161012 ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Μέχρι πού το πάμε;

Αυτό ήταν ένα κεντρικό ερώτημα στη χθεσινή μας κουβέντα που όμως, είμαι σίγουρος, πέρασε απαρατήρητο. Δεν πειράζει, ξέφυγε η κουβέντα στα καλά της τεχνολογίας και πώς αυτά μπορούν να αποτελέσουν όπλα στα χέρια διαμαρτυρόμενων πολιτών.

Κρατήστε όμως το ερώτημα, διότι θα επανέλθουμε στη συνέχεια σ’ αυτό. Είπαμε, είναι κεντρικό στον προβληματισμό μας, αν θέλουμε αυτός να είναι και κάπως αιρετικός. Για την ώρα, θα μιλήσουμε για… «άλλες μορφές αγώνα».

Πώς θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν, ας πούμε τα SMS από κινητά τηλέφωνα. Τι νομίζετε ότι θα ήταν πιο εντυπωσιακό για μια διεκδίκηση; Να μαζευτούν έξω από το υπουργείο και να φωνάζουν μερικές εκατοντάδες εργαζομένων ή να φτάσουν στο τηλέφωνο του υπουργού κάποιες δεκάδες χιλιάδες SMS με τα αιτήματά τους;

Κι αν τα ίδια τα μηνύματα έφτανα και στα τηλέφωνα όλων των αρχηγών κομμάτων, αλλά και σε εκείνα των εφημερίδων και των καναλιών; Μήπως η κινητοποίηση θα πετύχαινε καλύτερα το στόχο της; (Ποιος όμως είναι ο στόχος; Μη βιάζεστε!)

Μα, θα μου πείτε, τα SMS κοστίζουν (όσο κοστίζουν). Ε, και; Μήπως η απεργία ή η στάση εργασίας προκειμένου να πραγματοποιηθεί «συγκέντρωση και πορεία» δεν κοστίζουν; Ένα δύο μηνύματα είναι πολύ πιο φτηνά και από το εισιτήριο που θα πάρει ένα πολίτης να κατέβει στο Σύνταγμα να διαδηλώσει.

Θέλετε άλλες… μορφές; Για σκεφθείτε λίγο πώς θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως μέσα διαμαρτυρίας τα περίφημα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το φέισμπουκ ή το τουίτερ, που χρησιμοποιούνται καθημερινά από… όλους!

Φαντάζεστε ένας ολόκληρο κλάδος, ας πούμε οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία της χώρας, να κάνουν μια κοινή ανάρτηση με κάποια αιτήματα. Μπορείτε να διανοηθείτε τι θα σήμαιναν για την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, ακόμη και για τα ΜΜΕ, εκατοντάδες χιλιάδες «λάικ» σε μια τέτοια ανάρτηση;

Υπάρχουν, λοιπόν, «άλλες μορφές αγώνα». Αρκεί να καθίσουν οι ηγεσίες των συνδικάτων και να σκεφτούν πέρα από τα συνηθισμένα και, φυσικά, αρκεί να θέλουν να το κάνουν.

Θα μπορούσαν, για παράδειγμα, να παραγγείλουν από μια εταιρεία δημοσκοπήσεων, ή από ένα πανεπιστήμιο (λεφτά υπάρχουν) μια έρευνα με ερωτήματα προς τους πολίτες πάνω στις διεκδικήσεις και τα αιτήματά τους.

Τα αποτελέσματα θα μπορούσαν να τα αξιοποιήσουν κατάλληλα, είτε για να βγάλουν κάποια συμπεράσματα οι ίδιοι, είτε για να διαπραγματευτούν τα αιτήματά τους αυτά με το υπουργείο και την κυβέρνηση.

Το άλλο πουλάκι:

Είπες «αρκεί να θέλουν»!

Φαίνεται όμως πως οι συνδικαλιστικές ηγεσίες (και οι κομματικές οργανώσεις που συχνά κρύβονται από πίσω) δεν θέλουν να διερευνήσουν, έστω, τέτοιες μορφές αγώνα. Κάτι φοβούνται σ’ αυτό. Πιθανότατα διαισθάνονται έναν κίνδυνο ακύρωσης του ρόλου τους.

