170209 ΗΤΤΗΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πρέπει να παραδέχεσαι την ήττα σου.

Εκτός από το γεγονός ότι αυτή η παραδοχή φανερώνει γενναιότητα, δείχνει επίσης και κάτι πιο απλό. Ότι είσαι ένας άνθρωπος λογικός και δεν προσπαθείς με το κεφάλι σου να ανοίξεις τον τοίχο.

Για να το καταλάβουμε θα πρέπει να δούμε το αντίθετο. Τι κερδίζεις όταν συνεχίζεις μια μάχη χαμένη; Θυμάμαι πάντοτε έναν φίλο στο καφενείο, τότε που παίζαμε -που είχαμε τη διάθεση, αλλά και το μυαλό- και παίζαμε λίγο σκάκι.

Έβλεπε τα κομμάτια του να χάνονται το ένα μετά το άλλο, έμενε συχνά μόνο με τον βασιλιά απέναντι σε πάνοπλο αντίπαλο και συνέχιζε την παρτίδα, εκνευρίζοντας όλο τον κόσμο. «Ο καλός ο στρατιώτης δεν παραδίδεται ποτέ», έλεγε!

Τον σκέφτομαι συχνά, όταν βλέπω τους συνδικαλιστές να συνεχίζουν την τακτική των αγώνων, όπως πριν από τριάντα χρόνια, λες και δεν άλλαξε τίποτε, λες και δεν μπορούν να δουν ότι αυτή η παρτίδα χάθηκε και θα πρέπει να ξεκινήσουν μιαν άλλη.

Το σκεφτόμουν όμως και πάλι, καθώς διάβαζα κάποιες στατιστικές για τα αποτελέσματα που είχε στη χώρα μας ο αντικαπνιστικός νόμος, εκείνο το σημείο του τουλάχιστον που απαγορεύει το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους.

Έχει ενδιαφέρον, ας πούμε, ότι, σε σχετική έρευνα, το 80% των ερωτηθέντων απάντησαν πως συμφωνούν με την καθολική απαγόρευση του τσιγάρου σε χώρους συνάθροισης. Ποιοι είναι αυτοί; Πού βρίσκονται και δεν τους βλέπουμε;

Φέτος ειδικά, με τα πολλά κρύα, το κακό παράγινε. Τελευταία εμπειρία από ταβέρνα της πόλης με δυο αρκετά μεγάλους χώρους, έναν κανονικό κι έναν τον γνωστό με τα νάιλον και τις θερμάστρες υγραερίου. Εκεί ήταν που την πατήσαμε.

Όσοι καπνίζουν κάθονται «έξω». Δηλαδή στα νάιλον. Όσοι από τους μέσα θέλουν να καπνίσουν σηκώνονται και βγαίνουν κι αυτοί «έξω». Κάπως έτσι ο «μέσα» χώρος είναι αρκετά καθαρός, αρκετά αφού από την πόρτα που ανοιγοκλείνει συνεχώς οι δυο χώροι επικοινωνούν.

Έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς ότι οι καπνιστές του «μέσα» χώρου κάνουν κάθε τόσο από ένα τσιγαράκι, όχι υπερβολές, πράγμα που κάνει καλό και στη δική τους υγεία. Όλα αυτά όμως μέχρι να αλλάξει το σκηνικό.

Το άλλο πουλάκι:

Αυτό έγινε εκεί γύρω στις 11:30!

Ξαφνικά βγήκαν οι σερβιτόροι και άρχισαν να μοιράζουν σταχτοδοχεία σε όλα τα τραπέζια, σταχτοδοχεία που οι θαμώνες τα δέχονταν σαν μάννα εξ ουρανού. Και τότε έγινε το έλα να δεις. Ή μάλλον να μη δεις, απ’ τα ντουμάνια.

Ξεκίνησαν όλοι οι καπνιστές να φουμάρουν το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο, λες και ήταν συγκεκριμένος ο αριθμός που έπρεπε υποχρεωτικά να καπνίσουν και προσπαθούσαν να προλάβουν πριν λήξει η προθεσμία.

Μάταια τα μηχανήματα εξαερισμού, που έφερναν από έξω ένα ψωφόκρυο, προσπαθούσαν να καθαρίσουν την ατμόσφαιρα. Η ταβέρνα έγινε ένα άλλο μαγαζί, προς μεγάλη βέβαια απόλαυση των καπνιστών, τόπος μαρτυρίου όμως για όσους δεν καπνίζαμε. 

