161017 ΠΡΟΣΘΕΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Ξέρετε τι είναι εκείνο που δείχνει τη διαφορά ανάμεσα σε έναν πραγματικό αριστερό ομιλητή και σε έναν… γιαλαντζή; Ο ένας προσφωνεί πρώτα τις γυναίκες και μετά τους άντρες, ενώ ο άλλος το αντίστροφο.

Λεπτομέρεια, θα μου πείτε, όμως από τις λεπτομέρειες κρίνεται η αριστεροσύνη. Και, αν δεν μπορούμε να την εντοπίσουμε πουθενά αλλού, τουλάχιστον ας είμαστε σε θέση να τη διακρίνουμε εκεί που υφίσταται.

Ξεκίνησα να σας τα λέω όλα αυτά για να σας μιλήσω για ένα πραγματικά αριστερό κείμενο, την τοποθέτηση της ομάδας 53+ στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Πέρα από το γεγονός ότι χρησιμοποιεί την συγκεκριμένη προσφώνηση, έχει σημεία που αξίζει να τα προσέξουμε.

Ίσως θα άξιζε και να τα σχολιάσουμε, όμως, καμιά φορά, η παρουσίαση και μόνο μιας άποψης είναι σχόλιο. Είναι εκείνο το «χωρίς λόγια» που έγραφαν κάτω από τις δημιουργίες τους παλιοί σκιτσογράφοι. Αφήστε που και η επιλογή αποτελεί από μόνη της σχόλιο…

Ξεκινώ, λοιπόν, και σας αφήνω να απολαύσετε και να σκεφτείτε τι είναι εκείνο που διαφοροποιεί τον αλλοτριωμένο ΣΥΡΙΖΑ, τον ΣΥΡΙΖΑ που κάπου στο δρόμο έχασε τον προσανατολισμό του, από εκείνο το κομμάτι που πιστεύει ότι εξακολουθεί να αποτελεί την «ψυχή» ή τη «συνείδησή» του:

«Συντρόφισσες και σύντροφοι, όλοι και όλες γνωρίζουμε τις παθογένειες, τα προβλήματα, τις κακοφωνείες, που έχουν προκύψει. Το ζήτημα είναι να το κουβεντιάσουμε ειλικρινά και απολύτως συντροφικά. Και κυρίως να δώσουμε λύσεις.

Πόσοι από μας είναι ικανοποιημένοι από την τηλεοπτική μας παρουσία; Πόσοι από μας είμαστε ικανοποιημένοι και ικανοποιημένες από τη τήρηση όσων έχουμε συμφωνήσει με συλλογικό τρόπο; Πόσοι από την κοινοβουλευτική μας ομάδα είναι συνεπείς στις οικονομικές τους υποχρεώσεις; Προφανώς πολλοί και πολλές, δυστυχώς όχι όμως όλοι.

Στο πρόσφατο παρελθόν, το κόμμα μας πλήρωσε ακριβά προσχωρήσεις “παραγόντων” που ελάχιστη σχέση είχαν με την αριστερά, έπληξαν την αξιακή μας ταυτότητα, πρόσβαλαν τον κόσμο της αριστεράς με τις θεωρίες για την “αριστερά του τίποτα”, αγνόησαν τη συλλογική έκφραση, υποτίμησαν την ανιδιοτελή προσφορά χιλιάδων αριστερών πατώντας πάνω τους και παριστάνοντας τους ηγέτες, που τους χρωστάμε κιόλας….

Συνεπώς, τουλάχιστον σε ό,τι μας αφορά: Είμαστε ανοιχτοί, ορθάνοιχτοι στον απλό κόσμο, που έρχεται ανιδιοτελώς να προσφέρει στην κοινή προσπάθεια. Είμαστε ανοιχτοί στον κόσμο των κοινωνικών κινημάτων.

Δεν θα δεχτούμε ποτέ το κόμμα μας, το κοινό μας σπίτι, να διολισθήσει σε πασοκικές λογικές. Η αριστερά είναι εδώ και είναι αποφασισμένη να νικήσει με το δικό της τρόπο, με τον τρόπο που φέραμε τον ΣΥΡΙΖΑ στην πρώτη θέση, στη κυβέρνηση της αριστεράς».

Το άλλο πουλάκι:

Είπαμε ότι πρόκειται για επιλογές. Συνεχίζουμε:

«Ξεκινώντας, λοιπόν, από την υποχώρηση και την υποχρεωτική “συμφωνία” του καλοκαιριού του 2015 επισημαίνουμε ότι ενώ αυτή, αρχικά τουλάχιστον, ερμηνεύθηκε σωστά, ως προϊόν αδίσταχτου εκβιασμού, -εύστοχα είχε ειπωθεί “με το πιστόλι στον κρόταφο”-, σταδιακά η πολιτική αυτή εξήγηση αποδυναμώθηκε στην κεντρική πολιτική μας αφήγηση, με αποτέλεσμα να φαίνεται ή να εκλαμβάνεται από τον λαϊκό κόσμο ότι οι μνημονιακές δεσμεύσεις συγκροτούν το δικό μας πρόγραμμα.

