141107 ΤΑΞΙΔΙΑΡΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Περί Χρόνου και όχι μόνον.

Πόσο μεγάλος είναι ο Χρόνος; Να ένα ωραίο φιλοσοφικό ερώτημα, με το οποίο δεν αξίζει να ασχοληθούμε. Ας το αφήσουμε για τους φιλόσοφους ή τους φιλοσοφούντες, αφού για εμάς οι απαντήσεις δεν έχουν κανένα πρακτικό νόημα.

Τι κι αν ο Χρόνος είναι άπειρος ή πεπερασμένος, τι κι αν έχει αρχή ή είναι άναρχος, η ουσία είναι πως ποτέ δεν μας φτάνει. Δεν μας αρκεί δηλαδή - μη φανταστεί κανείς ότι παραβγαίνουμε στο τρέξιμο και τον αφήνουμε πίσω!

Όσο μεγάλος κι αν φαίνεται πως είναι χρόνος που έχουμε στη διάθεσή μας, κάποτε τελειώνει και τότε πρέπει να τρέξουμε για να (μη) προλάβουμε. Διότι έτσι είναι. Στο τέλος δεν προλαβαίνουμε, ακόμη κι αν δοθούν οι καθιερωμένες παρατάσεις.

Αυτό το φαινόμενο δεν είναι –πώς να το πω;- πανανθρώπινο. Το έχουμε κατοχυρώσει εμείς οι Έλληνες και δύσκολα μπορεί κανείς να μας πάρει την πρωτοκαθεδρία.

Συγχρόνως όμως παρουσιάζουμε και μια αντίφαση. Παρ’ όλο που ξέρουμε ότι ο χρόνος κάθε προθεσμίας κάποτε τελειώνει, παρ’ όλο που και οι παρατάσεις ξέρουμε ότι θα παρέλθουν και αυτές, εμείς φερόμαστε λες και ο χρόνος που έχουμε στη διάθεσή μας είναι άπειρος.

Δύο λογικές κυριαρχούν. Την πρώτη θα την ονομάσω λογική του Φελίπε, διότι την καθιέρωσε αυτός ο μικρός φίλος της Μαφάλντας. Συνοψίζεται στη φράση: Γιατί να κάνω σήμερα αυτό που μπορώ να αφήσω για αύριο;

Δεν σας φαίνεται τόσο οικείο; Το βλέπουμε τόσο συχνά στους γύρω μας, αλλά και στον εαυτό μας.

Η δεύτερη λογική έχει εισαχθεί από την Τζίμη Πανούση, τον καιρό των Μουσικών Ταξιαρχιών. Λέγεται λογική του παραπέρα.

Βγάζουμε τα σκουπίδια μας, αλλά τα πάμε λίγο παραπέρα, κάτω από το παράθυρο του γείτονα. Έχουμε μια δουλειά, όμως την σπρώχνουμε λίγο παραπέρα, ώστε να ασχοληθεί μ’ αυτήν ο συνάδελφος, ή ο επόμενος από εμάς.

Ελάτε τώρα, φίλοι μου, να δείτε πώς εξειδικεύονταν (και εξιδανικεύονται) όλα τα παραπάνω, στο θέμα της διαχείριση των απορριμμάτων από τους δήμους.

Δεν θα πω όλης της χώρας, δεν μας ενδιαφέρει, θα μιλήσουμε για την περιοχή μας.

Το άλλο πουλάκι:

Τα σκουπίδια ταξιδεύουν!

Θα μπορούσε να ήταν τίτλος τηλεοπτικής εκπομπής ή κάποιου ντοκιμαντέρ με θέμα το ρόλο των σκουπιδιών στις σύγχρονες κοινωνίες. Να βλέπαμε, ας πούμε, μέχρι που μπορεί να φτάσει μια πλαστική σακούλα που αφήνουμε στην παραλία ή ένα κουτάκι μπύρας που πετάμε σε κάποιο ρέμα.

Δεν είναι όμως!

Είναι μια τραγική και συγχρόνως κωμική πραγματικότητα που αφορά πως δήμους της περιοχής μας.

