141105 ΒΙΑΣΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Πώς θα σας φαινόταν;

Φανταστείτε ότι υπάρχει ένα σύστημα εκπαίδευσης «μεικτό», όπου οι δάσκαλοι μπορούν το απόγευμα να κάνουν και ιδιαίτερα μαθήματα, προκειμένου να…

Προκειμένου τι;

Να ενισχύσουν το εισόδημά τους, αλλά και να έχουν ένα κίνητρο να παραμείνουν στο δημόσιο κι όχι να ανοίξουν φροντιστήρια ή γραφείο ιδιαιτέρων μαθημάτων.

Φανταστικό το σενάριο έτσι;

Όχι «φανταστικό» με την έννοια που λέμε «τέλειο» ή «σούπερ», αλλά απλώς δημιούργημα της φαντασίας μας.

Κι όμως, υπάρχει ανάλογο σενάριο που λειτουργεί ακριβώς δίπλα από την εκπαίδευση, στην υγεία, τον άλλο σημαντικό τομέα, όπου το κράτος οφείλει να δείχνει την πρόνοιά του.

Και να παρέχει δωρεάν τις υπηρεσίες του.

Δωρεάν είπα; Όχι ακριβώς. Αφού, ειδικά για την υγεία, οι ασφαλισμένοι καταβάλλουν τεράστιο τίμημα, χρήματα όχι αστεία, για να έχουν, υποτίθεται, την ανάλογη περίθαλψη, όταν και αν τη χρειαστούν.

Σταματάμε εδώ και ξαναγυρίζουμε στην εκπαίδευση και το φανταστικό μας σενάριο.

Στην εκπαίδευση τα πράγματα είναι πιο «χαλαρά» για πολλούς λόγους.

Πρώτα πρώτα οι ασφαλισμένοι δεν έχουν ειδικές κρατήσεις που να πηγαίνουν στη λειτουργία των σχολείων και τους μισθούς των εκπαιδευτικών…

Πηγαίνει βέβαια ένα μέρος από τους φόρους, όμως δεν είναι το ίδιο.

Επίσης, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές δεν έχουν το δικαίωμα να πατούν σε δύο βάρκες. Δηλαδή να είναι και στο δημόσιο σχολείο και στην ιδιωτική εκπαίδευση.

Όσοι το κάνουν –δεν είναι λίγοι, ιδίως καθηγητές- το κάνουν κρυφά (υποτίθεται) και παράνομα (ξανά υποτίθεται).

Φανταστείτε όμως το εξής σενάριο.

Μπαίνει ο δάσκαλος στην τάξη και λέει: «Σήμερα θα κάνουμε μαθηματικά, όμως όχι ολόκληρη την ώρα, μόνο τη μισή, γιατί την υπόλοιπη έχω κάτι ιδιαίτερα. Όσοι θέλουν να μάθουν περισσότερα να πουν στους γονείς τους να τους φέρουν το απόγευμα, μαζί με το ανάλογο αντίτιμο».

Το άλλο πουλάκι:

Θα γινόταν πόλεμος.

Διότι, και τώρα μπορεί να γίνεται κάτι ανάλογο, δηλαδή κάποια παιδιά να πηγαίνουν το απόγευμα σε ιδιαίτερα μαθήματα, όμως (υποτίθεται και πάλι) στο κανονικό πρωινό μάθημα, γίνεται σωστά και ολοκληρωμένα η διδασκαλία.

Στο ιδιαίτερο πηγαίνουν όσοι θέλουν κάτι περισσότερο.

Είναι αδιανόητο να υπάρχει καθηγητής ή δάσκαλος που να λέει τα μισά το πρωί και να «συμπληρώνει» ή να «ολοκληρώνει» το απόγευμα. Προσοχή! Φοβάμαι ότι πάλι θα παρεξηγηθώ. Μιλώ για τον κανόνα, για ό,τι συμβαίνει επισήμως.

Αν θα βρεθεί και κάποιος που κάνει του κεφαλιού του, ή αποτελεί εξαίρεση, ή, τουλάχιστον, δεν το δηλώνει ευθαρσώς.

