141112 ΑΠΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Από απόσταση…

«Γιατί τα βάζεις με τον ΣΥΡΙΖΑ;» με ρώτησε φίλος, ο οποίος μάλιστα θα μπορούσε ίσως να χαρακτηριστεί φιλικά προκειμένος, σε καμιά περίπτωση όμως μέλος του κόμματος.

Όταν του είπα πως δεν είναι έτσι, επέμενε πως είναι «και μάλιστα», μου είπε, «όχι μόνο τα βάζεις, αλλά γίνεσαι και κακός».

Θέλετε να το δούμε λίγο το θέμα; Ας το πάρουμε από την αρχή.

Εδώ και χρόνια, έχουμε αποφασίσει πως δεν θα συζητάμε πράγματα αυτονόητα, που αποτελούν κοινό τόπο. Για παράδειγμα, τι χρειάζεται, ποιον ενδιαφέρει άλλη μια στήλη, η οποία να κατηγορεί την κυβέρνηση, που τα έχει κάνει μαντάρα σε όλα τα θέματα.

Αν χρειαστεί να το κάνουμε, δηλαδή να μιλήσουμε για ένα θέμα πολυσυζητημένο, θα είναι επειδή θέλουμε να το δούμε με μια διαφορετική ματιά. Δηλαδή, στο παράδειγμά μας πάλι, αν θα σχολιάζαμε την πρόταση του Λοβέρδου για εθελοντική εργασία των εκπαιδευτικών, θα λέγαμε ίσως για τις χιλιάδες αποσπασμένους –χαριστικά και συχνά φωτογραφικά- στο υπουργείο του, ή για το φαινόμενο να εργάζεται ο άλλος, δήθεν εθελοντικά, και να τον πληρώνεις με… μόρια!

Βλέποντας τα πράγματα έτσι, μπορεί κανείς να εξηγήσει –το έχουμε κάνει κι εμείς άλλες φορές- για ποιο λόγο «τα βάζουμε» με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Διότι είναι ένα κόμμα το οποίο φιλοδοξεί να κυβερνήσει την Ελλάδα, προσπαθεί όμως να το κάνει μέσα από μεγάλες αντιφάσεις. Επιπλέον, έχει μια εμφανή –στα μάτια τα δικά μας, όχι όμως μόνο- τάση να επαναλάβει λάθη του παρελθόντος, υποστηρίζοντας πολλές φορές θέσεις και προτάσεις που οδήγησαν εδώ που βρισκόμαστε.

Για εμάς δεν τίθεται το ερώτημα που θέτουν στον εαυτό τους πολλοί από εκείνους που πλησίασαν τον ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια: «Δηλαδή, οι άλλοι καλύτεροι είναι;»

Αυτούς, λυπάμαι που το λέω, δεν τους ενδιαφέρει μια «αριστερή προοπτική» για τη χώρα. Τους ενδιαφέρει να «τιμωρήσουν» ΠαΣοΚ και ΝΔ, ψηφίζοντας όμως κάτι που θα μοιάζει πολύ μ’ αυτά και μάλιστα με τον χειρότερο εαυτό τους, εκείνον των ξένοιαστων ημερών της (δανεικιάς) αστακομακαρονάδας.

Το δυστύχημα είναι πως, επειδή ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να κυβερνήσει έχει ανάγκη και από τέτοιους ψηφοφόρους, βρίσκεται σε μια πολύ δύσκολη θέση. Πρέπει να τους προσελκύσει, ή να τους κρατήσει στις τάξεις του, χωρίς όμως να γίνει αυτό που θέλουν εκείνοι.

Το άλλο πουλάκι:

Δεν είναι όμως μόνο αυτοί!

Από την άλλη μεριά, υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος, ο οποίος αποτελούσε την δεξαμενή από την οποία αντλούσε δυνάμεις ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν ήταν ένα μικρό κόμμα. Ούτε αυτό τον κόσμο θέλει να χάσει, ο οποίος εξάλλου δίνει και το στίγμα της… αριστεροσύνης στο κόμμα.

Μιας αριστεροσύνης όμως που έχει μείνει προσκολλημένη σε δογματισμούς και πρακτικές του ένδοξου παρελθόντος και δυσκολεύεται να παρακολουθήσει τις εξελίξεις, τόσο σε εθνικό, κυρίως όμως σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.

