161012 ΥΠΟΣΧΟΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Κάποιοι όμως έχουν τον τρόπο τους!

Συνταξιούχοι οι μεν, μεγάλοι άνθρωποι και οι δε, συνδικαλιστές, με την ευρεία έννοια, και οι μεν και οι δε, κάποιοι γίνονται δεκτοί με σπρέι χημικών και άλλοι με καφέδες και κουλουράκια.

Σεβάσμιοι οι μεν, αξιοσέβαστοι οι δε. Τους μεν τους κλείνουν το δρόμο προς το Μέγαρο Μάξιμου διμοιρίες των Ματ, ενώ τους δε τους υποδέχονται με χαιρετισμό οι άνδρες της προσωπικής φρουράς του Πρωθυπουργού.

Και οι μεν και οι δε ήθελαν να ενημερώσουν τον Πρωθυπουργό για τις δυσκολίες που περνούν και για τις στερήσεις στις οποίες τους υποχρεώνει το μηνιάτικο που δεν φτάνει για να βγει ο μήνας και που τους αναγκάζει να ψάχνουν τι άλλο να περικόψουν.

Όπως καταλάβατε, μιλάω για τους συνταξιούχους διαδηλωτές και τους Προέδρους των Ανωτάτων Δικαστηρίων της χώρας. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να διαλευκάνω ποιοι είναι οι μεν και ποιοι οι δε που λέγαμε πριν.

Για να είμαι ακριβοδίκαιος, μια και μιλάμε για δικαστικούς, σας μεταφέρω επί λέξει απόσπασμα από τα λόγια του Πρωθυπουργού, όπως τα κατέγραψε η κάμερα του κρατικού καναλιού και μεταδόθηκαν στο δελτίο ειδήσεων. Νομίζω πιο έγκυρα δεν γίνεται.

Σημειώνω πριν ότι ο Πρωθυπουργός μιλάει χωρίς κείμενο, αγαπημένη συνήθεια εκείνων που «είναι άνετοι» και τα ξέρουν όλα, γι’ αυτό τα λόγια του ίσως να σας καθίσουν λίγο… βαριά. Η καταγραφή του προφορικού λόγου τα έχει αυτά.

«Είναι μια αναδιάρθρωση που δίνει μια προοπτική δικαιοσύνης, με βάση βεβαίως τις δημοσιονομικές δυσκολίες στις οποίες βρισκόμαστε. Αλλά νομίζω ότι είναι μια μεταρρύθμιση στα μισθολόγια που θα δώσει τη δυνατότητα να αποτυπωθεί με δικαιοσύνη η δυνατότητα εξέλιξης και οι, σε κάποιες περιπτώσεις, οι αναγκαίες αυξήσεις στους μισθούς εκείνων των λειτουργών…

…που βρίσκονται στην κορυφή της πυραμίδας και νομίζω ότι είναι αναγκαίο αυτό να γίνει, υπό την έννοια τού ότι πράγματι τα τελευταία χρόνια, ιδίως τα χρόνια της κρίσης, τα πέντε χρόνια της κρίσης, υπήρξανε πολύ μεγάλες ονομαστικές μειώσεις που καθιστούνε, που απαξιώνουν θα έλεγα, το ρόλο λειτουργών που διαχειρίζονται πάρα πολύ κρίσιμα ζητήματα».

Το άλλο πουλάκι:

Θέλετε και συνέχεια;

«Βεβαίως, αντιλαμβάνεστε ότι ακόμα βρισκόμαστε σε μια περίοδο προσαρμογής και οι κινήσεις που έχουμε και οι δυνατότητες που έχουμε είναι περιορισμένες, εν τούτοις προσπαθούμε με δικαιοσύνη, με αίσθηση δικαίου, και με προσπάθεια να κατανείμουμε με δικαιοσύνη και τα βάρη αλλά και τις όποιες δυνατότητες προκύπτουν, να έχουμε ένα καλό αποτέλεσμα.

Θα σας το παρουσιάσουμε και θα το κρίνετε εσείς και, φυσικά, οι ενώσεις και οι ίδιοι οι λειτουργοί στο χώρο της δικαιοσύνης, κι όχι μόνο, διότι τα ειδικά μισθολόγια αφορούν στρατιωτικούς, ενστόλους με την ευρύτερη έννοια, αστυνομικούς, αλλά και τους πανεπιστημιακούς…»

Σταματώ εδώ και ζητώ και πάλι συγγνώμη, όμως ο προφορικός λόγος, ιδίως όταν δεν εκφέρεται και από τον πιο χαρισματικό χρήστη της γλώσσας, γίνεται δύσπεπτος κατά την καταγραφή και την επανάληψή του. Το νόημα πάντως το πιάσαμε.

