141104 ΜΟΡΙΟΔΟΤΗΜΕΝΟ-1

Το ένα πουλάκι:

Αγωνιστικές περγαμηνές…

Όχι περγαμηνές που αγωνίζονται –προς Θεού.

Μιλάμε για τις περγαμηνές που αποκτά κάποιος αγωνιστής και τις οποίες μπορεί να εξαργυρώσει, στο σωστό χρόνο και τον κατάλληλο τόπο, παίρνοντας μια μικρή ή μεγαλύτερη ανταμοιβή για τους αγώνες του.

Στη χώρα μας έχουμε μεγάλη παράδοση στο θέμα, θετική και αρνητική…

Από τα χρόνια ακόμα της Επανάστασης, διαβάζουμε πως υπήρξαν αγωνιστές, που κατόρθωσαν να εξαργυρώσουν το ότι έπραξαν το χρέος τους προς το Γένος και μπήκαν σε σημαντικές θέσεις, ενώ άλλοι γύριζαν πεινασμένοι στους δρόμους της πρωτεύουσας ζητιανεύοντας.

Αργότερα, το σύγχρονο ελληνικό κράτος είχε τον τρόπο να βολεύει κι αυτό όσους θυσιάστηκαν στους εθνικούς αγώνες, είτε δίνοντας κάποιες συντάξεις στις οικογένειες όσων είχαν σκοτωθεί, είτε παραχωρώντας στους τραυματίες πολέμου κάποια προνόμια.

Εκείνο όμως που στ’ αλήθεια δεν ξεχνά όσους αγωνίστηκαν για να το βοηθήσουν είναι ένα άλλο κράτος, αυτό που ονομάζουμε κομματικό.

Πράγματι, τα κόμματα, διά των κομματαρχών τους, φρόντιζαν πάντοτε τα δικά τους παιδιά, τους αφισοκολλητές και τις φλαμπουροκουβαλήστρες, όπως τις λέει ο Νικόλας ο Άσιμος.

Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος βοήθειας ήταν το «βόλεμα», η εύρεση μιας θέσης εργασίας, συνήθως αργομισθίας, ώστε να μπορεί ο βολεμένος να ασχολείται, ανενόχλητος από δουλειές και τέτοια, με τα κομματικά του καθήκοντα.

Ειδικά στα ένδοξα χρόνια του ΠαΣοΚ, όταν «η μισή Ελλάδα είδε το φως που της στερούσε το κράτος και το παρακράτος της Δεξιάς», καθώς λέγεται, γέμισε το δημόσιο αλλά και οι ΔΕΚΟ με τους περίφημους «πρασινοφρουρούς».

Οι αγωνιστικές περγαμηνές εξαργυρώνονταν με τόση ταχύτητα, που, πολλές φορές, δεν τις έλεγχε κανείς, με αποτέλεσμα να βρεθούν σε θέσεις και πολλά «παιδιά» που δεν ήταν «δικά μας», είχαν όμως κάποιον γνωστό ή συγγενή που ήταν.

Το άλλο πουλάκι:

Κάποτε όλα αυτά τελείωσαν!

Αστειεύομαι.

Παρά τους «νόμους Πεπονή» και τα διάφορα ΑΣΕΠ το κομματικό κράτος εύρισκε πάντοτε τρόπους να αμείβει τα παιδιά του, εξαργυρώνοντας με διάφορα βολέματα τις αγωνιστικές τους περγαμηνές.

Περιορίστηκε βέβαια η δυνατότητα μαζικών διορισμών στο δημόσιο, ωστόσο υπάρχουν και σήμερα που μιλάμε κάμποσα παράθυρα για κρατικές θέσεις και ένα σωρό επιτροπές, όπου μπορούν να βολευτούν αρκετοί.

Θα περίμενε όμως κανείς πως υπάρχει μια άλλη Ελλάδα, ένας πολιτικός χώρος, στον οποίο αυτές οι πρακτικές θα θεωρούνταν απαράδεκτες.

Ένα άλλο κόμμα που θα εφάρμοζε την αξιοκρατία, αφήνοντας στο παρελθόν την εξαργύρωση αγωνιστικών περγαμηνών. Έτσι, όταν το διάβασα σε κάποιον σχολιασμό, δεν το πίστεψα. Χρειάστηκα να ανατρέξω ο ίδιος στην πηγή για να βεβαιωθώ και να πέσω από τα σύννεφα.

