170208 ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Λένε πως είναι εύκολο.

Κι όμως, πολλοί άνθρωποι δεν το καταφέρνουν. Για να μην πω όλοι και γίνω ακραίος. Πάντως είναι γεγονός ότι προσπαθούμε, αλλά το αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές μας απογοητεύει.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, γιατί υπάρχει φόβος –τι φόβος, είναι σίγουρο- να τα μπερδέψουμε. Όλοι έχουμε όνειρα. Ακόμη κι εκείνοι που δεν το παραδέχονται. Το πρόβλημα είναι ότι αυτά μοιάζουν με τρομαγμένα πουλιά και πετούν εύκολα μακριά μας.

Ξυπνάμε και, ενώ πριν από λίγες στιγμές ζούσαμε ένα ολοζώντανο όνειρο, δεν μπορούμε να το συγκρατήσουμε στη μνήμη μας. Μόλις ανοίγουμε τα μάτια μας το έχουμε ξεχάσει. Λες κι έρχεται ένα χέρι και το σβήνει από τη μνήμη.

Υπάρχει όμως τρόπος να κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Απλός και πρακτικός. Δεν έχουμε παρά να προετοιμαστούμε κατάλληλα πριν από τον ύπνο και να υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας να… μην ξεχάσει τα όνειρά του.

Αυτή είναι μια συμβουλή που δίνει η Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ σε όσους ξυπνούν το πρωί απογοητευμένοι, επειδή δεν μπορούν να θυμηθούν τι έζησαν στον ύπνο τους. Ή σε εκείνους που διαμαρτύρονται ότι δεν βλέπουν καθόλου όνειρα.

«Πριν πέσετε για ύπνο, να επαναλαμβάνετε τρεις φορές τη φράση “να μην ξεχάσω τα όνειρά μου”. Αυτό να το κάνετε για δύο εβδομάδες», λέει ο καθηγητής Στίγκολντ «και να έχετε πάντοτε δίπλα στο κρεβάτι σας ένα σημειωματάριο κι ένα μολύβι».

Πρέπει δηλαδή να είσαι έτοιμος να καταγράψεις αυτό που έβλεπες, αμέσως μόλις ανοίξεις τα μάτια σου. Μην κάνεις το λάθος να ξεκινήσεις μια κουβέντα με τον παρακοιμώμενό σου, -«πού να σου πω τι έβλεπα»- γιατί θα σου φύγει και θα το χάσεις.

Αν και πάλι δεν δείτε αποτέλεσμα, τότε απλώς… πιείτε πολύ νερό! Τι σχέση έχει το νερό; Σε ξυπνάει να πας στην τουαλέτα κι έτσι διακόπτεται το 5^ο στάδιο του ύπνου, το γνωστό σε όλους (από το συγκρότημα) REM, οπότε μπορείς να θυμηθείς τι έβλεπες αμέσως πριν.

Υπάρχει βεβαίως ένα θέμα που έχει να κάνει με τα δυσάρεστα όνειρα, εκείνα που δεν έχεις καμιά απολύτως διάθεση να τα θυμάσαι. Ε, σ’ αυτές τις περιπτώσεις ξεκίνα μια κουβέντα, ψάξε το κινητό σου για μηνύματα, άνοιξε την τηλεόραση (όχι απαραίτητα μ’ αυτή τη σειρά) και κάτι θα καταφέρεις.

Το άλλο πουλάκι:

Να μην ξεχάσω τα όνειρά μου…

Είχες δίκιο που είπες ότι μπορεί να μπερδευτούμε. Όταν σ’ άκουσα να μιλάς για όνειρα που ξεχνιούνται, σκέφτηκα αμέσως όλα εκείνα που ονειρευόμασταν ως νέοι, καθώς ξεκινούσαμε το ταξίδι της ζωής.

