170207 ΖΗΛΙΑΡΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Θέλουμε να αρέσουμε!

Το ξέρω ότι αυτό το ξαναείπαμε την προηγούμενη εβδομάδα, πουλάκια είμαστε και τα πουλάκια παθαίνουν ένα σωρό πράγματα, αλλά όχι Αλτσχάιμερ -τουλάχιστον όχι ακόμη. Πώς είναι κάποιες ασθένειες που παλιά δεν ξέραμε ότι μπορείς να τις πάθεις; Κάπως έτσι.

Την προηγούμενη φορά αναφερόμασταν στον πραγματικό κόσμο. Σήμερα, μετά από κάποια νέα δεδομένα που έπεσαν στην αντίληψή μας, θα αναφερθούμε στον ψηφιακό. Θα μου πείτε ο ψηφιακός κόσμος δεν είναι πραγματικός;

Είναι και παραείναι! Συνηθίσαμε όμως να τον διαχωρίζουμε, επειδή έχει (;) δικούς του κώδικες, δικούς του κανόνες συμπεριφοράς και δικούς του «νόμους». Σ’ αυτόν, λοιπόν, τον κόσμο, θέλουμε να αρέσουμε και, όταν κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, τα βάφουμε μαύρα.

Στον ψηφιακό κόσμο είναι πολύ πιο εύκολο να διαπιστώσεις αν αρέσεις ή όχι. Ή τουλάχιστον αυτή την ψευδαίσθηση έχουν πολλοί από εκείνους που περνούν μεγάλο μέρος της ζωής τους σ’ αυτόν.

Κάθονται και μετρούν «Like»! Δηλαδή δεν τα μετρούν οι ίδιοι ένα ένα, υπάρχει γι’ αυτή τη δουλειά αυτόματος μετρητής. Όμως κάποιοι από τους παροικούντες στα Μέσα Μαζικής Δικτύωσης δίνουν τόση σημασία σ’ αυτή την επιδοκιμασία, που καταντά ψυχαναγκασμός.

Αυτό τουλάχιστον έδειξε έρευνα του Kaspersky Lab που πραγματοποιήθηκε σε 16.750 ανθρώπους (χρήστες τους λέει, όμως άνθρωποι είναι και αυτοί) από όλο τον κόσμο. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που μετρούν και ξαναμετρούν τα «Like», αναζητώντας μέσα σ’ αυτά την ευτυχία.

Μπορεί να ακούγεται βαρύ, όμως κάπως έτσι είναι, από τη στιγμή που δηλώνουν δυστυχισμένοι, όταν μια ανάρτησή τους δεν συγκεντρώνει τον απαιτούμενο (δηλαδή τον αναμενόμενο από αυτούς) αριθμό επιδοκιμασιών.

Δυστυχισμένοι! Αυτό όμως έρχεται τελικά σε αντίθεση και ακυρώνει τον λόγο για τον οποίο επισκέπτονται τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης αυτοί οι χρήστες. Διότι υποτίθεται πως το κάνουν προκειμένου να νιώσουν ευχάριστα.

Όπως δήλωσαν οι ίδιοι (60%), επισκέπτονται αυτές τις σελίδες προκειμένου να διαβάσουν ευχάριστες και αστείες αναρτήσεις και περνούν μεγάλο μέρος της ζωής τους εκεί προκειμένου να αναρτήσουν, αλλά και να δουν πράγματα που θα κάνουν τη ζωή τους πιο ευχάριστη.

Το άλλο πουλάκι:

Λογαριάζουν όμως χωρίς τα «Like»!

Διότι αυτά έρχονται (ή μάλλον δεν έρχονται) και αμαυρώνουν την ευχάριστη διάθεση που υποτίθεται ότι θα τους δημιουργούσε η περιδιάβαση στον ψηφιακό κόσμο. Ο οποίος ΚΑΙ μ’ αυτό τον τρόπο αποδεικνύει περίτρανα ότι είναι… πραγματικότατος!

Κάθονται, λοιπόν, και μετρούν τα «Like» τους και τα συγκρίνουν με εκείνα άλλων, μπαίνοντας έτσι σε ένα ανταγωνιστικό «λούκι», που τους κάνει τη ζωή -όχι την ψηφιακή, την άλλη- μαύρη.