Έτσι και υπήρχε και κάποιος να φτύνει στο πάτωμα θα ήμασταν… ολόφτυστοι οι «μοιραίοι» του Βάρναλη. (Καθότι και τα γνωστά επίθετα με τα τρία άλφα, αλλά και άλλα «γαλλικά» έδιναν και έπαιρναν από τις παρέες των νεαρών.)

Μοιραία, λοιπόν, αναρωτηθήκαμε. Προς τι αυτή η υποκρισία, αυτή η τήρηση του ωραρίου, όταν στο τέλος όλα θα καταλήξουν… καπνός; Ποιον κοροϊδεύουμε; Τους νομοθέτες; Τον νόμο; Εκείνους που είναι υπεύθυνοι για την εφαρμογή του;

Παιδιά, χάσαμε!

Θα ήταν προτιμότερο να ψηφιστεί μια αναστολή του συγκεκριμένου νόμου, αναστολή και όχι κατάργηση, ώστε, όταν ωριμάσουμε ως κοινωνία, να τον έχουμε έτοιμο και να μην τρέχουμε πάλι από την αρχή.

Αυτό θα μας έβγαζε ίσως και από τη δύσκολη θέση, όταν θα μας ζητούσαν το λόγο οι εταίροι για μη ευθυγράμμιση της νομοθεσίας μας με το κοινοτικό δίκαιο. «Έχουμε νόμο, απλώς τον βάλαμε στο ψυγείο για καμιά διακοσαριά χρόνια».

Τουλάχιστον έτσι δεν θα κοροϊδεύαμε τους εαυτούς μας και δεν θα δημιουργούνταν όλα εκείνα τα παρατράγουδα που έχουμε τώρα με τη μερική, την κατά περίπτωση, την όποτε θυμηθούμε και την αλά καρτ εφαρμογή του νόμου.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Διότι κάποιοι φιλότιμοι την πάτησαν.

Έκαναν το λάθος να εφαρμόσουν το νόμο στα μαγαζιά τους και όχι μόνο έχασαν πελάτες, αλλά χάλασαν και φιλίες που είχαν με κάποιους από αυτούς. Γνωρίζω ελάχιστα μαγαζιά που εξακολουθούν να λειτουργούν νόμιμα και πραγματικά θαυμάζω τους ιδιοκτήτες τους.

Δείχνουν όχι ότι σέβονται τον νόμο, αλλά την πελατεία τους και πάνω από όλα τον εαυτό τους. Με σοβαρό ίσως κόστος, όμως το κάνουν. Αν και νομίζω πως δεν είναι λίγοι οι πελάτες που το εκτίμησαν και προτιμούν να πίνουν τον καφέ τους εκεί.

Για χάρη αυτών των πολιτών και μόνο θα άξιζε να γίνει (άλλη μια) προσπάθεια εφαρμογής του νόμου, όμως κάτι τέτοιο μοιάζει ουτοπία. Γιατί πρέπει να το παραδεχτούμε, παιδιά, χάσαμε και μάλιστα χωρίς την ικανοποίηση ότι δώσαμε τη μάχη που έπρεπε.

Από την άλλη βλέπεις την πολιτεία να νομοθετεί και την απαγόρευση του ηλεκτρονικού τσιγάρου, λες και θέλει να γελοιοποιηθεί τελείως, αλλά και να γελοιοποιήσει όλους εκείνους που πίστεψαν ότι κάτι θα αλλάξει στο θέμα του τσιγάρου.

Δεν είναι τίποτα, εκείνο που με πληγώνει περισσότερο είναι ότι «δικαιώνονται» εκείνα τα πιο φανατικά στοιχεία -ευτυχώς δεν είναι όλοι οι καπνιστές έτσι- κάτι «πολάκηδες» δηλαδή, που αδιαφορούν «μάγκικα» και προκλητικά για τους γύρω τους και φωνάζουν για… το δικαίωμα των καπνιστών στην ελεύθερη έκφραση!

Ευτυχώς, ξαναλέω, που δεν είναι όλοι έτσι.

 Μες σε καπνούς και σε βρισιές!