Προσπαθώντας, λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα, επαναλαμβάνω, που πιθανότατα θα είναι στην επόμενη κυβέρνηση, να ισορροπήσει ανάμεσα σε όλα αυτά, είναι λογικό να κάνει λάθη, να πέφτει σε αντιφάσεις, να έχει εσφαλμένες επιλογές.

Ούτε αυτό όμως είναι από μόνο του κακό. Λάθη κάνουν όλοι –να φανταστείτε ακόμη κι εμείς!

Εκείνο που είναι κακό είναι να μην τα αναγνωρίζεις, κυρίως όμως να θεωρείς εχθρούς σου εκείνους που σου τα επισημαίνουν.

Αντί να σκεφτούμε εμείς δηλαδή, μήπως έχει δίκιο ο φίλος που λέει ότι τα βάζουμε με τον ΣΥΡΙΖΑ και γινόμαστε κακοί, να… του κόψουμε την καλημέρα. Και όχι μόνο, αλλά να αρχίσουμε και μια επίθεση εναντίον του, με ύβρεις και απειλές, ή, στην καλύτερη περίπτωση, με ειρωνικά σχόλια.

Ανοίξτε λίγο το πλάνο και κοιτάξτε όχι απλώς αυτό που λένε «νέο δικομματισμό», αλλά τον «νέο διχασμό» που προέκυψε ανάμεσα σε δήθεν μνημονιακούς και δήθεν αντιμνημονιακούς.

Τα «δήθεν» τα έχουμε εξηγήσει πολλές φορές.

Κοιτάξτε επίσης πώς επιτίθεται ο ΣΥΡΙΖΑ σε Μέσα και δημοσιογράφους που -άκουσον άκουσον– δεν είναι της αρεσκείας του. Θα ήθελα μάλιστα να σταθώ λίγο σ’ αυτό το φαινόμενο, με αφορμή μια είδηση των ημερών: «Στο αρχείο ετέθη η υπόθεση για χρηματισμό βουλευτών».

Θυμίζω την υπόθεση: Η εφημερίδα Kontra News, που διευθύνεται από τον γνωστό δημοσιογράφο Αιμίλιο Λιάτσο, έγραψε πως κατά τη διάρκεια ενός γάμου γόνων εφοπλιστών, γινόταν έρανος προκειμένου να συγκεντρωθούν χρήματα και να χρηματιστούν βουλευτές για να στηρίξουν την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τόσο καλά!

Έλα όμως που ο ΣΥΡΙΖΑ και ο εκπρόσωπος τύπου κύριος Σκουρλέτης, που με μεγάλη ευκολία καταφέρονται εναντίον δημοσιευμάτων, εφημερίδων και δημοσιογράφων, «σήκωσαν» το θέμα και προκάλεσαν μέχρι και εισαγγελική έρευνα, η οποία, όπως είδαμε κατέληξε –πού αλλού;- στο αρχείο.

Να, αυτό τώρα, να μην το σχολιάσεις;

Από τη μια επιτίθεσαι σε όποιον, με θέσεις και επιχειρήματα, σου ασκεί κριτική, βάζεις Μέσα και δημοσιογράφους σε «μαύρη λίστα», προσπαθείς να επιβάλεις ακόμη και ποιους θα καλούν στα πάνελ, και από την άλλη υιοθετείς όποια ανοησία (η «είδηση» έβγαζε μάτι) σε βολεύει.

Και πας και μάρτυρας στον εισαγγελέα και λες ότι δεν γνωρίζεις τίποτα πέρα από τα δημοσιεύματα και εκτίθεσαι και αφήνεις την όποια Βούλτεψη να σε καλεί να ζητήσεις συγνώμη.

Το χειρότερο όμως είναι άλλο. Έχει που έχει τα προβλήματα του το κοινοβουλευτικό μας σύστημα, είναι που είναι οι άλλοι έτοιμοι να πουν πως «όλοι είναι ίδιοι», έχουμε και τους παραπέρα με ξεκάθαρη διάθεση «να τελειώνουμε με βουλές και τέτοιες ανοησίες» και κάθεσαι εσύ, στο όνομα της αντιπολιτευτικής τακτικής, και κάνεις ζήτημα μια σαχλαμάρα που έγραψε ο Λιάτσος.

Μετά, είμαστε κακοί εμείς που σε σχολιάζουμε;

Καλές… κακίες!