140512 ΟΡΑΜΑΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Θέμα: Τι περιμένω από έναν Δήμο;

Αν μας έβαζαν να γράψουμε έκθεση κι όχι απλώς να ψηφίσουμε, θα έπρεπε να σκεφτούμε πολύ σοβαρά πάνω στο «διακύβευμα» των δημοτικών εκλογών, αλλά και στο πώς φανταζόμαστε τη λειτουργία ενός δήμου.

Συγχρόνως, θα μπορούσαν οι υποψήφιο να διαβάσουν τις εκθέσεις μας και να διαμορφώσουν αναλόγως τα προγράμματά τους, ώστε ένα διεκδικήσουν με περισσότερες πιθανότητες την ψήφο μας.

Βεβαίως, εδώ υπάρχει μια ένσταση.

Μια δημοτική αρχή δεν πρέπει απλώς να περιορίζει τη δράση της στα αιτήματα των δημοτών, αλλά και να πρωτοπορεί, να προτείνει η ίδια διάφορα μέτρα, που πιθανότατα δεν έχουν περάσει από το μυαλό ενός απλού δημότη.

Αυτό, με τη συνήθη προεκλογική μεγαλοστομία, αποκαλείται συχνά «όραμα». Ένας υποψήφιος δήμαρχος, μια δημοτική παράταξη, αν θέλει να λέγεται σύγχρονη, πρέπει απαραιτήτως να διαθέτει «όραμα» για την πόλη που καλείται να διοικήσει.

Το πιο σύνηθες όμως είναι οι υποψήφιοι και μετέπειτα δημοτικοί άρχοντες να διαθέτουν «όραμα» και πέραν τούτου ουδέν!

Να είναι, δηλαδή, πολύ ικανοί στο να κάνουν σχέδια επί χάρτου (ακόμη και στο να αντιγράφουν ιδέες που έχουν σκεφτεί άλλοι- δεν είναι κακό), αλλά στην πράξη, να μην μπορούν να μοιράσουν δύο γαϊδουριών άχυρο.

Έτσι, μας μένουν τα «οράματα», αλλά από «θάματα» τίποτε!

Τα απλά ζητήματα διαχείρισης της καθημερινότητας, η καθαριότητα, το νερό, το νοικοκύρεμα των δρόμων, το συμμάζεμα των οικονομικών, η εξυπηρέτηση των πολιτών, παραμελούνται ως τετριμμένα, ενώ κυνηγάμε να δημιουργήσουμε μια «ευρωπαϊκή πόλη», μια «πόλη των πολιτών», μια «πόλη του αύριο».

Ξεχνάμε ότι όλες αυτές οι «πόλεις», στην ουσία δεν είναι τίποτε περισσότερο από πόλεις με σωστό φωτισμό, καθαρά και περιποιημένα πάρκα, άφθονο και καθαρό νερό, δρόμους όπου γίνονται σεβαστοί οι νόμοι και οι διατάξεις, όπου ο δημόσιος χώρος είναι πράγματι δημόσιος, με υπηρεσίες υψηλών προδιαγραφών και χρηστή διαχείριση των πόρων…

Πριν φτιάξουμε δηλαδή μια «άλλη πόλη», την «πόλη που αγαπάμε και ονειρευόμαστε», θα πρέπει πρωτίστως να φτιάξουμε μια… πόλη.

Και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Έτσι τουλάχιστον δείχνει η πραγματικότητα.

Το άλλο πουλάκι:

Υπάρχει ένα πρόβλημα.

Αυτά, τα απλά και καθημερινά πράγματα που συνθέτουν μια πόλη με τις λειτουργίες της, μπορούν να μετρηθούν.

Τα βλέπει ο πολίτης στην καθημερινότητά του, καθώς κυκλοφορεί στους δρόμους, καθώς συναλλάσσεται με υπηρεσίες, καθώς δραστηριοποιείται κοινωνικά ή οικονομικά στην πόλη του.

Τα άλλα, τα «οράματα», δεν φαίνονται. Είναι ασαφή και γενικόλογα, εκτός αν έχεις την αφέλεια (ή το πολιτικό θράσος) να τα κάνεις συγκεκριμένα.

