141126 ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Ποιος φοβάται την ηλεκτρονική ψηφοφορία;

Είναι καλό να λειτουργούν τα συνδικάτα, τα οποία, στο κάτω κάτω, θεωρούνται και πυλώνες της δημοκρατίας.

Γι’ αυτό άλλωστε υπάρχουν και νόμοι με τους οποίους το ίδιο το κράτος ενθαρρύνει τη συμμετοχή των εργαζομένων σ’ αυτά και διευκολύνει τη λειτουργία τους.

Ποιος από εσάς θυμάται το περίφημο άρθρο 4; Ήταν το ένδοξο 1983, στον νόμο 1365 που ψήφισε το ΠαΣοΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, του «τσάρου της οικονομίας» Γεράσιμου Αρσένη και φυσικά, του αείμνηστου Μένιου Κουτσόγιωργα.

Θυμόσαστε τι είχε γίνει και τότε;

Το άρθρο προέβλεπε πως, για τη λήψη μιας απόφασης, έπρεπε να υπάρχει απόλυτη πλειοψηφία (50%+1) των εγγεγραμμένων σε ένα σωματείο.

Και ξεσηκώθηκε επανάσταση. Διότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, αυτό θεωρήθηκε μέτρο που «απαγόρευε τις απεργίες», αφού, στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων, ήταν αδύνατο να επιτευχθεί τέτοια πλειοψηφία.

Θυμάμαι τότε το κυριότερο επιχείρημα κατά του άρθρου 4: Δεν μπορεί, λέγαμε, ο αδιάφορος, αυτός που δεν συμμετέχει ποτέ στα συλλογικά όργανα, να προσμετράται ως αρνητική ψήφος.

Όπως ήταν φυσικό, το άρθρο αυτό δεν εφαρμόστηκε ποτέ κι έτσι οι απεργίες αποφασίζονται πάντοτε με… «απόφαση της γενικής συνέλευσης».

Οι περισσότεροι ξέρετε τι σημαίνει αυτό στην πράξη, καλό είναι όμως να το ξαναθυμηθούμε.

Για να είμαστε δίκαιοι, θα πρέπει να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Στα περισσότερα σωματεία του δημοσίου ή των ΔΕΚΟ γίνεται κάποιος μέλος με την πρόσληψή του, συχνά χωρίς καν να ερωτηθεί.

Τη συνδρομή του την που κρατά το σωματείο από τη μισθοδοσία κι έτσι έχουμε περιπτώσεις εργαζομένων που είναι μόνο τύποις μέλη του συνδικάτου, αφού δεν ξέρουν πού βρίσκονται τα γραφεία, ποιοι είναι στο Δ.Σ., τι λέει το καταστατικό…

Ψηφίζουν όμως, αφού –άλλο τέχνασμα υπέρ του συνδικαλισμού κι αυτό- η ψηφοφορία γίνεται σε εργάσιμη μέρα, με άδεια, οπότε πρέπει ή να πας να ψηφίσεις ή να πας στη δουλειά.

Κάποιοι δεν πάνε σε κανένα από τα δυο, όμως το προσπερνάμε.

Το άλλο πουλάκι:

Εδώ μπαίνει το άρθρο 4, δηλαδή το σκεπτικό του.

Αυτούς τους «αδιάφορους» τους μετράει ως αρνητικές ψήφους. Στην πραγματικότητα όμως, όλα τα καταστατικά δίνουν το δικαίωμα (υποχρέωση μήπως;) διαγραφής των μελών που συστηματικά δεν συμμετέχουν στα κοινά.

Ποιος όμως θα αναλάβει την ευθύνη να διαγράψει μέλη, έστω και παντελώς αδιάφορα, από ένα σωματείο;

Αφήνουμε στην άκρη το άρθρο 4 και πάμε να δούμε πώς παίρνονται οι αποφάσεις στις γενικές συνελεύσεις.

Για να υπάρχει συνέλευση πρέπει να έχουμε απαρτία, όπως αυτή ορίζεται από το καταστατικό κάθε συλλόγου.

