141124 ΘΕΑΜΑΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Με όρους… τηλεθέασης.

Φαντάζομαι πως η πολιτική, σε όλο τον κόσμο, έχει επηρεαστεί αφάνταστα από την εικόνα και τη δύναμή της.

Πιστεύω πως οι Αμερικάνοι, που θεωρούνται μανούλες σε κάτι τέτοια, το έχουν πιάσει το θέμα πολύ νωρίς και το έχουν φέρει στα άκρα.

Καλές οι θέσεις, καλύτερες οι αποφάσεις, όμως καλλίστη όλων η εικόνα.

Ο ψηφοφόρος πρέπει να σε δει να κάνεις κάτι, να σε δει να εκφράζεις μια θέση, να υλοποιείς μια απόφαση, να δει εσένα προσωπικά να κάνεις κάτι που θα μπορούσε να γίνει με μια υπογραφή ή ένα τηλεφώνημα. Κυρίως όμως να σε δει να είσαι κάπως. Πώς; έτσι όπως οι περίφημοι «δημιουργοί εικόνας» (image makers) πιστεύουν ότι πρέπει να είσαι.

Αυτά ισχύουν παντού. Όπως όμως γίνεται με πολλά πράγματα, στη χώρα μας, το έχουμε τραβήξει κι αυτό στα άκρα.

(Φαντάζομαι, ας πούμε, πως δεν είναι λίγοι εκείνοι που περιμένουν τον κύριο Τσίπρα να γίνει πρωθυπουργός, μόνο και μόνο για να βγει την επόμενη μέρα σε «εθνικό δίκτυο» και να αρχίσει να… σκίζει μνημόνια).

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, σας καλώ να δούμε τις συναντήσεις των πολιτικών αρχηγών που πρόκειται να πραγματοποιηθούν, ή που θα πραγματοποιηθούν εφόσον, ή που καλό θα ήταν να πραγματοποιηθούν, ή που δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν, ή που… μη σώσουν και πραγματοποιηθούν.

Αμάν πια!

Σε ποια άλλη χώρα του κόσμου είναι τόσο μεγάλο θέμα η συνάντηση των πολιτικών αρχηγών κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης;

Σε ποια άλλη χώρα το πολιτικό παιχνίδι στο 2014 παίζεται με όρους… «αποστασίας», όταν ο Παπανδρέου, ας πούμε, αρνιόνταν να πει καλημέρα στον Μητσοτάκη;

Εν πάση περιπτώσει, πόσο σπουδαία μπορεί να είναι μια τέτοια συνάντηση, αφού, όσα είναι να ειπωθούν, μπορούν να ειπωθούν είτε τηλεφωνικά είτε με ανταλλαγή επιστολών, είτε μέσω εκπροσώπων;

Το θέμα, επομένως, δεν είναι αυτή καθαυτή η συνάντηση, αλλά η εικόνα της. Πώς θα φανεί στον κόσμο, στους ψηφοφόρους. Ποιος θα έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων και ποιος θα υποχρεωθεί (!) να ακολουθήσει.

Το άλλο πουλάκι:

Ποιος ενδιαφέρεται για τη χώρα;

Οι περισσότεροι συμφωνούν αυτή τη στιγμή πως ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματά μας είναι η πολιτική αστάθεια.

Η χώρα δεν πάει ούτε πίσω, δεν πάει ούτε μπροστά, δεν πάει πουθενά, παρά όλοι περιμένουν να γίνει κάτι που δεν ξέρουμε τι ακριβώς είναι.

Το χειρότερο όμως είναι πως, ακόμη κι αν αυτό το κάτι συμβεί, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πως η κατάσταση θα αλλάξει.

Αν, αύριο το πρωί ας πούμε, εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ή γίνουν εκλογές, τι είναι αυτό που μας λέει ότι θα ξεφύγουμε από την πολιτική αστάθεια;

Διότι, στη χώρα μας, η πολιτική αστάθεια είναι συνυφασμένη (για να μη πω ταυτόσημη) με την… πολιτική. Σκέτη.

