141114 ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ-1

Το ένα πουλάκι:

Για τη γιορτή του Πολυτεχνείου…

Δεν ξέρω αν στην κουβέντα μας, εδώ στα ΧΡΟΝΙΚΑ συμμετέχουν και νέα παιδιά, σίγουρα όμως συμμετέχουν γονείς και εκπαιδευτικοί.

Περισσότερο σ’ αυτούς, λοιπόν, απευθύνεται το σημερινό σχόλιο, κι ας έχει αφορμή ένα νέο παιδί και τις σκέψεις που αυτό μετέφερε μέσω τηλεόρασης.

Σας μεταφέρω, με τη μεγαλύτερη ακρίβεια που μπορώ, τα λόγια της μαθήτριας: «Πρέπει να υπάρχει Νέο Λύκειο που ως βασικό στοιχείο πρέπει να έχει την κριτική σκέψη και ότι τη φίμωση των μαθητών».

Σωστό; Σωστότατο και ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει!

Ακούστε όμως και τη συνέχεια:

«Εκτός αν η κυβέρνηση θέλει μια υπνωτισμένη νεολαία. Να μας το πει να το ξέρουμε, γιατί ούτε η χούντα τέτοιο παραμύθι».

Στο σημείο αυτό παρεμβαίνει ο δημοσιογράφος και της λέει: «Εγώ, επειδή ήμουν στην ηλικία σου στη χούντα, σε διαβεβαιώ ότι η σύγκριση δεν είναι και πολύ καλή».

Και η απάντηση της μαθήτριας:

«Η σύγκριση είναι εντελώς εύστοχη. Όταν φιμωνόμαστε και πρέπει να φτάσουμε στο σημείο των καταλήψεων για να ακουστούμε, τότε ποια η διαφορά με τη χούντα;»

Μάλιστα, προκειμένου να την υποστηρίξει, παρενέβη κι ένας μικρότερος μαθητής και είπε ότι «και τώρα [εννοώντας όπως και στο Πολυτεχνείο] όταν έχουμε καταλήψεις, γίνονται συλλήψεις».

Ας σταθούμε εδώ, κι ας σκεφτούμε μερικά πράγματα.

Τα παιδιά αυτά είναι γεννημένα στα τέλη της δεκαετίας του 1990! (Το θαυμαστικό δηλώνει ζήλεια). Δηλαδή, όταν γεννιόντουσαν είχαν περάσει ήδη πάνω από 25 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Για να το καταλάβουμε καλύτερα, γι’ αυτά τα παιδιά το Πολυτεχνείο είναι τόσο μακρινό όσο ήταν για εμάς στην ηλικία τους το ΟΧΙ, το ‘40 και η κατοχή. Αναλογιστείτε λίγο τι σήμαιναν στα νεανικά μας χρόνια και πόσο μακρινά φάνταζαν εκείνα τα γεγονότα!

Τα λέω όλα αυτά για να δηλώσω το προφανές. Τα παιδιά δεν φταίνε που δεν ξέρουν τι σημαίνει χούντα.

Ίσως φταίμε εμείς οι μεγαλύτεροι, που, παρ’ όλες τις «γιορτές», τις πορείες, τις επετειακές εκδηλώσεις, δεν μπορέσαμε να τους «εξηγήσουμε τα πράγματα και να τους μεταφέρουμε το κλίμα».

Το άλλο πουλάκι:

Μας φιμώνουν!

Το λέει ένα παιδί, μιλώντας σε κανάλι πανελλήνιας εμβέλειας, που το βλέπει ζωντανά όλος ο κόσμος και την επομένη θα το αναμεταδίδουν χιλιάδες σάιτ, μπλογκς, μηνύματα, τουίτ ή όπως αλλιώς τα λένε όλα αυτά τα κόλπα του διαδικτύου, τη στιγμή μάλιστα που στο διπλανό παράθυρο βρίσκεται ο υφυπουργός Παιδείας και το ακούει.

Εδώ βέβαια μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι κάνουμε ένα τέχνασμα, αφού η μαθήτρια είπε «πρέπει να κάνουμε καταλήψεις για να ακουστούμε». Άρα, μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι το «φίμωμα» όντως υπάρχει και πως οι καταλήψεις ήταν ο λόγος που υποχρέωσε τα Μέσα να δώσουν λίγο χώρο και στους μαθητές.

