170217 ΧΟΡΗΓΟΥΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Καιρό έχουμε να μιλήσουμε για τα του οίκου μας.

Εννοώ με τη στενή τοπική έννοια, αφού για τα πουλάκια, ιδίως αν αυτά έχουν το χάρισμα να ταξιδεύουν, δεν υπάρχει τόπος ΤΟΥΣ, έτσι θα μπορούσαν να ονομάσουν οποιοδήποτε μέρος της χώρας ή του κόσμου.

Μια όμως και η φωλίτσα μας είναι στα ΧΡΟΝΙΚΑ και αυτά είναι εφημερίδα της Δράμας, ε, όλο και κάτι περισσότερο μπορούμε να αισθανόμαστε γι’ αυτή την πόλη. Μαθαίνουμε, λοιπόν, ότι πρόκειται να αποκτήσει μια «πράσινη γέφυρα» και αυτό μας χαροποιεί ιδιαιτέρως.

Μας αρέσει πολύ και το πράσινο και η γέφυρες, οπότε ο συνδυασμός φαντάζομαι ότι θα είναι κάτι πολύ όμορφο και χρήσιμο για την πόλη. Υπάρχει βεβαίως ένα θέμα που πρέπει να λυθεί. Τίνος έργο είναι αυτή η «πράσινη γέφυρα»;

Μέχρι να λυθεί, επιτρέψτε μου να πω πόσο μικροπρεπές θεωρώ το να μην αναγνωρίζει κανείς τη συμβολή των άλλων, ακόμη κι αν αυτή είναι μικρή ή ασήμαντη, στην πραγματοποίηση ενός έργου.

Δηλαδή τι το κακό έχει να πεις «ναι, κάποιος άλλος το ξεκίνησε, ένας δεύτερος συνέβαλε στην πρόοδό του και ήρθα εγώ και το ολοκλήρωσα». Μια τέτοια παραδοχή μειώνει καθόλου τη δική σου συνεισφορά; Ίσα ίσα που σε δείχνει… αρχοντάνθρωπο!

Απεναντίας, όταν προσπαθείς να αποσιωπήσεις τη συμβολή των υπολοίπων και να παρουσιάσεις το σύνολο ως δικό σου επίτευγμα, μόνο ανασφαλής δείχνεις και τίποτε… λιγότερο. Θα μου πείτε, πόσους πολιτικούς ξέρεις που να μην είναι ανασφαλείς;

Ας τα αφήσουμε όμως αυτά κι ας έρθουμε λίγο στην ουσία αυτού του έργου, της «πράσινης γέφυρας». Ξέρετε, οι γέφυρες μπορεί να έχουν μια αυτοτελή αξία, αποκτούν όμως λόγο ύπαρξης από τα μέρη τα οποία ενώνουν.

Η γέφυρα αυτή θα ενώνει τον Δημοτικό Κήπο με το πάρκο των πηγών της Αγίας Βαρβάρας. Λυπάμαι που το λέω, όμως έχω την εντύπωση –και να είστε βέβαιοι πως δεν είμαι ο μόνος- πως, εδώ και χρόνια, ούτε ο Δημοτικός Κήπος είναι… κήπος, ούτε οι πηγές της Αγίας Βαρβάρας διαθέτουν… πάρκο.

Και οι δύο αυτοί χώροι μοιάζουν εγκαταλελειμμένοι στη μοίρα τους, με εκείνον του Δημοτικού Κήπου να δέχεται τα μεγαλύτερα και πιο σκληρά χτυπήματά της. Κρίμα, διότι μιλάμε για περιοχές που διαθέτουν φυσικό κάλλος και προδιαγραφές που θα μπορούσαν να τις κατατάξουν στα πιο όμορφα αστικά πάρκα της χώρας.

Ας ελπίσουμε ότι, με αφορμή την «πράσινη γέφυρα», κάποιοι εκεί στον Δήμο θα ντραπούν -με την κυριολεκτική σημασία της λέξης- και θα προσπαθήσουν να βελτιώσουν και τα δύο αυτά σημεία εγκατάλειψης που θα ενώνει.

Το άλλο πουλάκι:

Μια όμως που μιλάμε για τον Δήμο…

Απασχόλησε πολύ τις προηγούμενες ημέρες τον εκπαιδευτικό κόσμο αλλά και πολλούς γονείς, η ομολογία πως «άλλα λεφτά για τα σχολεία δεν υπάρχουν». Ομολογία που μπορεί να έγινε «φόρα παρτίδα», όπως όμως είναι φυσικό συνοδεύτηκε από μια αστεία δικαιολογία:

«Φέτος ο χειμώνας ήταν πιο βαρύς και πέσαμε έξω»!

