170203 ΕΠΑΝΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Γιατί να μην κάνουμε κι εμείς το ίδιο;

Όπως οι αγρότες επαναλαμβάνουν με την ακρίβεια αγγλικών σιδηροδρόμων το ραντεβού τους στα μπλόκα, γιατί δεν μπορούμε κι εμείς να ξαναλέμε τα ίδια και τα ίδια, μέχρι να γίνουμε (εξίσου) κουραστικοί ή ενοχλητικοί;

Πριν από τέσσερα, λοιπόν, χρόνια, τον Φαβρουάριο του 1013, με αφορμή τις (α)κινητοποιήσεις των αγροτών στους δρόμους, λέγαμε (και επαναλαμβάνουμε σήμερα) τα εξής:

Ποιον τιμωρούν;

Το ρώτησε «αφελέστατα» μια φίλη, παιδί αγροτών η ίδια, για τους αγρότες που… κλιμακώνουν τις κινητοποιήσεις τους κι έχουν ήδη αρχίσει να κλείνουν τους δρόμους.

«Δηλαδή, αν καθυστερήσω εγώ να πάω στη δουλειά μου, αυτοί τι θα κερδίσουν;»

Δεν απάντησα. Το θέμα είναι πολύ σοβαρό κι έχει να κάνει με το «ιερό και αναφαίρετο» δικαίωμα της απεργίας.

Εξάλλου, αυτά τα έχουμε ξαναπεί και μάλιστα σε καιρούς που όλοι ήμασταν πιο ψύχραιμοι, όχι τώρα που αγρίεψαν τα πράγματα.

Πόσο ιερό και αναφαίρετο είναι το δικαίωμά σου να πιέζεις τους πολίτες, προκειμένου να πιεστεί η κυβέρνηση;

Δεν εξετάζω το δίκιο ή το άδικο των αιτημάτων, γιατί εκεί κάπου κρύβεται μια παγίδα, στην οποία πέφτουμε χρόνια τώρα.

Αν δεχτούμε ότι ένα δίκαιο αίτημα δικαιολογεί το κλείσιμο των δρόμων, ενώ ένα άδικο όχι, τότε θα μαλώσουμε για τα αιτήματα, χάνοντας την ουσία.

Ποιος θα το κρίνει; Ποιος θα λύσει τη διαφορά, όταν εγώ υποστηρίζω ότι παίρνω λίγα χρήματα, ενώ η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως δεν έχει να μου δώσει περισσότερα;

Γι’ αυτό ας αφήσουμε τα αιτήματα κι ας πιάσουμε την ιστορία από την αρχή.

Το ιερό και αναφαίρετο δικαίωμα της απεργίας εμφανίστηκε ως ύστατη μορφή αγώνα των εργαζομένων εναντίον του εργοδότη.

Για να είμαστε ακριβείς, των εργατών εναντίον των αφεντικών!

Υπάρχει διαφορά; Βεβαίως και είναι μεγάλη.

Οι εργάτες πιέζουν με την απεργία τους τα αφεντικά, τα οποία χάνουν παραγγελίες, χάνουν μερίδιο στην αγορά, χάνουν κέρδη και έτσι υποχρεώνονται να τα βάλουν κάτω, να τα ζυγιάσουν και να ικανοποιήσουν όλα ή μέρος των αιτημάτων των εργατών.

Από την άλλη, οι εργάτες δεν απεργούν χωρίς κόστος.

Χάνουν τα μεροκάματά τους, κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους, αφήστε που συχνά αντιμετωπίζουν τη βία που καταστέλλει, ακόμα και με θανάτους, τις απεργίες.

Το άλλο πουλάκι:

Αυτά τις βιομηχανικές κοινωνίες.

Στην χώρα μας, όλο το σκηνικό μεταφέρθηκε στα δικά μας δεδομένα, όπου, στη μεγάλη πλειονότητα των περιπτώσεων, οι εργαζόμενοι είναι δημόσιοι υπάλληλοι και εργοδότης το κράτος. Με τη στενή ή την ευρύτερη έννοια.

Το πράγμα αρχίζει να μπερδεύεται λίγο. Διότι το κράτος εκπροσωπείται από την εκάστοτε κυβέρνηση, η οποία είναι εκλεγμένη με κάποιο κόμμα. Που πάει να πει ότι εγώ μπορεί να μην έχω απέναντί μου έναν ταξικό εχθρό, το αφεντικό, έχω όμως ένα κόμμα το οποίο, πιθανότατα, υπερασπίζεται άλλα συμφέροντα και όχι τα δικά μου.

