141125 ΒΑΘΥΠΛΟΥΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Η αξία της μόρφωσης!

Για ποιο λόγο πάμε στο πανεπιστήμιο;

Είναι προφανές ότι η ερώτηση δεν έχει μία, μοναδική απάντηση. Ποια έχει άλλωστε;

Οι λόγοι που πάμε στο πανεπιστήμιο δεν είναι ίδιοι για όλους. Φυσικά, αλλάζουν και διαχρονικά. Οπότε το θέμα χωράει μεγάλη συζήτηση.

Ας επιχειρήσουμε να βάλουμε τα πράγματα σε κάποια σειρά και, στο τέλος, θα σας πούμε γιατί σταθήκαμε σ’ αυτό το ζήτημα σήμερα.

Πανεπιστημιακό πτυχίο σημαίνει πρώτα απ’ όλα κύρος.

Έχει διαμορφωθεί έτσι η κουλτούρα μας, παγκοσμίως, που όσο μεγαλύτερο πτυχίο έχει κάποιος, τόσο μεγαλύτερο κύρος αποκτά.

Έτσι έχουμε διαμορφώσει και το εκπαιδευτικό μας σύστημα, οπότε είμαστε, τουλάχιστον ως προς αυτόν τον στόχο, καλυμμένοι.

Ο γνωστός (κυρίως από τις διαλέξεις του στο ΤΕD) Κεν Ρόμπινσον το έχει θέσει πολύ ξεκάθαρα:

Αν κάποιος εξωγήινος παρακολουθούσε τα εκπαιδευτικά συστήματα όλου του κόσμου και προσπαθούσε να ανακαλύψει ποιο είναι το «καλύτερο προϊόν» που επιχειρούν να βγάλουν, θα διαπίστωνε ότι αυτό είναι οι καθηγητές πανεπιστημίου.

Αυτοί αποτελούν το ανώτερο είδος του εκπαιδευτικού μας συστήματος και ο Κεν Ρόμπινσον ρωτά «γιατί;»

Δεν έχει σημασία η απάντηση. Έτσι συμβαίνει.

Πέρα όμως από το κύρος, το πτυχίο του πανεπιστημίου είναι και ένα κλειδί προς την επαγγελματική αποκατάσταση.

Τουλάχιστον στα χρόνια τα δικά μας, το να έπαιρνες πτυχίο σού εξασφάλιζε σχεδόν αυτόματα και εργασία.

Και μάλιστα εργασία καλή. Μπορεί να ήταν στον ιδιωτικό τομέα (όπου το κίνητρο ήταν τα περισσότερα χρήματα) συνήθως όμως στο δημόσιο (όπου το κίνητρο είναι κυρίως η ανεμελιά, «μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει…»), πάντως χωρίς δουλειά δεν έμενες, αν δεν το επιδίωκες ο ίδιος.

Ακόμη και σήμερα, που η ανεργία είναι απίστευτα υψηλή, θεωρείται πως το πτυχίο «ανοίγει περισσότερες πόρτες».

Εν πάση περιπτώσει, καλύτερα άνεργος με πτυχίο, παρά άνεργος χωρίς αυτό. Καλύτερα, τουλάχιστον… για τους γονείς!

Το άλλο πουλάκι:

Να ένας ακόμη λόγος.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που σπουδάζουν για το χατίρι των γονιών τους και μάλιστα εκείνο ακριβώς που επιθυμούν οι γονείς.

Διότι, σε κάθε περίπτωση, οι γονείς γνωρίζουν καλύτερα –προσέξτε- όχι απλώς τι είναι πιο καλό για το παιδί, αλλά ακόμη και τι… θέλει το παιδί! Το θέλει, αλλά δεν το ξέρει. Το ξέρει όμως η μαμά του.

Υπάρχουν και άλλοι λόγοι είναι όμως δευτερεύοντες. Ας σταθούμε σ’ αυτούς για να περάσουμε στο κυρίως θέμα μας.

Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, τι είναι αυτό που κάνει έναν δισεκατομμυριούχο να πάει στο πανεπιστήμιο;

Το σκεφτόμουν διαβάζοντας μια έρευνα που έδειχνε ποια πανεπιστήμια προτιμούν οι γόνοι δισεκατομμυριούχων.

