141103 ΚΟΚΚΙΝΟΠΡΑΣΙΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Τι του λείπει του ψωριάρη;

Φούντα με μαργαριτάρι!

Ετοιμαστείτε, φίλοι μου, για μεγάλες αλλαγές. Θα μας αλλάξουν τα φώτα. Όχι όλα, μόνο εκείνα που έχουν μείνει απείραχτα… Γιατί τα υπόλοιπα μας τα έχουν αλλάξει εδώ και καιρό.

Μιλάω για τους φωτεινούς σηματοδότες που ορίζουν την κίνηση πεζών και οχημάτων. Ορίζουν είπα; Υποτίθεται. Το σωστό είναι προσπαθούν –οι καημένοι οι σηματοδότες-  να ορίσουν, όμως εμείς κάνουμε του κεφαλιού μας.

Είτε είμαστε οδηγοί είτε πεζοί.

Με μια διαφορά. Όταν είμαστε οδηγοί, βρίζουμε τους πεζούς για το πώς κυκλοφορούν «σαν τα ζώα» μέσα στην πόλη, χωρίς να υπολογίζουν σημάνσεις, χωρίς να πηγαίνουν από τις διαβάσεις, χωρίς να σκέφτονται τα αυτοκίνητα.

Όταν όμως είμαστε πεζοί κάνουμε ακριβώς τα ίδια, αυτή τη φορά βρίζοντας τους οδηγούς που νομίζουν ότι οι δρόμοι είναι χωράφι τους.

Αυτό, στην ψυχολογία, λέγεται ενσυναίσθηση. Το να μπαίνεις δηλαδή στον ρόλο του άλλου, να βλέπεις τα πράγματα με τη δική του ματιά, να νιώθεις όπως νιώθει, να βρίζεις όπως βρίζει…

Ε, αυτό κάνουμε κι εμείς, όμως από την ανάποδη.

Ένα μέρος αυτής της κατάστασης έρχεται να διορθώσει η πολλά υποσχόμενη αλλαγή στους φωτεινούς σηματοδότες, συγκεκριμένα στον Σταμάτη και τον Γρηγόρη, δηλαδή τα γνωστά μας ανθρωπάκια που μας λένε πότε να περιμένουμε και πότε να περνάμε το δρόμο.

Η αλλαγή έγκειται στο ότι θα υπάρχει χρονόμετρο με αντίστροφη μέτρηση, που θα σε ειδοποιεί για την επικείμενη αλλαγή, από Σταμάτη σε Γρηγόρη και το αντίστροφο.

Αυτό, αναμένουν οι υπεύθυνοι, θα αλλάξει τη συμπεριφορά των πεζών, εννοείται προς το ορθότερο.

Κούνια που τους κούναγε!

Θα έχετε  ίσως προσέξει ότι σε άλλους νομούς υπάρχουν τέτοιοι σηματοδότες, κυρίως όμως για τα οχήματα. Όταν στέκεσαι με αναμμένο το κόκκινο φανάρι, βλέπεις, καθώς το χρονόμετρο κατεβαίνει για να μηδενιστεί, σε πόσα δευτερόλεπτα θα ανάψει το πράσινο.

Αυτό είναι πολύ χρήσιμο και μπορεί να μειώσει τόσο τις φθορές στο αυτοκίνητο (πλατό, συμπλέκτης, χειρόφρενο κ.λπ.) όσο και την κατανάλωση καυσίμων, αφού πολλά αυτοκίνητα σβήνουν στο φανάρι, είτε από μόνα τους –έχοντας την αντίστοιχη τεχνολογία- είτε με πρωτοβουλία του οδηγού.

Το άλλο πουλάκι:

Κάποια φανάρια το έχουν και στο πράσινο.

Μπορείς έτσι να δεις σε πόσα δευτερόλεπτα θα ανάψει το πορτοκαλί και να κανονίσεις τη συμπεριφορά σου.

Δηλαδή, όπως συνηθίζεται εδώ στη χώρα μας, να πατήσεις τέρμα γκάζι και για να περάσεις εσύ και για να μην πέσουν πάνω σου οι δέκα επόμενοι που γκαζώνουν επίσης για να περάσουν με πορτοκαλί ή «απαλό κόκκινο».

