140509 ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Αν δεν στοιχειώσετε άνθρωπο…

Θυμόσαστε το περίφημο δημοτικό τραγούδι για το Γεφύρι της Άρτας;

Οι μελετητές λένε πως το ίδιο ακριβώς το συναντάμε σε πολλά μεγάλα ποτάμια της Βαλκανικής και της Μικράς Ασίας.

Ποιο είναι το «ηθικό δίδαγμα» του τραγουδιού;

Αστειεύομαι. Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο κι ας το αναζητούσαν με επίμονες ερωτήσεις πολλοί φιλόλογοι των μαθητικών μας χρόνων.

Αξίζει όμως να σταθούμε στον στίχο που μας αφηγείται τα λόγια που είπε το «πουλάκι» και τη συμβουλή που έδωσε στους ανθρώπους για το στερέωμα του γεφυριού.

«Αν δεν στοιχειώσετε άνθρωπο, γεφύρι δεν στεριώνει».

Φαίνεται πως αυτή είναι η μοίρα κάθε μεγάλης ανθρώπινης κατασκευής, αλλά και το επακόλουθο της μεγάλης ανθρώπινης απρονοησίας.

Μόνο αν και όταν «στοιχειώσει» κάποιος, τότε βάζουμε μυαλό.

Το έχτιζαν, το ξανάχτιζαν το γεφύρι κι εκείνο γκρεμίζονταν κάθε φορά που η κακοκαιρία φούσκωνε τον ποταμό.

Παιδεύονταν οι διαβάτες, δεν μπορούσαν να περάσουν τον ποταμό, αναγκάζονταν να αλλάξουν δρόμο, να ταλαιπωρηθούν, να κινδυνέψουν.

Μόλις όμως χάθηκε μια ζωή και μάλιστα όχι οποιαδήποτε ζωή αλλά ενός επίσημου προσώπου (το ποίημα θέλει «του πρωτομάστορα την όμορφη γυναίκα») τότε οι αρμόδιοι το είδαν πολύ σοβαρά το θέμα και έκαναν ότι ήταν δυνατόν, (προφανώς έριξαν τα απαιτούμενα κονδύλια) και το γεφύρι στέριωσε.

Έτσι γίνεται από τότε.

Αδιαφορία, ανευθυνότητα, επιπολαιότητα, μπαλώματα και δουλειές του ποδαριού, μέχρι να έρθει η «κακιά η ώρα», και τότε τα πράγματα σοβαρεύουν. Αρχίζουν όλοι να ψάχνονται, αναζητούνται οι υπεύθυνοι, γίνεται προσπάθεια να αποδοθούν ευθύνες, διατάσσονται έλεγχοι…

Δυστυχώς, όμως, στον τόπο αυτό «κάθε θαύμα [διαρκεί] δύο μέρες και το πιο μεγάλο τρεις» κι έτσι, πολύ γρήγορα περνά η μπόρα, την πληρώνουν όσοι είχαν την ατυχία να βρεθούν εκεί και το πράγμα ξεχνιέται.

Όλοι επιστρέφουμε στη ρουτίνα του εφησυχασμού μέχρι να συμβεί το επόμενο «ατυχές γεγονός» και να πάρουν μπρος οι κάμερες και οι εισαγγελείς, πάντοτε μ’ αυτή τη σειρά.

Το άλλο πουλάκι:

Είδατε τι έγινε στο «λούνα παρκ»!

Που, λούνα παρκ να το κάνει ο Θεός, δηλαδή, αφού αρκεί να δει κανείς μια φωτογραφία για να καταλάβει ότι εκεί στήθηκε μια, συνήθης για τα ελληνικά δεδομένα, αρπαχτή.

Δίπλα σε δρόμο μεγάλης κυκλοφορίας, χωρίς το παραμικρό προστατευτικό κιγκλίδωμα, με τον κίνδυνο να βγει ένα παιδί στην άσφαλτο εξίσου πιθανό με εκείνον να μπει κάποιο όχημα στα «παιχνίδια».

Αφήστε όλα τα άλλα.

Τα όργανα του δήμου που έλαβαν αποφάσεις για την «αδειοδότηση» στηρίχθηκαν όχι σε διατάξεις που εφαρμόζονται για την εγκατάσταση και τη λειτουργία του λούνα παρκ, αλλά σε περιπτώσεις παραχώρησης δημοτικών χώρων για επιστημονικούς ή καλλιτεχνικούς σκοπούς.