Οι οποίοι θα φορτώνουν τα σκουπίδια από τη Δράμα για να τα πάνε κάπου κοντά στο Σιδηρόκαστρο, συγκεκριμένα στο ΧΥΤΑ Παλαιοκάστρου, ένα ταξίδι 240 χιλιομέτρων.

Γιατί γίνεται αυτό; Μα, τους λόγους τους αναφέραμε προηγουμένως. Επειδή κάποτε ο χρόνος και οι παρατάσεις του τελειώνουν και μετά αρχίζουν τα πέναλτι, οι τιμωρίες δηλαδή, τα πρόστιμα από την Ε.Ε. Μιλάμε για ποσά 35.000 ευρώ την ημέρα, τόσο καλά.

Πού βρίσκεται όμως το κωμικοτραγικό του πράγματος;

Βρίσκεται στο γεγονός ότι αυτά τα γνωρίζαμε όλοι. Όχι μόνο εσείς κι εγώ, αλλά δήμαρχοι, αντιπεριφερειάρχες, περιφερειάρχες, όλοι. Γνώριζαν και για τα πρόστιμα, γνώριζαν και για τις προθεσμίες, τα πάντα.

Και τι έκαναν;

Ας πάρω μια ανάσα, ας μετρήσω και μέχρι το δέκα, γιατί θα γίνω κακός.

Τίποτε απολύτως, φίλοι μου. Αυτό (δεν) έκαναν. Άφηναν το χρόνο να περνάει, άφηναν τις παρατάσεις να διαδέχονται η μια την άλλη, «παρανομούσαν» χρησιμοποιώντας χωματερές που υποτίθεται ότι είχαν κλείσει και… έλεγαν «έχει ο Θεός».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Μα, καλά, κάποιοι τώρα μόλις ανέλαβαν.

Έτσι θα σκεφτείτε ίσως, ή έτσι θα προσπαθήσουν να δικαιολογηθούν. Όμως δεν υπάρχει καμιά απολύτως δικαιολογία. Όσοι βρισκόταν στη διοίκηση των δήμων και όσοι βρισκόταν στην αντιπολίτευση, έχουν ολόκληρη την ευθύνη. Ήταν κάτι που το γνώριζαν ότι θα συμβεί, όμως πετούσαν τη μπάλα ο ένας στον άλλο και ο τελευταίος στην κερκίδα.

Και, να τώρα. Το κόστος της ζημιάς, μόνο για τον δήμο της Δράμας, είναι 400.000 ευρώ το χρόνο. Από πού να βρεθούν αυτά τα χρήματα; Ποιος θα τα δώσει, όταν οι δημοτικοί άρχοντες πολιτεύονται με το σκεπτικό πως το δημόσιο χρήμα δεν είναι κανενός;

Το κακό όμως δεν είναι αυτό. Είναι πως και η λύση τού «παραπέρα», στη χωματερή τον γείτονα, έχει κι αυτή χρονικό όριο. Τι θα γίνει μετά; Ποιος ακριβώς είναι ο προγραμματισμός, που έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί εδώ και χρόνια;

Αν θέλετε όμως, φίλοι μου, να καταλάβετε τόσο σύνθετο είναι το πρόβλημα, σας συνιστώ να ρίξετε μια ματιά στα ΜΜΕ των Σερρών. Εκεί θα δείτε τι λένε για εμάς, για τους δημάρχους μας, αλλά και για τα δήθεν οικονομικά οφέλη που θα έχουν, από το αντίτιμο που θα πληρώνουμε εμείς για τα χρησιμοποιούμε τον ΧΥΤΑ Παλαιοκάστρου.

Μη ξαφνιαστείτε κι ας μη ξαφνιαστούν και οι δημοτικοί άρχοντες, αν θα δουν κάποια μέρα τα απορριμματοφόρα να σταματούν στη γέφυρα του Αγγίτη! Ξέρω τι σκέφτεστε και τι ακριβώς σκέφτονται και οι υπεύθυνοι «Έχουμε χρόνο, κάποια λύση θα βρεθεί».

Εν τω μεταξύ, το χρήμα θα το πληρώνουμε, αφού, δυστυχώς, ο χρόνος είναι ΚΑΙ χρήμα.

Σκουπιδαριό!