141106 ΑΗΔΙΑΣΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Πότε θα τελειώσουμε μ’ αυτό το ζήτημα;

Πότε θα πάρουμε μια απόφαση «όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς», εκπαιδευτικοί, μαθητές, γονείς, ότι αυτό το θέμα με τις καταλήψεις των σχολείων πρέπει πια να σταματήσει.

Έχει καταντήσει αηδία!

Ξέρω ότι σε πολλούς θα κακοφανούν αυτά που λέω, ίσως αισθανθούν ότι θίγεται το δημοκρατικό τους φρόνιμα (που διαθέτουν κατ’ αποκλειστικότητα), όμως εγώ θα τα πω.

Άλλωστε, κάθε φορά που γίνονται καταλήψεις εμείς παίρνουμε θέση και λέμε την άποψή μας, κυρίως όμως κάνοντας πλάκα.

Διότι, αν το δεις το θέμα σοβαρά μόνο ως… αστείο πρέπει να το αντιμετωπίσεις.

a

Θα σας πω τι εννοώ.

Εντελώς ειλικρινά, θα κατανοούσα πλήρως μια στάση των μαθητών, η οποία λέει περίπου τα εξής:

Δεν το αντέχουμε άλλο αυτό το σχολείο, μας καταπιέζει αφόρητα, μας υποχρεώνει σε απάνθρωπους ρυθμούς, δεν μας οδηγεί πουθενά. Θέλουμε λίγες μέρες το χρόνο να ξεσκάσουμε, να κάνουμε την πλάκα μας, να τη δούμε αλλιώς…

Ένα τέτοιο σκεπτικό είναι απολύτως κατανοητό και δηλώνω πως, σε μια τέτοια κατάληψη, θα ήμουν από τους πρώτους δίπλα στους μαθητές.

Όχι όμως να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, να κάνουμε κατάληψη γιατί… δεν υπάρχει σαπούνι στις τουαλέτες.

Ναι, δεν κάνω πλάκα, αυτό είναι το αίτημα που «κυκλοφορεί» στις φετινές καταλήψεις.

Υπάρχουν και άλλα δύο, η μεταφορά των μαθητών και η θέρμανση, που στην πραγματικότητα δεν υφίστανται ως προβλήματα, αφού το πρώτο μεν έχει λυθεί το δε δεύτερο πιθανότατα να εμφανιστεί, όταν αδειάσουν οι δεξαμενές πετρελαίου των σχολείων που είναι όλες γεμάτες.

Μένει, λοιπόν, το σαπούνι στις τουαλέτες, το οποίο θα είχε βρεθεί την επόμενη ώρα, αν το έθετε μια αντιπροσωπεία μαθητών ως αίτημα στο σχολείο. Δεν το έκαναν όμως, έκαναν κατάληψη.

Το άλλο πουλάκι:

Ας το δούμε λίγο ψύχραιμα.

Κατάληψη σημαίνει χάνω μαθήματα με σκοπό να αποφύγω το (πιθανό)… χάσιμο μαθημάτων.

Δίνω παράδειγμα με ένα σοβαρό αίτημα. Δεν έχουν έρθει στο σχολείο κάποια βιβλία και έτσι χάνονται (ίσως) πολύτιμες ώρες διδασκαλίας. Οι μαθητές προκειμένου να αντιμετωπίσουν το γεγονός, κάνουν αποχή και έτσι χάνονται (σίγουρα) και τα μαθήματα των οποίων τα βιβλία υπάρχουν ήδη στο σχολείο.

Δεν εξετάζω ποιοι ωφελούνται και ποιοι ζημιώνουν από τις καταλήψεις. Ας αναρωτηθούμε όμως όλοι μαζί ποιοι είναι αυτοί που δεν θέλουν να έχουν οι μαθητές εγκαίρως τα βιβλία τους.

Μάλλον κανείς, πιθανότατα πρόκειται περί ανικανότητας ή/και κακής διαχείρισης.

Έλα όμως που κανείς δεν γίνεται ικανότερος, ούτε παρακάμπτεται η γραφειοκρατία με την κατάληψη των σχολείων.

Ωστόσο, υπάρχει μια ολόκληρη μερίδα της κοινωνίας που τις επικροτεί, με μόνο σκεπτικό το «δεν πειράζει, μαθαίνουν τα παιδιά να αγωνίζονται».

