161013 ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τα παιδιά είναι παιδιά.

Μη φοβάστε, δεν θυμήθηκα ξαφνικά το μάθημα της Λογικής, στο οποίο προσπαθούσαν να μας μυήσουν οι καλοί καθηγητές μας, στα χρόνια του Λυκείου, αν και θα ήταν χρήσιμο. Θέλω απλώς να τονίσω κάτι που φαίνεται να ξεχνούν όσοι αντιδρούν στη φοίτησή τους (των παιδιών, όχι τη δική τους) στα Σχολεία μας.

Θα το μάθατε, φαντάζομαι, ότι υπήρξαν αντιδράσεις και στην περιοχή μας. Σύλλογοι γονέων κάλεσαν τα μέλη τους σε συνελεύσεις για ενημέρωση και λήψη αποφάσεων σχετικά με την (πιθανή) φοίτηση προσφυγόπουλων στο Σχολείο των παιδιών τους.

Από τις πληροφορίες που έχω, μόνο ενημέρωση δεν υπήρξε, αφού κανείς δεν είναι ενημερωμένος για να ενημερώσει και τους άλλους. Εδώ εστιάζονται μεγάλες ευθύνες της πολιτείας, που ξεκινά ένα πρόγραμμα, χωρίς να έχει προηγουμένως πει ξεκάθαρα τι, πως, με ποιους και κάτω από ποιες συνθήκες θα πραγματοποιήσει.

Δεν εννοώ το γενικό πλάνο «τα παιδιά θα μετακινούνται με λεωφορεία, θα πηγαίνουν στο Σχολείο στις 2 η ώρα και θα διδάσκονται κάποια μαθήματα». Για τη Δράμα, ας πούμε, δεν ξέρουμε ακόμη από επίσημα χείλη ποια θα είναι τα Σχολεία αυτά.

Δεν ξέρουμε πόσα και ποια παιδιά θα φοιτήσουν στο κάθε Σχολείο, δεν ξέρουμε αν τελικά θα συνυπάρχουν κάποιες ώρες με τα παιδιά του ολοήμερου ή όχι, δεν ξέρουμε τι γίνεται με τα θέματα υγείας ή εμβολιασμού τους που ίσως προκύψουν.

Είναι λογικό (είναι;) αυτή η μυστικοπάθεια να γεννά μια καχυποψία, η οποία, αν προστεθεί στη γενικότερη απώλεια εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση, ειδικά για τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε το μεταναστευτικό, να δημιουργεί μια δικαιολογημένη, σε ένα βαθμό, ανησυχία σε κάποιους γονείς.

Φαίνεται όμως πως αυτή είναι η επιφάνεια, κάτω από την οποία κρύβονται άλλα πράγματα. Φαίνεται πως υπάρχουν γονείς οι οποίοι… δεν θέλουν εδώ τους μετανάστες. Δεν νομίζω ότι μπορώ να το πω πιο απλά και πιο ανώδυνα γι’ αυτούς.

Αυτό προκύπτει από ένα σωρό συζητήσεις, στις οποίες φαίνεται πως, τελικά, το πρόβλημα δεν είναι τα παιδιά, τα οποία είναι απλώς… παιδιά. Και, δυστυχώς, κινδυνεύουν να γίνουν για άλλη μια φορά θύματα των αντιλήψεων και των επιδιώξεων των μεγάλων.

Το άλλο πουλάκι:

Όμως τα παιδιά είναι παιδιά!

-Ναι, αλλά αυτά έχουν βιώσει τον τρόμο και τη βία του πολέμου, πράγματα που τα δικά μας παιδιά τα ξέρουν μόνο από τα βιντεοπαιχνίδια. Ποιος μας λέει ότι δεν θα μεταφέρουν αυτή τη βία και μέσα στο Σχολείο;

-Γιατί, είχαμε καμιά τέτοια ένδειξη από τα παιδάκια της Σερβίας που είχαμε φιλοξενήσει πριν από χρόνια, τα οποία εκείνα κι αν είχαν παραστάσεις από βομβαρδισμούς και σφαγές;

-Όχι, αλλά το ίδιο είναι;

Καταλάβατε; Πάει το επιχείρημα του πολέμου, το οποίο προσπαθούσε να κρύψει πίσω του κάτι άλλο, προφανώς το θρήσκευμα των παιδιών. Το ίδιο εύκολα μπορεί να καταρριφθεί και το «επιχείρημα» πως κάποιοι από τους γονείς των παιδιών αυτών είναι βίαιοι και αυτό ίσως το μετέδωσαν στα παιδιά τους.

