170213 ΠΑΡΑΠΟΝΕΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Κυτίον παραπόνων.

Ξέρετε. Το κουτάκι στο οποίο ρίχνεις ένα «ραβασάκι» με τα παράπονά σου, όταν δεν μείνεις ευχαριστημένος από τις υπηρεσίες, την ποιότητα των προϊόντων ή τις τιμές σε κάποιο μαγαζί, από εκείνα βέβαια που υποχρεούνται να το έχουν.

Κανονικά (και με τον νόμο), δίπλα από το κυτίο παραπόνων θα πρέπει να υπάρχουν έντυπα «φύλλα διαμαρτυρίας», τυπωμένα σε τριπλότυπο, ώστε ο πελάτης, αφού τα συμπληρώσει, να αφήνει ένα στο κατάστημα και να παίρνει τα δύο αντίγραφα μαζί του για τα περαιτέρω.

Με το ένα από αυτά δηλαδή, να ενημερώνει τις αρμόδιες υπηρεσίες, οι οποίες θα επιλαμβάνονται του θέματος. Θα το πρωτοκολλούν και θα ενημερώνουν τον πολίτη (πελάτη) για τις ενέργειες που θα πραγματοποιούν στη συνέχεια.

Βεβαίως, υπάρχουν και νέες τάσεις οι οποίες δεν μιλούν πλέον για κυτίο παραπόνων, μόνο, αλλά εντυπώσεων, ώστε ο πελάτης να μπορεί να εκφράζει και τις θετικές του εντυπώσεις από την επιχείρηση.

Επιπλέον, αυτό να μπορεί να λειτουργεί και σαν ανατροφοδότηση προς τη διοίκηση της επιχείρησης, ώστε να βλέπει ποιες ενέργειές της έχουν θετικό αντίκτυπο στους πελάτες της και να τις πολλαπλασιάζει.

Ας μείνουμε όμως, για την ώρα, στα παράπονα, θα καταλάβετε στη συνέχεια για ποιο λόγο. Ερώτηση, στην οποία δεν είστε καθόλου υποχρεωμένοι να απαντήσετε: Το έχετε δει να συμβαίνει πουθενά; Έχετε δει κάποιον να χρησιμοποιεί το κυτίο παραπόνων;

Ποιος να είναι άραγε ο λόγος που (δεν) συμβαίνει αυτό; Γιατί, ενώ είμαστε ένας λαός γκρινιάρηδων και ποτέ ευχαριστημένων, όταν μας δίνεται η ευκαιρία να διαμαρτυρηθούμε επωνύμως, ενυπογράφως και κατά πρόσωπο, κάνουμε την πάπια;

Φοβόμαστε κάτι; Βαριόμαστε; Ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε; Ή μήπως αυτό που μας αποτρέπει (δεν μας «εξιτάρει», για την ακρίβεια) είναι το γεγονός ότι το παράπονό μας θα το δουν μόνο οι καθ’ ύλην αρμόδιοι και όχι όλος ο κόσμος;

Διότι έχουμε ως δεδομένο και την πρακτική των διαμαρτυριών μέσω διαδικτύου ή μέσω τηλεόρασης, όπου εκεί, μόλις μας δοθεί η ευκαιρία, βγάζουμε κυριολεκτικά το άχτι μας. Μην ξεχνάτε ότι μ’ αυτό τον τρόπο χτίστηκαν δημοσιογραφικές καριέρες.

Το άλλο πουλάκι:

Θα σε βγάλω στον Τριανταφυλλόπουλο!

Ή στον Παπαδάκη. Ή στον Αφτιά…

Αυτή ήταν η απειλή για πολλά χρόνια, προς κάθε έναν ο οποίος «παρανομούσε», ή απλώς προσπαθούσε ο άνθρωπος να κάνει σωστά τη δουλειά του, χωρίς να βλέπει τον διαμαρτυρόμενο σαν ξεχωριστή περίπτωση.

Που ήταν! Διότι, όλοι είμαστε ξεχωριστές περιπτώσεις, όταν περιμένουμε να λυθεί κάποιο θέμα μας, ή απλώς να εξυπηρετηθούμε, τη στιγμή που υπάρχουν και άλλοι με παρόμοια θέματα και θα χρειαστεί να περιμένουμε τη σειρά μας.