Δεν είναι τυχαίο ότι, την επόμενη ακριβώς των εκλογών, η μεν αντιπολίτευση ζητά να γίνουν εκλογές, ή δε κυβέρνηση αρχίζει να συμπεριφέρεται λες και είμαστε σε προεκλογική περίοδο.

Όμως έτσι, πώς μπορεί να προχωρήσει μια χώρα;

Αν θέλετε, αυτή είναι και η πλέον ισχυρή απόδειξη ότι οι πολιτικοί μας δεν ενδιαφέρονται για τον τόπο, παρά μόνο για την εκλογή τους.

Δεν τους ενδιαφέρει αν η ομάδα δεν παίζει μπάλα, δεν τους ενδιαφέρει αν φάμε δέκα γκολ, το μόνο που τους νοιάζει είναι να μπουν να παίξουν αυτοί.

Όλοι ξέρουμε πως η συνάντηση των πολιτικών αρχηγών δίνει, στα μάτια του κόσμου τουλάχιστον, την εικόνα μιας στοιχειώδους συναίνεσης.

Αφού κάθονται στο ίδιο τραπέζι, κάτι έχουν να πουν. Και αν είναι δυνατόν οι κορυφές ενός κράτους να μην έχουν να πουν τίποτε.

Όχι! Όχι στην Ελλάδα του σήμερα, η οποία έχει μείνει στο χθες.

Εδώ οι πολιτικοί αρχηγοί –προσέξτε τη διαφορά- δεν θέλουν να δείξουν ότι έχουν να πουν κάτι με τον «αντίπαλο».

Ο καθένας κατέχει την απόλυτη αλήθεια, σε τέτοιο βαθμό που οποιαδήποτε επαφή με εκείνη του «αντιπάλου» μπορεί να την μολύνει.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ποιος θα κάνει το πρώτο βήμα;

Αυτό φαίνεται πως απασχολεί τους αρχηγούς.

Πείσματα εφήβων «ερωτευμένων», μόνο οι που οι έφηβοι, ερωτευμένοι και μη, έχουν να διαχειριστούν τις προσωπικές τους ανησυχίες και ορμές κι όχι το μέλλον μιας χώρας.

Έπειτα προβληματιζόμαστε που η μόνη σταθερή στις δημοσκοπήσεις είναι η άνοδος της δυσαρέσκειας απέναντι στο πολιτικό σύστημα.

Καλώς ή κακώς, αυτό εκφράζεται μέσα από τις κορυφές, τους αρχηγούς των κομμάτων ή τα πρωτοκλασάτα στελέχη.

Στο σημείο αυτό έρχεται να δέσει και το σκηνικό που εξελίσσεται στο ΠαΣοΚ, όπου φαίνεται πως κανείς δεν έχει καταλάβει τι συμβαίνει με το κόμμα (τους).

Αντί να δουν ποια είναι η πραγματική συμβολή του στο… χάλι που ζούμε, το μόνο που τους απασχολεί είναι να πιάσουν καλύτερη θέση για τις επερχόμενες εκλογές.

Δυστυχώς, φίλοι μου!

Κάποιοι πιστέψαμε πως η κρίση ήταν μια καλή ευκαιρία να κοιταχτούμε στο καθρέφτη, να δούμε τα λάθη και τις αδυναμίες μας, να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας -ο καθένας εκείνες που του αναλογούν- να διορθώσουμε ό,τι μπορούμε, να θέσουμε τις βάσεις για μια νέα αρχή.

Δυστυχώς, φαίνεται πως τίποτε από αυτά δεν έγινε.

Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να αλλάξει κάτι. Πρώτοι από όλους οι πολιτικοί αρχηγοί και τα κόμματα (να πω εξουσίας;) που έχουν και το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης.

Κρίμα!

Τις κουμπάρες!