Το ένα πουλάκι:
Ρε,
λες να είχαν δίκιο;
Σκέφτομαι
πολλές φορές τους δασκάλους μας, που μας έβαζαν να κάνουμε πράγματα για τα
οποία τους κατηγορούσαμε, χωρίς να ξέρουμε και πολύ καλά τον λόγο. Κάτι δεν μας
ταίριαζε, κάπου μας έβγαινε μια «αντίδραση»…
Βλέπετε,
για τα μάτια των νέων, που έχουν την επανάσταση στο αίμα τους (κι όχι, ας
πούμε, στο μυαλό τους), το Σχολείο και οι δάσκαλοι εκπροσωπούν πάντοτε το… κατεστημένο.
Επομένως, ό,τι και να λένε είναι εξ ορισμού συντηρητικό.
Πολύ
αργότερα αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε πόσο δίκιο είχαν, όταν επέμεναν, για παράδειγμα,
με την «τάξη», ή με την καθαριότητα. Πόσο δίκιο είχαν, όταν μας έβαζαν να αποστηθίζουμε
κάποιες απαραίτητες γνώσεις, τις οποίες ακόμη θυμόμαστε και καμαρώνουμε γι’ αυτές.
Ξέρω,
σε κάποιους αυτά θα ακούγονται ως αποδείξεις στροφής προς τον συντηρητισμό,
-είναι πολύ εύκολο να κολλάς ταμπέλες και εξ αυτών να κρίνεις λόγια και
πράξεις. Εξάλλου, όπως έλεγε κι ένας φίλος, με τον συντηρητισμό η κοινωνία
πορεύτηκε αιώνες. Ενώ με τον… ριζοσπαστισμό, τα είδαμε τα χαΐρια της μέσα σε
λίγες δεκαετίες.
Κρίνω,
λοιπόν, ότι δεν είναι κακό να επανεξετάζουμε κάποιες από τις πρακτικές εκείνων
των καλών δασκάλων και, αν βρίσκουμε κάτι σωστό, να το επαναφέρουμε κι εμείς
στη «μόδα», κάνοντας φυσικά τις απαραίτητες προσαρμογές.
Γιατί
όμως ξεκίνησα να σας τα λέω όλα αυτά; Α, ναι. Σκεφτόμουν να σας πω ορισμένα πράγματα,
στο πνεύμα εκείνων των κλασικών εκθέσεων με θέμα «πώς πέρασα στην εκδρομή». Μη
μου πείτε ότι δεν έχετε γράψει στη ζωή σας αρκετές τέτοιες εκθέσεις;
Με
μια πρώτη ματιά είναι ένα θέμα χωρίς λόγο ύπαρξης. Τι να πεις για την εκδρομή
σου σε κάποιον, στον δάσκαλο, όταν μάλιστα ήταν κι εκείνος παρών. Το πράγμα,
φυσικά, αλλάζει, όταν η εκδρομή δεν είναι ένας συνηθισμένος σχολικός περίπατος.
Αλλάζει
μάλιστα ακόμη περισσότερο, όταν οι εμπειρίες που αποκόμισες από αυτήν είναι τέτοιες
που σχεδόν σε εξωθούν να μιλήσεις γι’ αυτές, σου δημιουργούν την ανάγκη να
κάνεις και άλλους κοινωνούς τους.
Το άλλο πουλάκι:
Πώς
πέρασα στην εκδρομή.
Αν το
καλοσκεφτείτε, ένας από τους λόγους που κάνουμε εκδρομές ή συμμετέχουμε σ’
αυτές είναι για να έχουμε μετά να διηγούμαστε τις εμπειρίες μας. Η διήγηση όμως
αυτή δεν είναι χωρίς νόημα, ούτε φυσικά έχει χαρακτήρα επίδειξης –ποιος δεν
ταξιδεύει σήμερα;
Παίζει
έναν πολύ πιο ουσιαστικό ρόλο, όπως φαίνεται ότι έπρεπε να παίζουν και οι
εκθέσεις με αυτό το θέμα. Σε βάζει σε μια διαδικασία κατά την οποία ανακαλείς,
επανεξετάζεις, ταξινομείς, και αξιολογείς τις εμπειρίες και τις γνώσεις που
απέκτησες ως εκδρομέας.
Θα
σας μιλήσω, λοιπόν, για το Βελβεντό.