Φανταστείτε λίγο την εικόνα, σε σχέση με το (πώς το λέμε στα ελληνικά;) τάιμινγκ. Την ώρα που εκκρεμεί η εκδίκαση σοβαρότατων υποθέσεων που αφορούν την ελληνική κυβέρνηση, ο Πρωθυπουργός καλεί τους Προέδρους των Δικαστηρίων να μιλήσουν για τις αμοιβές τους.

Συναλλαγή; Προφανώς όχι. Προσπάθεια επηρεασμού; Σε καμιά περίπτωση. Όμως ακόμη και ο πλέον καλόπιστος δεν μπορεί παρά να… σκανδαλίζεται. Και αυτό ήταν κάτι που έπρεπε να το αποφύγει ο Πρωθυπουργός της χώρας.

Έπρεπε να το αποφύγουν και οι Ανώτατοι Δικαστές. Δεν είναι καιροί αυτοί για να πέφτουν σκιές στην εμπιστοσύνη των πολιτών απέναντι στη Δικαιοσύνη. Και η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια. Πρέπει και να το δείχνει.

Θα μου πείτε, οι πολίτες θα μπορούσαν να επαναπαυθούν στη δήλωση του Προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας πως καθήκον της δικαιοσύνης και των δικαστών είναι να πιάσουν το σφυγμό της κοινωνίας και να προσπαθήσουν με τις αποφάσεις τους να δώσουν κάποια ελπίδα, μια ώθηση προς τα εμπρός να λύσει κάποια από τα προβλήματά της.

Δήλωση που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων (κλεμμένο το έχω αυτό), επειδή υποτίθεται οι δικαστές δεν δικάζουν έχοντας κατά νου τον σφυγμό της κοινωνίας, αλλά τους νόμους και μόνο τους νόμους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι τους λέει ο… σφυγμός της κοινωνίας;

Τους λέει καθόλου πως είναι τουλάχιστον άκομψο (δεν βρίσκω πιο επιεική έκφραση) να συζητούν «αναδιάρθρωση και μεταρρύθμιση» στα μισθολόγιά τους που θα επιφέρουν «τις αναγκαίες αυξήσεις στους μισθούς εκείνων των λειτουργών που βρίσκονται στην κορυφή της πυραμίδας», όταν υπάρχει γύρω τόση ανέχεια;

Τους λέει πως, όταν εκκρεμεί εκδίκαση σοβαρής υπόθεσης που αφορά, ας πούμε, μια επιχείρηση ή έναν οργανισμό, οι δικαστές δεν έχουν καμιά δουλειά στο γραφείο του προέδρου του και πως είναι τουλάχιστον άκομψο (δεν βρίσκω πιο επιεική έκφραση) να συζητούν μαζί του για τα οικονομικά τους;

Αλήθεια όμως, πώς πιάνει κανείς τον σφυγμό μιας κοινωνίας; Πώς αποκτούμε εικόνα για τον κόσμο γύρω μας; Προφανώς από όσα βλέπουμε και διαβάζουμε από τα Μέσα που επιλέγουμε (σημειώστε το αυτό) να ενημερωθούμε, κυρίως όμως από τις παραστάσεις που έχουμε οι ίδιοι για την κοινωνία αυτή.

Επομένως, εσείς τι λέτε; Πόσο καλά μπορεί να ξέρει το τι συμβαίνει στην κοινωνία ένας Ανώτατος Δικαστής, ώστε να δικάζει, όχι αποκλειστικά με βάση τους νόμους, αλλά και την εντύπωσή του γι’ αυτήν;

Δεν είναι καλύτερα να περιοριστεί σ’ αυτό που έχει σπουδάσει, έχει εκπαιδευτεί και, εν τέλει, του έχει αναθέσει η ίδια η κοινωνία να κάνει; Εμάς πάντως μας αρκεί. Τα άλλα περιττεύουν, αν δεν είναι εκ του πονηρού.

Πλούσιοι σε… δίκαιο!