141128 ΑΝΕΜΕΛΟ

Το ένα πουλάκι:

Με μια υπογραφή!

Κάθε φορά που διαβάζω για μίζες, ξέρετε τι σκέφτομαι;

Πού να το ξέρετε, άμα δεν σας το πω; Είπαμε ότι είστε ξύπνιοι άνθρωποι, όχι όμως και μέντιουμ!

(Το «ξύπνιοι» συνάγεται, εκ του γεγονός ότι παρακολουθείτε τακτικά τη στήλη μας. Εξάλλου, εμείς είμαστε επιλεκτικά πουλάκια, δεν μιλάμε με όποιον όποιον).

Ας σοβαρευτούμε κι ας πούμε πρώτα τι εννοούμε λέγοντας μίζες.

Εννοούμε τα τεράστια εκείνα ποσά που παίρνουν κάποιοι, για να βάλουν (ή για να μη βάλουν, αναλόγως την περίπτωση) την υπογραφή τους σε μια σύμβαση αγοράς, ας πούμε, όπλων.

Διάβαζα πάλι προχθές για τις μεγάλες αγορές που πραγματοποιήσαμε ως χώρα και χάρη στις οποίες «φεσωθήκαμε» οπλικά συστήματα τα οποία είναι της κακιάς ώρας, ή εντελώς άχρηστα, και τα πληρώσαμε χρυσά.

Χάρη σ’ αυτά όμως, κάποιοι έκαναν χρυσές δουλειές.

Άρματα μάχης τύπου Leopard. Ύψος αγοράς 1,7 δισ. ευρώ. Μίζες 60 εκατ. ευρώ. Ακόμα ψάχνουμε τους αποδέκτες.

Πόσοι ήταν; Από πόσα πήρε ο καθένας; Άγνωστο. Μόνο υπολογισμούς μπορούμε να κάνουμε.

Υπολογισμούς… στο περίπου.

Από την απολογία του Αντώνη Κάντα (17 εκατ. μίζες για πάρτη του) προκύπτει πως για εξοπλισμό υποβρυχίων κ.λπ. έπεσαν καμιά σαρανταριά εκατ. μίζες σε καμιά τριανταπενταριά άτομα.

Σε άλλη υπόθεση, τα άτομα που εμπλέκονται ήταν καμιά εικοσαριά, ενώ τα χρήματα που πήραν με μορφή μίζας ξεπερνούν τα 40 εκατομμύρια.

Από τα παραπάνω μπορούμε να βγάλουμε ένα όχι και τόσο ακριβές, όμως αρκετά βέβαιο συμπέρασμα: είναι πολλά τα λεφτά.

Επανέρχομαι λοιπόν στο ερώτημα: ξέρετε τι σκέφτομαι όταν ακούω κάτι τέτοιο; Σκέφτομαι όλους τους εργαζόμενους, όπως εσάς, όπως εμάς, όλους εκείνους που ζουν τις οικογένειές τους με τα λεφτά που βγάζουν από τη δουλειά τους.

Ένας καλά αμειβόμενος υπάλληλος (καλά, με τα σημερινά δεδομένα) πείτε ότι παίρνει γύρω στις είκοσι χιλιάδες το χρόνο.

Που πάει να πει ότι αυτός, αν εργαστεί τριάντα χρόνια, θα πάρει κοντά στις εξακόσιες χιλιάδες ευρώ.

Σε τριάντα χρόνια «υπηρεσίας»!

Το άλλο πουλάκι:

Και ο άλλος;

Βάζει (ή δεν βάζει, αναλόγως την περίσταση) την υπογραφή του σε μια συμφωνία και αμέσως μπαίνουν στον λογαριασμό του ένα εκατομμύριο ευρώ!

Δηλαδή όχι ακριβώς στον λογαριασμό του, αλλά σε λογαριασμό μιας εταιρείας που έχει έδρα κάποιο νησάκι του Ειρηνικού, η οποία είναι θυγατρική κάποιας άλλης εταιρείας, η οποία…

Δηλαδή στον λογαριασμό του.

Πού βρίσκεται το ενδιαφέρον;

Τα χρήματα αυτά δεν τα κέρδισε με τη δουλειά του, ούτε με τις γνώσεις του, ούτε με το ταλέντο του, ούτε καν με την τύχη του.