Θα σας πω αμέσως περί τίνος πρόκειται.

Ξέραμε από την αρχή ότι η θέση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν να αποκατασταθεί πλήρως η ΕΡΤ, στη μορφή που λειτουργούσε πριν να φανεί το απαράδεκτο «μαύρο» στις οθόνες μας.

Αυτό δεν είναι από μόνο του κακό, μπορεί να το πει κανείς πολιτική θέση και προγραμματική δήλωση.

Άλλωστε είναι τόσα πολλά εκείνα που ο ΣΥΡΙΖΑ θα επαναφέρει στην προ μνημονίων κατάσταση, γι’ αυτό εξάλλου και αποσπά την προσοχή ενός τόσο μεγάλου μέρους των ψηφοφόρων.

Με συγχωρείτε, ΚΑΙ γι’ αυτό, για να είμαι πιο ακριβής, αφού θα πρέπει να υπάρχουν και πολλοί άλλοι λόγοι.

Εκείνο όμως που είναι κακό, απαράδεκτο θα έλεγα, είναι το να δηλώνει «προγραμματικά» πως θα εξαργυρώσει και αυτός τις αγωνιστικές περγαμηνές φίλων και στελεχών του.

Συγκεκριμένα, να λέει ότι θα προχωρήσει σε αξιολογήσεις, ένα από τα κριτήρια των οποίων θα είναι και οι «αγώνες» και η συμμετοχή των υποψηφίων σε αυτούς.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν το πιστεύετε, έτσι;

Σας είπα ότι ούτε κι εγώ το πίστεψα, γι’ αυτό άνοιξα μόνος μου και διάβαση την «Προγραμματική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για τη νέα ΕΡΤ», στο left.gr. Η οποία είναι εντελώς παλιά. Όχι η πρόταση, αυτή έγινε τον Οκτώβριο, η «νέα ΕΡΤ» είναι τελείως παλιά, αφού στην ουσία ξαναγυρίζουμε στο προηγούμενο καθεστώς, με μικρές διαφοροποιήσεις.

Επαναλειτουργία όλων των σταθμών, επαναπρόσληψη όλων των εργαζομένων (πλην διευθυντών, ειδικών συμβούλων κ.λπ. – δεν είμαστε και κορόιδα), επαναχρησιμοποίηση των διακριτικών τίτλων και των λογοτύπων, επανα… γενικώς!

Κάπου εκεί όμως, στο τέλος της «πρότασης» διαβάζουμε επί λέξει: «Βάσει του νέου νόμου για την ΕΡΤ Α.Ε. ξεκινά διαδικασία αξιολόγησης του προσωπικού της ΕΡΤ για τη στελέχωση των υπηρεσιών, κατά την οποία θα δοθεί ειδική μοριοδότηση σε όσους και όσες συμμετείχαν στο αυτοδιαχειριστικό εγχείρημα».

Καλά, εσάς το «θα δοθεί μοριοδότηση» σας πείραξε; Αλλού είναι το ζουμί: «Όσους και όσες»!

Μη γίνει κανένα λάθος και νομίσουν κάποιοι ότι θα μοριοδοτηθούν μόνο οι άντρες, αλλά και οι γυναίκες θα πάρουν ό,τι τους αξίζει, περισσότερα μόρια δηλαδή από άλλους εργαζόμενους, εφόσον συμμετείχαν στο «αυτοδιαχειριστικό εγχείρημα».

Αγωνίστηκες; Θα ανταμειφθείς!

Έτσι είναι η αξιολόγηση. Η σωστή. Και μάλιστα, δεν φροντίζει μόνο για εκείνους που έχουν ήδη αγωνιστεί, άλλα κλείνει το μάτι, αφήνει υπονοούμενα και δίνει υποσχέσεις σε όσους (και όσες) το σκέφτονται ακόμη.

Έτσι καλλιεργούνται τα νέα ήθη για μια κοινωνία χωρίς διακρίσεις, όπου ο καθένας (και η καθεμιά) θα λαμβάνει αυτό που του αξίζει, χωρίς αποκλεισμούς.

Αν αγωνιστούν όλοι, όλοι θα ανταμειφθούν.

Α, ξέχασα. Και όλες!

Για μια Ελλάδα νέα!