Και βέβαια στάθηκα στην είδηση που είναι ότι τα παιδιά αυτά πηγαίνουν να φοιτήσουν σε κάποιο πανεπιστήμιο.

Δεν μιλάμε για Έλληνες, τέτοιοι δισεκατομμυριούχοι δεν υπάρχουν, τουλάχιστον στην Ελλάδα.

Βλέπετε είναι δύσκολο να γίνεις δισεκατομμυριούχος κλέβοντας την εφορία. Μόνο κλέβοντας την εφορία.

Το φαντάζεστε όμως;

Φαντάζεστε μια ελληνίδα μάνα, βαθύπλουτη, να στέλνει το παιδί της να σπουδάσει; Πού; στην Αμερική!

Διότι, για να δίνουμε και κάποια στοιχεία της έρευνας, εκεί, στις ΗΠΑ, βρίσκονται τα δεκαέξι από τα είκοσι κορυφαία ιδρύματα που δέχονται βαθύπλουτοι φοιτητές.

Τα άλλα τέσσερα είναι ένα στη Ζυρίχη (20^η θέση), ένα στη Μόσχα (11^η), ένα στο Λονδίνο (10^η) και ένα στη Βομβάη (9^η θέση).

Στον κατάλογο βρίσκονται όλα τα μεγάλα και γνωστά πανεπιστήμια των ΗΠΑ (Χάρβαρντ, Γέιλ, Πρίνστον, Μπέρκλεϊ, ΜΙΤ κ.λπ.) η έκπληξη όμως βρίσκεται στην πρώτη θέση, όπου με 25 δισεκατομμυριούχους απόφοιτους, βρίσκεται το πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια.

Από τον κατάλογο απουσιάζουν τα δύο περίφημα βρετανικά πανεπιστήμια του Κέμπριτζ και της Οξφόρδης, ίσως διότι αυτά, λόγω παραδόσεως, δεν «αστειεύονται» καθόλου με τις απαιτήσεις που έχουν από όλους ανεξαιρέτως τους φοιτητές τους.

Αφήνω το γεγονός πως, για τους Βρετανούς, το βαθύπλουτος, αν δεν συνοδεύεται από κάποιον τίτλο τιμής, δεν λέει τίποτε.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Παράδειγμα για τα παιδιά μας.

Η αναφορά και μόνο μιας τέτοιας λίστα θα έπρεπε να αποτελεί κίνητρο για κάθε μαθητή που βρίσκεται στο σχολείο.

Τι καλύτερη απόδειξη χρειαζόμαστε πως η γνώση είναι από μόνη της μια αξία, από το γεγονός πως βαθύπλουτοι νέοι αποφασίζουν να φοιτήσουν σε κάποιο πανεπιστήμιο και να πάρουν πτυχίο.

Και όχι μόνο η γνώση, αλλά και αυτή καθαυτή η φοίτηση σε κάποια σχολή, με ό,τι σημαίνει αυτό για κάθε νέο.

Συναναστροφές, ομαδική ζωή, πάρτι, εκδρομές, διάβασμα, εργασίες, ό,τι καλύτερο για να γίνει κάποιος πιο ολοκληρωμένος άνθρωπος.

Ξαναλέω, όμως. Φαντάζεστε μια ελληνίδα μητέρα να στέλνει τον (κληρονόμο δισεκατομμυρίων) κανακάρη της σε κάποιο πανεπιστήμιο μαζί με «όλους αυτούς». Στην ανάγκη θα αγόραζε ένα πανεπιστήμιο, σε καλή τιμή, για αυστηρά οικογενειακή χρήση. Άντε, καμία φορά να καλεί και καναδυό φίλους του παιδιού της να… κάνουν κανένα μάθημα μαζί.

Ευτυχώς ή δυστυχώς δεν υπάρχουν τόσο πλούσιες Ελληνίδες και ευτυχώς ή δυστυχώς δεν υπάρχουν στη χώρα μας μη κρατικά Πανεπιστήμια.

Διαφορετικά, να είστε σίγουροι πως η Μύκονος θα είχε ένα θερινό!

Η γνώση δεν αγοράζεται!