161004 ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ας ξεκινήσουμε από την ανακοίνωση.

«Εν όψει του κλίματος, το οποίο επιχειρείται να διαμορφωθεί τις τελευταίες, ιδίως, ημέρες από δημόσιες τοποθετήσεις και εκδηλώσεις ως προς την έκβαση της διασκέψεως της Ολομελείας του Συμβουλίου της Επικρατείας για τις εκκρεμείς ενώπιον του Δικαστηρίου υποθέσεις των τηλεοπτικών αδειών, ο Πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας έκρινε ότι πρέπει να ματαιωθεί η προγραμματισθείσα (από 13/9/2016) για σήμερα διάσκεψη επί των υποθέσεων αυτών».

Απλά ελληνικά: «Εν όψει του κλίματος…» Το κλίμα δεν βρίσκεται ακόμη εδώ, δεν είναι παρόν (για την ώρα), αλλά το βλέπουμε μπροστά μας, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να το συναντήσουμε στο δρόμο μας.

Και παρακάτω: «… το οποίο επιχειρείται να διαμορφωθεί…»

Εδώ υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα με τη σύνταξη, ας το παραβλέψουμε όμως, για την οικονομία της συζήτησης. Προφανώς εννοεί ότι κάποιοι επιχειρούν να διαμορφώσουν.

Ελάτε να δούμε την ουσία. Υπάρχει ένα κλίμα, υπό διαμόρφωση, το οποίο οδήγησε τον Πρόεδρο του ΣτΕ να ματαιώσει την προγραμματισμένη διάσκεψη για της τηλεοπτικές άδειες. Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι αρκετά.

Πότε προβλέπεται ότι θα πραγματοποιηθεί αυτή διάσκεψη; Μήπως ποτέ, αφού η ανακοίνωση δεν μιλάει για αναβολή αλλά για… ματαίωση; Μήπως όταν το κλίμα θα έχει διαμορφωθεί πλήρως και δεν θα βρίσκεται «εν όψει», αλλά παρόν;

Όταν όμως τώρα δεν μπορεί να συνεδριάσει επί του θέματος το ΣτΕ, γιατί θα μπορεί αργότερα; Και μήπως, όταν το αργότερα έρθει με το καλό, θα είναι… πολύ αργά; Μήπως, τελικά, αυτή η ανακοίνωση των εξήντα λέξεων, αντί να βοηθήσει στην εκτόνωση του κλίματος, συντελεί στην μεγαλύτερη έντασή του;

Βλέπετε, φίλοι μου, πόσα ερωτήματα; Και σταθήκαμε μόνο στο κλίμα! Γιατί, αν προχωρούσαμε σε περισσότερες λεπτομέρειες, ας πούμε σ’ εκείνο το «… τελευταίες, ιδίως, ημέρες…», θα είχαμε να πούμε πολλά.

Από πότε λογαριάζονται οι ημέρες αυτές; Μέχρι πού φτάνει προς τα πίσω το… «τελευταίες»; Φτάνει, ας πούμε μέχρι την ημέρα που ο Πρωθυπουργός προέβλεψε (άλλοι λένε ότι προσπάθησε να προκαταλάβει) την απόφαση του ΣτΕ, ή δεν πάει τόσο πίσω; Την περιλαμβάνει ή όχι στον υπολογισμό;

Το άλλο πουλάκι:

Προφανώς δεν την περιλαμβάνει!

Διότι, η δήλωση του κυρίου Τσίπρα ότι δεν δίνει «ούτε μία πιθανότητα να ακυρωθεί από το ΣτΕ ο διαγωνισμός» πραγματοποιήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου και όχι… τις τελευταίες ημέρες. Εξάλλου ο Πρωθυπουργός δεν είπε παρά το αυτονόητο.

