140513 ΜΕΣΙΑΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Πώς πάμε να ψηφίσουμε;

Το ερώτημα μπορεί να σας φαίνεται γενικό και αόριστο και οπωσδήποτε δεν αφορά στον τρόπο μετακίνησής μας προς τα εκλογικά τμήματα, ούτε φυσικά στο τι πρέπει να έχουμε μαζί μας κατά τη διαδικασία της ψηφοφορίας.

Μιλάω για τις «προσλαμβάνουσες» με τις οποίες ο καθένας θα αποφασίσει πού θα ρίξει την ψήφο του, ποιον συνδυασμό και ποιους υποψηφίους θα ψηφίσει.

Είναι γνωστό ότι δεν πάμε όλοι έχοντας τα ίδια πράγματα στο νου μας.

Από τις εφημερίδες και τα σάιτ που παρακολουθούμε, μέχρι την οικονομική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, είναι πάρα πολλοί οι παράγοντες που μπορούν να επηρεάσουν την εκλογική μας στάση.

Το κακό είναι ότι κάποιοι από αυτούς μπορούν να μας οδηγήσουν να δράσουμε (αντιδράσουμε) πολύ παρορμητικά.

Όχι με βάση κάποια ιδεολογία που έχουμε, ούτε ξεκινώντας από την ταξική συνείδησή μας, την γενικότερη πολιτική μας τοποθέτηση, αλλά από κάτι μικρό και ασήμαντο που μπορεί να μας σπρώξει προς τη μία ή την άλλη πλευρά.

Αυτό το ξέρουν πολύ καλά τα κόμματα και, στο βαθμό που μπορούν, προσπαθούν να εκμεταλλευτούν οτιδήποτε θεωρούν ότι μπορεί να λειτουργήσει έτσι! Στο να μας σπρώξει να προτιμήσουμε αυτούς και όχι τους άλλους. Βεβαίως, μεγαλύτερη δύναμη σ’ αυτό το παιχνίδι έχει πάντοτε το κόμμα που κυβερνά.

Είναι βέβαιο ότι πάρα πολλοί ψηφοφόροι θα πάνε στην κάλπη με εντελώς διαφορετική «ψυχολογία», έχοντας στην τσέπη τους το βοήθημα που τους αναλογεί από το πλεόνασμα.

Άλλοι πάλι, θα δούνε με εντελώς διαφορετικό μάτι το «κυβερνητικό» ψηφοδέλτιο ή εκείνο του νυν δημάρχου, έχοντας εξασφαλίσει μια θέση στους «πενταμηνίτες» κι έχοντας πάρει έναν δύο «μισθούς», που ανακούφισαν κάπως την ασφυκτική κατάσταση του οικογενειακού προϋπολογισμού.

Για να είμαστε όμως ακριβείς, πρέπει να πούμε πως τα «κυβερνητικά» ψηφοδέλτια εισπράττουν και μια δυσαρέσκεια από τα τόσα μέτρα που έπληξαν το σύνολο σχεδόν του ελληνικού λαού.

Θα μου πείτε δικά τους μέτρα είναι τι θα έπρεπε να γίνει; Το ξέρω, όμως το λέω με την έννοια της κυβερνητικής φθοράς, όποιος αποφασίζει αφήνει σίγουρα και κάποιους δυσαρεστημένους, σε αντίθεση με την αντιπολίτευση που μπορεί, με τα λόγια, να ικανοποιεί τους πάντες.

Το άλλο πουλάκι:

Κάνατε φορολογική δήλωση;

Είμαι βέβαιος πως η κυβέρνηση προτιμά να μην κάνετε ακόμη, παρ όλο που χάνει σημαντικά ποσά από την καθυστέρηση της εκκαθάρισης!

Ας γίνει όμως μετά τις εκλογές, θα σκέφτονται σίγουρα τα κυβερνητικά στελέχη, αφού είναι βέβαιο πως τα εκκαθαριστικά της εφορίας θα στείλουν πολύ κόσμο στην κάλπη έξω φρενών.