Βρεθήκαμε
εκεί το σαββατοκύριακο («σου-κου» στην καθομιλουμένη), χάρη στην ετήσια (όχι
που διαρκεί ένα χρόνο, αλλά που πραγματοποιείται κάθε χρόνο) εκδρομή της
Οικολογικής Κίνησης Δράμας.
Η
αλήθεια είναι ότι το άκουσμα του ονόματος δεν σε προδιαθέτει ιδιαιτέρα θετικά,
αφού δεν θεωρείται ένας από τους δημοφιλείς και… επώνυμους (δεν ξέρω ποιο
προηγείται και ποιο έπεται) προορισμούς.
Η
πραγματικότητα όμως σε εκπλήσσει θετικά. Και δεν θα μιλήσω για την ομορφιά του
τοπίου –η ελληνική φύση, όπου και να ταξιδέψεις σου επιφυλάσσει πάντοτε
ευχάριστες εκπλήξεις και ιδιαίτερες ομορφιές. Θέλω να μιλήσω για τον οικισμό
και τους ανθρώπους του.
Το
πρώτο πράγμα που σου προκαλεί εντύπωση, που σε ξαφνιάζει θα έλεγα, «σε παίρνει από
τα μούτρα», είναι η καθαριότητα και η νοικοκυροσύνη. (Τώρα που το ξανασκέφτομαι
αναρωτιέμαι πού φτάσαμε, να μας εντυπωσιάζουν πράγματα που έπρεπε να θεωρούνται
αυτονόητα.)
Οι
δρόμοι πεντακάθαροι. Οι πλατείες το ίδιο. Πουθενά δεν είδαμε έναν μουτζουρωμένο
τοίχο, κάτι που να χαλάει την αισθητική, που να ενοχλεί το βλέμμα. Υπάρχουν
αρκετά σπίτια που φανερώνουν πλούτο, σύγχρονο, κυρίως όμως άλλων εποχών.
Δεν
είναι αυτό που εντυπωσιάζει, αλλά η πάστρα, η περιποίηση κτηρίων και αυλών και
το νοικοκύρεμα που αποπνέουν. Και να φανταστεί κανείς ότι οι κάτοικοι θεωρούν
πως, μετά την συνένωση σε μεγαλύτερο δήμο με τα Σέρβια, έχει υποβαθμιστεί
τρομερά η καθαριότητα (και όχι μόνο) του χωριού τους.
Και ένα τρίτο πουλάκι:
Είπαμε
όμως για τους κατοίκους…
Εκείνο
που θα μας μείνει αξέχαστο (α, ρε τι μάθαμε γράφοντας εκθέσεις στο Σχολείο!)
ήταν η προθυμία τους να μας ξεναγήσουν στον τόπο τους. Επειδή, λόγω των
εμπειριών που όλοι έχουμε, μπορεί να παρεξηγηθούμε, δεν εννοώ να… μας δώσουν
πληροφορίες.
Εννοώ από το να περπατήσουν
μαζί μας για ώρες στα μονοπάτια των Πιερίων και από το να μας ξεναγήσουν βήμα
βήμα στα ιστορικά κτήρια του τόπου τους, μέχρι το να μας χαρίσουν αναμνηστικά ή
να φροντίσουν προσωπικά ώστε να γευτούμε τις δυσεύρετες περίφημες καραβίδες της
τεχνητής λίμνης της περιοχής.
Ολοζώντανη απόδειξη πως η
παράδοση του τόπου τους, που θέλει την εργατικότητα, κυρίως όμως τον
εθελοντισμό και την προσφορά στα κοινά, ύψιστες αξίες, βρίσκει άξιους
συνεχιστές στους σημερινούς κατοίκους του Βελβεντού.
Πώς
τελειώναμε τις εκθέσεις εκείνες;
Επιστρέψαμε,
γράφαμε, κουρασμένοι αλλά ευχαριστημένοι! Εμείς επιστρέψαμε γεμάτοι αντιφατικά
συναισθήματα, αφού η γνωριμία μας με τον τόπο και τους ανθρώπους του Βελβεντού
προκάλεσε αναπόφευκτες συγκρίσεις.
Ας μην
τις αφήσουμε όμως να χαλάσουν την όμορφη εικόνα που φέραμε μαζί μας, τουλάχιστον
όσο οι εντυπώσεις είναι ακόμη έντονες. Κι ας πράξουμε το αυτονόητο, ως αντίδωρο
στη φιλοξενία τους.
Ας
μιλήσουμε σε φίλους και γνωστούς για το Βελβεντό και τους ανθρώπους του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου