141113 ΑΝΕΛΠΙΣΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Επίθεση!

Ένας λόγος που δεν έχουμε εμπλακεί ακόμη με τα περίφημα «μέσα κοινωνικής δικτύωσης», όπως το Facebook ή το Twitter, είναι πως δεν θέλουμε να ενταχθούμε σ’ αυτό το τεράστιο δίκτυο «κοινωνικού αυτοματισμού», ιδιότυπα κοινωνικού και αυτοματισμού, όπου όλοι πρέπει να έχουμε άποψη για όλα και να τη λέμε εν ριπή οφθαλμού.

Να τη λέμε μάλιστα, όχι μόνο βιαστικά, αλλά και «με λίγα λόγια», όσο είναι το όριο των χαρακτήρων ή των λέξεων που έχουμε στη διάθεσή μας.

Για να καταλάβετε περίπου τη διαφορά, σας λέμε ότι η κουβέντα που κάνουμε εμείς εδώ καθημερινά περιέχει γύρω στις 800 λέξεις και πάνω από 4.000 χαρακτήρες.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι ποσοτικό, εξάλλου το «λακωνίζειν» θεωρείτο από κάποιους αρετή, όπως άλλωστε και το «ουγκ» που έλεγαν οι ινδιάνοι στο Λούκυ Λουκ. Το θέμα δεν είναι πόσα λες, αλλά τι λες και ο τρόπος που το λες, κι εδώ θέλω να σταθούμε σήμερα.

Είναι κανόνας, με την έννοια τού ότι έτσι συνηθίζεται, ένα σχόλιο να στέκεται κυρίως στα αρνητικά ενός φαινομένου, μιας συνήθειας, μιας πρακτικής.

Αν είναι να σχολιάσεις κάτι θετικό, το προσπερνάς με λίγα λόγια, όταν όμως εστιάζεις στα αρνητικά εκεί έχεις να λες με τις ώρες.

Αυτό όμως είναι η μία διάσταση. Εκείνο που κυρίως παρατηρείται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι η τάση να «θάβουμε» με μεγάλη ευκολία οποιονδήποτε, ενώ δεν βρίσκουμε να πούμε μια καλή κουβέντα για κανέναν.

Δεν σας λέω αυτό που έγινε με την κυρία Περιστέρη και τους «συναδέλφους» της, διότι εκεί έπαιξαν μεγάλο ρόλο και άλλα Μέσα, κυρίως η τηλεόραση. Είναι όμως κι αυτό ενδεικτικό, το πόση χολή χύθηκε από ανθρώπους που κάθονταν στο γραφείο τους, παρακολουθούσαν από τα ΜΜΕ, και έκριναν το έργο μιας ολόκληρης ομάδας, λέγοντας ΜΟΝΟ κακίες.

Δείτε λίγο τι έγινε μετά την «συνύπαρξη στη σκηνή» Στέλιου Ράμφου-Σταύρου Θεοδωράκη. Βγήκαν άνθρωποι που με 140 χαρακτήρες θέλησαν να κρίνουν κάποιον ο οποίος μας έχει δώσει τόμους επί τόμων αυθεντικής (και, επιτρέψτε μου να πω, ελληνικής) σκέψης, ασχέτως αν συμφωνούμε σε όλα ή διαφωνούμε μαζί του.

Εξάλλου, και ο ίδιος έχει αναθεωρήσει απόψεις του, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί, τουλάχιστον, να σταθεί κριτικά απέναντι στο ίδιο του το έργο. Πόσοι από τους «τουιτεράδες» το κάνουν;

Το άλλο πουλάκι:

Θα σταθώ σε ένα ακόμη παράδειγμα.

Διότι το φαινόμενο της προσωπικής επίθεσης δεν εντοπίζεται μόνο σε χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αλλά μπορούμε να το δούμε και σε μεγάλα και σοβαρά Μέσα.

Θα μάθατε βέβαια ότι ο Απόστολος Γκλέτσος ίδρυσε νέο κόμμα, στο οποίο μάλιστα έδωσε τον πρωτότυπο τίτλο «Τελεία».