Αλήθεια, πώς γίνεται, πώς τα φέρνει η ζωή και τα νεανικά όνειρα ξεχνιούνται τόσο εύκολα; Το πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ δεν σκέφτηκε να κάνει κάτι γι’ αυτό; Δεν αναζήτησαν οι εκεί ερευνητές κανέναν τρόπο να μεγαλώνουμε μαζί με τα όνειρά μας;

Για να είμαστε ακριβείς, δεν μπορούμε να πούμε ότι τα ξεχνούμε -δεν είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει. Κάθε τόσο μπορεί να τα θυμόμαστε, όταν σκεφτόμαστε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες μεγαλώναμε.

Ένα σπίτι με μπάνιο και ζεστό νερό! Αρκετά μεγάλο, ώστε ο καθένας να έχει τον δικό του χώρο. Και ένα αυτοκίνητο σαν εκείνα που βλέπαμε στα περιοδικά. Να πιάνει τα 120 χιλιόμετρα και να έχει ηλεκτρικά παράθυρα και ζάντες αλουμινίου!

Αυτής της τάξης ήταν τα όνειρά μας. Που πάει να πει πως οι περισσότεροι θα έπρεπε να νιώθουμε ευχαριστημένοι, διότι αποκτήσαμε στη ζωή πολύ περισσότερα. Τουλάχιστον όσον αφορά τις ανέσεις της ζωής και την απόκτηση υλικών αγαθών.

Κι όμως, δεν ήμασταν. Κάτι συνέβη και ξεχάσαμε τα όνειρα εκείνα ή τα αντικαταστήσαμε με άλλα, πιο απαιτητικά, πιο χλιδάτα. Δεν φροντίσαμε να τα σημειώσουμε κάπου, ώστε να μπορούμε να ανατρέχουμε σ’ αυτά κάθε φορά που νιώθουμε ανικανοποίητοι.

Δεν ακούσαμε και τον ποιητή, δεν πήραμε μαζί μας αρκετό νερό –πήραμε ουίσκια, βότκες και πανάκριβα κρασιά- κι ήρθε το μέλλον με πολλή ξηρασία. Γιατί δεν ήταν μόνο αυτά τα όνειρα που είχαμε παιδιά.

Ήταν και τα άλλα, πως θα αλλάζαμε τον κόσμο, πως θα χτίζαμε έναν άλλο πιο δίκαιο, περισσότερο ειρηνικό, όπου όλοι οι άνθρωποι θα ζούσαμε «φίλοι κι αδέλφια». Έναν κόσμο σαν εκείνον που περιέγραφαν τα τραγούδια που τραγουδούσαμε και τα ποιήματα που γράφαμε.

Φαίνεται όμως πως κοιμηθήκαμε βαριά. Κι όταν ξυπνήσαμε, μεγάλοι πια, δεν θυμόμασταν τίποτε απ’ όλα εκείνα. Βλέπετε, δεν είχαμε βάλει ούτε ένα μπλοκάκι στο προσκεφάλι μας να μπορούμε να κρατήσουμε κάποιες σημειώσεις.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Κι όμως, δεν χάθηκαν όλα!

Να που τα έφερε πάλι έτσι η ζωή και υπάρχουν γύρω μας ένα σωρό «εικόνες» να μας ξαναθυμίζουν με τι όνειρα ξεκινήσαμε. Συνάνθρωποί μας που υποφέρουν, που στερούνται ακόμη κι εκείνα τα λίγα που είχαμε εμείς σαν παιδιά.

Άλλοι πάλι, θύματα πολέμων και καταστροφών, διωγμένοι από τον τόπο τους και κατατρεγμένοι από παντού, να ζητούν μόνο έναν ασφαλή τόπο για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους.

Να τι μπορεί να μας κάνει να ξαναθυμηθούμε τα νεανικά μας όνειρα. Και να αναλογιστούμε όχι μόνο ότι ίσως έχουμε περισσότερα από όσα τότε φανταζόμασταν, αλλά και πως ποτέ δεν είναι αργά να κάνουμε κάτι για τον κόσμο που ονειρευτήκαμε.

Το ξέρω, όλα αυτά ακούγονται κάπως ρομαντικά και αρκετά αφελή, όμως αυτά σκέφτηκα όταν διάβασα εκείνο το «να μην ξεχάσω τα όνειρά μου».

Και είπα να τα μοιραστώ μαζί σας.

 Να θυμηθώ να… μην ξεχάσω!