161010 ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Θα γίνω λίγο αιρετικός!

Φαντάζομαι αντιληφθήκατε το θαυμαστικό στο τέλος της δήλωσής μου. Ισχύει και σ’ αυτή την περίπτωση ό,τι συνήθως με τα θαυμαστικά. Δεν ξέρεις τι να (πρωτο)θαυμάσεις.

Στη συγκεκριμένη φράση, η απορία αφορά μόνο τους νέους φίλους της στήλης, οι παλιοί, αν έχουν κάποια τέτοια, είναι αδικαιολόγητοι. Εξηγούμαι αμέσως, ρωτώντας. Το θαυμαστικό πάει στο «αιρετικός», ή στο… «λίγο»;

Καταλάβατε, τώρα; Οι παλιοί φίλοι θα έπρεπε να ξέρουν ότι αιρετικοί γινόμαστε συχνά και μάλιστα πολύ αιρετικοί, τόσο που να αντιμετωπίζουμε τα αρνητικά σχόλια κάποιων που απεχθάνονται τις… αιρέσεις.

Άρα το θαυμαστικό στη φράση έρχεται να επισημάνει το… λίγο της ιστορίας. Επειδή όμως πολύ το κουβεντιάσαμε, ας περάσουμε στο θέμα μας και θα καταλάβετε πού το πάω. Μέχρι πού το πάω.

Το γεγονός της εβδομάδας που μας πέρασε, εντάξει, ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα, ήταν τα χημικά που έριξαν οι αστυνομικοί σε συνταξιούχους διαδηλωτές. Τώρα, έτσι όπως το είπα, μπερδεύτηκε λίγο το πράγμα.

Προφανώς εννοείται συνταξιούχοι που διαδήλωναν και όχι συνταξιούχοι που πήραν σύνταξη από… διαδηλώσεις, δηλαδή «επαγγελματίες» διαδηλωτές, αν και καμιά φορά το ένα δεν αποκλείει το άλλο.

Το γεγονός του ψεκασμού τους, λοιπόν, αποτέλεσε σημείο έντονης τριβής, διότι δεν νοείται αριστερή κυβέρνηση να ψεκάζει διαδηλωτές και δη συνταξιούχους. Όπως καταλαβαίνετε, το αδιανόητο του πράγματος εμφανίζεται από τη στιγμή που θα δεχτούμε ότι η κυβέρνηση για την οποία μιλάμε είναι αριστερή.

Σε διαφορετική περίπτωση, σε εκείνη δηλαδή που η κυβέρνησή μας είναι μια… κανονική τέτοια, δεν μπορεί να πει κανείς ότι παρατηρήθηκε η παραμικρή διασάλευση της (παγκόσμιας) τάξης. Όλες οι κυβερνήσεις, «από ανέκαθεν», έτσι φέρονται στους διαδηλωτές!

Το αιρετικό της προσέγγισής μας έγκειται στο ερώτημα γιατί συμβαίνει αυτό και στη διερεύνηση της δυνατότητας να γινόταν κάτι άλλο, αντί για χημικά, δηλαδή, να έπεφτε ξύλο, σκέτο και υγιεινό. Μήπως όμως υπάρχουν και άλλες εναλλακτικές;

Το άλλο πουλάκι:

Γιατί γίνονται οι διαδηλώσεις;

Αυτό είναι ένα παλιό και καλό ερώτημα, που όμως αποκτά νέες διαστάσεις, μέσα στη σύγχρονη τεχνολογική πραγματικότητα. Κανονικά, οι διαδηλώσεις γίνονται προκειμένου κάποιοι πολίτες να… διαδηλώσουν (τι να κάνω, δεν υπάρχει πιο κατάλληλη λέξη) κάποια αιτήματά τους.

Τον παλιό καλό καιρό, δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος από το να βγουν στους δρόμους και να φωνάζουν συνθήματα με αυτά τα αιτήματα. Από τη διαφωνία τους με κάποια πολιτική της κυβέρνησης, μέχρι και να σηκωθεί αυτή να φύγει.

Από τη μαζική συμμετοχή των διαδηλωτών και από τον λεγόμενο «παλμό» της διαδήλωσης μπορούσε να συμπεράνει κάποιος (συνήθως οι ίδιοι οι διαδηλωτές) το δίκιο των αιτημάτων τους. Ωστόσο μάθαινε και η κοινωνία για ποιον ακριβώς λόγο αυτοί διαμαρτύρονται.