Τελεφερίκ στον Κορύλοβο, υπόγειο πάρκιγκ που θα ξεκινάει από τα Εκπαιδευτήρια και θα καταλήγει κάτω από τα τείχη στο «Τσάι», ζωολογικός κήπος ο μεγαλύτερος της Ευρώπης (ή των Βαλκανίων, δεν θυμάμαι ακριβώς…)

Μια και αναφέραμε τα συγκεκριμένα «οράματα» όμως, ας κάνουμε το παράδειγμα μας πιο κατανοητό.

Δεν χρειάζεται τελεφερίκ για τον Κορύλοβο, τόσα χρόνια ζήσαμε και χωρίς αυτό.

Μπορούν να είναι τα μονοπάτια καθαρά; Ο δρόμος σε καλή κατάσταση; Να απομακρυνθούν τα αυθαίρετα και οι κεραίες; Να αναβαθμιστεί αισθητικά η περιοχή; Να λειτουργούν οι βρύσες στη διαδρομή;

Αφήστε το υπόγειο πάρκινγκ. Υπάρχει τρόπος να επανέλθει στο σύστημα με την ελεγχόμενη (και με πληρωμή) στάθμευση στο κέντρο της πόλης που, στο λίγο διάστημα που εφαρμόστηκε, άλλαξε την εικόνα των δρόμων; Μπορούν να υποχρεωθούν οι οδηγοί να σέβονται τις διαβάσεις αναπήρων και τους πεζόδρομους;

Ξέρω, δεν υπάρχει πια η Δημοτική Αστυνομία. Είναι απαραίτητη όμως;

Μήπως οι έλεγχοι θα μπορούσαν να γίνονται και από άλλους δημοτικούς υπαλλήλους, ακόμη και από «πενταμηνίτες» που θα αξιοποιούνταν και γι’ αυτή τη δουλειά;

Όσο για τον ζωολογικό κήπο..

Μήπως θα έπρεπε να ασχοληθούμε με έναν «κήπο», αλλά και έναν αυστηρό νόμο, για τα… άγρια ζώα που κυκλοφορούν αδέσποτα στους δρόμους της πόλης και φοβίζουν περαστικούς, ρίχνουν κάτω μεγάλους ανθρώπους, τρομοκρατούν τα παιδιά και έχουν κάνει ολόκληρες περιοχές απροσπέλαστες ζώνες;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Απλό δεν φαίνεται;

Με τέτοια ζητήματα θα ήθελα να μας υποσχεθούν ότι θα ασχοληθούν οι υποψήφιοι δημοτικοί άρχοντες και, όταν εκλεγούν, να το πράξουν.

Βεβαίως και να ασχοληθούν με την ανάπτυξη του τόπου. Βεβαίως και να δείξουν κοινωνική ευαισθησία στηρίζοντας τους πιο αδύναμους των συμπολιτών μας. Βεβαίως και να δώσουν προτεραιότητα στο περιβάλλον, στον πολιτισμό, στον αθλητισμό…

Όλα αυτά όμως για να γίνουν χρειάζονται μια βάση, ένα υπόστρωμα, πάνω στο οποίο θα οικοδομηθούν. Μια «πόλη του πολιτισμού», δεν φαίνεται από τα φεστιβάλ και τις γιορτές αλλά από το πόσο «πολιτισμένοι» είναι οι κάτοικοί της στις καθημερινές τους δραστηριότητες, στην καθαριότητα ή την ανακύκλωση, στον σεβασμό του δημόσιου χώρου ή της κοινής ησυχίας…

Αυτό, δυστυχώς, είναι ακόμη ζητούμενο για τις πόλεις μας και για τη Δράμα, αφού πρέπει πρώτα να αναφερόμαστε στον ιδιαίτερο τόπο που ζούμε.

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της δημοτικής αρχής.

Το λέω για να μην είμαι άδικος. Τα τελευταία χρόνια έγιναν κάποια πράγματα, κυρίως έγινε προσπάθεια να αλλάξει η φιλοσοφία και το κλίμα μέσα στο οποίο λειτουργούσαν οι δημοτικές αρχές.

Έχουν γίνει και έργα υποδομών που δεν φαίνονται με την πρώτη ματιά.

Αυτό όμως δε θα σας το πω εγώ, θα το κρίνει ο καθένας μόνος του. Εγώ απλώς ήθελα να τονίσω το στοιχείο του ρεαλισμού, αλλά και του πραγματισμού, που περιμένω από τα «προγράμματα» και τα «οράματα» των υποψηφίων.

Εξάλλου, ποτέ δεν ήμουν καλός στις εκθέσεις.

«Οράματα και θάματα»!