Τεράστιες οι ευθύνες.

Και τώρα δόθηκε εντολή να ελεγχθούν όλες οι αντίστοιχες άδειες και να εξεταστεί αν η λειτουργία κάθε λούνα παρκ σε ολόκληρη τη χώρα είναι νόμιμη και πληροί τις προδιαγραφές.

Αφού πρώτα «στοιχειώσαμε» ένα 13χρονο παιδί.

Τι συμβαίνει όμως;

Μήπως κάνουμε κι εμείς το ίδιο λάθος να μπερδεύουμε την παρατήρηση ενός φαινομένου με την ερμηνεία και, τελικά, την αιτιολόγησή του;

Ξεκινάμε από το «έτσι συμβαίνει πάντα» που σημαίνει υποχρεωτικά «έτσι πρέπει να συμβαίνει, αυτό είναι το φυσιολογικό», για να καταλήξουμε τελικά στο «τι να κάνουμε, δεν αλλάζουν αυτά τα πράγματα»;

Ναι, κάπως έτσι φτάνουμε εύκολα και στο συμπέρασμα πως «θα μπορούσε να συμβεί σε οποιονδήποτε άλλον», όπως δήλωσε και ο υπεύθυνος δήμαρχος, ή ότι «ήταν για να γίνει», όπως πολύ εύκολα είπαν κάποιοι άλλοι.

Μα, καλά, φταίει ο δήμαρχος αν οι υπηρεσίες του δήμου δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους;

Τι θα γίνει δηλαδή; Ο κάθε δήμαρχος θα ελέγχει προσωπικά οτιδήποτε εγκρίνουν τα θεσμοθετημένα όργανα;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δυστυχώς, έτσι είναι οι θέσεις ευθύνης.

Αυτός που εισπράττει όλη τη δόξα, όταν κάτι λειτουργεί σωστά, δεν μπορεί να σφυρίζει αδιάφορα και να ισχυρίζεται πως «θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα», μόλις γίνει η «στραβή».

Η ευθύνη είναι ευθύνη και ο άνθρωπος που θέλει να λέγεται υπεύθυνος την αναλαμβάνει στο μέτρο που του αναλογεί, χωρίς να ψάχνει για δικαιολογίες του τύπου «είναι πολυδαίδαλο το θεσμικό πλαίσιο για τη λειτουργία παρόμοιων επιχειρήσεων» ή ότι ως δήμος «δεν είχε ανάλογη εμπειρία», πράγματα που είπε ο δήμαρχος κ. Κορτζίδης.

Δεν θα αντέξω όμως, θα το πω κι αυτό.

Δυστυχώς, δυστυχέστατα, το τραγικό δυστύχημα έγινε αφορμή να καταπέσει κι ένας άλλος μύθος, για τον οποίο εμείς εδώ έχουμε εκφράσει πολλές φορές τις αντιρρήσεις μας.

Όχι, δεν εξαρτάται από το αν ο δήμαρχος είναι «μνημονιακός ή αντιμνημονιακός» (ο συγκεκριμένος εκλέγεται με τον ΣΥΡΙΖΑ) η σωστή λειτουργία ενός δήμου.

Όχι, η αδιαφορία, η «παρανομία», η εκπροσώπηση συγκεκριμένων συμφερόντων, δεν ανήκουν εξ ορισμού στη μια πλευρά, ενώ η προάσπιση του δημόσιου συμφέροντος υποχρεωτικά στην άλλη.

Άνθρωποι είμαστε, ανθρώπους ψηφίζουμε κι εκλέγουμε, άνθρωποι μας εκπροσωπούν και μας διοικούν. Με τις ατέλειές μας, τα μικρά ή μεγάλα πάθη μας, τις αδυναμίες μας, τις λάθος εκτιμήσεις.

Γι’ αυτό χρειαζόμαστε ισχυρούς θεσμούς, νόμους και κανόνες που πρέπει να γίνονται σεβαστοί από όλους και όχι απλώς άλλους ανθρώπους που θα αλλάξουν την κατάσταση.

Το καλό του κακού
που θα έλεγε κι ο «Μεγαλοφυής»!