Δεν θα σταθώ στο γεγονός ότι ένας άνθρωπος της τοπικής αυτοδιοίκησης (είτε μας αρέσει, είτε όχι, ο Απόστολος Γκλέτσος είναι ΚΑΙ τέτοιος, αφού έτσι ορίζουν οι ψηφοφόροι της Στυλίδας) αποφασίζει να κατέβει στην κεντρική πολιτική σκηνή. Ούτε ο πρώτος είναι, ούτε ο τελευταίος.

Εκείνο που θέλω να σχολιάσω είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίστηκε το θέμα, από μια μεγάλη μερίδα… σχολιαστών. Θα μπορούσε να συνοψιστεί στη φράση «που πάει, ρε, ο Καραμήτρος»!

Προσέξτε, διότι το θέμα είναι λεπτό. Δεν σχολιάστηκε το γεγονός της ίδρυσης ενός νέου κόμματος, ως πολιτική πράξη, αλλά το δικαίωμα που (δεν) έχει ο Απόστολος Γκλέτσος να ιδρύει κόμμα.

Αν έπαιρναν κάποιοι και σχολίαζαν τις θέσεις και τις διακηρύξεις του κόμματος, θα το καταλάβαινα και θα ήταν θεμιτό. Καθόλου όμως δεν συμπεριφέρθηκαν έτσι. Πού στάθηκαν; «Ε, όχι και ο Γκλέτσος αρχηγός κόμματος!»

Λες και όλοι οι άλλοι αρχηγοί των τόσων κομμάτων που κατεβαίνουν στις εκλογές έχουν περάσει από κάποια κριτική επιτροπή που τους ενέκρινε, ενώ ο Απόστολος Γκλέτσος απέτυχε στις εξετάσεις.

Και να τα υπονοούμενα, και να οι αναφορές στην καλλιτεχνική του πορεία, και να τα σχόλια για την ερωτική και την προσωπική του ζωή…

Όλα πασπαλισμένα με την απαραίτητη ειρωνεία, που δείχνει την ανωτερότητα των σχολιαστών και το «ποιόν» του σχολιαζομένου.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Προσέξτε, τώρα, αντίφαση.

Τους ίδιους τους σχολιαστές, σε αντίστοιχες περιπτώσεις, δεν τους ενδιαφέρει καθόλου η προσωπική ζωή του ανδρός, παρά στέκονται στα όσα λέει και, με βάση αυτά, του αναγνωρίζουν το δικαίωμα να ανακατευτεί με την πολιτική. Μπορεί και να τον παρακαλούν να το κάνει, αφού είναι βέβαιο ότι θα φέρει ψήφους.

Αυτός ο ιδιόμορφος «ρατσισμός» έχει ενδιαφέρον, όχι μόνο για τις αντιφάσεις του.

Τελικά, ποιοι έχουν δικαίωμα να κατέρχονται στον πολιτικό στίβο; Έχουμε όλοι οι πολίτες το συνταγματικό δικαίωμα του «εκλέγεσθαι»;

Δεν θα έπρεπε το κάθε κόμμα, η κάθε πολιτική κίνηση, να κρίνονται από τις θέσεις και τις πράξεις τους κι όχι από το τι ήταν ο αρχηγός τους στην «προηγούμενη ζωή» του;

Προσοχή εδώ, για να μην παρεξηγηθούμε. Ασφαλώς και μας ενδιαφέρει ο ιδιωτικός βίος κάποιου πολιτικού, στον βαθμό που επηρεάζει τον πολιτικό του βίο.

Δεν μπορούμε να πούμε για αρχηγό κόμματος «δεν πειράζει που καταδικάστηκε για απάτες, αυτές αφορούν την επαγγελματική του δραστηριότητα κι όχι τις πολιτικές του θέσεις»!

Μη φτάσουμε όμως στο σημείο να θεωρούμε πως, για να ασχοληθείς με την πολιτική και να ιδρύσεις κόμμα θα πρέπει να είσαι από πολιτικό τζάκι και να έχεις επίθετο «βαρύ σαν ιστορία».

Τους είδαμε και αυτούς με τις οικογενειακές περγαμηνές πού μας κατάντησαν.

(Κοίτα να δεις που φτάσαμε να υπερασπιζόμαστε τον Γκλέτσο!)

Όλοι στην πίστα!