140514 ΠΑΡΑΘΑΛΑΣΣΙΟ

Το ένα πουλάκι:

Κάτω στον… αιγιαλό!

Αναπτύξτε, αναπτύξτε, να δούμε τι θα μείνει στο τέλος για ανάπτυξη.

Ξαφνικά, και ενώ η προεκλογική περίοδος κορυφώνεται, η κυβέρνηση αποφάσισε να «αναπτύξει» τους αιγιαλούς της χώρας.

Βεβαίως, όπως είναι το σύνηθες σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν έχει σημασία η πρόθεση, ο στόχος, αλλά το όνομα που δίνεις σ’ αυτά.

Έτσι το υπουργείο έδωσε τον τίτλο «οριοθέτηση, διαχείριση και προστασία αιγιαλού και παραλίας», με τον οποίον, αν τολμήσεις να διαφωνήσεις, γίνεσαι αμέσως εχθρός της οριοθέτησης, της διαχείρισης, αλλά κυρίως της προστασίας.

Ποιος δεν θέλει να προστατευθεί ο αιγιαλός και οι παραλίες της χώρας μας. Άλλωστε, μαζί με τα «αρχαία», τα οποία προστατεύονται εξίσου αποτελεσματικά, είναι τα μόνα πράγματα που έχουμε να δείξουμε στους τουρίστες, από τους οποίους περιμένουμε τόσα πολλά.

Ας δούμε όμως πόσο αποτελεσματική μπορεί να γίνει αυτή η «προστασία» που επιδιώκεται με το νομοσχέδιο.

Οι φιλοπεριβαλλοντικές οργανώσεις που έκαναν τον κόπο να το διαβάσουν, μιλούν για νομοσχέδιο καταστροφής.

Ακόμη κι αν λάβει κανείς υπόψη του τις συνήθεις υπερβολές κάποιων τέτοιων οργανώσεων, φαίνεται πως τα πράγματα δεν είναι αισιόδοξα για τις παραλίες μας!

Στο νομοσχέδιο καταργούνται κάποια προστατευτικά μέτρα που υπήρχαν μέχρι σήμερα, με το σκεπτικό –τι άλλο;- ότι εμποδίζουν την αξιοποίηση και λειτουργούν ανασταλτικά για τους επενδυτές, τους οποίους θέλουμε τουλάχιστον όσο και τους τουρίστες.

Διαβάζω:

«Αίρονται οι ελάχιστοι περιορισμοί που είχαν απομείνει, όπως το μέγιστο μήκος των 500μ. που μπορούσαν να καταλαμβάνουν οι επιχειρήσεις, η υποχρεωτική ζώνη 100μ. ελεύθερης πρόσβασης, η ελεύθερη ζώνη 10μ. μπροστά από τη θάλασσα, ώστε να διευκολύνονται οι κολυμβητές. Επίσης καταργούνται οι διατάξεις για την ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών στις παραλίες μας».

Το άλλο πουλάκι:

Ποιοι διαφωνούν με το νομοσχέδιο;

Κάνοντας μια συζήτηση με φίλους, διαπίστωσα ότι επικράτησε και πάλι η κυρίαρχη λογική πως η κυβέρνηση ικανοποιεί αιτήματα των «μεγάλων συμφερόντων».

Ξεχνούν ότι όσο εύκολο και βολικό είναι να τα βάλει κανείς με τα μεγάλα συμφέροντα», γενικώς και αορίστως, τόσο δύσκολο είναι να δει το πρόβλημα στην πραγματική του διάσταση.

Πρώτα πρώτα ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Καμιά κυβέρνηση δεν έχει εκλεγεί ποτέ χάρη στις ψήφους των -δέκα; πενήντα; εκατό;- μεγάλων επιχειρήσεων που θα εκμεταλλευτούν τον νόμο για να κτίσουν ξενοδοχειακές μονάδες δίπλα στη θάλασσα και να κλείσουν τον αιγιαλό με τις εγκαταστάσεις τους.

Απεναντίας, πολλές κυβερνήσεις έχουν εκλεγεί με τις ψήφους των πολλών χιλιάδων πολιτών που έχουν κτίσει αυθαίρετα δίπλα ακριβώς το κύμα και τώρα προσπαθούν να τα νομιμοποιήσουν, αφού το νομοσχέδιο και η κυβέρνηση κλείνουν το μάτι προεκλογικά, κυρίως σ’ αυτούς.