Στην καθιέρωση των διαδηλώσεων ως μιας σημαντικής «μορφής αγώνα» μεταπολιτευτικά, βοήθησε η σπουδαία παρακαταθήκη των μεγάλων διαδηλώσεων για το Κυπριακό, για το «1-1-4», ακόμα και η εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Περισσότερο όμως βοήθησε η τακτική των κυβερνήσεων να υποχωρούν στα αιτήματα των διαδηλωτών και να τους δίνουν (όχι από την τσέπη τους, αλλά από δανεικά λεφτά) ό,τι αυτοί ζητούσαν.

Το πόσο πετυχημένη ή μάλλον δημοφιλής είναι η μορφή αγώνα των διαδηλώσεων στη χώρα μας, μπορούμε να το συμπεράνουμε από το γεγονός ότι πραγματοποιούνται χιλιάδες τέτοιες κατ’ έτος, προκαλώντας έμφραγμα στην κυκλοφορία και την εμπορική κίνηση του κέντρου της Αθήνας. 

Ιδιαίτερη άνθηση γνώρισε το φαινόμενο στον καιρό των μνημονίων. Στο διάστημα από το 2001 μέχρι το 2015 πραγματοποιήθηκαν περισσότερες από –κρατηθείτε- είκοσι επτά χιλιάδες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και διαδηλώσεις!

Για τον «χειρισμό» τους, ή αν θέλετε για τον ψεκασμό των διαδηλωτών με χημικά, η αστυνομία διέθεσε περισσότερους από επτακόσιες χιλιάδες αστυνομικούς, όργανα δηλαδή που, κανονικά, εκείνη την ώρα θα ασχολούνταν με την τήρηση του νόμου και της τάξης και όχι με… ψεκασμούς.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτά στον καιρό της τεχνολογικής έκρηξης!

Διότι, αν το ζητούμενο είναι να φανεί η αντίθεση κάποιων πολιτών σε συγκεκριμένα μέτρα ή συνολικά στο έργο των κυβερνήσεων, σήμερα υπάρχουν πολύ περισσότερα και πλέον κατάλληλα όπλα.

Θυμάμαι που, από τον καιρό ακόμη των φαξ, για όσους έχουν παραστάσεις, υπήρχαν φωνές που έλεγαν πως ίσως θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματικό το να στείλει κάθε πρωτοβάθμιος σύλλογος από όλη την Ελλάδα ένα φαξ με τα αιτήματα στο γραφείο του Πρωθυπουργού, των υπουργών και στα ΜΜΕ.

Κανείς δεν τον άκουγε, διότι οι συνδικαλιστές δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να σκεφτούν κάτι παραπέρα από τη δοκιμασμένη μέθοδο των διαδηλώσεων. Η οποία, για να λέμε και των στραβών το δίκιο, έχει τα καλά της έχει όμως και πολλά μειονεκτήματα.

Για παράδειγμα, πρέπει να έχεις εξασφαλίσει την μαζικότητα. Όταν από έναν κλάδο χιλιάδων εργαζομένων εμφανίζονται σε ένα συλλαλητήριο καμιά πεντακοσαριά (και πολλούς λέω) μαχητικοί, τότε αυτό έχει μάλλον το αντίθετο αποτέλεσμα από εκείνο που επεδίωκε.

Εκτός και αν… πέσει ξύλο ή χημικά, αναλόγως την περίπτωση. Όταν δημιουργηθεί αναστάτωσε τέτοια που να προκαλέσει το ενδιαφέρον των ΜΜΕ. Όταν αναγκαστούν κυβέρνηση και αντιπολίτευση να τσακωθούν με αφορμή τη συγκεκριμένη διαδήλωση.

Μου φαίνεται ότι αρχίσατε να μπαίνετε στο νόημα και να διακρίνετε πού ακριβώς έγκειται η… αιρετικότητα της άποψής μας για τη διαδήλωση των συνταξιούχων, τους ψεκασμούς που έκανα τα ΜΑΤ και τον καβγά που στήθηκε στα Μέσα.

Επειδή όμως έχουμε να πούμε πολλά ακόμη, θα συνεχίσουμε και αύριο. Ελπίζουμε να είστε συνεπείς στο ραντεβού μας.

Επί σκοπόν!