Για κάποιους λόγους, που εμπίπτουν στην ειδικότητα των κοινωνιολόγων (ή και των ψυχοπαθολόγων) να τους διερευνήσουν, το φαινόμενο αυτό ατόνησε και σήμερα δεν βλέπουμε τέτοιες ή τόσες εκπομπές διαμαρτυρίας.

Σήμερα, βεβαίως, υπάρχουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου μπορεί να «ξεχαρμανιάσει» ο κάθε πικραμένος, είτε γράφοντας το παράπονό του, είτε βρίζοντας γενικώς και αδιακρίτως και απευθύνοντας κατάρες δεξιά κι αριστερά.

Φαίνεται, τελικά, πως ο καημός του διαμαρτυρόμενου πολίτη δεν είναι να βρεθεί μια λύση σ’ αυτό που τον απασχολεί αλλά (και περισσότερο) να μπορέσει να πει κάπου το παράπονό του. Την «αδικία» που υφίσταται.

Αν αυτό ισχύει, τότε έχω να κάνω μια πρώτη πρόταση -εννοείται δημοσίως- προς το «κυτίο παραπόνων» που εγκαινίασε και έθεσε σε λειτουργία ο Αλέκος Φλαμπουράρης. Διότι, γι’ αυτό θέλουμε να μιλήσουμε τόσην ώρα και το πάμε γύρω γύρω.

Τα παράπονα που θα εκφράζει ο καθένας να είναι «αναρτημένα» σε δημόσια θέα. Να βλέπουν όλοι… «ποιος καημός τον βασανίζει», που λέει και το παλιό καλό τραγούδι της Ιωάννας Γεωργακοπούλου (λέγε με Βασίλη Τσιτσάνη).

Μόνον έτσι θα έχει πραγματική επιτυχία το εγχείρημα, δηλαδή θα βρεθούν πολλές χιλιάδες συμπολιτών μας να πουν τι είναι εκείνο που τους ενοχλεί στον δημόσιο βίο. Διότι, αυτός δεν είναι ο στόχος; Ή κάνω λάθος;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εγώ βλέπω κι έναν δεύτερο στόχο.

Οπωσδήποτε υπάρχει, κατ’ αρχάς, εκείνος του «ξεχαρμανιάσματος» των πολιτών. Του να δοθεί δηλαδή η αίσθηση ότι έχουν έναν δικό τους άνθρωπο να ακούσει το πρόβλημά τους. Διότι, μη μου πείτε ότι χρειάζεται (και) μια τέτοια υπηρεσία, προκειμένου να ενημερώνεται η κυβέρνηση για τα στραβά που υπάρχουν στον τόπο;

Υπάρχει όμως κι ένας δεύτερος στόχος, που πιστεύω ότι περιγράφεται πολύ ωραία με τη γνωστή φράση… «μου αρέσουν οι παρατηρήσεις, διορθώνομαι». Δεν ξέρω για ποιους λόγους, όμως έχω την αίσθηση ότι μια τέτοια νοοτροπία ταιριάζει απόλυτα με το προφίλ του κυρίου Αλέκου Φλαμπουράρη.

Όπως σημειώνει ο ίδιος στην αρχική σελίδα του ιστότοου που έχει δημιουργήσει «η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ [έτσι λέγεται το όλο πρότζεκτ] δεν έρχεται να πάρει τη δουλειά των “παρατηρητηρίων” και των “Συνηγόρων”, θεσμοί που, σε γενικές γραμμές, ανταποκρίνονται στους σκοπούς τους.

Ούτε να κάνει τη δουλειά των Υπουργείων ή να υποκαταστήσει δημόσιες υπηρεσίες. Σκοπεύει να εισπράξει χωρίς διαμεσολάβηση πολυδαίδαλων διαδικασιών και γραφειοκρατίας τα προβλήματα των ανθρώπων. Να τα επεξεργαστεί και να τα ιεραρχήσει. Και να απαιτήσει άμεσες λύσεις».

Σύγχρονο κράτος, με τα όλα του! Να δούμε όμως με ποιο τρόπο θα τα ιεραρχήσει, έτσι και προκύψουν καναδυό εκατομμύρια παράπονα πολιτών. Είπαμε όμως. Έπρεπε να ήταν η  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ανοιχτή, ώστε να μπορούσαμε να παρακολουθούμε όλοι τι γίνεται.

Και τότε θα βλέπατε…

 Έλα, Αλέκο…