161027 ΑΡΝΗΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πώς να αντισταθούμε;

Μέρες που είναι θα ακούσουμε πολλές φορές για τα «σύγχρονα ΟΧΙ», για τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να ακολουθήσουμε κι εμείς το παράδειγμα των παππούδων μας και να προβάλουμε τη δική μας αντίσταση.

Από τα μέχρι στιγμής δεδομένα, διαπιστώνω ότι κάπου έχουμε χάσει τη μπάλα. Να σας δώσω ένα παράδειγμα. Γράφει κάποιο στέλεχος της διοίκησης, στο μήνυμα που έστειλε προς τους κατωτέρους του:

«Εβδομήντα έξι χρόνια μετά την γνωστή στιχομυθία του Έλληνα δικτάτορα και του Ιταλού πρέσβη, εκείνες τις πρώτες ώρες της 28ης Οκτωβρίου του ‘40, το μήνυμα της άρνησης, της μη υποταγής παραμένει αρκετά επίκαιρο αλλά πιο δύσκολο από πότε να υποστηριχτεί».

Από το λεξιλόγιο, τη σύνταξη, κυρίως όμως από εκείνο το «του Έλληνα δικτάτορα», καταλαβαίνεις πολλά για τη μόρφωση και την πολιτική τοποθέτηση του ανθρώπου. Αν ξέρεις μάλιστα ότι βρίσκεται και σε διορισμένη θέση…

Τότε μπορείς να καταλάβεις τι εννοεί λέγοντας «Ο αγώνας μας  πρέπει να είναι αγώνας ενάντια στην ηθική κατάπτωση και την έκπτωση των αξιών, ενάντια στην ιδιοτέλεια και την αναξιοκρατία, που υπονομεύουν κάθε ευοίωνη προοπτική».

Διορισμένο στέλεχος της διοίκησης, που κηρύττει τον αγώνα ενάντια στην αναξιοκρατία! Ε, κάτι δεν καταλάβαμε καλά ή εμείς ή αυτός. Μπορεί να θεωρεί ο άνθρωπος ότι τοποθετήθηκε εκεί που τοποθετήθηκε χάρη στην αξία του.

Όταν όμως ξέρει ότι υπήρχαν και άλλοι με περισσότερα προσόντα, αλλά λιγότερες κομματικές περγαμηνές… δεν μπορεί λέτε να καταλάβει ότι αυτά που «υπονομεύουν κάθε ευοίωνη προοπτική» είναι ενέργειες όπως ο διορισμός του;

Ας το παραβλέψουμε όμως αυτό κι ας δούμε λίγο καλύτερα ποιο είναι «το μήνυμα της άρνησης, της μη υποταγής» που πρέπει να… «υποστηριχτεί», παρόλη τη δυσκολία που έχει κάτι τέτοιο.

«Καλούμαστε να πούμε τα μεγάλα ΟΧΙ στην ευτέλεια της ζωής μας, στην αποικιοποίηση του τόπου μας, στην υποταγή των οικονομικών συμφερόντων, και το ΟΧΙ του 1940 ας γίνει οδηγός μας, να ανάψει ξανά η φλόγα μέσα μας για την ελευθερία και την κυριαρχία της πατρίδας μας».

Το άλλο πουλάκι:

Για το λεξιλόγιο και τη σύνταξη τα είπαμε…

Ελάτε όμως να δούμε λίγο καλύτερα τη νοοτροπία που κρύβεται πίσω από τέτοιου είδους σαλπίσματα, διότι να είστε βέβαιοι πως θα ακούσουμε αρκετά, αυτές τις μέρες. Ξαναθυμίζω ότι δεν μιλάει ο οποιοσδήποτε, αλλά στέλεχος – εκπρόσωπος της κυβέρνησης.

Η… «αποικιοποίηση του τόπου μας». Το γνωστό, δηλαδή, παραμύθι ότι κάποιοι (δεν κατονομάζονται κι έτσι είναι πολύ εύκολο να φανταστεί ο καθένας όποιους θέλει) προσπαθούν να κάνουν τον τόπο μας αποικία.