-Τα Σχολεία μας δέχονται χωρίς καμιά απολύτως διάκριση, και πολύ καλά κάνουν, παιδιά ηρωινομανών, παιδιά γονέων που ασκούν βία επάνω τους, παιδιά δολοφόνων… Γιατί θα πρέπει να φοβόμαστε και να αρνούμαστε τη φοίτηση ειδικά στα παιδιά των προσφύγων;

Η απάντηση δίνεται έμμεσα, αλλά συχνά και άμεσα από τους συνομιλητές μας και εδώ εδράζει η άρνησή τους να δεχτούν τα παιδιά: Αυτοί έχουν έναν άλλο πολιτισμό, επεκτατικό, που θα επιβληθεί στον δικό μας (εννοείται τον ελληνοχριστιανικό) και θα τον εξαφανίσει.

Στη στήριξη αυτής της άποψης επιστρατεύονται ένα σωρό απίθανες ιστορίες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και όλες, μα όλες, έχουν διαψευστεί τόσο από την Εκκλησία και το Γενικό Επιτελείο Στρατού, όσο και από τους άλλους αρμόδιους φορείς.

Για εικόνες που αποκαθηλώθηκαν και καταπατήθηκαν, για λειτουργιές που πετάχτηκαν στα σκουπίδια, για σημαίες που κατέβηκαν από τον ιστό με τη βία, για εθνόσημα ένστολων που κρύβονται, προκειμένου να μην προκαλούν…

Ακόμη όμως κι αν κάτι από όλα αυτά είχε μια δόση αλήθειας, αυτό τι έχει να κάνει με τα παιδιά και το δικαίωμά τους να φοιτήσουν σε κάποιο κανονικό Σχολείο; Και, εν τέλει, πόσο κινδυνεύουν τα Ελληνόπουλα ενός ολόκληρου Σχολείου να χάσουν την ταυτότητά τους, αν συνυπάρξουν με μερικά παιδιά μεταναστών;

Μήπως το πιο πιθανό δεν είναι να συμβεί το αντίθετο, όπως το είδαμε να συμβαίνει με τόσα αλλοδαπά παιδάκια που, μπαίνοντας στα Σχολεία μας… ελληνοποιήθηκαν;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τα παιδιά είναι παιδιά!

Κι αν πρέπει το Σχολείο να κάνει κάτι γι’ αυτά δεν είναι άλλο από το να επαναλάβει προς όλους τα λόγια του Χριστού, όπως μας τα μεταφέρει ο Ματθαίος στο Ευαγγέλιό του (ιθ,13): «Άφετε τα παιδία και μη κωλύετε αυτά ελθείν προς με».

Και, μια και το έφερε η κουβέντα, ας θυμηθούμε και κάποια λόγια, για τις σχέσεις των θρησκειών και των πολιτισμών, του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστάσιου, ο οποίος τόσο είχε αγκαλιάσει τους μουσουλμάνους πρόσφυγες του πολέμου:

«Μην ανησυχείτε, δεν πιστεύω ότι ένα δάσος είναι πιο όμορφο όταν έχει μόνο ένα είδος δέντρου. Ξέρω ότι είναι ευλογία να υπάρχουν πολλά δέντρα και πολλοί θάμνοι, αρκεί να είναι υγιή.

Όσο για τη φοβερή ραδιενέργεια μίσους που εξαπλώνεται στις διάφορες περιοχές, το ιδιαίτερο χρέος των ευσυνείδητων χριστιανών είναι να αντισταθούν με πρωτοβουλίες αγάπης.

Στη σύγχρονη πλουραλιστική κοινωνία, η μόνη δυνατότητα για ειρηνική συμβίωση είναι η αποδοχή της ιδιαιτερότητας του άλλου, ο σεβασμός της αξιοπρέπειας και της θρησκευτικής ελευθερίας του κάθε ανθρώπου.

Το λάδι της θρησκείας είναι για να επουλώνει τις πληγές και να μαλακώνει τις καρδιές. Για να βοηθά τους ανθρώπους να βρουν την ελπίδα».

Αμήν!

Μιλάμε για παιδιά, για τα παιδιά μας!