Τα «μεγάλα συμφέροντα» είναι μεγάλα, όμως είναι, πολύ λίγα.

Αντιθέτως, τα μικρά συμφέροντα, εμείς όλοι δηλαδή, είμαστε που εκλέγουμε κυβερνήσεις.

Για να καταλάβουμε λοιπόν το σκάνδαλο με το νομοσχέδιο (χρειάζεται να πούμε ακόμη πιο ξεκάθαρα ότι διαφωνούμε μαζί του;) θα πρέπει να ρίξουμε μια ματιά στη σημερινή κατάσταση.

Όπου υπάρχουν εγκαταστημένα «μεγάλα συμφέροντα», είναι αδύνατον στον οποιοδήποτε πολίτη να πλησιάσει στη θάλασσα, εκτός αν πληρώσει το αντίστοιχο αντίτιμο. Επιπλέον, τα «μεγάλα αυτά συμφέροντα», χτίζουν, μπαζώνουν και κάνουν ότι, γουστάρουν εντός της… ζώνης επικρατείας τους, χωρίς να ρωτούν κανέναν και χωρίς να περιμένουν κανένα νομοσχέδιο να τους δώσει άδεια.

Τι γίνεται όμως στις χιλιάδες παραλίες, όπου το μικρό συμφέρον του κάθε «ομπρελά», που πήρε άδεια από το δήμαρχο ή τον κοινοτάρχη του τόπου (όπως την πήρε), τον καθιστά απόλυτο κυρίαρχο;

Πού έχετε δει εσείς ομπρέλες να ξεκινούν δέκα μέτρα μακριά από το κύμα; Πού έχετε δει ελεύθερη παραλία για όσους δεν επιθυμούν να πληρώσουν; Πού έχετε δει ελεύθερη πρόσβαση στις περιφραγμένες ακτές;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Η αλήθεια είναι σκληρή.

Θυμάμαι τη φασαρία που έκανε κάποιος φίλος, όταν απαιτούσε να μπει στον «Μπάτη», χωρίς να πληρώσει, με το αιτιολογικό ότι δεν θα κάνει χρήση των εγκαταστάσεων και ότι, σύμφωνα με τον νόμο, έχει δικαίωμα ελεύθερης πρόσβασης στην παραλία.

Εν πάση περιπτώσει όμως, ας αναλογιστούμε αν είναι προτιμότερος ο «Μπάτης» και ο κάθε Μπάτης, από την πλήρη ασυδοσία που υπάρχει σε παραλίες υποτίθεται ελεύθερες, όπως οι «αμμόλοφοι»;

Ποιος νόμος θα μας προστατέψει από όλους αυτούς;

Αν κάνετε μια βόλτα, (δεν χρειάζεται να πάτε, μπορείτε και από το σπίτι σας από τον υπολογιστή) από τον Σταυρό και την Ασπροβάλτα, μέχρι την Ηρακλείτσα και το Παλιό, θα δείτε χιλιάδες περιπτώσεις καταπάτησης του ισχύοντος νόμου που προστατεύει (υποτίθεται) τον αιγιαλό και τις παραλίες.

Τι γίνεται με όλους αυτούς; Με όλους εμάς;

Θα συνεχίσουμε να φωνάζουμε υποκριτικά κατά των «μεγάλων συμφερόντων». Θα εκμεταλλευτούμε τον νέο νόμο, ώστε να γίνουμε επιτέλους, νόμιμοι;

Ή μήπως θα ζητήσουμε έναν άλλο, πιο αυστηρό, που να ισχύει για όλους, με ό,τι συνεπάγεται και για τις δικές μας αυθαιρεσίες;

Η απάντηση μετά τις εκλογές! Ψηφίστε τώρα έχοντας κατά νου το νομοσχέδιο της κυβέρνησης και μετά βλέπουμε.

Μπορούμε όμως να κάνουμε και το άλλο. Υποσχέσεις αυτοί; Υποσχέσεις κι εμείς!

Αυτά τα συμφέροντα,
τα μικρά, τα μεγάλα!