Γιατί σας το λέμε όμως αυτά τα «φανταστικά» πράγματα;

Τα λέμε, γιατί χρειάζεται καμιά φορά να χρησιμοποιούμε παραδείγματα, προκειμένου να καταδεικνύεται το γελοίο ή το παράλογο μιας κατάστασης, αφού, αν την εξετάσουμε μόνη της, ίσως μας φανεί «φυσιολογική».

Έρχομαι στο πραγματικό γεγονός.

Ένας παππούς προσπάθησε να κλείσει ραντεβού σε γιατρό του ΕΟΠΥΥ, περισσότερο από… ιδεολογία, παρά από απουσία των χρημάτων μιας επίσκεψης.

Έχει σημασία ότι είναι παππούς. Ο οποίος, επί τριάντα πέντε χρόνια κολλούσε ένσημα, προκειμένου να έχει μια ασφάλεια. Έτσι νόμιζε ή έτσι του έλεγαν.

Επειδή οι παππούδες δεν τα καταφέρνουν με τα τηλέφωνα ή δεν τα συμπαθούν και πολύ, αποφάσισε να πάει αυτοπροσώπως στο γιατρό και να κλείσει το ραντεβού του.

Ήταν και τέλος Οκτωβρίου και υπέθεσε ότι ο γιατρός θα έχει περιθώριο για ασθενείς μέσω ΕΟΠΥΥ, αφού δεν θα είχε προλάβει να συμπληρωθεί ακόμη ο αριθμός των 200 ασθενών που έχει δικαίωμα να εξετάζει μηνιαίως.

«Έχουμε ραντεβού για αρχές Δεκεμβρίου», του είπε η κοπέλα που έκανε χρέη γραμματέως, «και να ξέρετε ότι η εξέταση διαρκεί δέκα λεπτά»!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δέκα λεπτά!

Και να σου το λένε έτσι, κατάμουτρα; Γιατρός, που (υποτίθεται-δεν θα κουραστώ να το λέω) έδωσε τον όρκο του Ιπποκράτη; Κι αν προκύψει κάποιος ασθενής που έχει κάτι που απαιτεί πιο προσεκτική εξέταση;

Διότι, τα δέκα λεπτά τι είναι; Μέχρι να μπει ο παππούς, μέχρι να καθίσει, μέχρι να πει για ποιο λόγο επισκέπτεται το γιατρό…

«Ελάτε τον μεθεπόμενο μήνα, για τη συνέχεια»;

Προφανώς, όχι! Κλείστε όμως, αγαπητέ παππού, ένα «κανονικό» ραντεβού, πληρώστε και θα σας εξετάσουμε με την άνεσή μας (και σας).

Καθώς μου τα διηγούταν αυτά ο άνθρωπος, υπολόγισα πως, με δέκα λεπτά την επίσκεψη, ο εν λόγω γιατρός δουλεύει περίπου τρεις με τέσσερις μέρες τον μήνα για τον ΕΟΠΥΥ και τις υπόλοιπες για πάρτη του.

Τότε τι διάολο θέλει και συμμετέχει στο πρόγραμμα; Και τι διάολο θέλει ο ΕΟΠΥΥ και τον δέχεται;

Ξέρω ότι η αμοιβή ενός γιατρού για επισκέψεις μέσω του ΕΟΠΥΥ είναι πολύ μικρή, αστεία. Όμως είναι αυτή. Ή την δέχεσαι, και κάνεις κανονικά τη δουλειά σου, το λειτούργημά σου, όπως αρέσκεσαι να λες, ή φεύγεις, μένεις απ’ έξω.

Το να… ξεπετάς τους ασθενείς, λες και φταίνε εκείνοι που το κράτος δεν πληρώνει, είναι τουλάχιστον ανήθικο. Είναι σαν να λέει ο δάσκαλος του παραδείγματός μας, ο αστυνομικός, ο πυροσβέστης, ο δικαστικός ή ο κάθε υπάλληλος «τόσο δουλεύω, βιαστικά και στο πόδι, γιατί τόσα με πληρώνει το δημόσιο. Όποιος θέλει καλύτερες υπηρεσίες…»

Στο κάτω κάτω, ρε φίλε γιατρέ, ξεπέτα τους, αν το χωράει η συνείδησή σου, όμως μη τους το λες έτσι κατάμουτρα.

Σεβάσου, τουλάχιστον, την ηλικία τους.

Και τα ένσημα που πλήρωσαν για χάρη σου.

Ένα στα γρήγορα!