Δεν κάνω πλάκα, σοβαρολογώ! Για, σκεφτείτε το λίγο. Υπάρχει περίπτωση μια κυβέρνηση να νομοθετεί, κατόπιν μάλιστα υποδείξεων τόσων ειδικών συμβούλων, και να πιστεύει ότι αυτό που νομοθέτησε είναι αντισυνταγματικό, αλλά… μπορεί να μην το προσέξει κανείς;

«Προφανώς» και θεωρεί ότι κινήθηκε στο πλαίσιο του Συντάγματος, άρα… δεν υπάρχει «ούτε μία πιθανότητα» ο νόμος αυτός να εκπέσει στο ΣτΕ. Νομίζω το ίδιο θα θεωρούσε ο κάθε Πρωθυπουργός, για κάθε νόμο που θα ψήφιζε η κυβέρνησή του, ειδικά για ένα τόσο σοβαρό θέμα.

Με μια διαφορά!

Θα το σκεφτόταν, πιθανότατα όμως δεν θα το εξέφραζε δημόσια!  Για τον απλούστατο λόγο ότι ένας πρωθυπουργός δεν είναι… εγώ κι εσείς, είναι ένας πρωθυπουργός. Και μια τέτοια δήλωσή του, εν όψει (εδώ ταιριάζει νομίζω) της διάσκεψης της Ολομέλειας του ΣτΕ, προφανέστατα διαμορφώνει «κλίμα».

Ας αφήσουμε όμως τα απλά ελληνικά με αφορμή τα οποία οδηγηθήκαμε σ’ αυτές τις σκέψεις και ας έρθουμε στην ουσία της δήλωσης του Προέδρου του ΣτΕ. Έχουμε συνειδητοποιήσει όλοι τι ακριβώς είναι αυτό που ομολογεί ο Πρόεδρος;

Παραδέχεται ότι το ανώτατο αυτό δικαστήριο, εξαιτίας συγκεκριμένων συνθηκών, δεν είναι σε θέση να κάνει… αυτό το οποίο πρέπει να κάνει, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Αλίμονο αν, κάθε φορά που διαμορφώνεται ένα κλίμα, κάποιο δικαστήριο αδυνατεί να επιτελέσει το έργο του.

Μάλιστα, διαμόρφωση από διαμόρφωση και κλίμα από κλίμα έχει διαφορά. Είναι άλλο πράγμα, ας πούμε, οι δηλώσεις στα ΜΜΕ πολιτικών προσώπων, ακόμη και πρωθυπουργών, και άλλο η εισβολή στην αίθουσα πολιτών που «διαμαρτύρονται».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Οι άνθρωποι είναι επαγγελματίες!

Έχουν την εκπαίδευση και την εμπειρία, με βάση τα οποία έχουν επιλεγεί να βρίσκονται σ’ αυτή τη θέση. Επιπλέον έχουν το τεράστιο κύρος που τους δίνει ακριβώς αυτή η συγκεκριμένη θέση, ώστε να μπορούν να στέκονται υπεράνω οποιουδήποτε κλίματος.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο ίδιος ο Πρόεδρος του ΣτΕ, λίγο καιρό πριν δήλωνε: «Η Δικαιοσύνη απαντά στις ακρότητες μόνο διά των αποφάσεών της. Οι δικαστές δεν καθοδηγούνται, δεν επηρεάζονται και δεν υποκύπτουν».

Έτσι ακριβώς τη θέλουμε τη Δικαιοσύνη και τους δικαστές εμείς οι πολίτες. Και τώρα, με αυτή την απόφαση, παραδέχονται, διά του ίδιου του Προέδρου του ΣτΕ, ότι… μπορεί και να μην ισχύουν όλα αυτά. Τίθεται εν αμφιβόλω τουλάχιστον το ένα από τα τρία «δεν» που ίσχυαν μέχρι προχθές.

Αυτό όμως είναι μια δυσμενέστατη εξέλιξη για την ίδια μας τη δημοκρατία. Όταν η μία από τις τρεις εξουσίες δηλώνει… αδυναμία, έστω προσωρινή, τότε δίνει στις άλλες τη δυνατότητα να επεκταθούν και να καταλάβουν χώρο που δεν τους ανήκει.

Άλλο που δεν ήθελαν! Ιδίως όταν σ’ αυτές υπάρχουν στοιχεία που δεν καλοβλέπουν τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η δημοκρατία, για να μην πω και αυτή την ίδια.

Καταλάβατε πού βαδίζουμε;

Αδυναμία… χαρακτήρος!