Η επίσημη πάντως δικαιολογία είναι πως «τέτοιες μορφές διεκδικήσεων οδηγούν σε… αγωνιστές του καναπέ»! Λες και τώρα, με τους αγωνιστές του δρόμου ή του πεζοδρομίου, έχουμε καμιά μαζικότατη συμμετοχή στις διεκδικήσεις.

Όσοι έχουν έστω την παραμικρή εικόνα από τα συνδικαλιστικά πράγματα, θα γνωρίζουν ότι ο συνδικαλισμός, με την μορφή που τον ξέρουμε σήμερα, την ίδια δηλαδή από τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, είναι μια τελειωμένη υπόθεση.

Ο μόνος λόγος που εξακολουθεί να υφίσταται και να λειτουργεί με αυτό τον τρόπο είναι η ανάγκη των, μικρών ή μεγάλων, συνδικαλιστικών ηγεσιών (και των κομμάτων που συχνά κρύβονται από πίσω) να υπάρχουν και να αναπαράγουν τον ρόλο, αλλά και τα προνόμιά τους, μην το ξεχνάμε αυτό.

Για να το πούμε δηλαδή ευθέως, κάποιο θέλουν τους ανθρώπους στους δρόμους. Εργαζόμενους ή συνταξιούχους, γενικά κάθε είδους  διαμαρτυρόμενους, θέλουν να τους βλέπουν να διαδηλώνουν και να φτάνουν μέχρι…

Μέχρι πού να φτάνουν;

Νάτο πάλι το αρχικό μας ερώτημα. Μέχρι πού μπορεί να φτάσει μια πορεία διαμαρτυρόμενων πολιτών; Και, αν θέλει να φτάσει και πέρα από εκεί που μπορεί, δηλαδή που της επιτρέπεται, τότε τι πρέπει να γίνει;

Ξέρουμε όλοι ότι οι πορείες στη χώρα μας είναι δικαίωμα του καθενός (κυριολεκτικά) και μάλιστα ένα δικαίωμα που, όπως είπαμε και χθες, ασκείται στο έπακρο. Κανείς δεν εμπόδισε ποτέ κανέναν να κάνει μια πορεία, όπου και όταν το τραβάει η ψυχή του.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τότε προς τι τα χημικά και το ξύλο;

Οι πορείες επιτρέπονται και πραγματοποιούνται ανενόχλητα, μέχρι… ενός σημείου. Το σημείο αυτό είναι συνήθως η είσοδος κάποιου υπουργείου, η οδός Ηρώδου του Αττικού, το προαύλιο της Βουλής…

Εκεί υπάρχουν διμοιρίες ΜΑΤ που εμποδίζουν την παραπέρα διέλευση. Οι διαδηλωτές δηλαδή, όταν φτάσουν μπροστά τους, έχουν κάποιες συγκεκριμένες επιλογές. Ή να… «διαλυθούν ησύχως» και να επιστρέψουν στα σπίτια τους ή να κάνουν στροφή και να συνεχίσουν ανενόχλητοι την πορεία τους από άλλους δρόμους.

Πολλές φορές, από τους ηγέτες της πορείας (για τον ρόλο των οποίων είπαμε πριν) προκρίνεται μια τρίτη επιλογή. Να προσπαθήσουν οι διαδηλωτές να διασπάσουν τις διμοιρίες των ΜΑΤ και να πάνε…

Πού; Να καταλάβουν τη Βουλή; Να εισβάλουν στο γραφείο του υπουργού ή στο Μέγαρο Μαξίμου; Ποιο είναι το σχέδιο; Πότε, από ποιους έχει αποφασιστεί και πόσοι από τους συμμετέχοντες γνωρίζουν μέχρι πού θα φτάσει και πώς θα τελειώσει η πορεία;

Φοβάμαι πως κανείς δεν γνωρίζει. Ή μάλλον κάποιοι ξέρουν πολύ καλά. Ξέρουν πως η προσπάθεια για συνέχιση της πορείας θα έχει ως αντίδραση την αστυνομική βία, με ξύλο ή με χημικά. Και είμαι περίπου βέβαιος ότι αυτό ακριβώς επιδιώκουν!

Αμφιβάλλετε; Σκεφθείτε μόνο τι αντίκτυπο θα είχε η τελευταία πορεία των συνταξιούχων, αν τελείωνε ειρηνικά μπροστά στα ΜΑΤ, και τι αντίκτυπο είχε η απόπειρα να συνεχιστή μέχρι…

Πυρ!