Και λοιπόν; Το πρώτο που θα μπορούσε να πει κανείς είναι πως πέρσι ο χειμώνας ήταν πολύ ελαφρύς, άρα έπρεπε να έχουμε αποθέματα… δυνάμεων.

Ας το αφήσουμε όμως αυτό κι ας μιλήσουμε επί της ουσίας. Καλώς ή κακώς, οι Δήμοι έχουν αναλάβει μια υποχρέωση, τη θέρμανση και την προμήθεια υλικών για τη λειτουργία των σχολείων, και οφείλουν να ανταποκρίνονται στοιχειωδώς. Ο δικός μας, για να μην τον αδικούμε, μέχρι στιγμής τα κουτσοκαταφέρνει.

Το να λένε στους Διευθυντές «ζητείστε από τους γονείς να βάλουν το χέρι στην τσέπη», ή να τους προτείνουν ως λύση «ψάξτε να βρείτε χορηγούς» είναι τουλάχιστον ανεύθυνο. Για να μην πω κάτι πιο βαρύ.

Αφήνω στην άκρη το γεγονός ότι οι γονείς βάζουν το χέρι στην τσέπη κάθε χρόνο και πιο βαθιά. Όμως, όταν στην παιδαγωγική σχέση υπεισέρχεται μια σχέση «δούναι λαβείν», τότε δεν χάνεται ένα μεγάλο μέρος της υπόστασής της;

Όσο για τους χορηγούς… Πέραν του γεγονότος ότι πολλά σχολεία εξοπλίζονται ήδη από τέτοιους, είναι η αναζήτησή τους έργο ανθρώπων που σπούδασαν κάτι άλλο από μάνατζμεντ και οικονομικά;

Τι θέλω να πω με αυτά. Ακόμη κι αν οι προϋπολογισμοί έπεσαν έξω -που δεν θα έπρεπε-, ακόμη κι αν η αναζήτηση πόρων από άλλες πηγές κρίνεται απαραίτητη, μήπως ΚΑΙ αυτό είναι δουλειά του Δήμου, δουλειά που πάει να τη φορτώσει σε πλάτες άλλων;

Παρακολουθήστε το συλλογισμό μου: Οι γονείς στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο… υποχρεωτικά -έτσι λέει ο νόμος. Από την άλλη πάλι, ένα σωρό δημότες συμμετέχουν σε διάφορους πολιτιστικούς συλλόγους και αθλητικά σωματεία εντελώς προαιρετικά.

Δεν είναι αστείο να ζητά ο Δήμος -μέσω των εκπαιδευτικών, μάλιστα- λεφτά από τους γονείς, προκειμένου να λειτουργήσει τα σχολεία, ενώ από την άλλη χρηματοδοτεί τους πολιτιστικούς συλλόγους και τα αθλητικά σωματεία για… να κάνουν κάποιοι το κέφι τους;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Είναι θέμα προτεραιοτήτων!

Δεν λέω και ο αθλητισμός καλός είναι και κάποιοι πολιτιστικοί σύλλογοι προσφέρουν σημαντικότατο έργο στην τοπική κοινωνία. Όταν όμως δεν υπάρχει η πολυτέλεια να χρηματοδοτηθούν επαρκώς και αυτοί και τα σχολεία, τότε με ποιο κριτήριο ο Δήμος ιεραρχεί το πού θα δώσει έκτακτη βοήθεια;

Και, δεν είναι πιο λογικό να προτρέπει τους συλλόγους και τα σωματεία να αναζητούν χορηγούς ή να καλούν τα μέλη τους -που στο κάτω κάτω κάνουν ένα «χόμπι»- να βάλουν το χέρι στην τσέπη, παρά να το ζητά από τα σχολεία και τους γονείς, μάλιστα μέσω των εκπαιδευτικών;

Δεν είμαστε δημοσιογράφοι -εμείς συζήτηση μαζί σας κάνουμε- όμως καλό θα ήταν να ψάξει κάποιος, ή να ζητήσουν και να μάθουν οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί, πόσα χρήματα πηγαίνουν σε κάτι άλλους «κωδικούς», που θα μπορούσαν μια χαρά αξιοποιηθούν για τα σχολεία.

Για την -όπως τη λένε όλοι οι πολιτικοί- «πρώτη προτεραιότητα»!

 Μάθε παιδί μου… τσάμικο!