Είναι όμως έτσι; Είναι τα παιδιά «φιμωμένα» σήμερα και δεν ακούγεται η φωνή τους; Κι αν ισχύει αυτό, έχουμε (έχουν) το δικαίωμα να παρομοιάζουμε (-ζουν) τη σημερινή κατάσταση, την κουτσή και στρεβλή μας δημοκρατία, με χούντα;

Προφανώς δεν είναι έτσι. Προφανέστατα σήμερα, όποιος θέλει να ακουστεί, ακούγεται και με το παραπάνω. Ειδικά οι νέοι, οι οποίοι χειρίζονται το διαδίκτυο με μεγάλη ευκολία.

(Όπως βλέπετε, προσπερνάω τις θεσμοθετημένες μορφές έκφρασης των παιδιών, βουλή ή ευρωκοινοβούλιο των εφήβων κ.λπ., γιατί μπορεί να θεωρηθούν «συστημικές» ή ελεγχόμενες).

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι, σήμερα, το πρόβλημά μας είναι η υπερβολική και χωρίς έλεγχο έκφραση, αφού ο καθένας μπορεί να διαδώσει και να αναμεταδώσει ό,τι γουστάρει ή ό,τι βρει στο διαδίκτυο, με αποτέλεσμα να καταστρατηγούνται άλλα, θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών, από τους απελευθερωμένους χρήστες και καταχραστές του διαδικτύου.

Ποιος, λοιπόν, είναι αυτός που δεν εξήγησε στα παιδιά μας, ποιος είναι ο υπεύθυνος για την εσφαλμένη εικόνα που έχουνε περί χούντας και δημοκρατίας;

Προφανώς εμείς οι μεγάλοι, γονείς, εκπαιδευτικοί, δημοσιογράφοι, πολιτικοί (όχι απαραίτητα μ’ αυτή τη σειρά).

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Λίγος σεβασμός…

Πιθανότατα να αρέσει σε κάποιους να φαντασιώνονται ότι αγωνίζονται ενάντια σε κάποια χούντα, θα έπρεπε όμως να είναι πολύ προσεκτικοί, διότι οι παράπλευρες απώλειες ενός τέτοιου «αγώνα» μπορεί να είναι απρόβλεπτες.

Προφανώς, αυτοί αναβαθμίζοντας τον αντίπαλο σε χούντα, αναβαθμίζουν το δικό τους αγώνα, άρα τον εαυτό τους.

Είναι άλλο να αγωνίζεσαι ενάντια σε μια εκλεγμένη κυβέρνηση, με όσα προβλήματα κι αν προκύπτουν από τη λειτουργία της, κι άλλο ενάντια σε μια χούντα, στη δεύτερη περίπτωση γίνεσαι κάτι σαν ήρωας.

«Ξέρετε πού πήγαινε επί χούντας, όποιος τολμούσε να κάνει κατάληψη;» ρώτησε ο δημοσιογράφος τη μαθήτρια.

«Τώρα όμως, στη 17 Νοέμβρη, τους φοιτητές τους οποίους κατέλαβαν το Πολυτεχνείο θα τους υμνήσουμε, γιατί ήταν αγωνιστές», απάντησε το κορίτσι.

Άρα; Και σήμερα, όσοι «αντιστέκονται στη χούντα» και να καταλαμβάνουν σχολεία είναι κάτι αντίστοιχο; Θα πρέπει αργότερα να τους… υμνούμε κι αυτούς;

Μια τέτοια στάση, μια τέτοια -θα το πω- έπαρση των σημερινών «αγωνιστών», ενάντια στη χούντα που υπάρχει μόνο στο μυαλό τους, είναι πριν απ’ όλα, τεράστια ασέβεια προς όλους εκείνους που αντιστάθηκαν σε μια χούντα πραγματική. Και οι οποίοι, όπως είπαμε και σε άλλη ευκαιρία, δεν ήταν και πάρα πολλοί.

Ας το δούμε έτσι, μέρες που είναι. Δεν τιμούμε τον αγώνα τους λέγοντας πως «κάνουμε κι εμείς το δικό μας Πολυτεχνείο», γιατί η σύγκριση είναι τουλάχιστον ατυχής.

Άγνοια νέου, ευθύνη γέρου!