Τα χρήματα αυτά του τα έδωσαν επειδή βρισκόταν σε μια θέση, στην οποία μάλιστα τοποθετήθηκε με μέσον.

Τον τοποθέτησαν κάποιοι άλλοι (ένα κόμμα, ένας αρχηγός…), ακριβώς γιατί ήταν τέτοια η θέση. Σας λέει  κάτι αυτό; Α, γεια σας! Ανοίγει όμως άλλη ιστορία, η οποία δεν είναι το σημερινό μας θέμα.

Θα μπορούσε δηλαδή, στην ίδια θέση, να βρισκόταν οποιοσδήποτε, αφού δεν χρειάζονται ιδιαίτερα προσόντα.

Δεν είναι όμως οποιοσδήποτε, δεν είστε εσείς, δεν είμαστε ούτε καν εμείς (κλαψ!) είναι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι που παίρνουν τις μίζες.

Πώς θα μπορούσε να εξαλειφθεί ή να περιοριστεί, τουλάχιστον, το φαινόμενο;

Προσέξτε. Προσπαθώ να σας προφυλάξω μην πείτε καμιά ανοησία του τύπου «σ’ αυτά τα πόστα πρέπει να βάζουμε ηθικούς ανθρώπους».

Είπαμε, από τους συνομιλητές μας έχουμε κάποιες απαιτήσεις.

Αν υπήρχαν τίποτε άλλοι στην παρέα μας μπορεί να ακούγαμε καμιά εξυπνάδα πως μόνο άνθρωποι που ανήκουν στην Αριστερά πρέπει να χειρίζονται τέτοια ευαίσθητα θέματα, γιατί είναι άνθρωποι ανώτερης ηθικής κλάσης.

Όχι. Τα λεφτά είναι τόσο πολλά, που μπορούν να λυγίσουν ακόμη και αδαμάντινους χαρακτήρες.

Μόνο όταν ξέρει κάποιος ότι οι πιθανότητες να πιαστεί είναι πάρα πολλές, τότε μπορεί να… αντέξει στον πειρασμό.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πόσες είναι οι πιθανότητες αυτές;

Φαίνεται ότι είναι ελάχιστες, παρά το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει αρκετά βήματα.

Βλέπουμε τουλάχιστον κάποιους να παραπέμπονται στη δικαιοσύνη. Άλλους να μπαίνουν φυλακή. Βλέπουμε να γίνονται κάποιοι έλεγχοι, κάτι κινείται.

Έχουμε και το πρόσφατο παράδειγμα Καρατζαφέρη.

Δεν ξέρουμε πού θα καταλήξει η υπόθεση, πάντως είναι χρήσιμη για την εξαγωγή κάποιων συμπερασμάτων.

Όπως ότι όλο αυτό που ονομάζουμε «πόθεν έσχες» είναι μια κοροϊδία, αφού ο καθένας δηλώνει ό,τι θέλει και κανείς δεν τον ελέγχει.

Το έχουμε πει και με άλλες ευκαιρίες, όμως τώρα το πράγμα βγάζει μάτι. Η μια δήλωση με την άλλη είχανε τεράστιες διαφορές, όμως δεν υπήρχε άνθρωπος να τις επισημάνει και να κάνει κάποιες αυτονόητες ερωτήσεις. Από πού αυτές οι διαφορές;

Θα μου πείτε, τόσοι που είναι στο ελληνικό δημόσιο –και όχι μόνο- οι υπόχρεοι σε δήλωση «πόθεν έσχες», θα θέλαμε άλλο ένα δημόσιο, παράλληλο με το υπάρχον, να ελέγχει τους πρώτους.

Κάτι σαν τα παράλληλα σύμπαντα, ένα πράγμα. Που, έτσι και αποδεχθείς την ύπαρξη (ή την ανάγκη ύπαρξης) ενός, τότε πρέπει να αποδεχθείς ότι θα υπάρχουν άπειρα.

Πού καταλήγουμε;

Δειγματοληπτικοί έλεγχοι και αυστηρές τιμωρίες, για να σφίγγουν οι…

Όλοι!

Ζήλιες!