Η σύγκριση μνημονίων, “το δικό μας είναι καλύτερο από τα προηγούμενα”, φράση που έχει ειπωθεί αρκετές φορές ή ακόμη η αναφορά ότι η συμφωνία δεν εξαντλεί το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, λες και το μνημόνιο είναι μέρος του δικού μας προγράμματος, όχι μόνο δεν βοηθάει, αλλά σταδιακά μπορεί να δημιουργήσει μια στρεβλή αντίληψη, που μας αδικεί και μας εντάσσει στη λογική “όλοι ίδιοι είναι”.

Δεν ξεχνάμε λοιπόν ότι η “συμφωνία” που υπογράφηκε με το πιστόλι στον κρόταφο, μπορεί να είναι ηπιότερη σε σχέση με αυτή που ήταν έτοιμη η ΝΔ να υπογράψει, αυτό είναι γεγονός, αλλά απέχει έτη φωτός από ένα αριστερό, κοινωνικά και ταξικά προσανατολισμένο πρόγραμμα.

Το παράλληλο πρόγραμμα συνιστά πρωταρχικό κομμάτι της στρατηγικής μας, καθώς, εκ των πραγμάτων, “υπονομεύει” το μνημόνιο ή για να το πούμε διαφορετικά λειτουργεί ανταγωνιστικά και εντάσσεται σαφώς σε μια συγκρουσιακή διαδικασία στη βάση ενός συνολικού πολιτικού σχεδίου απεγκλωβισμού.

Η υστέρηση που υπάρχει ως προς την υλοποίησή του, συνιστά σοβαρή αδυναμία, καθώς οδηγεί σε αποδυνάμωση-τραυματισμό της σχέσης μας με τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα και τα ριζοσπαστικά τμήματα.

Δεν ξεχνάμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε κυβερνητικές ευθύνες γιατί έπρεπε να σταματήσει την κοινωνική αιμορραγία που προκαλούσαν οι πολιτικές επιθετικής λιτότητας. Στόχος ήταν και παραμένει η ανακούφιση των υποτελών τάξεων και η ανατροπή των κοινωνικών συσχετισμών προς όφελος των τελευταίων.

Ο στόχος αυτός είναι ζωντανός αν και υπηρετείται ελλιπώς μετά την οδυνηρή υποχώρηση του Ιουλίου του 2015. Αυτός είναι ο βασικός λόγος και ο οδηγός για την παραμονή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση.

Δεν έχουμε δικαίωμα να αποτύχουμε, γιατί αν χαθεί, με δική μας ευθύνη, η σχέση μας με τα ασθενέστερα και λαϊκά κοινωνικά στρώματα, και τα ριζοσπαστικοποιημένα τμήματα της κοινωνίας, τότε δεν έχει καμία σημασία η παραμονή σε μια κυβέρνηση, που θα έχει χάσει, στην ουσία, την κοινωνική στήριξη.

Τα ζητήματα που αφορούν στη κυβέρνηση, τον τρόπο άσκησης της “εξουσίας”, οι ανοιχτές θύρες, οι διορισμοί και η τοποθέτηση στελεχών σε νευραλγικές θέσεις έχει απασχολήσει τις οργανώσεις μελών.

Η κυβέρνηση της αριστεράς πρέπει να παρουσιάσει ένα διαφορετικό μοντέλο, που να αποκρούει φαινόμενα γραφειοκρατίας και αυταρχικών συμπεριφορών και να εντάσσει τη λογική της διαφάνειας και της πολιτικής επάρκειας».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Η κριτική «από μέσα» είναι πιο… συντροφικιά.

Άσε που έχει και ένα πλεονέκτημα γι’ αυτόν που την ασκεί. Ότι… είναι μέσα. Σας αφήνουμε, λοιπόν, με ένα τελευταίο χάι λάιτ. Πολύ χάι και καθόλου λάιτ:

«Η αριστερά δεν είναι εδώ για να διαχειριστεί, με πιο ανθρώπινο πρόσωπο ενδεχομένως, την απελπισία, αλλά για να αλλάξει την κοινωνία. Και η κοινωνία δεν αλλάζει χωρίς τομές, χωρίς ρήξεις, χωρίς συγκρούσεις».

Και εις άλλα (συνέδρια) με υγεία!