Κι ερχόμαστε λοιπόν στο μεγάλο ερώτημα: Αυτό είναι που πρέπει να μάθει ένα παιδί στο σχολείο; Γι’ αυτό το λόγο έχουμε, από τις τάξεις του δημοτικού ακόμη, εκλογές;

Είναι σωστό τα παιδιά να εκπροσωπούνται από κάποιους συμμαθητές τους, όταν χρειάζεται να απευθυνθούν σε μια δημόσια αρχή, πρώτα πρώτα στη διοίκηση του σχολείου.

Γιατί όμως αυτή η εκπροσώπηση να γίνεται με εκλογές κι όχι, ας πούμε, με κλήρωση ή με εναλλαγή, στοιχεία κι αυτά της δημοκρατικής ζωής, όπως μας τη δίδαξαν οι παππούδες μας;

Ας υποθέσουμε όμως ότι οι μαθητές πρέπει να ψηφίζουν, για να το μάθουν κι αυτό από μικροί μη τυχόν και τους βγάλουμε άμαθους στον πολιτικό βίο.

Τι γίνεται όταν πρέπει να ψηφίσουν για μια κατάληψη;

Συνήθως δεν ψηφίζουν!

Αυτό λέει η πρακτική. Η κατάληψη αποφασίζεται από μια μικρή μειοψηφία μαθητών και το μεγάλο πλήθος πηγαίνει ένα πρωί στο σχολείο και βρίσκει τις πόρτες κλειδωμένες.

Ας δεχτούμε όμως ότι σε μερικές περιπτώσεις γίνεται και ψηφοφορία και η απόφαση λαμβάνεται κατά πλειοψηφία.

Έχει εξηγήσει κανείς στα παιδιά ότι τέτοιου είδους αποφάσεις είναι… παράνομες;

Αφού τους μαθαίνουμε τη δημοκρατία και τη λειτουργία της, θα πρέπει να τους το διδάξουμε κι αυτό. Κανένα δημοκρατικό όργανο, σύλλογος, σωματείο κ.λπ. δεν μπορεί να πάρει απόφαση για να παρανομήσει. Με όσο μεγάλη πλειοψηφία κι αν παρθεί η απόφαση αυτή.

Δεν μπορεί δηλαδή ο σύλλογος των καθηγητών ενός σχολείου να πάρει απόφαση να πηγαίνει το σχολείο κάθε εβδομάδα εκδρομή, ακόμη κι αν την ψηφίσουν όλα τα μέλη του.

Αν θέλετε, δεν επιτρέπεται καν να συνεδριάσει μ’ αυτό το θέμα.

Ξέρω τι θα μου πείτε. Αν ήταν έτσι, ποτέ δεν θα γινόταν στη χώρα αυτή το «Πολυτεχνείο».

Σας απαντώ με κάτι που τείνουμε να το ξεχνάμε όλοι. Το «Πολυτεχνείο», όπως και κάθε άλλη μορφή αντίστασης τότε, στράφηκαν ενάντια σε μια δικτατορία, μια κυβέρνηση που κατέλαβε και κρατούσε την εξουσία παράνομα.

Σήμερα όμως;

Εκτός κι αν υποστηρίζουμε σοβαρά ότι η… «Χούντα δεν τελείωσε το ‘73».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Σας φαίνονται γνωστά όλα αυτά;

Αν σας δόθηκε η εντύπωση ότι κάπου τα έχετε ξανακούσει επί λέξει, μην τρομάξετε, ούτε να σκεφθείτε πως πήραμε και αντιγράψαμε κάποιον άλλο σχολιαστή. Ακριβώς τα ίδια λέγαμε στις 12 Οκτωβρίου του 2012, τότε οι καταλήψεις είχαν αρχίσει πιο νωρίς. Εντάξει, φέτος υπάρχει κάποιο άλλο αίτημα, όμως αυτό, πιστέψτε με, είναι ασήμαντη λεπτομέρεια.

Αποφασίσαμε, λοιπόν, να κρατήσουμε το κείμενο ακριβώς ως είχε, όπως δηλαδή συμβαίνει και με τις καταλήψεις των σχολείων, που γίνονται πανομοιότυπα κάθε χρόνο για… εθιμοτυπικούς λόγους.

Κάτι δεν δείχνει και αυτό;

Déjà vu!