις ψήφους που με εκείνα των εκλογών του 2012.

Όταν όμως μιλάνε για τον εαυτό τους (λέγε με Ελιά) συγκρίνουν το ποσοστό που πήραν με εκείνο που τους έδιναν οι δημοσκοπήσεις.

Πονηρό, αλλά πολύ αντιφατικό, τόσο που να το καταλαβαίνουμε κι εμείς που δεν πιάνουμε και πουλιά στον αέρα, καθότι πουλάκια τα ίδια και μάλιστα καθόλου αρπακτικά.

Πού πήγαν, λοιπόν, οι κεντροαριστεροί ψηφοφόροι;

Κάτι τέτοιες στιγμές, εννοώ αμέσως μετά τα εκλογικά αποτελέσματα, αναλογίζεται κανείς αναπόφευκτα το «μεγαλείο» του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος είχε καταφέρει να στεγάσει κάτω από το ΠαΣοΚ, όλα αυτά τα «κομμάτια κι αποσπάσματα», που εμφανίζονται τώρα στην πολιτική σκηνή.

Από μετανοημένους Τροτσικστές, μέχρι πυροβολημένους «πατριώτες», από γνήσιους αγωνιστές, μέχρι λαμόγια επαναστάτες, από ανθρώπους του μέτρου και της λογικής, μέχρι ψώνια του νεοπλουτισμού και της αστακομαρανάδας….

Όλους τους χωρούσε το ΠαΣοΚ (του Ανδρέα) και, μόλις διαλύθηκε, είδαμε τι έγινε και πού πήγε αυτή η «μεγάλη δημοκρατική παράταξη».

Βεβαίως, δεν πρέπει να ξεχνάμε και κάτι άλλο. Ότι, τις ένδοξες μέρες του ΠαΣοΚ, λεφτά υπήρχαν άφθονα και το δανεικό χρήμα μπορούσε να βουλώσει πολλά στόματα, τα οποία άνοιγαν μόνο για δωδεκάρια ουίσκι και ακριβά πούρα. (Σας θυμίζω ότι τις ξένοιαστες μέρες του χρηματιστηρίου, τα περίπτερα της Δράμας πουλούσαν πούρα Αβάνας, αυτό κι αν είναι καλή παγκοσμιοποίηση!)

Βέβαια, το ΠαΣοΚ του «Γιωργάκη» και του Βενιζέλου υποχρεώθηκε πριν από τρία χρόνια να πάρει μια μεγάλη απόφαση. Να μην αφήσει να γίνουμε Αργεντινή, όπως εύχονταν κάποιοι, ή να μην περάσουμε την ψυχρολουσία που πέρασαν οι Κύπριοι, όπως συμβούλευαν κάποιοι άλλοι, οι περισσότεροι ανήκοντας και στις δύο περιπτώσεις «κάποιων».

Το άλλο πουλάκι:

Πού βρισκόμαστε τώρα;

Εννοώ πού βρίσκεται η Κεντροαριστερά, μετά τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών.

Βρίσκεται εκεί που έχει ξαναβρεθεί και άλλες φορές, δηλαδή στη «συζήτηση για την… ανασυγκρότηση του χώρου».

Το θέμα είναι ότι ένα τμήμα της προσπαθεί να ξαναμπεί στην συζήτηση αυτή με πολύ χειρότερους όρους απ’ ό,τι πριν τις εκλογές.

Είναι άλλο να πηγαίνεις να συζητάς όταν έχεις μια (εκλογική) υπόσταση και αξιοπρέπεια και άλλο να το κάνεις με κατεβασμένα αφτιά.

Βέβαια εδώ συναντάμε για άλλη μια φορά την αλαζονεία και την υπερφίαλη συμπεριφορά των πολιτικών κομμάτων, αλλά και άλλων παρατάξεων, όταν παίρνουν τα μυαλά τους αέρα.

Τότε αρχίζουν να θέτουν όρους, να κάνουν αποκλεισμούς, να φέρνουν δηλαδή σε δύσκολη θέση τους συνομιλητές τους από τους οποίους όμως ζητούν ίση μεταχείριση, όταν τα πράγματα αλλάζουν κι έρχεται η κάτω βόλτα.

Αυτός ο μικρομεγαλισμός είναι μια πληγή, της Αριστεράς κυρίως, η οποία άλλωστε ποτέ δεν έχει απαλλαγεί πραγματικά από το μικρόβιο του δογματισμού και της αποκλειστικότητα της ορθότητας.

Πριν ξεκινήσουν όμως καν οι όποιες συζητήσεις, καλό θα είναι να αναρωτηθούν όλοι –κι εμείς μαζί τους- αν υπάρχει πράγματι η ανάγκη ύπαρξης ενός κεντροαριστερού πόλου στην πολιτική σκηνή.

Διότι δεν αποκλείεται η ιδέα αυτή να πηγάζει απλώς και μόνο από ένα στοιχείο αυτοαναφορικότητας, ή από την ανάγκη ύπαρξης των κεντροαριστερών που απέμειναν και βλέπουν τα ποσοστά τους να συρρικνώνονται.

Υπάρχει, δηλαδή, στην κοινωνία ένας κόσμος που θεωρεί τον εαυτό του κεντροαριστερό, αλλά δεν βρίσκει κάποιο σχήμα του να τον εκφράζει πολιτικά;

Ή έχουν πάει όλοι στην (όποια) Αριστερά και στη Δεξιά, μια που δεν φαίνεται να υπάρχει (υπό τον Σαμαρά, τουλάχιστον) αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε Κεντροδεξιά;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ποιος θα μας το πει;

Διότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα πρωθύστερο σχήμα.

Το πού τοποθετεί ο πολίτης τον εαυτό του υπάρχει μόνο ένας τρόπος να το καταλάβουμε. Όχι από αυτά που λέει στα καφενεία, ούτε από όσα τουιτάρει στο διαδίκτυο, αλλά από αυτό που ψηφίζει.

Δηλαδή, δεν μπορεί να λέει ο άλλος «είμαι κεντροαριστερός αλλά ψηφίζω ΑΝΕΛ, γιατί είναι το μόνο κόμμα που δεν παίρνει εντολές από ξένα κέντρα».

Ή «είμαι κεντροαριστερός αλλά ψηφίζω ΚΚΕ, γιατί είναι το μόνο κόμμα που είπε την αλήθεια για το ρόλο της Ευρώπης».

Καταλάβατε πού βρίσκεται το πρόβλημα;

Στο γεγονός ότι οι περισσότεροι Έλληνες ψηφίζουμε με κριτήρια πολύ διαφορετικά από αυτά που θα έπρεπε.

Στη θέση, ας πούμε, της κοινωνικής (για να μην πω «ταξικής) προέλευσης βάζουμε την οικογενειακή παράδοση. Στη θέση της λογικής ανάλυσης, το συναίσθημα. Στη θέση της κομματικής προτίμησης, την ομάδα που υποστηρίζουμε.

Έτσι όμως δεν μπορούμε να βγάλουμε άκρη.

Αν εγώ είμαι μικρομεσαίος, ζω σαν μικροαστός, ονειρεύομαι να έχω μεγαλύτερη καταναλωτική ικανότητα, όμως φαντασιώνομαι ότι είμαι λαϊκός επαναστάτης και στις εκλογές ψηφίζω… ΠΑΟΚ, ε τότε κάπου τα έχω μπερδέψει.

Η συζήτηση είναι
η συνέχιση της ψηφοφορίας
με άλλα μέσα!