Υπάρχει, λοιπόν, σοβαρή πιθανότητα εγώ να ασκώ το «ιερό και αναφαίρετο» δικαίωμά μου όχι μόνο διεκδικώντας κάτι καλύτερο, αλλά συχνά -πολύ συχνά- θέλοντας να προκαλέσω φθορά στην κυβέρνηση και το κόμμα που βρίσκεται από πίσω.

Το πράγμα γίνεται ακόμη πιο περίπλοκο, αν σκεφτούμε ότι με τη δική μου απεργία μπορεί ο εργοδότης (το κράτος, η κυβέρνηση) να μη χάνει λεφτά, ή να μην τον ενδιαφέρει, επειδή δεν χάνονται από την τσέπη του, όπως θα ενδιέφερε το αφεντικό ενός εργοστασίου.

Επομένως, για να τον «πονέσει» η απεργία μου, θα πρέπει να χάσει κάτι άλλο, εξίσου πολύτιμο, αν όχι περισσότερο. Να χάσει ψήφους!

Κάπου εδώ αρχίζει και χαλάει το πράγμα.

Διότι εγώ, προκειμένου να πιέσω τον εργοδότη, τον φέρνω αντιμέτωπο με τους ψηφοφόρους. Τους ταλαιπωρώ, προσπαθώντας συγχρόνως να καταδείξω ότι για την ταλαιπωρία τους υπεύθυνος είναι αυτός, δηλαδή η κυβέρνηση, και να προκαλέσω έτσι «κυβερνητική φθορά».

Σκεφθείτε τώρα, λέω εγώ, την (καθόλου) απίθανη περίπτωση εμένα να μην μ’ ενδιαφέρει τόσο η ικανοποίηση των αιτημάτων μου, όσο η κυβερνητική φθορά!

Τι θα κάνω; Θα προβάλλω συνεχώς νέα αιτήματα και θα «κλιμακώνω» τις κινητοποιήσεις μου, μέχρι την τελική νίκη που είναι… η πτώση της κυβέρνησης.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τώρα μπήκα στο νόημα!

Γι’ αυτό όλα τα κόμματα ενδιαφέρονται να ελέγχουν τα συνδικάτα, άρα το πότε και με τι αιτήματα θα γίνονται απεργίες!

Και γι’ αυτό αμείβουν συχνά τους αρχισυνδικαλιστές, τοποθετώντας τους σε υπουργικά αξιώματα. Διά την ευδόκιμον υπηρεσίαν στο κόμμα!

Δηλαδή κάπως έτσι φτάσαμε στο σημείο εκατό άνθρωποι να αποκλείουν την Αθήνα, αντί, ας πούμε, να αποκλείουν το σπίτι του υπουργού!

Γι’ αυτό, κάθε φορά, έχουμε «συγκέντρωση και πορεία» κι όχι σκέτη συγκέντρωση, σε μια πλατεία, που δεν θα εμπόδιζε την ομαλή ζωή στην πόλη.

(Το Υπουργείο Παιδείας πήγε στο Μαρούσι, οι εκπαιδευτικοί όμως εξακολουθούν να κάνουν πορείες στο κέντρο της Αθήνας, όπως όταν ήταν στο Σύνταγμα.)

Τώρα βλέπω ότι, μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, οι αγρότες πιέζουν την κυβέρνηση… πιέζοντας τους απλούς πολίτες. Κλείνουν τις εθνικές οδούς κι όχι το δρόμο που μένει ο υπουργός ή ο πρωθυπουργός.

Διότι, σου λέει, ο άλλος δεν πείθεται ούτε με το δίκιο των αιτημάτων μας, ούτε με την όποια ζημιά -λέμε, τώρα- έχει το κράτος από την απεργία. Ο μόνος τρόπος να πειστεί είναι να δει ότι χάνει ψήφους!

Έλα όμως που τα πράγματα έχουν αλλάξει και τώρα, που έχουν στο χέρι τους και το εργαλείο των δημοσκοπήσεων, πιθανότατα να βλέπουν ότι περισσότερες ψήφοι χάνονται, όταν ενδίδουν στα αιτήματα των απεργών!

Κι έτσι το σχήμα μας έγινε το φίδι που τρώει την ουρά του!

 Περί αγώνων και θυσιών!