Μια συνηθισμένη πρακτική είναι να γίνονται τρεις απανωτές συνελεύσεις, με κατάληξη στην τρίτη, όπου υπάρχει απαρτία με ελάχιστα μέλη, πολλές φορές «με όσα μέλη παρευρίσκονται», όπως γράφουν τα καταστατικά.

Ακόμη όπως και σε περιπτώσεις που οι συνελεύσεις γίνονται σε εργάσιμη μέρα –άρα θα πρέπει να παρευρίσκονται όλοι- οι περισσότεροι πηγαίνουν, υπογράφουν ώστε να σχηματιστεί απαρτία, και φεύγουν να κάνουν καμιά δουλειά ή να πιούν το καφεδάκι τους.

Έτσι, όταν έρχεται η ώρα των ψηφοφοριών, στη συνέλευση υπάρχουν μέλη μετρημένα στα δάχτυλα... άντε των δύο χεριών.

Για να καταλάβετε, θεωρείται «θαύμα» αν από κάποιο σύλλογο πολλών εκατοντάδων μελών υπάρχουν σε συνέλευση πάνω από πενήντα. Σκεφθείτε ότι αυτοί πρέπει να αποφασίσουν και για σοβαρότερα θέματα, όπως η κήρυξη απεργίας.

Τότε συμβαίνει το αντίθετο από αυτό που φοβόμασταν για το άρθρο 4: όλοι οι απόντες θεωρούνται, στην πράξη, σύμφωνοι με την πλειοψηφία των παρόντων.

Δεν είναι τυχαίο πως κάτι τέτοιες «πλειοψηφίες» παίρνουν αποφάσεις, τις οποίες μετά δεν ακολουθεί κανείς και όλοι αναρωτιούνται «γιατί δεν απεργεί ο κόσμος».

Ίσως να σας φαίνεται ότι γενικεύω λίγο, όσοι όμως έχουν ελάχιστη εμπειρία από συνδικαλισμό ή άλλους συλλόγους, καταλαβαίνουν πολύ καλά τι λέω. Αυτός είναι ο κανόνας και οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εδώ μπαίνει η «ηλεκτρονική ψηφοφορία».

Σήμερα, μας δίνεται η δυνατότητα μέσω της τεχνολογίας, να «συμμετέχουμε» στις αποφάσεις, έστω εξ αποστάσεως.

Μπορεί δηλαδή ο καθένας να ψηφίζει, τουλάχιστον για σοβαρά θέματα, όπως είναι η κήρυξη απεργίας, ακόμη κι από το κινητό του τηλέφωνο.

Αυτό λύνει πολλά προβλήματα και αντικρούει ακόμη και επιχειρήματα του τύπου «πού θα μαζευτούν εξακόσιοι εργαζόμενοι, μέλη ενός συλλόγου, όταν η πιο μεγάλη αίθουσα στη Δράμα δεν χωράει ούτε τους μισούς».

Μπορούν, λοιπόν, τα διοικητικά συμβούλια να παίρνουν τη γνώμη, αλλά και την ψήφο, όλων των μελών, εξ αποστάσεως.

Ίσως να χρειάζεται μια τροποποίηση του καταστατικού, όμως αυτό είναι διαδικαστικό θέμα.

Έλα όμως που η «ηλεκτρονική ψηφοφορία» θεωρείται από τους συνδικαλιστές περίπου έγκλημα.

Δεν θέλουν ούτε να την ακούσουν σαν σκέψη. Γιατί, άραγε;

Γιατί στα πανεπιστήμια, όπου όλοι οι φοιτητές είναι χρήστες της τεχνολογίας, δεν μπορεί να παίρνονται οι αποφάσεις για καταλήψεις σχολών με «ηλεκτρονική ψηφοφορία»;

Ποιοι δεν το θέλουν αυτό;

Νομίζω ότι η απάντηση προκύπτει αβίαστα. Δεν το θέλουν όσοι βουλεύονται με τη σημερινή κατάσταση, της λήψης αποφάσεων από πολύ μικρές (δυναμικές όμως) μειοψηφίες.

Και, καλά, αυτοί κάνουν τη δουλειά τους. Οι άλλοι γιατί το ανέχονται;

Είπαμε. Γιατί είναι αδιάφοροι.

Μύλος!

Με ένα κλικ!