Διότι είναι πράγματι εξωφρενικά αυτά που βλέπουν όσοι βιάστηκαν να δηλώσουν τα εισοδήματά τους.

Σήμερα, σας έχω ένα αληθινό παράδειγμα, έτσι για να δούμε πού το πάει η φορολογική πολιτική της κυβέρνησης.

Η περίπτωσή μας αφορά έναν νέο άνθρωπο ο οποίος έχει ένα διαμερισματάκι στο όνομά του, αγορασμένο με δάνειο-σημειώστε το αυτό, και το οποίο του αποδίδει το μοναδικό του εισόδημα, αφού ο φορολογούμενός μας ζει στο εξωτερικό και το διαμέρισμα το νοικιάζει.

Από το ενοίκιο εισέπραξε όλο το 2013 το αστρονομικό ποσό των 3.150 ευρώ (τριών χιλιάδων εκατόν πενήντα ευρώ) το οποίο και το δήλωσε στην εφορία.

Κάνοντας ηλεκτρονικά την φορολογική του δήλωση και πριν την υποβάλει οριστικά, διαπίστωσε πως, αν δηλώσει το δάνειο το οποίο αποπληρώνει ακόμη, ο φόρος που του αναλογεί είναι καμιά τριακοσαριά ευρώ μεγαλύτερος. Έτσι έκανε το κορόιδο, δεν δήλωσε το δάνειο και τελικά του ήρθε το εκκαθαριστικό να πληρώσει 562 ευρώ (πεντακόσια εξήντα δύο ευρώ).

Ο άνθρωπός μας όμως είναι παράνομος ή τουλάχιστον όχι απολύτως νόμιμος. Όπως είπαμε, αν ήταν εντελώς νόμιμος, θα πλήρωνε πάνω από οκτακόσια ευρώ. Αν σ’ αυτά υπολογίσουμε και το «χαράτσι»,  άλλα τριακόσια  ευρώ, που επίσης πηγαίνει στο κράτος, γεννιέται ένα εύλογο ερώτημα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Καθόλου εύλογο!

Διότι, μη μου πείτε ότι θα ρωτούσατε «τι να πάει να ψηφίσει ο άνθρωπος»;

Το ερώτημα είναι άλλο και καλά θα κάνουμε να το σκεφτούμε σοβαρά: «Μήπως έχουμε κομμουνισμό και δεν το ξέρουμε;»

Σε ποιον ανήκει το εν λόγω διαμέρισμα; Αν το κράτος παίρνει το ένα τρίτο από το καθαρό εισόδημα που αυτό επιφέρει, μήπως το διαμέρισμα δεν ανήκει πλέον στον ιδιοκτήτη του.

Από το καθαρό είπα; Λάθος.

Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού θα πρέπει να το βάψει, να το συντηρήσει, να επισκευάσει τις βλάβες, να αντικαταστήσει ό,τι παλιώνει, και να το βλέπει σιγά σιγά να χάνει, παρ’ όλα αυτά, την αξία του.

Το κράτος όμως θα συνεχίσει να εισπράττει το «χαράτσι» και τον φόρο επί του ενοικίου, χωρίς να ανησυχεί για τίποτε.

Αφήστε το πόσα θα πάρει, όταν αυτό μεταβιβαστεί ή κληρονομηθεί από κάποιους. Λοιπόν; Σε ποιον ακριβώς ανήκει το διαμέρισμα και ποιο ακριβώς είπατε ότι είναι το πολίτευμα – καθεστώς που έχουμε στη χώρα;

Μπερδεμένο είναι. Όπως και οι ψηφοφόροι

Και μετά ζητάμε να πάνε να ψηφίσουν ανεπηρέαστοι από μικροσυμφέροντα, αλλά με γνώμονα το καλό του τόπου και της χώρας.

Εμένα μου λες;

Εξ αδιαιρέτου!