Διαβάζω από τα αποτελέσματα της έρευνας: «Πολλοί είναι οι άνθρωποι που στενοχωριούνται ή νιώθουν αναστατωμένοι όταν δεν καταφέρουν να συγκεντρώσουν αρκετά “Like” σε κάποια ανάρτησή τους, αλλά και νιώθουν φθόνο όταν η ανάρτηση κάποιου γνωστού τυγχάνει μεγαλύτερης επιδοκιμασίας».

Όπως καταλαβαίνετε, αυτά τα συναισθήματα οδηγούν πολλούς χρήστες (βαρύ ακούγεται όμως αυτός είναι ο τρέχον όρος) στην αναζήτηση αναρτήσεων που θα τους κάνουν περισσότερο δημοφιλείς. Αναρτήσεις όμως που δεν έχουν σχέση με τον πραγματικά δικό τους κόσμο.

Το πρόβλημα, δηλαδή, δεν είναι μόνο αυτό του ανταγωνισμού στη συγκέντρωση επιδοκιμαστικών σχολίων. Διαβάζω και πάλι από την έρευνα: «Πολλοί χρήστες καταβάλλονται από ζήλια όταν βλέπουν τις ευτυχισμένες και απαστράπτουσες ζωές των “φίλων” τους να ξετυλίγονται μέσα από τις αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης».

Η πληθώρα αναρτήσεων από ευτυχισμένες στιγμές άλλων μπορεί να προκαλέσει αισθήματα λύπης, καθώς και την αίσθηση ότι οι ίδιοι δεν απολαμβάνουν τη ζωή στον βαθμό που το κάνουν κάποιοι «φίλοι» ή «φίλοι φίλων» τους.

Σχεδόν οι μισοί δήλωσαν ότι αισθάνονται άσχημα όταν βλέπουν τους άλλους να διασκεδάζουν ενώ οι ίδιοι δεν το κάνουν, να πηγαίνουν διακοπές σε μέρη που εκείνοι δεν μπορούν, ή να ζουν μια ζωή καλύτερη από τη δική τους.

Λέτε να είναι αυτός ο λόγος που οδηγεί τόσους πολλούς χρήστες να αναρτούν συχνά ψεύτικες, «ρετουσαρισμένες» ή παραπλανητικές εικόνες της δικής τους ζωής; Και τότε, γιατί αυτή η πρακτική δεν τους οδηγεί στο συμπέρασμα ότι και οι ζωές των άλλων μπορεί να είναι… φτιαχτές;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Κάποιοι σκέφτονται την «αυτοκτονία»!

Μη τρομάζετε, για… ψηφιακή αυτοκτονία μιλάω, εξ ου και τα εισαγωγικά. Σε σχετική έρευνα, το 78% των ερωτηθέντων είχαν, κάποια στιγμή, σκεφτεί να εγκαταλείψουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εξαιτίας αυτών των αρνητικών συναισθημάτων.

Δεν το έκαναν όμως! Ξέρετε γιατί; Αυτό που τους συγκρατεί είναι «ο φόβος ότι θα χάσουν τα ίχνη της ψηφιακής τους ύπαρξης, όπως φωτογραφίες αλλά και επαφές με φίλους».

Το φαντάζεστε; Οι άνθρωποι σε όλες τις εποχές, σε όλους τους τόπους έχουν επινοήσει μια μετά θάνατον ζωή και πιστεύουν σ’ αυτήν, επειδή δεν μπορούν να δεχθούν ότι θα χαθούν για πάντα.

Αυτός είναι και ο λόγος που προσπαθούν να αφήσουν σ’ αυτόν τον κόσμο «αθάνατα» έργα, κάτι δηλαδή που θα θυμίζει στους επόμενους το πέρασμά τους από εδώ, τα… ίχνη της ύπαρξής τους. Να που τώρα ανησυχούν και για την ψηφιακή μετά θάνατον ζωή!

Φαίνεται πως τελικά δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτό που πραγματικά είμαστε, είτε κινούμαστε στον πραγματικό είτε στον ψηφιακό κόσμο. Λέτε το πρόβλημα να οφείλεται στο γεγονός ότι προσπαθούμε να βρούμε νόημα στην ποσότητα και όχι στην ποιότητα;

Ή μήπως κάνουμε συνεχώς το (βιβλικό) σφάλμα να επιθυμούμε… πάντα όσα τω πλησίω ημών εστί;

 Ψηφιακές αμαρτίες!