Πέρα από την πλάκα –που συχνά γίνεται όμως για κλάματα- αυτοί οι χρονομετρητές είναι πολύ χρήσιμοι για τους οδηγούς.

Για τους πεζούς όμως; Τι νόημα έχει να ξέρεις σε πόση ώρα θα ανάψει το πράσινο; Για να… σβήσεις τη μηχανή; Ή για να πεταχτείς να κάνεις καμιά δουλειά και να επιστρέψεις;

Είσαι στον Σταμάτη και περιμένεις και, όταν ανάψει ο Γρηγόρης, θα ξεκινήσεις να περάσεις απέναντι. Όχι αμέσως, γιατί θα σε «κόψουν» εκείνοι που περνούν με κόκκινο. Αφού περιμένεις για λίγο και αφού ελέγξεις αν έρχεται κανείς βιαστικός.

Τι να την κάνεις την αντίστροφη μέτρηση; Στο πέντε «λάβατε θέσεις», στο δύο «έτοιμοι» και στο μηδέν φεύγεις;

Σημασία έχει ίσως μόνο αν λειτουργεί από τον Γρηγόρη για τον Σταμάτη, ώστε να ξέρεις σε τόσα δευτερόλεπτα θα ανάψει το κόκκινο.

Όμως τα φανάρια είναι έτσι ρυθμισμένα, που αν ξεκινήσεις με πράσινο, έχεις τον χρόνο να περάσεις απέναντι με την άνεσή σου, ακόμη κι αν ανάψει αμέσως το κόκκινο.

Τέλος πάντων, εγώ δεν μπορώ να δω καμία λειτουργική χρήση σ’ αυτή την αλλαγή και μου μυρίζεται πρόγραμμα με χρήματα, που κάποιοι θα τα πάρουν για να κάνουν μια τρύπα στο νερό.

Αφήστε που θα έχουμε το αντίθετο αποτέλεσμα. Διότι, όταν βιάζεσαι και, βλέπεις πως έχει πολύ χρόνο για να ανάψει το πράσινο (ή έτσι σου φαίνεται εσένα λόγω βιασύνης) δεν το έχεις σε τίποτα να αγνοήσεις και Σταμάτηδες και χρονόμετρα και να δοκιμάσεις την τύχη σου.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Κάπως έτσι θα γίνεται, να το δείτε.

Είμαστε που είμαστε συνεπέστατοι στην τήρηση των σηματοδοτών, έχουμε και την πολιτεία να μας εκπαιδεύσει κατάλληλα.

Δείτε, ας πούμε, τι συμβαίνει με τα φανάρια αργά τη νύχτα ή πολύ νωρίς το πρωί, όταν η κυκλοφορία είναι ελάχιστη.

Σε όλα τα πολιτισμένα μέρη του κόσμου (και σε πάρα πολλά απολίτιστα) οι φωτεινοί σηματοδότες δεν λειτουργούν τέτοιες ώρες. Αυτό αποτελεί τεράστια οικονομία. Φανταστείτε να περιμένεις τρεις η ώρα τη νύχτα στο φανάρι, σε έναν δρόμο που δεν περνάει κανείς.

Εδώ όμως, που είμαστε γαλαντόμοι, κάτι τέτοια τα θεωρούμε περιττές πολυτέλειες, γι’ αυτό τα φανάρια τα έχουμε να λειτουργούν είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, εφτά ημέρες την εβδομάδα, όλο το χρόνο.

Θα έλεγα «βρέξει, χιονίσει», όμως ξέχασα ότι εδώ είμαστε Ελλάδα.

Αποτέλεσμα; Όταν κυκλοφορείς αργά το βράδυ ή νωρίς το πρωί, θα πρέπει ή να παρανομείς, αγνοώντας τα φανάρια ή να αισθάνεσαι ηλίθιος περιμένοντας να… μην περάσει κανείς.

Ε, δεν είμαστε και ηλίθιοι!

Κάπως έτσι εκπαιδευόμαστε εμείς οι οδηγοί να ακολουθούμε το δικό μας, προσωπικό του ο καθένας, Κ.Ο.Κ., πράγμα που έχει όμως μια δυσκολία, διότι είναι κάπως δύσκολοι δύο τέτοιοι κώδικες να συμφωνούν απολύτως μεταξύ τους.

Σκεφθείτε περισσότεροι…

Σε πέντε, τέσσερα, τρία…