Ότι την κρίση δεν την προκάλεσε ο τρόπος με τον οποίο «πολιτευτήκαμε» επί δεκαετίες, ούτε το πώς στήσαμε την οικονομία της χώρας, αλλά είναι αποτέλεσμα επίθεσης που δεχτήκαμε από οργανωμένα συμφέροντα και εχθρούς που μας επιβουλεύονται… (από) ανέκαθεν και θέλουν να μας βάλουν στο χέρι.

Αρκεί, λοιπόν να πούμε «ΟΧΙ στην υποταγή των οικονομικών συμφερόντων» και νομίζω πως κι εσείς, όπως κι εγώ καταλαβαίνετε ότι δεν μιλάει για τα οικονομικά συμφέροντα που κινδυνεύουν να υποταγούν, αλλά για εκείνα που θέλουν να μας υποτάξουν.

Τι λογής όμως θα είναι αυτό το ΟΧΙ; Με ποιο τρόπο μπορεί να αντισταθεί μια χώρα, ένας λαός σε μια τέτοια επίθεση; Νομίζω ότι ο παγκοσμίως γνωστός τρόπος είναι ένας. Ή μάλλον δύο.

Να γίνεις εσύ εξίσου, αν όχι πιο δυνατός οικονομικά από εκείνους που σε επιβουλεύονται και να έχεις ισχυρούς συμμάχους, στη βοήθεια των οποίων να μπορείς να βασιστείς. Εμείς τι από τα δυο επιδιώκουμε; Και με ποιον τρόπο;

Να με συγχωρείτε, αλλά δεν έχω ακούσει καμιά συγκεκριμένη πρόταση από όσους παλικαράδες τα βάζουν τα τελευταία χρόνια με ορατούς και αόρατους εχθρούς, τους οποίους μάλιστα… προσωποποιούν σε μια έννοια. «Το μνημόνιο»!

Θεωρούν δηλαδή πως οι λεγόμενοι «μνημονιακοί», όσοι δηλαδή πιστεύουν ότι η Ελλάδα πρέπει να πάρει κάποια μέτρα (το ποια μέτρα είναι θέμα συζήτησης και πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης), ώστε να μπορεί να ζει αξιοπρεπώς με όσα βγάζει, είναι «υποταγμένοι», ενώ οι ίδιοι, οι αντιμνημονιακοί είναι αγωνιστές.

Πώς όμως τον εννοούν αυτόν τον αγώνα, πέρα από την φραστική καταδίκη των μνημονίων και τις ύβρεις και τις κατάρες προς τους μνημονιακούς. Να σας πω ότι, τόσα χρόνια, δεν έχω καταλάβει ακόμη;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Καλά είναι «τα μεγάλα ΟΧΙ»!

Το πρόβλημα όμως είναι ότι θα πρέπει να συνοδεύονται και από κάποια «ναι», έστω και αν αυτά είναι μικρά. Δηλαδή να κάτσουμε και να σκεφτούμε τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε. Και να μαλώσουμε όσο θέλετε γι’ αυτό.

Γιατί, οι μόνες προτάσεις που ακούστηκαν από την… άλλη πλευρά, (στην οποία, παραδόξως, συγκλίνουν τα δύο άκρα και όσοι φλερτάρουν με αυτά) είναι εκείνη της «δραχμής» και της περήφανης μοναχικής πορείας «έξω από την Ευρώπη».

Υποτίθεται όμως ότι η (επίσημη) κυβερνητική θέση έχει πάρει αποστάσεις από τέτοιου είδους πειραματισμούς, άρα δεν μπορούν αυτοί να τίθενται στην ατζέντα από κυβερνητικούς παράγοντες, ακόμη και από διορισμένα στελέχη της διοίκησης.

Μήπως, λοιπόν, όλα αυτά… «τα μεγάλα ΟΧΙ» και «οι φλόγες μέσα μας για την κυριαρχία της πατρίδας μας» δεν είναι τίποτε περισσότερο από κούφια λόγια;

Από τα οποία μάλιστα είμαστε πλέον όχι απλώς χορτάτοι αλλά… σκασμένοι;

Όχι στα μεγάλα ΟΧΙ!